Η «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ»: Τί εἶναι ἡ «Νέα Ἐποχή»; – Μέρος Γ΄

του Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου, Δρ. Θεολογίας

Ἄς πάρουμε τά πράγματα μέ τήν σειρά τους. Τό πότε πρωτοεμφανίστηκε ὁ ὅρος αὐτός εἶναι δύσκολο νά προσδιορισθεῖ. Ὡστόσο ὅμως εἶναι γνωστό ὅτι ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1960 ἄρχισε νά χρησιμοποιεῖται καί νά γίνεται εὐρύτερα γνωστός ἀπό ὁμάδες νέων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, τούς γνωστούς σέ ὅλους μας μέ τήν ὀνομασία Χίππηδες[13], οἱ ὁποῖοι  ἀποκαλοῦσαν τούς ἑαυτούς τους «New Age»[14].

Βασική πίστη τῆς Νέας Ἐποχῆς εἶναι ἡ  ἐσωτερική διακυβέρνηση τοῦ κόσμου ἀπό ἱεραρχία πνευμάτων ἤ τῶν διδασκάλων τῆς σοφίας. Βασικός στόχος τῶν νεοεποχιτῶν εἶναι  νά γίνει τό κίνημά τους ἀποδεκτό καί γνωστό σχεδόν σέ ὁλόκληρη τήν ὑφήλιο, καί γι’ αὐτό τό λόγο ἐπιχειροῦν ἕνα συνεχῆ προσηλυτισμό μέ ὕπουλες μεθόδους ἐκμεταλλευόμενοι κάθε ἀνθρώπινη ἀνάγκη καί ἀδυναμία ἀλλά καί ἀφέλεια. Ἡ προσπάθεια αὐτή βασίζεται στή θεοσοφία. Σχετικά μέ τίς παρακλαδικές ὀργανώσεις δέν εἶναι δυνατόν νά συλλεχτοῦν κάποια στοιχεῖα, καθότι ὑπάρχει πληθώρα  δοξασιῶν ἀλλά καί μία θρησκευτική ἀνομοιότητα μεταξύ των, μέ ἀποτέλεσμα νά μή συνδέονται ὁπωσδήποτε σέ μία συγκεκριμένη ἱεραρχική δομή[15]. Αὐτό συμβαίνει γιατί δέν ἀποτελεῖ ἕναν ὀργανισμό ἤ μία Ἐκκλησία, ἀλλά ἕναν τρόπο ἔκφρασης γιά τήν σύγχρονη ζωή.

Πολλές ἀπό αὐτές τίς παραθρησκευτικές κινήσεις, χαρακτηρίζονται ὡς πανχριστιανικές  «ὑπερδογματικές» ὁμάδες, καταστροφικές ψυχολατρεῖες, καί διάφορα ἄλλα. Γενικότερα οἱ ὀργανώσεις αὐτές ἔχουν ὡς κοινό παρανομαστή κάποιες γενικές πρακτικές, στήν βάση τους ὅμως εἶναι καθαρά ἀποκρυφιστικές[16].

