Ἂχ ἡ ἀθάνατη ψυχή, εἶναι, σχεδόν, ὑποχρεωμένη νὰ ἀκολουθῇ τὸν νοῦ… τὸν ἀκολουθῆ σὲ κάθε βῆμα, σὲ κάθε στιγμή, τὸν ἀκολουθῆ θέλοντας ἢ μή!
Καί, ὅμως, ἐκεῖ ποὺ γυρίζει ὁ νοῦς μας συνεχῶς, ἐκεῖ ἔχουμε ἀφήσει καὶ ἕνα μέρος τῆς ψυχῆς μας…
Πότε ἕνα μεγάλο μέρος, πότε ἕνα μικρό… καὶ πότε παρέα μὲ λίγη καρδιά!!!
Ἄλλοτε μὲ δάκρυ καὶ ἄλλοτε μὲ χαμόγελο!!! Σχεδόν, ὅμως, πάντα μὲ μιὰ μελαγχολία: γιατί;
Γιατὶ ἔτσι ἁπλὰ ὁ χρόνος “πέρασε” καί, ὅπως πάντα, πῆρε μαζί του τὴ στιγμὴ καὶ τὴν ἔκανε μνήμη…
Καὶ τελικά, ἐκεῖνο ποὺ ἔρχεται πάντα, εἶναι ἡ ὥρα ποὺ ἀξιολογεῖς καὶ σκέφτεσαι, ἂν μπορῇς νὰ σκέφτεσαι, τὸ “ἂν ὅλα ἦταν ἀλλιῶς” ἢ “ἂν μποροῦσα τὸ χρόνο νὰ γύριζα”!!!
Καί, ὅμως, φίλοι μου, εἴμαστε ἐδῶ, στὸ σήμερα, στὸ τώρα…
Καὶ τί κάνουμε; ἀναπολοῦμε… ἀναπολοῦμε λὲς καὶ θὰ θέλαμε στὸ χθὲς νὰ ζοῦμε πάρα στὸ τώρα…
Καὶ τὸ τώρα… αὐτὸ τὸ τώρα χάνεται, καὶ μαζί του χάνοντε καὶ οἱ στιγμὲς ποὺ ἴσως αὔριο, ξανὰ θὰ ἀναπολοῦμε, καὶ τὶ θὰ εὐχόμασταν; Θὰ εὐχόμασταν νὰ γυρίζαμε τὸ χρόνο πίσω, σὲ αὐτὸ ποὺ αὐτὴ τὴ στιγμὴ ὀνομάζουμε “τώρα”…
Ξέρω ξέρω… σᾶς μπερδεύω!!!
Εἶναι, ὅμως, ἄδικο γιὰ τὶς στιγμὲς νὰ χάνονται, ὥστε στὴν ἀνάμνησή τους νὰ τὶς βαφτίζουμε καὶ μόνο “εὐτυχισμένες”… κρίμα καὶ ἄδικο … γιατὶ ὁ χρόνος ἔχει μοναχὰ μιὰ δουλειά, νὰ περνᾶ καὶ νὰ φεύγῃ…
Σκέφτομαι… Ἀλήθεια πόσο γρήγορα περνᾶ ἕνα ὄμορφο ἀνοιξιάτικο ἀπόγευμα ἀπολαμβάνοντας τὰ ξεπετάγματα τῆς φύσης!… Καὶ συνάμα, πόσο βασανιστικὸς φαίνεται ὁ ἴδιος χρόνος, ὅταν περνᾶ στὸ κάθισμα -ἂν καὶ αὐτὸ ὑπάρχῃ- ἑνὸς νοσοκομείου!… ἡ σὲ μιὰ οὐρὰ μιᾶς ὑπηρεσίας, ποὺ ὁ ἕνας στριμώχνεται πάνω στὸν ἄλλο, μή μπορώντας νὰ κάνῃ καὶ ἀλλιώς!…
