Ή θα ζούμε με τον Χριστό ή με τον διάβολο

«Τί ἡμῖν καὶ Σοί, Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;». «Γιατί ἀνακατεύεσαι στὶς δουλειές μας, Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; Ἦρθες πρὶν τὴν ὥρα Σου, γιὰ νὰ μᾶς βασανίσῃς;».

Μὲ αὐτὰ τὰ δύο ἐρωτήματα ὑποδέχεται, ἀδελφοί μου, τὸν Κύριο ἡ λεγεώνα τῶν δαιμόνων στὴν πολίχνη Γάδαρα τῆς περιοχῆς τῶν Γεργάσων, ἀνατολικὰ τῆς λίμνης τῆς Γαλιλαίας. Γνώριζαν καλὰ τὰ δαιμόνια πὼς ὁ Χριστὸς θεράπευε δαιμονισμένους, ἐκβάλλοντας ἀπὸ μέσα τους τὰ πνεύματα τῆς πονηρίας ποὺκαταδυνάστευαν τὰ δυστυχισμένα ἀνθρώπινα πλάσματα.

Τί κοινὸ ἄραγε ἔχει ὁ Χριστὸς μὲ τὰ δαιμόνια; τί κοινὸ ἔχει τὸ φῶς μὲ τὸσκοτάδι; ἡ σωτηρία μὲ τὴν ἀπώλεια; ἡ ἐλευθερία μὲ τὰ δεσμά; ἡ χαρὰ μὲ τὴν λύπη; ἡ ἀλήθεια μὲ τὸ ψεῦδος; ἠ ζωὴ μὲ τὸν ᾅδη; «Τί ἡμῖν καὶ Σοί;», τουτέστιν «τί κοινὸ ἔχουμε ἐμεῖς μὲ Σένα, Ἰησοῦ, καὶ ἔρχεσαι ἀπὸ νωρὶς νὰ μᾶς βασανίσῃς;». Τί μεγάλη ἡ κακία τῶν δαιμόνων καὶ πόση ἔκπληξη μᾶς προκαλεῖ τὸ ἔρώτημα γιὰτὸν βασανισμό; Εἴδατε πουθενὰ ἐσεῖς, ἀδελφοί μου, στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸἀνάγνωσμα νὰ βασανίζῃ ὁ Κύριος τοὺς δαίμονες; Εἴδατε πουθενὰ νὰ τοὺςἐπιτιμᾷ, νὰ τοὺς ἐπιτίθεται, νὰ τοὺς τιμωρεῖ; Κι ὅμως αὐτοὶ βασανίζονται! Δεῖτε τὸ μέγεθος τῆς δαιμονικῆς πλάνης. Βασανίζονται στὴ θέα καὶ μόνον τοῦ θεϊκοῦΤου προσώπου! Ταλαιπωροῦνται καὶ μόνον στὸ ἄκουσμα ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι κοντά· Τοῦ ζητοῦν τὸν λόγο τῆς ἐκεῖ παρουσίας Του· διεκδικοῦν τὸ δίκαιο οἱπαράνομοι καὶ ἀπευθύνονται μὲ αὐθάδεια στὸν Δίκαιο Κριτή. Σταθερὰ πλέονἀμετανόητοι, γνωρίζοντας ὅτι ἡ Ἡμέρα τοῦ Κυρίου θὰ εἶναι φῶς, καυστικὸ τῶνἔργων τους καὶ βασανιστικὸ τῶν συνειδήσεών τους, χαίρονται μὲ τὴν προσωρινὴκαταδυνάστευση τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀγωνίζονται γιὰ τὸν χαμὸ ὅσων περισσοτέρων εἶναι δυνατόν. Συνεργάζονται γιὰ τὸ καταστροφικό τους ἔργο, ἐνῷμισοῦν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ἀκόμη καὶ τὸν ἴδιο τους τὸν ἑαυτό. Χωρὶς ἐλπίδα σωτηρίας ἐξουδετερώνουν τὰ ἀποθέματα ἐλπίδος τῶν ἀνθρώπων καὶ τοὺςὁδηγοῦν στὴν πνευματικὴ αὐτοκτονία μέσα ἀπὸ τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη καὶ στὴν σωματικὴ αὐτοκτονία διὰ τῆς αὐτοχειρίας. Ἀδύναμοι, ὅπως ἀκούσαμε, νὰἐξουσιάσουν τὰ ἄλογα ζῶα, γίνονται τύραννοι καὶ ἐξουσιαστὲς τῆς ζωῆς ὅσων συμπεριφέρονται χειρότερα καὶ ἀπὸ ἐκεῖνα καὶ παραδίδονται σὲ ἄλογα πάθη.

