Η θυσία του Υιού – Κυριακή προ της Υψώσεως

Τοῦ Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

«τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν…» (Ἰωάν. 3,16)

Σήμερα, Κυριακὴ πρὶν ἀπὸ τὴν ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ, ἑπόμενο εἶναι, Ἀγαπητοί Ἀδελφοί, τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Θείας Λειτουργίας νὰ περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὴν μεγάλη καὶ ἀνερμήνευτη Σταυρικὴ Θυσία. Μάλιστα ἀκοῦμε ἀκόμη μία φορά νὰ μᾶς ὁμιλῆ ὁ Ἴδιος, ὁ δι’ ἡμᾶς Σταυρωθείς Κύριος καὶ νὰ μᾶς διαφωτίζη γιὰ τὰ Ἄχραντα καὶ Σωτήρια Πάθη Του.

Μεταξὺ τῶν ἄλλων μᾶς ἔκαμε λόγο ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος γιὰ τὸν Οὐράνιο Πατέρα Του, ὁ Ὁποῖος ἀπὸ ἄπειρη ἀγάπη κινούμενος γιὰ τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, προσέφερε τὸν Ἀγαπημένο Μονογενῆ Υἱὸ Του θυσία ἐξιλαστήρια χάριν ἡμῶν. «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν», μᾶς εἶπε, «ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν…».

Εἶναι ὁ Μονογενὴς Υἱός Του! «Υἱός μου εἶ σύ», θὰ μᾶς θυμίση κάπου ἡ Γραφὴ ὅτι Τοῦ εἶπε, «ἐγὼ σήμερον γεγένηκά σε…» (Ἑβρ. 1,5).

Εἶναι ὁ Ἀγαπητὸς Υἱὸς Του! Ὅπως θὰ τὸ διακηρύξη καὶ κατὰ τὴν Βάπτισή Του στὸν Ἰορδάνη ποταμὸ καὶ κατὰ τὴν Μεταμόρφωση Του στὸ Θαβώριο ὄρος.

Καὶ Ἐκεῖνος δὲ ὁ Μονογενὴς καὶ Ἀγαπητὸς Υἱός Του, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἐξεδήλωνε φορώντας τώρα τὴν ἀνθρώπινη φύση τὰ υἱικά Του αἰσθήματα ἀπέναντι στὸν ἐν οὐρανοῖς Πατέρα Του. Ἄς θυμηθοῦμε τί εἶπε ὁ Κύριος μας λίγες μόλις στιγμὲς πρὶν ἀναστήση ἀπὸ τὸν τάφο τὸν τετραήμερο Λάζαρο. «Πάτερ, εὐχαριστῶ σοι ὅτι ἤκουσάς μου. Ἐγὼ δὲ ἤδειν ὅτι πάντοτέ μου ἀκούεις, ἀλλὰ διὰ τὸν ὄχλον τὸν περιεστώτα εἶπον, ἵνα πιστεύσωσιν ὅτι σὺ μὲ ἀπέστειλας». (Ἰωάν.11,41-42 )

Ἀπὸ τὸν ἐν οὐρανοῖς, τώρα, Πατέρα καὶ τὸν Μονογενῆ Του, τὸν Κύριον ἡμων Ἰησοῦν Χριστόν, ἄς ἔλθωμε στὸν κάθε πατέρα καὶ τὸν γυιὸ του κάτω στὴ γῆ, μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ἂς ἀναλογισθοῦμε ὄχι μόνο τούς δεσμοὺς τοὺς ἀδαμάντινους τῆς ἀγάπης μεταξὺ των, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀπόφαση, ὅπως ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ἀπὸ τὸ στόμα τὸ πανάχραντο τοῦ ἴδιου μάλιστα τοῦ Υἱοῦ, δηλαδὴ τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἀπόφαση τοῦ Πατέρα νὰ Τὸν θυσιάση χάριν τοῦ κόσμου.

Ἡ ἀπόφαση αὐτή, ποὺ φαντάζει στὸ πνεῦμα μας τόσο σκληρή, δὲν εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸν κύκλο αὐτῆς τῆς φυσικῆς ἀγάπης καὶ τοῦ στοργικοῦ δεσμοῦ ἀνάμεσα στὸν πατέρα καὶ τὸν υἱό. Εἶναι κάτι βέβαια, ποὺ ξεφεύγει ἀπὸ τὰ ὅρια τοῦ φυσικοῦ καὶ τοῦ συνηθισμένου, καὶ ἐγγίζει τὰ ὅρια τοῦ ἰδεατοῦ καὶ τοῦ ὑπερλογικοῦ. Γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν σωτηρία τῶν πολλῶν νὰ θυσιάση τὸν Μονογενῆ Του!