Τί ἀκριβῶς εἶναι ἡ «Νέα Ἐποχή»; Δέν εἶναι μία συγκεκρι-μένη αἵρεση ἤ ὀργάνωση, οὔτε ἀποτελεῖ μία ὁμάδα αἱρέσεων μέ κοινές ἀντιλήψεις. Εἶναι ἕνα μεγάλο ἀντιχριστιανικό κίνημα στό χῶρο τῶν αἱρέσεων καί τῆς παραθρησκείας, στό ὁποῖο ἐντάσσονται ἑκατοντάδες ὁμάδες καί χιλιάδες ἄτομα σέ ὅλο τόν κόσμο, μέ μεγάλες διαφορές μεταξύ τους, ἀλλά καί μέ κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Ἡ «Νέα Ἐποχή» ἀντλεῖ τίς βασικές της ἀντιλήψεις ἀπό τούς χώρους τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, τῆς μαγείας[17] τῆς ἀστρολογίας καί ὅλων τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν. Ὡς ὅρος προέρχεται ἀπό τήν ἀστρολο-γία στήν ἀποκρυφιστική της σημασία καί ὄχι στήν καθαρῶς ἐπιστημονική. Σύμφωνα λοιπόν μέ κάποιους ἀστρολόγους τῆς Νεᾶς Ἐποχῆς, ὁλόκληρο τό ἡλιακό μας σύστημα κινεῖται σέ μία μεγάλη τροχιά, πού διακρίνεται σέ δώδεκα τμήματα, τά γνωστά «ζώδια» καί κάθε 2.000 χρόνια περίπου περνάει ἀπό τό ἕνα ζώδιο στό ἄλλο, δηλαδή ἀλλάζει «Ἐποχή». Οἱ Πατέρες πολύ εὔστοχα τονίζουν ὅτι οἱ διδασκαλίες τῶν ἀστρολόγων ἐπιστημονικά εἶναι ἀβάσιμες καί συγκεκριμένα ἡ ἀστρολογία χαρακτηρίζεται ἀπό τόν Μέγα  Βασίλειο ὡς μεγάλη ἀνοησία[18].  Στήν ἐποχή μας σύμφωνα μέ τήν ἄποψη τῶν ἀστρολόγων τῆς Νέας Ἐποχῆς, μεταβαίνουμε ἀπό τή σκοτεινή Ἐποχή τῶν Ἰχθύων στή φωτεινή Ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου, ὅπως προαναφέ-ραμε[19]. Ὑποθετικά ἄν σέ κάθε Ἐποχή κυριαρχεῖ ἕνας μεσσίας, τότε κατά τή γέννηση τοῦ Ἰησοῦ εἶχε μπεῖ ὁ πλανήτης μας στόν ἀστερισμό τῶν Ἰχθύων. Τά  γράμματα πού σχηματίζουν τή λέξη ἰχθύς σημαίνουν συμβολικά  Ἰησοῦς Χριστός Θεοῦ Υἱός Σωτήρ[20]. Σύμφωνα μέ τήν ἀντίληψη αὐτή ὁ Χριστιανισμός θεωρεῖται ὡς ἡ θρησκεία τῆς ἐποχῆς τῶν Ἰχθύων. Ἡ Ἐποχή τῶν Ἰχθύων ἦταν ἡ Ἐποχή τοῦ Χριστοῦ, γι’ αὐτό καί τό σύμβολο τοῦ Χριστοῦ ἦταν ὁ ΙΧΘΥΣ[21]. Κάθε ἀστερισμός ἔχει τή δίκη του ἐποχή πού ἐπισφρα-γίζεται ἀπό κάποιο σημαντικό γεγονός κάθε φορά.

Το σημαντικό  αὐτό συμβάν μπορεῖ νά εἶναι ἡ γέννηση ἑνός σημαίνοντος προσώπου εἴτε κάποιο γεωλογικό φαινόμενο καί διάφορα ἄλλα[22]. Ἡ Ἐποχή αὐτή μέ τό τέλος τοῦ αἰώνα μας πέρασε, καί ἄρχισε ἡ Ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου, ἡ «Νέα Ἐποχή». Γιά τούς ὀπαδούς τῆς αἵρεσης αὐτῆς σημαίνει, ὅτι ὁ Χριστιανισμός θά χάσει τήν ἐπιρροή του ἐπί τῶν πιστῶν καί θ’ ἀντικατασταθεῖ ἀπό μία ἄλλη θρησκεία, πού θά προσαρμόζεται καλύτερα στήν ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου[23]. Τό πιστεύω τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν εἶναι ὅτι, στή «Νέα Ἐποχή» θά κυριαρχήσει κάποιος ἄλλος μεσσίας, πού εὔκολα θά δώσει λύση στά παγκόσμια προβλήματα, ἐξασφαλίζοντας συγχρόνως χαρά καί εἰρήνη.