Δὲν ἔχουν ὅμως ἐξουσία καὶ οὔτε μποροῦν νὰ ἐπιδράσουν σὲ ἀνθρώπους ποὺβρίσκονται ἑνωμένοι μὲ τὸν Χριστό, σὲ ὅσους ἔχουν πνευματικὴ ζωή, ζοῦν μὲμετάνοια καὶ ἐξομολόγηση, προσευχὴ καὶ νηστεία. Τοὺς καίει ἡ μετάνοια, τοὺς ντροπιάζει ἡ ἐξομολόγηση, τοὺς ἀποστομώνει ἠ προσευχή, τοὺς ἐξασθενεῖ ἡνηστεία τῶν χριστιανῶν. Βασανίζονται μὲ ὅσα μᾶς ἀπελευθερώνουν, βασανίζονται μὲ αὐτὰ ποὺ μᾶς λυτρώνουν ἀπὸ τὰ βάσανα, γιατί ἐπιθυμοῦν τὰἀντίθετα ἀπὸ τὴν φύση μας καὶ μισοῦν ὅσα εἶναι σύμφωνα μὲ αὐτήν καὶ τὴν σωτηρία μας. Ἔχουν ἀπύθμενη κακία καὶ ἀπερίγραπτη μαεστρία στὴν κακουργία καὶ τὴν δολιότητα, τόση, ὥστε σχεδὸν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ ἀγνοοῦμεἀκόμη καὶ τὴν λαθραία ὕπαρξή τους πίσω ἀπὸ ὅσα φαντάζουν ἀσήμαντες λεπτομέρεις τῆς πνευματικῆς μας καταστάσεως. Εἶναι ἐμφανεῖς σὲ περιπτώσεις δαιμονισμοῦ, ἀλλὰ κρύβονται καλὰ πίσω ἀπὸ ἕνα λογισμό, μία φαντασία, μία εἰκόνα, μία πράξη ποὺ πιθανὸν νὰ μὴν ἔχῃ ἀντίκτυπο στὸν συνάνθρωπο, ἀλλὰνὰ στρέφεται κατὰ τοῦ ἰδίου μας τοῦ ἑαυτοῦ, δίχως νὰ τὸ καταλαβαίνουμε.

Ἔχουμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μία πάλη ἐναντίον τους, ἔνα μεγάλο καὶσπουδαῖο ἀγώνα κατ’ αὐτῶν, ἀπὸ τὸν ὁποῖον πρέπει νὰ ἐξέλθουμε νικητές, γιατὶεἶναι ἀγώνας τελικὸς γιὰ τὸ πρωτάθλημα τῆς ψυχῆς μας. Δὲν δικαιολογεῖταιἧττα σὲ τοῦτο τὸν ἀγώνα καὶ δὲν ὑπάρχουν περιθώρια ἐπανάληψής του. Σὲ κάθεἄνθρωπο συμβαίνει «ἅπαξ ἀποθανεῖν» καὶ μετὰ ἡ δικαία κρίση τῶν πράξεών μας. Γι’ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ κάνουμε τὴν ἐπιλογή μας. Ἢ θὰ ζοῦμε μὲ τὸν Χριστὸ ἢθὰ ζοῦμε-ἀλίμονο- μὲ τὸν διάβολο.

Μὲ τὸν θάνατό του ὁ Κύριός μας τὸν κατήργησε, δηλαδὴ τὸν κατέστησε ἀργό,ἀνενεργό, τουτέστιν ἀνύμπορο νὰ κατέχῃ πλέον τὸν ἄνθρωπο. Ἐπιτρέπει ὠστόσοὁ Χριστὸς γιὰ παιδευτικοὺς λόγους νὰ κυριεύῃ ὁ διάβολος τὸν ἄνθρωπο, ὅταν ὁτελευταῖος τοῦ παραχωρήσῃ δικαιώματα μέσα ἀπὸ τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή του. Γι’ αὐτὸ ἂς προσέξουμε, ἀδελφοί μου, γιατί, ὅπως ἡ λεγεώνα φώναζε στὸν Χριστὸ «Τίἡμῖν καὶ Σοί;», ἔτσι κι ἐμεῖς δὲν ἔχουμε καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε οὐδεμία σχέση μὲτὸν διάβολο. Ἂς φροντίζουμε γιὰ τὴν αἰώνια ψυχή μας, γιὰ τὴν σωτηρία μας, μένοντας προσκολλημένοι στὸ ἅρμα τῆς ἀγάπης τοῦ Ἀγαθοῦ καὶ πάντοτεἀγαθοποιοῦντος Θεοῦ μας.

π.Στυλιανός Μακρής