Του Σεβ. Μητροπολίτου Καστορίας Σεραφείμ, Υπερτίμου και Εξάρχου Άνω Μακεδονίας
Και πάλι ο λόγος μου αφορά την Καστοριά. Και πάλι η αγωνία μου σχετίζεται με τη βυζαντινή αυτή πόλη, με την ιστορία της, τον πολιτισμό της, την προσφορά της στους αγώνες της πατρίδος, την προσφορά της σε αίμα και δάκρυα, την προσφορά της σε χρήμα σε χρόνια δύσκολα. Όταν άλλες επαρχίες παλαιότερα δεν είχαν οικονομικές δυνατότητες, η Καστοριά με τη γούνα προσέφερε αφειδώς στον εθνικό κορβανά και ενίσχυε όλες τις υπόλοιπες επαρχίες της πατρίδος μας με τον τρόπο αυτό.
Τώρα τα πράγματα άλλαξαν. Η Καστοριά φθίνει σε ανθρώπινο δυναμικό, οι διαθέσιμες θέσεις εργασίας είναι ελάχιστες και μάλιστα, νέοι άνθρωποι αναγκάζονται να φύγουν, είτε στο εξωτερικό είτε στο εσωτερικό, για την εξεύρεση ενός καλύτερου μέλλοντος. Η Καστοριά μαραζώνει από την ανεργία, η οποία φθάνει στο 55%, σύμφωνα με τα στοιχεία του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Καστοριάς.
Η Καστοριά σβήνει…
Το έγραψα πριν από λίγα χρόνια και κανείς δεν έδωσε την ανάλογη σημασία. Θα έχουμε τεράστια ευθύνη απέναντι στην ιστορία, στη διαχρονική προσφορά αυτού του τόπου και στους ανθρώπους μας. Γι’ αυτό, την ώρα αυτή κρούω τον κώδωνα του κινδύνου για τα όσα διαδραματίζονται στον τόπο μας. Ο εφησυχασμός είναι η χειρότερη αντίδραση την ώρα αυτή. Δεν νομίζω πως δεν υπάρχουν λύσεις. Μόνο θέληση και πολιτική βούληση χρειάζονται, και βέβαια, πάνω απ’ όλα και πέρα απ’ όλα, η βοήθεια του Θεού.
Γι’ αυτό, με την ιδιότητα του Επισκόπου αυτής της επαρχίας, παρακαλώ θερμά τους ιθύνοντες του τόπου μας, πρωτίστως για ομόνοια και ενότητα. Είναι πάρα πολύ σπουδαίο να το πετύχουμε, άλλωστε «η ισχύς εν τη ενώσει» βρίσκεται. Τους παρακαλώ θερμά για δραστηριοποίηση, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα. Πρέπει να απαιτήσουμε ένα καλύτερο μέλλον, με συνθήκες που είναι στο χέρι μας να τις πετύχουμε.
Θέλω να συγχαρώ θερμά τον Δήμαρχο Καστοριάς, κ. Ιωάννη Κορεντσίδη, για την επιστολή που έστειλε σε όλους τους φορείς σχετικά με το καυτό αυτό θέμα και να του δηλώσω ότι, όπως πάντοτε, θα είμαι στο πλευρό του σε οτιδήποτε χρειαστεί.
Γράφω όλα αυτά, διότι αυτό που εισπράττω καθημερινά από την επικοινωνία μου με τους συνανθρώπους μας είναι η πικρία, ο προβληματισμός, η αγωνία για το αύριο και η απογοήτευση.
Θα μείνουμε με τα χέρια σταυρωμένα;
Κάτι θα πρέπει να κάνουμε τελικά! Το οφείλουμε στον τόπο μας και στους ανθρώπους αυτής της περιοχής.
Θα επανέλθω και πάλι, γιατί αυτό απαιτεί η συνείδησή μου και η θέση μου σε αυτήν την εκκλησιαστική επαρχία.