Τελικά ἡ «Νέα Ἐποχή» εἶναι μία κίνηση-ὀργάνωση πού ἄρχισε νά γίνεται εὐρύτατα γνωστή ἀπό τό 1975. Ἕως τότε δροῦσε μυστικῷ τῷ τρόπῳ[24].  Μάλιστα κατά τήν ἄποψη  κάποιων ἐρευνητῶν ἀνακάλυψαν πώς ἡ αἵρεση  ἑτοιμαζόταν καί μεθο-δευόταν ἤδη ἀπό τόν 19ο αἰώνα, μέσα ἀπό διαφόρους ἀποκρυ-φιστικούς καί ἐσωτερικούς χώρους[25]. Νά σημειώσουμε σχετικά, καταρχάς, ὅτι ἡ «Νέα Ἐποχή» εἶναι ἕνας ἀπό τούς μεγάλους προβόλους  τοῦ Σιωνισμοῦ. Σκοπός δέ τοῦ Σιωνισμοῦ, ὅπως θά δοῦμε στό σχετικό κεφάλαιο, εἶναι ἡ κατάκτηση ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητας καί ἡ ἐπικράτηση  τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ.

θεμελιωτές τοῦ κινήματος τῆς Νέας Ἐπόχης εἶναι οἱ γνωστές ἀποκρυφίστριες τῶν τελευταίων αἰώνων ἡ Helena P. Blavazky (1831 – 1891)[26] καί ἡ Alice Bailey (1880 –1949). Μητρική ὀργάνωση θεωρεῖται ἡ Θεοσοφική Ἑταιρεία, ἔργο καί καρπός τῆς Blavazky πού ἱδρύθηκε τό 1875. Ἡ Blavazky ρωσικῆς καταγωγῆς μυημένη ἀπό νεαρά ἡλικία στόν Ἀποκρυφισμό καί τήν μαγεία[27] – ἀργότερα καί στή Μασονία. Μέ πολλά χρήματα ἀγνώστου προελεύσεως, ὅπως προανεφέρθη, ἵδρυσε τήν πρώτη θεοσοφική ἑταιρεία[28]. Ἡ μεταφορά τοῦ κέντρου τῆς Θεοσοφικῆς Ἑταιρείας στήν Ἰνδία (1880) εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τήν υἱοθέτηση βασικῶν δοξασιῶν τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν, ὅπως εἶναι ἡ μετενσάρκωση, μέ τίς τεχνικές της, ὁ διαλογισμός κ ἄ., τά ὁποία ὑπήχθησαν πλήρως στόν κορμό τοῦ κινήματος. Ἡ γυναίκα αὐτή διατύπωσε καίριες ἰδέες γιά τήν πορεία καί ἐξέλιξη τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Ἀκόμη δέ ἐξέχουσα  σημαντική προσωπικότητα θεωρεῖται καί ἡ Ἀγγλίδα μετανάστρια στήν Ἀμερική Alice Bailey. Αὐτή θεωρεῖται ὅτι ἔθεσε τά θεμέλια τῆς «Νέας Ἐποχῆς»[29].

Βέβαια γιά τόν ὀρθόδοξο Χριστιανό πρωταίτιος τῆς δαιμονιώδους «Νέας Ἐποχῆς», ὅπως ἄλλωστε καί κάθε κακοῦ, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Διάβολος, ὁ ὁποῖος ἀντιστρατεύεται τό ἔργον τοῦ Θεοῦ καί παρασέρνει ὅσο πιό πολλούς ἀνθρώπους μπορεῖ. Γιά τήν ἐπιτυχία τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ χρησιμοποιεῖ ὡς ὄργανά του αὐτούς πού ἀπαρνήθηκαν τόν Θεό. Καί θά ἦταν πράγματι ἀστεῖο νά νόμιζε κανείς ὅτι μία Blavazky  ἤ ἕνας Λούθηρος ἤ ἕνας Πάπας εἶναι οἱ πρωταίτιοι τοῦ κακοῦ. Ὁ Διάβολος εἶναι αὐτός πού  γελᾶ εἰς βάρος τους μέ τά ὅσα διέπραξαν καί συνεχῶς  διαπράττουν.

