Κυριακή των Βαΐων στον Ιερό Ναό Αγίων Αναργύρων Βεροίας

Την Κυριακή των Βαΐων το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Ναό Αγίων Αναργύρων Βεροίας.

Στο τέλος της θείας Λειτουργίας τελέστηκε η καθιερωμένη τελετή και αναγνώστηκε η σχετική ευχή της Εκκλησίας για την εορτή. Επίσης ο Σεβασμιώτατος, όπως κάθε χρόνο τέτοια ημέρα, βγήκε αναμνηστική φωτογραφία με τους ιερόπαιδες της ενορίας.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ

«Ἅ ἐμάθετε καί παρελάβετε καί ἠκούσατε καί εἴδετε ἐν ἐμοί, ταῦτα πράσσετε».

Μέ τούς λόγους αὐτούς ὁ πρω­το­κο­ρυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος, γρά­φοντας πρός τούς χριστιανούς τῶν Φιλίππων, τούς συστήνει ὡς πρότυπο τῆς ζωῆς τους καί τῆς πο­ρείας τους τή δική του ζωή καί πο­ρεία.

Καί δέν τό κάνει ἀπό ἐγωι­σμό ἤ ὑπεροψία, ἀλλά τό κάνει γιά νά τούς βοηθήσει νά κατανοήσουν μέ­σα ἀπό τό παράδειγμα τῆς δικῆς του ζωῆς, ζωῆς ταυτισμένης μέ τή ζωή καί τό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, πῶς μποροῦν καί ἐκεῖνοι νά ζή­σουν ὅσα τούς δίδαξε, πῶς μπο­ροῦν καί ἐκεῖνοι νά κάνουν πράξη στή ζωή τους τό κήρυγμά του.

Γνωρίζει ὁ ἀπόστολος ὅτι τό εὐ­αγ­­γέ­λιο πού δι­δάσκει δέν εἶναι θεω­­ρία ἀλλά ζωή, καί γι᾽ αὐτό θέ­λει νά δείξει καί μέ τή ζωή του αὐ­τό πού τούς δίδαξε. Ὁ ἴδιος, ἄλλω­στε, λέγει καί γιά τόν Χριστό ὅτι «ἔπαθε ὑμῖν ὑπο­λιμπάνων ὑπο­γραμ­μόν, ἵνα ἐπα­κολουθήσητε τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ». Ὁ Χριστός, δη­λαδή, ἔπαθε, ἀφή­νο­ντάς σας πα­ράδειγμα γιά νά ἀκο­λουθήσετε τά ἴχνη του.

Καί αὐτό τό παράδειγμα τῆς ζωῆς του πού μᾶς ἄφησε ὁ Χριστός τό βλέπουμε νά συνοψίζεται, ἀδελ­φοί μου, στήν ἑβδομάδα πού ἀρ­χί­ζει ἀπό σήμερα καί καταλήγει στή λαμπροφόρο Ἀνάστασή του.

Γιατί ἡ ἑβδομάδα τῶν Παθῶν τοῦ Κυ­ρίου μας, ἡ Μεγάλη Ἑβδο­μάδα, ἀρ­χίζει μέ τή σημερινή, θρι­αμ­βευ­τική ὑποδοχή του στά Ἱερο­σόλυ­μα, μέ τά «ὠσαννά» τοῦ πλή­θους καί τίς ἐπευφημίες του, συ­νε­χίζε­ται μέ τίς ὧρες τῆς ἀγωνίας καί τῆς προσευχῆς στόν κῆπο τῆς Γεθ­ση­μανῆ, μέ τήν προδοσία καί τήν ἀχαριστία τοῦ μαθητοῦ του, τοῦ Ἰούδα, μέ τό πάθος καί τήν ὀδύ­­νη τοῦ Σταυροῦ καί τόν θά­να­το, καί ὁλοκλη­ρώ­νεται μέ τήν Ἀνά­­στασή του.

Μέσα σέ μία ἑβδομάδα ὁ Χριστός μᾶς δείχνει τόν θεῖο τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἀντιμετωπίζει ὅλα τά γε­γο­νό­τα τῆς ζωῆς, ὅλα ὅσα μπο­ροῦν νά συμβοῦν καί στή διάρκεια μιᾶς ἀν­θρωπίνης ζωῆς, ἀλλά καί τόν τρό­πο μέ τόν ὁποῖο μποροῦμε καί πρέ­πει νά βαδίζουμε καί ἐμεῖς στή ζωή καί νά ἀντιμετωπίζουμε ὅσα ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά ζήσουμε.

Γιατί ἡ ἀνθρώπινη ζωή,  ἡ ζωή τοῦ καθενός μας, εἶναι, ἀδελφοί μου, ἕνα σύνολο ἀπό τιμές καί θριάμβους, ἀλλά καί ἀπό ἀγωνίες καί πόνους, καί ἀκόμη ἀπό δοκι­μα­σίες καί πειρασμούς, ἀπό προ­δο­σία καί ἀγνωμοσύνη, ἀπό ὀδύνη καί θλίψη, ὅπως ἀκριβῶς ἦταν ἡ ἑβδομάδα τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου.

