Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Αγίου Αντωνίου Σιάπκας

Είναι σταυροπηγιακό μοναστήρι στη θέση «Σιάπκα», σε απόσταση δέκα χιλιομέτρων περίπου από το χωριό Καστανιά. Δεν είναι διακριβωμένο πότε ιδρύθηκε. Από την αλληλογραφία του Μητροπολίτου Κωνστάντιου συνάγεται ότι γύρω στα 1750 διαλύθηκε, που σημαίνει ότι υπήρχε από παλαιότερους χρόνους. Μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα υπαγόταν στη δικαιοδοσία της αρχιεπισκοπής Ελασσόνας και για ένα χρονικό διάστημα ήταν μετόχι του μοναστηριού της Αγίας Τριάδος Λαριούς. Οπως προκύπτει από διάφορα έγγραφα στοιχεία επί Αρχιερατείας Κωνστάντιου, από το 1750 περίπου εγκαταλείφθηκε από τους μοναχούς που μετακόμισαν στους Δεμεράδες, όπου είχαν Μετόχιο και σιγά-σιγά έγινε έδρα το Μετόχιο και μεταβλήθηκε σε Μετόχιο το κυρίως Μοναστήρι. Σε αναφορά του της 30-10-1907 προς την επιτροπή εκκλησιαστικών κτημάτων «…είναι κτήμα -όπως αναφέρει ο Ηγούμενος Άνθιμος-… από αιώνος και πλέον εγκαταλείφθη καταστραφείσα και ικανοποιηθείσα, διελύθη παντελώς άτε των πατέρων διασκορπισθέντων τη δε κακείσε, άδηλον δε ποτέ τίνες καταφεύγοντες εν τω Μετοχίω Δεμιράδων, κτήμα η έπαυλις της Μονής ταύτης κειμένης εν τη επαρχία Ελασσόνας και τετράωρον απεχούσης από της μονής εγκαταστάθησαν εν τούτω, όθεν και το όνομα Μονή Αγίου Αντωνίου των Δεμεράδων και εξακολούθησαν οι ως είρηται πατέρες διαμένοντες εν τούτω μέχρι προ οχταετίας, ότε διοριστείς εντεύθεν ως ηγούμενος ιερομόναχος τις Ιωακείμ Κάσδαρης και μεταβείς εις τα εκεί έπαθε την υγεία δι’ ο και ηναγκάσθη προς ανάρρωσιν να μεταβεί εις την κυρίως μονήν ένθα ερείπια τινά, δώματα χάριν των ποιμένων και των βουκόλων της μονής διασώζοντα προς διαμονήν τούτων. Ωφεληθείς δε εκ του ευκράτου κλίματος αποφάσισε την μεταφοράν και την εγκατάστασιν εν αυτή και βαθμηδόν ήρξαντο και την ανέγερσιν δωμάτων….» Στα χρόνια της λειτουργίας του είχε δεκαπέντε κελιά και σημαντική περιουσία. Σώζονται ο ναός και ερείπια από άλλα κτίσματα. Ο ναός έχει στο εσωτερικό του μισοκατεστραμμένες ή καλυμμένες από την αιθάλη και τον ασβέστη τοιχογραφίες.