Τό κίνημα τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ἴσως νά ἐντυπωσιάζει μέ τήν ὀνομασία του καθότι προβάλλεται ὡς κάτι νέο, σύγχρονο, ὑποσχόμενο πολλά γιά τό μέλλον. Στήν πραγματικότητα ὅμως πρόκειται γιά ἕνα «ξαναζεσταμένο φαγητό». Οἱ λεγόμενοι «Νεοεποχίτες» ἀναμασοῦν παλαιές γνώσεις καί θεωρίες διαφόρων αἱρετικῶν  φτιάχνοντας ἕνα καινούργιο κράμα[30]. Ἡ «Νέα Ἐποχή» μόνο νέα δέν εἶναι. Ἡ ἱστορία καί ἡ μυθοπλασία της ξεκινάει ἀπό πολύ νωρίς, ἀπό κτίσεως κόσμου[31]. Ἡ ἀρχή της ἀνάγεται σέ ἀρχαιοτάτους χρόνους, ὅπως ἀναφέρθηκε, ἐξαπατώντας τούς Πρωτοπλάστους μέ τήν ὑπόσχεση τῆς ἰσοθεΐας[32].

Ἄς ἔλθουμε ὅμως νά δοῦμε καί ἕνα ἄλλο οὐσιαστικότερο  ζήτημα: ποιά εἶναι ἡ θεωρία, ἤτοι τί πρεσβεύει ἡ «Νέα Ἐποχή», καί ποιά εἶναι ἡ δράση της στόν κόσμο. Παρ’ ὅλη λοιπόν τήν μυστικότητα πού χαρακτηρίζει αὐτήν τήν παραθρησκευτική ὀργάνωση, ἔχουν κατά καιρούς πολλά διαρρεύσει καί ἀποκαλυφθεῖ, ὥστε στίς ἡμέρες μας νά ἔχουμε τή δυνατότητα νά σχηματίσουμε κάποια εἰκόνα. Πράγματι εἶναι χαρακτηρι-στική ἡ προσπάθεια τῆς μυστικότητας ἀπό τούς ὀπαδούς της γιά νά μήν γνωστοποιηθοῦν οἱ ἀληθινές βλέψεις τους, οἱ στόχοι καί κυρίως οἱ μέθοδοι μέ τίς ὁποῖες ἐργάζονται[33].

Ἡ «Νέα Ἐποχή» ἀντλεῖ τό νόημα καί τήν οὐσία της ἀπό μία θεωρία τῶν ἀστρολόγων. Οἱ ἄνθρωποί της  ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ ἥλιος καί οἱ πλανῆτες περιστρέφονται γύρω ἀπό ἕναν κεντρικό ἥλιο. Τήν  τροχιά αὐτή τήν ὀνομάζουν Ζωδιακό κύκλο, διότι διέρχονται ἀπό ἕνα ζώδιο τοῦ κύκλου αὐτοῦ μέ χρονική διάρκεια περίπου 2.100 ἐτῶν. Ὡς συνέπεια τῆς θεωρίας αὐτῆς ὑποστηρίζουν, ὅτι τήν ἐποχή τῆς προόδου τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ὁ ἥλιος μπῆκε στό ζώδιο τῶν Ἰχθύων. Ὅμως καθότι ἀπό τότε ἔχουν περάσει περί τά 2.100 χρόνια τό ζώδιο ἀλλάζει καί ὁ κόσμος εἰσέρχεται στήν ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου[34].

Σύμφωνα λοιπόν μέ μία ἄλλη θεωρία τῶν θιασωτῶν τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ὑπάρχουν οἱ λεγόμενες «χρονικές ἑνότητες». Κατά τή θεωρεία αὐτή ὑπάρχει μία «χρυσή» ἐποχή, τήν ὁποία διαδέχεται ἡ «ἀργυρᾶ» ἤ ἀκολούθως μία «σιδηρᾶ». Μέ τήν ὁλοκλήρωση αὐτοῦ τοῦ κύκλου ἔρχεται πάλι μία χρυσή ἐποχή. Ἰσχυρίζονται ἀκόμη ὅτι πρίν ἀπό λίγα χρόνια ὁ κόσμος πέρασε ἀπό τήν σιδηρᾶ ἐποχή στήν χρυσή – τήν τοῦ Ὑδροχόου, κατά τήν ἄποψή τους[35].