Καί μέσα σέ αὐτήν συγκεφα­λαι­ώ­­νει ὁ Χριστός γιά χάρη μας ὅλη του τή διδασκαλία. Μᾶς ὑπεν­θυ­μί­ζει τήν ταπείνωση καί τήν ἁπλό­τητα μέ τήν ὁποία πρέπει νά ἀντι­μετωπίζουμε τήν τιμή καί τή δόξα τῶν ἀνθρώπων, πού εἶναι πρόσ­καιρη καί ἐφήμερη καί «ὡς ἄνθος μαραίνεται», εἰσερχόμενος σήμερα στά Ἱεροσόλυμα «ἐπί πῶλον ὄ­νου», καί χωρίς νά δείχνει νά ἐπη­ρεάζεται ἀπό τούς ἀλλαλαγ­μούς καί τίς ἐπευφημίες τοῦ πλήθους τῶν Ἰουδαίων.

Μᾶς δείχνει τόν τρόπο τῆς προ­σευ­χῆς, στήν ὁποία πρέπει νά κα­ταφεύγουμε τίς ὧρες τῆς θλί­ψεως καί τῆς ἀγωνίας, ἀλλά καί τῆς ἐγρη­­γόρσεως πού θά πρέπει νά μᾶς χαρακτηρίζει, γιά νά μήν πέ­σουμε στίς παγίδες τοῦ πειρα­σμοῦ, ὅπως ἔκανε καί ὁ ἴδιος καί σύ­στη­νε καί στούς μαθητές του στόν κῆ­πο τῆς Γεθσημανῆ.

Μᾶς δείχνει τήν πραότητα, τήν ὑπομονή καί τήν ἐμπιστοσύνη στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅταν δοκι­μά­ζου­με τήν ἀγνωμοσύνη καί τήν ἀχα­ριστία τῶν ἀνθρώπων, ὅταν τούς βλέπουμε νά μᾶς ἐγκα­τα­λεί­πουν σέ δύσκολες στιγμές τῆς ζω­ῆς μας, σύμφωνα μέ τό δικό του πα­ράδειγμα ἔναντι τῆς προδοσίας τοῦ μαθητοῦ του.

Καί ἀκόμη μᾶς διδάσκει τή θυ­σια­στική ἀγά­πη, τή συγχωρητι­κό­τητα καί τήν ὑπο­μονή, τίς ὁποῖες θά πρέ­­πει νά δείχνουμε πρός τούς ἀδελφούς μας, μέ τήν ἀγάπη καί τήν καρτερία, μέ τήν ὁποία ὁ ἴδιος θυσιάσθηκε ἐπί τοῦ Σταυροῦ γιά τίς ἁμαρτίες μας καί συγχώρησε ἀκόμη καί τούς σταυρωτές του.

Καί ὅλα αὐτά, ἀδελφοί μου, δέν μᾶς τά ὑποδεικνύει ἁπλῶς ὁ Χρι­στός μέ τή ζωή του ὡς ἕνα τρόπο ζωῆς πού πρέπει νά ἀκολουθή­σου­με. Μᾶς τά ὑπο­δει­κνύει προσφέ­ρο­ντάς μας καί τήν προοπτική τῆς ἀναστάσεως. Διότι ὅλη αὐτή ἡ ἑβδο­­μάδα τῶν Παθῶν, ἡ ὁποία συγκε­φαλαιώνει, ὅπως εἴπαμε, τή ζωή τοῦ Χριστοῦ ὁλοκληρώνεται μέ τή δική του ἀνάσταση. Καί ὁ Χριστός ἀναστήθηκε ὄχι γιά τόν ἑαυτό του, ἀλλά γιά νά χαρίσει καί σέ μᾶς τήν ἀνάσταση, τήν ὁποία καί μᾶς καλεῖ νά ζήσουμε ἀκολου­θώντας τά ἴχνη του, «συσσταυ­ρού­μενοι» καί «συνα­νι­στάμενοι» μαζί του.

Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, ἄς μήν μεί­­­νουμε στή σημερινή ἡμέρα, ἄς μήν περιορισθοῦμε στά «ὠσαννά» πρός τόν Χριστό πού εἰσέρχεται ἐπί πῶλον ὄνου καί ἐπευφημεῖται ὡς βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ. Ἄς τόν ἀκο­λου­θήσουμε βαδίζοντας τόν δι­κό του δρόμο ὄχι μόνο τήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα ἀλλά καί σέ ὅλη μας τή ζωή, γιά νά τόν συ­να­ντή­σουμε καί ἀναστημένο τήν ἡμέρα καί τῆς δικῆς μας ἀναστά­σεως.