Με την ευκαιρία της εορτής της Θείας Αναλήψεως ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει: «Φθάσαμε στην ένδοξη Ανάληψη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Και όπως ο Ευαγγελισμός είναι η αρχή όλων των Δεσποτικών εορτών, αυτή είναι το τέλος. Και εκείνη μεν ήταν το κατέβασμα του Θεού στη γη, ενώ αυτή είναι το ανέβασμα του ίδιου του Θεού Λόγου από τη γη στον ουρανό. Τότε μεν κατέβηκε γυμνός από σάρκα, ενώ τώρα ανεβαίνει φορώντας την ανθρώπινη φύση. Γι’ αυτό ας ευφρανθούμε σήμερα αδελφοί, βλέποντας την φθαρμένη και νεκρωμένη φύση μας, αυτή που γκρεμίστηκε από τον Παράδεισο, να ανεβαίνει με το Χριστό άφθαρτη και αθάνατη και με μεγάλη δόξα στους ουρανούς, ας πανηγυρίσουμε λαμπρά και ας γιορτάσουμε».
Επί τη εορτή, λοιπόν, της Αναλήψεως του Κυρίου ο Σεβασμιώτατος προέστη των ιερών ακολουθιών, του Εσπερινού και της Θείας Λειτουργίας, στην πανηγυρίζουσα ενορία Θουρίου. Αφ΄ εσπέρας τον θείο λόγο κήρυξε ο Σεβασμιώτατος ο οποίος ωμίλησε επί του υμνολογικού (δοξαστικό των αποστίχων), «Ἀνέβη ὁ Θεὸς ἐν ἀλαλαγμῷ, Κύριος ἐν φωνῇ σάλπιγγος, τοῦ ἀνυψῶσαι τὴν πεσοῦσαν εἰκόνα τοῦ Ἀδάμ, καὶ ἀποστεῖλαι Πνεῦμα Παράκλητον, τοῦ ἁγιάσαι τὰς ψυχὰς ἡμῶν», διευκρινίζοντας ότι «ως ορθόδοξοι προσδοκούμε “ανάστασιν νεκρών και ζωήν την αιώνιον” και ότι η μεν Ανάσταση αφορά σε όλους τους ανθρώπους, δικαίους και αδίκους, η δε θέωση που επαγγέλεται η Ανάληψη του Κυρίου, μόνο τους αγίους».
Το πρωί τον θείο λόγο κήρυξε ο εκ των κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως Πρωτοπρ. Δημήτριος Κεσκίνης ο οποίος, μεταξύ άλλων, τόνισε·
«…Χθὲς Τετάρτη, ἡ Ἐκκλησία τέλεσε τὴν ἀποκαλούμενη “Ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα”, σὰν νὰ χαιρετᾶ δηλ. τὸ Πάσχα. Ἡ ἀκολουθία εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἴδια, ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι τέλους, ὅπως αὐτὴ τῆς νύχτας τοῦ Πάσχα. Ἀποχωριζόμαστε τὸ Πάσχα, τὸ “ἀποδίδουμε” στὸ ἑπόμενο ἔτος. Θὰ τὸ ξαναγιορτάσουμε τοῦ χρόνου.
Ἴσως νὰ ἔπρεπε νὰ αἰσθανόμαστε λυπημένοι. Ἀντί ὅμως γιὰ λύπη, μᾶς δίνεται νέα χαρά: ἡ χαρὰ νὰ στοχαζόμαστε καὶ νὰ γιορτάζουμε τὴν Ἀνάληψη. Σύμφωνα μὲ τὴν εὐαγγελικὴ διήγηση αὐτοῦ τοῦ γεγονότος, ὁ Κύριος ἀφοῦ ἔδωσε τὶς τελευταῖες ὁδηγίες στοὺς μαθητές, «ἐξήγαγε … αὐτοὺς ἔξω ἕως εἰς Βηθανίαν, καὶ ἐπάρας τὰς χεῖρας αὐτοῦ εὐλόγησεν αὐτούς. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εὐλογεῖν αὐτὸν αὐτοὺς διέστη ἀπ᾿ αὐτῶν καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν. καὶ αὐτοὶ προσκυνήσαντες αὐτὸν ὑπέστρεψαν εἰς ῾Ιερουσαλὴμ μετὰ χαρᾶς μεγάλης», (Λουκ. 24, 50-52).