Τώρα, ὅπως οἱ λαϊκοί ἀστρολόγοι δίδουν μηνιαίως ἑρμηνεῖες στά ζώδια καί προβλέψεις στίς μοῖρες τῶν ἀνθρώπων  ἔτσι καί οἱ δύο ὡς ἄνω ἀστρολογικές θεωρίες. Σύμφωνα λοιπόν μέ τούς ἐκφραστές τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ἡ ἐποχή τοῦ ζωδίου τῶν Ἰχθύων, ἤ σιδηρᾶ ἐποχή, λογίζεται ὡς ἐποχή περιορισμῶν καί στενότητας τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας. Βέβαια πρέπει νά σημειωθεῖ ὅτι γιά τούς νεοεποχίτες ὁ ἀκούσιος περιορισμός τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας θά ὁδηγοῦσε σέ μία τάση ἀνεξαρτητο-ποίησης καί θά κατέληγε σέ μία  νέα τάξη πραγμάτων[36]. Ἡ ἀνθρωπότητα μπῆκε πλέον σέ μία Νέα Κοσμική περίοδο, ὅπου ὁ Θεός θά διαχέει τό φῶς του σέ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα, χωρίς ἐξαιρέσεις, χωρίς φραγμούς, χωρίς ὅρια[37]. Ὡστόσο ὅμως δέν κηρύττουν τόν Θεό ἀλλά ἐπιμόνως τόν ἀποκρύπτουν[38].

Ἐπίσης περίτεχνα χρησιμοποιεῖται ἀπό τούς νεοεποχίτες  ἡ ἀλλαγή τοῦ ζωδιακοῦ κύκλου ὡς τό τέλος μίας ἐποχῆς καί τό ξεκίνημα μίας ἄλλης[39]. Ἀσφαλῶς καί οἱ πραγματικές σκέψεις τους γιά τίς ὁποῖες ἐργάζονται εἶναι νά παραμερίσουν τό ἀναστάσιμο μήνυμα τοῦ εὐαγγελίου, νά ἀποπροσανατολίσουν τόν σύγχρονο ἄνθρωπο καί νά τόν κάνουν ἕρμαιο τῶν στόχων τους[40].   Ὅμως γιά ἕναν πού ἔχει ὀρθόδοξα αἰσθητήρια δέν εἶναι δύσκολο νά ἐννοήσει ὅτι ἡ στενότητα γιά τήν ὁποία μιλοῦν εἶναι ὁ νόμος τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, καί ὁ Θεός πού θά φέρει τό φῶς, καί ὄχι ὁ Διάβολος, πού τελικά διεξάγει πόλεμο κατά του Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του.