Πόσο γρήγορα περνᾶ ὁ χρόνος καὶ τὰ βρέφη μεγαλώνουν καὶ γίνονται νήπια!… Καὶ πόσο ἀργὰ περνοῦν οἱ νύχτες τοῦ πυρετοῦ καὶ τῶν πρώτων ἡμερῶν!…
Γιὰ σκεφτεῖτε καὶ τὸ ἄλλο… πότε ἤμασταν 8, πότε 16, πότε 25, καὶ πότε 35 μὲ κάμποσα παιδιά, καὶ ὁτιδήποτε ἄλλο οἰκόσιτο!…
Πότε πέρασε ὁ καιρός, ἀπὸ τότε ποὺ κρατούσαμε στὴν ἀγκαλιὰ τὸ γλυκοῦλι μας βρεφάκι!… ἀργότερα γκρινιάζαμε, καὶ πὼς θέλαμε νὰ περάσῃ γρήγορα ὁ καιρός, γιατί; γιατὶ δῆθεν θὰ συνεννοούμαστε μαζί του!…
Καί, τελικά, ὅταν θὰ περάσῃ αὐτὸς ὁ καιρός, θὰ ἀναπολοῦμε τὸ τώρα… τὸ τώρα ποὺ ὁ μικρούλης μας θέλει ἀκόμη νὰ μᾶς ἀγγίζῃ μὲ τὴ μυτούλα του, γιὰ νὰ κοιμηθῇ καὶ νὰ ἔχῃ ὄνειρα γλυκά!…
Εἶναι τόσο κρίμα νὰ θυσιάζουμε τὸ τώρα, μέχρι νὰ ἔρθῃ τὸ αὔριο, ὥστε νὰ τὸ ἀναπολοῦμε!!!…
Ὄχι φίλοι μου, ὄχι! δὲν μαλώνω κανέναν καὶ ξέρετε γιατί; γιατὶ κάνω ἀκριβῶς τὰ ἴδια, ἴσως καὶ χειρότερα…
Ἴσως νὰ εἶναι καὶ στὴ φύση μας, τελικά, καὶ μᾶς ἀρέσει νὰ κλαιγόμαστε… Σκέφτομαι, ὅμως, νὰ προσπαθήσω… νὰ ἀξιολογῶ καλύτερα ἐκεῖνα τὰ μικρὰ μικρὰ πραγματάκια ποὺ φέρνουν κάποιο ἴχνος χαμόγελου στὴ φάτσα μου… νὰ θυμᾶμαι νὰ χαμογελάω περισσότερο… ὄχι, βέβαια, γιατὶ μοῦ πάει, ἀλλὰ γιατὶ τό “πάω” ἐγώ…
Νὰ ἀγκαλιάζω περισσότερο αὐτοὺς ποὺ ἀγαπάω…
Νὰ παραδέχομαι τὰ λάθη μου καὶ ἂς μοῦ εἶναι πολὺ δύσκολο…
Νὰ ἀγαπάω ὅ,τι κάνω… ἀλλιῶς νὰ μὴν τὸ κάνω…
Νὰ ὀνειρεύομαι… γιατὶ εἶχα βάλει ἐδῶ καὶ καιρὸ στὰ ἀζήτητα, αὐτὸ τὸ τόσο ζωογόνο κομμάτι τῆς ψυχῆς μου…
Νὰ ξυπνήσω αὐτὸ τὸ παιδὶ ποὺ ἔχω μέσα μου καὶ νὰ τοῦ ζητήσω μιὰ μεγάλη συγνώμη ποὺ τὸ ἔβαζα ὅλο αὐτὸ τὸν καιρὸ σὲ κατάσταση λήθης, ἐπειδή “μεγάλωσα πιά”…
Τέλος… θὰ προσπαθήσω, νὰ μὴν ξεχνάω νὰ μὲ ἀγαπάω, νὰ μὲ ἀκούω καὶ νὰ μὲ σέβομαι… ὥστε, ὅλα τα παραπάνω νὰ μποῦν σὲ μιὰ ρότα…
Στοχαστής