Ποιὰ εἶναι ἡ πηγὴ αὐτῆς τῆς μεγάλης χαρᾶς; Γιὰ ποιό λόγο οἱ μαθητὲς χαίρονται καὶ η Ἐκκλησία μέχρι σήμερα πανηγυρίζει τὸ γεγονός τῆς Ἀναλήψεως; Μήπως γιορτάζουμε τὴν ἀναχώρηση τοῦ Χριστοῦ; Φαίνεται σὰν ὁΧριστὸς νὰ ἔφυγε καὶ νὰ ἄφησε μόνους τούς μαθητές· ἦταν μιὰ μέρα χωρισμοῦ. Φαίνεται πώς παρῆλθε ἡ χαρά, ἡ χαρὰ τῆς ἐπίγειας καὶ καθημερινῆς συντροφιᾶς μὲ τόν Χριστό, πώς ἔφθασε στὸ τέλος ἡ προστασία πού παρεῖχε ἡ δύναμη καὶ ἡ θεότητά Του.
Φυσικὰ ἡ Ἐκκλησία δὲν ἑορτάζει τὴν ἀναχώρηση τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς δὲν ἀναχώρησε ποτέ. Ἐξ ἄλλου ὁ ἴδιος εἶπε στοὺς μαθητές του: «μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». (Ματθ. 28, 20), καὶ ὁλόκληρη ἡ χαρὰ τῆς Χριστιανικῆς πίστης βρίσκεται στὴ συνειδητοποίηση τῆς παρουσίας Του, ὅπως ἀκριβῶς τὴν ὑποσχέθηκε: «οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. 18, 20). Ἑπομένως, δὲν γιορτάζουμε τὴν ἀναχώρηση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά τὴν ἀνάληψή Του στοὺς οὐρανούς. Τὶ σημαίνει ὅμως Ἀνάληψη καὶ γιατὶ τὴν πανηγυρίζουμε.
Γιὰ νὰ καταλάβουμε τὸ περιεχόμενο τῆς μεγάλης χαρᾶς πρέπει νὰ ἐμβαθύνουμε στὸ νόημα τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναλήψεως.
Χαιρόμαστε καὶ πανηγυρίζουμε αὐτὴ τὴν ἡμέρα, γιατὶ τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναλήψεως άποτελεῖ τὸν τελευταῖο σταθμό θὰ λέγαμε καὶ τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν παρακοὴ ἔχασε τὸν προσανατολισμό του. Ἀπὸ τὴν κατὰ φύση κατάστασή τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐλευθερίας, ξέπεσε στὴν παρὰ φύση ὑποδούλωση στὸν ἐγωϊσμό καὶ τὴν ἁμαρτία. Ὁ Θεός, ποὺ δὲν ἔπαψε νὰ ἀγαπᾶ τὸν ἄνθρωπο, ἐκπόνησε ἕνα σχέδιο γιὰ τὴν ἐπαναφορὰ τοῦ ἀνθρώπου στὸ κατὰ φύση καὶ τὴν περεταίρω προώθησή του στὴν ἔνωση μὲ τὸν Θεό, ὅπως λέγεται τὸ σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸ τὸ σχέδιο ξεκινὰ μὲ τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου, τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἐκτυλίσσεται μέσα ἀπὸ τὰ γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ ποῦ ἀποτελοῦν τὶς ὑπόλοιπες δεσποτικὲς ἑορτές καὶ ὁλοκληρώνεται μὲ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ στοὺς οὐρανούς.