***

[13]ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΑ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ (Μητροπολίτου Κορίνθου), Οἱ αἱρετικοί Προτεστάντες,  Γ´ ἐκδ. Ἀστήρ, Ἀθῆναι 1991, σ. 333.
[14]  Β. Α. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, Ἀποκρυφισμὸς καὶ Νέα ἐποχή, Ἀθήνα 2007, σ. 95.
[15]  ΝΙΚ, ΑΡΑΜΠΑΤΖΗ, Σύχρονα παραθρησκευτικά κινήματα, Ἀθήνα 2003, σ.129.
[16]  Όπ. π., σ. 130.
[17] Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας στηλιτεύουν τή μαγεία θεωρώντας τήν καταστροφική ἐνέργεια καί πλάνη, συγκεκριμένα: ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Εἰς Β´ Τιμόθεον Η´, PG 62, 648-649, «Μη πιστεύωμεν ἀλόγοις πράγμασι, γοητεία πάντα ἐκεῖνα. Τι οὖν ὅτι λέγουσι καί ἐκβαίνει; α) ἐπειδή σύ πιστεύεις, εἴ γε καί ἐκβαίνει, β) ὅταν ἐθισθῇ ἄνθρωπος πιστεύειν, πολύ καί τοῦτο συμβάλλεται ἐκείνοις τοῖς ἀπατεῶσι». Επίσης ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ,  Κατά Ἰουλιανοῦ βασιλέως, Στηλιτευτικός Α´, PG 35, 577C, «Ἔστι δή καί τοῦτο εἶδος μαντείας αὐτοῖς, ζῷῳ τινί καί ὑποχθονίοις δαίμοσι περί τῶν μελλόντων συγγίνεσθαι, εἴτε ὡς σκότῳ χαίρουσι μᾶλλον, ἐπεί καί εἰσι σκότος καί σκότους δημιουργοί τῆς κακίας, εἴτε ὡς φέγγουσι τάς ἐπιμιξίας τῶν εὐσεβῶν ὑπέρ γῆς καί διά ταύτας ἀσθενεστέροις». Ο Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ἀναφέρει σχετικά «Εἰς τον προφήτην Ἡσαΐαν, κεφ. 8, PG 30, 500A-D. «Τι παρ’ἑρέρου διδάσκῃ; Οὐδείς μάντις ἀθανασίαν χαρίζεται˙ οὐδείς ἀνάγει προς οὐρανόν … Κἀκεῖνοι μέν ἐπ’ ἀργυρίῳ μαντεύονται. Τοῦτο γάρ ἐστι το καταγέλαστον, ὅτι καί ἀργύριον αὐτοῖς τελοῦσιν μισθόν τοῦ ψεύδους οἱ ἀπατώμενοι…». Ο ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ αναφέρει σχεικά στην Ὁμιλία ΛΑ´ Ἐν Λιτῇ κατά την α´ Αὐγούστου, PG 151, 400ΑC «οἱ γάρ προς ἐπῳδάς καί γοητείας χωροῦντες ἀθετοῦσι το εἶναι Θεόν, συντάσσονται τοῖς δαίμοσι, θανατοῦσι τάς ἑαυτῶν ψυχάς ἔστι δ’ ὅτε καί νόσους ἀνηκέστους ἐκ τοῦτων τρυγῶσι καί θάνατον. Ὁρᾶτε, ὅτι οἱ παρά γοἠτων καί μάντεων ἐπιζητοῦντες τι μαθεῖν ἤ παθεῖν, ἀθετοῦσιν εἶναι τον Θεόν ἐν ἡμῖν καί θάνατον ἐκεῖθεν καρποῦνται, μάλιστα μεν τον τῆς ψυχῆς, ἔστι δ’ ὅτε καί τον τοῦ σώματος;».
