Πρόκειται για μία παρακλητική κραυγή λαϊκού χαρακτήρα, που απευθύνεται, όχι σε κανένα ξένο, αλλά στον απόγονό του Δαβίδ, δηλ. τον εθνικό μεσσία του Ισραήλ.
Ο χαρακτηρισμός υιέ Δαβίδ, κάνει το κραυγαλέο αίτημα ακόμα περισσότερον τολμηρό, αλλά και αποκαλυπτικό της πίστης των στον ερχόμενο μεσσία, τον μέλλοντα λυτρούσθαι τον Ισραήλ. Αυτοί που κραυγάζουν είναι δυό άνθρωποι τυφλοί, οι οποίοι ένεκα τούτου βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας και καθημερινά εισπράττουν μαζί με την ελεημοσύνη και τον γενικό αποτροπιασμό των συμπολιτών τους, δεδομένου μάλιστα ότι όλες οι ανίατες ασθένειες θεωρούνται από την Ιουδαϊκή κοινωνία ως τιμωρία του Θεού.
Στο αντίκρισμα του Ιησού, Μεσσία, υιού του Δαβίδ, οι δυό αυτοί δυστυχισμένοι άνθρωποι ανασάνουν ίσως για πρώτη φορά αισιόδοξα. Ίσως για πρώτη φορά να ένοιωσαν ως άνθρωποι που έχουν δικαιώματα στη ζωή και τον κόσμο. Ο Μεσσίας ως ενθικός λυτρωτής, αλλά και ως ελπίδα, ως η ανάσα των κάθε λογής καταπιεζομένων και κοινωνικά αποδιωγμένων.
Ο εθνικός Μεσσίας του Ισραήλ είναι ο μεσσίας και λυτρωτής του πανανθρώπινου. Αυτό δε λέγεται αυθαίρετα, επιβεβαιώνεται πολλές φορές από τον ίδιο. Με τον όρο Ισραήλ δε νοείται το έθνος της Παλαιστίνης, αλλά το έθνος, γένος το ανθρώπινο, που αναγνωρίζει το μεσσία, ως λυτρωτή και απεσταλμένο του Θεού, «Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού». Ο όρος Ισραήλ είναι εβραϊκός διεθνοποιημένος όρος που σημαίνει τον πιστό του Θεού, τον άνθρωπο του Θεού, τον άγιο. Όποιος χρησιμοποιεί τον όρο αυτό με άλλη σημασία κάνει πράξη φαλκίδευσης, υπονόμευσης του ονόματος του Θεού ως Θεού άγιου, ως Θεού αγάπης, ως Θεού ειρήνης. Και ο διάβολος μπορεί να αυτοαναγορεύεται Ισραήλ, αλλά ο λόγος από την πράξη απέχει:
«Ελέησον ημάς υιέ Δαβίδ». Η εναγώνια κραυγή σωτηρίας από τους δυό τυφλούς διαταράσσει τη γαλήνη της πορείας του Ιησού και των ανθρώπων εκείνων που τον ακολουθούν. Οι τυφλοί τρέχουν κοντά του, τον ακολουθούν, δε θέλουν να τον χάσουν. Ώσπου μία στιγμή βρέθηκαν απέναντι στο Χριστό μέσα σε ένα σπίτι που φιλοξενείται και εκεί τους ερωτά στα ίσια, «πιστεύετε ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι»;
Ναι Κύριε, απαντούν ομόφωνα οι τυφλοί. Απάντηση άμεσης και ευθείας αναγνώρισης της κυριότητας του Ιησού πάνω στη ζωή. Λευκή επιταγή της Θεότητας του Χριστού. Καμία επιφύλαξη. Καμία αμφιβολία δεν έχουν οι τυφλοί. Με τα μάτια της ψυχής των βλέπουν μπροστά τους τον ίδιο το Θεό εν Χριστώ Ιησού. Και το θαύμα ως παιδί της πίστης επιβεβαιώνεται ακόμα μία φορά στο δικό τους το πρόσωπο.
Ο Χριστός αγγίζει με το χέρι του το σημείο του πόνου, τα τυφλά μάτια των ανθρώπων αυτών, τους δίνει την ευλογία και το έλεος του Θεού πράξη που δείχνει πέρα από την ευαισθησία του Θεού στον πόνο του ανθρώπου, τη θέληση του Θεού να πάρει πάνω του τον πόνο και τη δυστυχία των ανθρώπων. Μία συμπεριφορά Θεϊκής καταγωγής που οφείλει να βρίσκει ανθρώπινη εφαρμογή εκμηδένισης της απόστασης από κάθε εστία πόνου και δυστυχίας του συνανθρώπου μας. Άλλο να μιλήσεις στον πάσχοντα και άλλο να καθαρίσεις τις πληγές του με τα χέρια σου. Ο πόνος δε μοιράζεται με λόγια έστω και καλά λόγια, μοιράζεται με έργα, με πράξη συμπόνιας, οίκτου, αγάπης. Τα μηνύματα του σημερινού αγίου ευαγγελίου είναι πολλά και ζωτικά. Η λύτρωση βρίσκεται στην πηγή της ζωής, τον ίδιο τον ζωοδότη Κύριο. Η αναζήτηση του είναι δική μας ευθύνη και δική μας δυνατότητα.
Να τον αναζητήσουμε στους δρόμους και στις γειτονιές, παντού όπου υπάρχει πόνος, όπου υπάρχει πένθος, όπου υπάρχει θλίψη, όπου υπάρχει δυστυχία.
Να τον αναζητήσουμε στη χαροκαμένη μάνα που έχασε το παιδί της σε ατύχημα, στην οικογένεια που ζει το δράμα του ναρκομανή, του εξαρτημένου από οτιδήποτε άλλες εξαρτησιογόνες ουσίες. Στο κρεβάτι του πόνου του καρκινοπαθή, του παράλυτου, του αδυνάτου.
Ο Χριστός υπάρχει παντού, ανήκει σε μας η ευθύνη να τον αναζητούμε, να τον βρίσκουμε, να τον λειτουργούμε. Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μετά πάντων υμών.
Πρωτ. Στυλιανός Θεοδωρογλάκης
