Έχουμε πει άλλη φορά για τις αντιθέσεις που περιγράφει η σημερινή ευαγγελική περικοπή, μεταξύ της παράδοσης του ανθρώπου στους δαίμονες και της παράδοσης του ανθρώπου στο Χριστό. Γυμνός – ενδεδυμένος, φόβος –φίλος των συνανθρώπων, άγριος – ήμερος, ακοινώνητος –κοινωνικός, δέσμιος –ελεύθερος κλπ. Και δυστυχώς η παράδοση του ανθρώπου στους δαίμονες δεν είναι μόνο η κατάληψή του από αυτούς, δαιμονισμένοι, αλλά η με κάθε τρόπο παράδοση του ανθρώπου στο θέλημα του διαβόλου και στην αμαρτία. Γιατί όταν πράττουμε την αμαρτία παραδινόμαστε στο διάβολο. Θα σταθούμε εν συντομία σήμερα σε ένα χαρακτηριστικών των δαιμονιζομένων: «ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ’ ἐν τοῖς μνήμασιν». «Δεν έμενε σε σπίτι, αλλά στα μνήματα». Συγκατοικεί με τους νεκρούς. Μια ζωή πιο βαριά και πιο δυστυχισμένη από το θάνατο. Για τους νεκρούς δεν λειτουργούν πλέον οι αισθήσεις. Δεν πονούν, δεν προσβάλλονται, δεν κρυώνουν, δεν ακούν. Ο υπό την επήρεια του διαβόλου άνθρωπος έχει τις αισθήσεις του να λειτουργούν. Και πονά και διψά και πεινά και δεν μπορεί να χορτάσει τις επιθυμίες του με ό,τι κι αν έχει και δεν μπορεί να νοιώσει ευτυχισμένος με τίποτα. Ο θάνατος χαρίζει στους ανθρώπους την ελευθερία από τα λυπηρά. Ο κατευθυνόμενος από τους δαίμονες έχει χάσει την προσωπική του ελευθερία, άλλος είναι το αφεντικό. Και αν επεκτείνουμε τον όρο «νεκρός» στους ανθρώπους που πέθαναν και είναι μακριά από το Θεό γιατί οι άλλοι είναι οι «αιώνια ζωντανοί», τότε ο παραδομένος στην αμαρτία άνθρωπος είναι νεκρός και τώρα και για πάντα. Ο Απ. Παύλος λέει «τα ωψόνια της αμαρτίας θάνατος». Όμως η συνάντηση του δαιμονιζομένου με το Χριστό, αλλάζει εντελώς τον άνθρωπο αυτόν. Άρα υπάρχει ελπίδα, υπάρχει σωτηρία. Η αλλαγή, η μεταστροφή, η μετάνοια και η επικοινωνία με το Χριστό.
π. Αλέξιος Αλεξόπουλος