[18] Ἡ ἀστρολογία δέν ἦταν ἁπλά ἕνα μύθευμα ἀλλά καί μία τρανή πλάνη. Ὁ Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ σχολιάζει: Εἰς την Ἑξαήμερον, PG 29, 128Α-133Α, «Τά ἀνόητα τῶν ἀστρολόγων, «ὥστε εἰ τῆς ὥρας ἐπιτυχεῖν ἀκριβῶς ἀδύνατον, ἡ δε τοῦ βραχυτάτου παραλλαγή τοῦ παντός διαμαρτεῖν ποιεῖ, καταγέλαστοι καί οἱ περί την ἀνύπαρκον ταύτην τέχνην ἐσχολακότες καί οἱ προς αὐτούς κεχηνότες ὡς δυναμένους εἰδέναι τά κατ’ αύτούς. τι οὗν δυσωπεῖς μέν ἡμᾶς ἀπό τῆς ἀξιοπιστίας τῶν ἄστρων, πείθειν δε ἐπιχειρεῖς διά τῶν βληχημάτων; Εἰ μεν γάρ παρά τῶν ζῴων λαβών ὁ οὐρανός ἔχει τα τοιαῦτα τῶν ἠθῶν ἰδιώματα, καί αὐτός ὑπόκειται ἀλλοτρίαις ἀρχαῖς, ἐκ τῶν βοσκημάτων ἔχων τάς αἰτίας ἀπηρτημένας˙ εἰ δε καταγέλαστον τοῦτο εἰπεῖν, καταγελεστότερον πολλῷ ἐκ τῶν μηδέν κοινωνούντων ἐπάγειν ἐπιχειρεῖν τῷ λόγῳ τάς πιθανότητας. ἀλλά ταῦτα μέν αὐτῶν τά σοφά τοῖς ἀραχνείοις ὑφάσμασιν ἔοικεν, οἶς ὅταν μεν κώνωψ ἤ μυῖα ἤ τι τῶν παραπλησίως τούτοις ἀσθενῶν ἐνσχεθῇ, καταδεθέντα κρατεῖται˙ ἐπιεδάν δε τῶν ἰσχυροτέρων τι ζῴων ἐγγίς, αὐτό τε ῥᾳδίως διεκπίπτει καί τά ἀδρανῆ ὑφάσματα διέρρηξε καί ἠφάνισε».
[19]  Ἀλεβιζόπουλου Ἀ., Ἡ Ἀστρολογία στό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἀθήνα 1995, σ. 143. Ἡ θρησκεία τῆς ἀστρολογίας, πού χαρακτηρίζεται ὡς «ἡ μόνη ἀληθής θρησκεία, ἡ μόνη  ἀπόδειξη γιά τόν Θεό», δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τή θρησκεία τῆς «Νέας Ἐποχῆς ἤ Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου».
[20]   ΧΑΡ. ΒΑΡΒΟΓΛΗ, Ὁ ἀστερισμός τῶν Ἰχθύων, Ἀθήνα  2009, σ. 20.
[21]  Ἰδιαίτερη ἀναφορά γίνεται στούς Μάγους «ἀπό Ἀνατολῶν». Ὅμως αὐτό δέ σημαίνει ἀπαραιτήτως τή Βαβυλώνα, ἀλλά προσδιορίζει κάποιον τόπο ἀνατολικά της Ἰουδαίας. Τό κείμενο τῆς Καινῆς Διαθήκης δέν μᾶς λέει ὅτι ὁ Χριστός ἦταν ὁ κυρίαρχος σέ μία «Νέα Ἐποχή» καί γι’ αὐτό ἀναμενόταν ἀπό τούς ἀστρολόγους.  Οἱ Μάγοι δέν ἀναζητοῦν κάποιον ἡγέτη τοῦ «Κοσμικοῦ Μήνα τῶν Ἰχθύων», ἀλλά τό βασιλέα τῶν Ἰουδαίων. Αὐτοί δέν κινήθηκαν ἀπό κάποιους ὑπολογισμούς τοῦ τόπου τῆς γεννήσεως μέ βάση τούς συνδυασμούς τῶν ἄστρων, ἀλλά δηλώνουν κατηγορηματικά: «Εἴδομεν τὸν ἀστέρα Αὐτοῦ ἐν τῇ Ἀνα­τολὴ καὶ ἤλθομεν» Μθ. 2, 2. Ἐξάλλου οἱ «μάγοι» τῆς Καινῆς Διαθήκης δέν εἶναι ἀστρολόγοι, ἀλλά παρατηρητές τῶν ἄστρων. Ἡ διάκριση μεταξύ ἀστρολόγου καί ἀστρονόμου δέν ὑπῆρχε τήν ἐποχή ἐκείνη.
[22]  ANGEL TOYLLIE, Astrology, San  Francisco  2008, p. 57.
[23]  ΚΙΛΙΦΗ Κ. ΤΙΜΟΘΕΟΥ, Αὐτός Εἶσαι, ἔκδ. Γ´ Ἀθήνα  1993 σ. 156.
[24] Ἀρσεν. ΒΛΙΑΓΚΟΦΤΗ, Σύγχρονες Αἱρέσεις, μία πραγματική ἀπειλή, Θεσσαλονίκη 2004, σ. 82.
[25]   Όπ. π., σ. 96.