Ὦ! «βάθος πλούτου καὶ σοφίας καὶ γνώσεως Θεοῦ! Τὶς γὰρ ἔγνω νοῦν Κυρίου!», θά ἀναφωνήση ἔκ­θαμβος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Ρωμ. 11,33-34). Βέβαια καὶ μεταξύ μας, τῶν ἀνθρώπων δηλαδὴ, εὑρέθησαν πατέρες ποὺ προσέφεραν τὰ παιδιὰ τους θυσία γιὰ τὸ καλὸ τῶν συνανθρώπων των, παραδείγματος χάριν, γιὰ τὴν πατρίδα. Ἤ ἀκόμη ὑπῆρξαν καὶ μητέρες, οἱ ὁποῖες στὰ χρόνια τῶν διωγμῶν, οἱ ἴδιες προσέφεραν τὰ παιδιὰ τους στὸ ἱερὸ μαρτύριο γιὰ τὴν πίστη τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπως συνέβη στὴν περίπτωση τοῦ μαρτυρίου τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων.

Ναί, ἀγαπητοὶ Ἀδελφοί, ἄς μή μᾶς διαφεύγη καὶ αὐτὴ ἡ περίπτωση στὸ κεφάλαιο τῆς ἀγάπης καὶ τῆς στοργῆς, ποὺ χρεωστοῦμε στὰ παιδιά μας. Σύμφωνα πάντοτε μὲ τὸ αἰώνιο ὑπόδειγμα τῆς σχέσεως τοῦ Οὐράνιου Πατέρα καὶ τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ Του. Ἐκεῖνος «τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν» γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου, σὲ σημεῖο μάλιστα ὁ Υἱός του, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, στὸ ἀποκορύφωμα τῶν Ἀχράντων Παθῶν Του, ἐπάνω τὸ Σταυρό, στὸν φρικτὸ Γολγοθά, νὰ ἐκφράση τὸ παράπονο Του πρὸς τὸν οὐράνιο Πατέρα Του μὲ ἐκεῖνα τὰ σπαραξικάρδια ἀθάνατα λόγια Του. «Θεέ, Θεέ μου, ἵνα τί μὲ ἐγκατέλειπες…».

Γιὰ τὸ καλό της κοινωνίας ἄς παραμερίζεται κάποτε ἡ ἔμφυτη καὶ κάπως φίλαυτη καὶ ἐγωιστικὴ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη τοῦ πατέρα πρός τό παιδί του. Γιά τήν κατανόηση αὐτῆς τῆς σκέψεως ἄς ἀναφέρωμε ἕνα παράδειγμα. Πῶς νὰ χαρακτηρίσωμε χριστιανικὴ συμπεριφορά τὴν σκληρή καί βίαιη ἀντίδραση ἐκείνου τοῦ πατέρα, ὅταν ἀκούη τὸ παιδί του νά τοῦ ἐξομολογεῖται, ὅτι ἐπιθυμεῖ νὰ ἀφοσιωθῆ ἐξ ὁλοκλήρου στὴ διακονία τῶν συνανθρώπων του διὰ μέσου τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας; Ὅτι ἐπιθυμεῖ πολύ νά γίνη ἱερεύς ἤ μοναχός ἤ ἱεραπόστολος; Γιατί τόσο πολὺ νὰ ἐξανίστανται πατέρες καὶ μητέρες καὶ νὰ μὴ θέλουν νὰ δώσουν τὰ παιδιά τους, ὅπως ὁ Θεὸς ἔδωκε τὸν Μονογενῆ Του, στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν σὲ ἱερώτατες ἀποστολές, ὅπως εἶναι, ὅπως εἴπαμε, τοῦ κληρικοῦ ἤ τοῦ ἱεραποστόλου;

Εἴθε οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς νὰ ὁμοιάσουν καὶ σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο μὲ τὸν Θεὸν ποὺ λατρεύουν καὶ ἀγαποῦν καί γιά τήν Ἀγάπη Του να «θυσιάζουν» τό παιδί τους.  Ἀμὴν!