[26]  Ἡ πρώτη ἐμφάνισης τῆς Θεοσοφίας κατά τούς νεωτέρους χρόνους ἔγινε τό 1875, ὅποτε ἱδρύθηκε ἡ διεθνής Θεοσοφική Ἐταιρία ἀπό τήν Ἑλένη Μπλαβάτσκυ (Blavatsky). Ἡ Μπλαβάτσκυ ἦταν Γερμανικῆς καταγωγῆς. Γεννήθηκε στήν Ρωσία καί ἔφερε τό ὄνομα Ἔλενα Πετρόβνα Χάαν. Μετά τόν γάμο της μέ τόν Νικηφόρο Μπλαβάτσκυ, μυστικό σύμβουλο τοῦ Ρωσικοῦ Κράτους, τόν πρῶτο καί μόνο νόμιμο σύζυγό της, τόν ὁποῖον λίγους μῆνες μετά τόν γάμο της ἐγκατέλειψε, ἔγινε γνωστή ἔκτοτε ὡς Κυρία Μπλαβάτσκυ.
Ἦταν πολύ ἰδιόρρυθμη γυναίκα. Ἔζησε δέ μία ζωή περιπετειώδη καί τυχοδιωκτική. Εἶχε μεγίστη κλίση πρός τίς «Ἀπόκρυφες Ἐπιστῆμες», τόν πνευματισμό, μαγεία κλπ. Ἦταν καί ἡ ἴδια «μέντιουμ ». Μετά σύντομο χρονικό διάστημα ἀπό τόν γάμο της διεζεύχθη τόν Μπλαβάτσκυ καί μετέβη εἰς Ἀμερική, ὅπου ἐπιδόθηκε στόν Πνευματισμό. Ἐκεῖ γνωρίσθηκε μέ τόν Συνταγματάρχη Ὄλκοττ (Olcott), ὁ ὅποιος ἦταν ἐπίσης «μέντιουμ» καί ἐπιδιδόταν στόν Πνευματισμό. Συνεργάσθηκε στενά μέ αὐτόν μέχρι καί τοῦ θανάτου της. Τό 1878 ταξίδευσε μέ τόν Συνταγματάρχη Ὄλκοττ εἰς Ἰνδίες διά νά μελετήσει ἐπιτοπίως τόν Βουδισμό. Ἐγκαταστάθηκε στό προάστιο τῆς πόλεως Μαδρᾶς, ‘Ἀντυᾶρ’. Ἀνέπτυξε εἰς Ἰνδίες μεγίστη δράση συγγραφική καί διαφημιστική τοῦ Θεοσοφικοῦ της συστήματος. Βοηθιόταν δέ εἰς τοῦτο ἀπό πολλούς Ἰθαγενεῖς καί μερικούς Εὐρωπαίους ἐκεῖ ἐγκατεστημένους.
[27]  Γ. ΓΑΡΑΝΤΖΩΤΗ, Τό ξεσκέπασμα τῆς ἀπάτης-Νέα Ἀκρόπολη, «Νέα Ἐποχή»,  Νέα Παγκόσμια Τάξη,  Θεσσαλονίκη, σ. 41.
[28]  Όπ. π ., σ. 57.
[29]  Όπ. π., σ. 57.
[30]  Γ. Γ.  ΨΑΛΤΑΚΗ., Ἀπειλὴ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία μας (ἀντιαιρετικὸς ὁδηγός), Ἀθήνα 1997, σ. 334.
[31]  Σ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΥΔΗ, Νέα ἐποχή, μία νέα ἀπειλή;, Ἀθήνα  2000, σ. 12.
[32]  Δ. Β. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ., Ἡ «Νέα Ἐποχή» καί ἡ ἀνατροφή τῶν παιδιῶν, Λαμία 2003, σ. 30.
[33]  ΑΝ. ΛΥΚΑΡΗ, όπ. π., σ. 54.
[34]  Α. ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ, Ἀποκρυφισμός, Γκουρουισμός, «Νέα Ἐποχή», Ἀθήνα 1997, σ.  7-8. Σ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΥΔΗ, σ. 34.
[35]  Χ. Α. ΤΣΙΑΚΚΑ Ἀρχιμ., Ἡ πρόκληση τοῦ ὄφεως – νέες «αἱρέσεις», Λεμεσός 1991, σ. 19.
[36]   ΑΝΑΡΙΤΗ  ΕΛΕΝΗ, όπ. π., σ. 78.
[37]  Α. Γ. ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ., Ἀποκρυφισμός, Γκουρουισμός, «Νέα Ἐποχή», όπ. π., σ. 8.
[38]  Τ. MARRS., Ἡ ἐπερχόμενη Παγκόσμια Κυβέρνηση (μτφρ. Γούλη Γ.), Θεσ-νίκη, σ. 179.
[39]  ΒΑΡΒΟΓΛΗ ΧΑΡ., όπ. π., σ. 66.
[40]  ΑΝ. ΛΥΚΑΡΗ, όπ. π., σ. 74.

[Συνεχίζεται Μέρος Γ΄]