Ἃς πάμε λίγο πιὸ βαθειὰ καὶ ἂς προσπαθήσουμε νὰ ἀπαντήσουμε στὸ ἐρώτημα, τὶ ἦταν αὐτὸ ποὺ ἀναλήφθηκε στοὺς οὐρανούς; Μὰ θὰ μοῦ πεῖτε ὁ Χριστός. Ὁπωσδήποτε. Ὁ Χριστὸς ὅμως εἶχε δύο φύσεις, τὴν θεία καὶ τὴν ἀνθρώπινη. Ἦταν ταυτόχρονα καὶ Θεός καὶἄνθρωπος. Σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν Ἁγία Τριάδα, ἡ θεία φύση τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι αὐτόνομη, ἀλλά ταυτίζεται μὲ αὐτὴ τῶν ἄλλων δύο Προσώπων τῆς Τριάδος. Ὁ Χριστὸς ὡς Θεὸς δὲν ἀποχωρίστηκε ποτὲ ἀπὸ τὴν Τριάδα καὶ ἡ μία φύση τῆς θεότητος ἦταν πάντοτε παροῦσα στὴν ὕπαρξη τοῦ Χριστοῦ. Ἑπομένως ἡ Ἀνάληψη δὲν ἀφορᾶ στὴ θεία φύση τοῦ Χριστοῦ, αὐτὴ ὑπῆρχε πάντοτε καὶ στὴ γῆ καὶ στὸν οὐρανό. Αὐτὸ ποὺ ἀναλήφθηκε στοὺς οὐρανοὺς, αὐτὸ ποὺ ἀνυψώθηκε στοὺς οὐρανοὺς εἶναι ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸ χαιρόμαστε καὶ γι’ αὐτὸ πανηγυρίζουμε σήμερα γιατὶ ἐκεῖ στὰ δεξιὰ τοῦ Πατρός, ἀπ’ ὅπου δὲν ἔλειψε ποτὲ ὁ Υἱὸς ὡς Θεός, τώρα τοποθετεῖται μαζύ του καὶ ἡ ἀνθρώπινη φύση, ὁ ἄνθρωπος. Μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο μπολιάζεται ὁ ἄνθρωπος στὴ θεότητα, ἐπανέρχεται στὸ κατὰ φύση καὶ ξανααποκτᾶ τὴν προοπτικὴ τοῦ καθ’ ὁμοίωσιν, μπορεῖ μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ ἑνωθεῖ πραγματικὰ μαζύ Του. Νὰ γιατὶ ὁλοκληρώνεται σήμερα τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν σωτηρία μας. Νὰ ἀπὸ ποῦ πηγάζει ἡ μεγάλη χαρὰ καὶ ἡ ἐλπίδα τῆς σημερινῆς ἑορτῆς.
Ἕνας σύγχρονος μεγάλος θεολόγος ὁ ἀείμνηστος π. Ἀλέξανδρος Σμένμαν ἀναφερόμενος στὸ περιεχόμενο τῆς ἑορτῆς μᾶς διδάσκει:
«Ἡ ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως ἀποτελεῖ γιορτασμὸ τοῦ ἀνοίγματος τοῦ οὐρανοῦ στοὺς ἀνθρώπους, τοῦ οὐρανοῦὡς τοῦ νέου καὶ αἰώνιου οἴκου, τοῦ οὐρανοῦ ὡς τῆς ἀληθινῆς μας πατρίδας. Ἡ ἁμαρτία χώρισε βίαια τὴ γῆ ἀπὸτὸν οὐρανὸ καὶ μᾶς ἔκανε γήινους καὶ χοντροκομμένους, προσήλωσε τὸ βλέμμα μας σταθερὰ στὸ ἔδαφος καὶ ἔκανε τὴ ζωὴ μας ἀποκλειστικὰ γεωτροπική. Ἁμαρτία εἶναι ἡπροδοσία τοῦ οὐρανοῦ μέσα στὴν ψυχή. Αὐτὴ ἀκριβῶς τὴμέρα, τὴν ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως, ξαναανακαλύπτουμε τὴν προοπτικὴ τοῦ οὐρανοῦ. ….. οὐρανὸς εἶναι τὸ ὄνομα τῆς αὐθεντικῆς κλήσης μας ὡς ἀνθρώπινα πλάσματα, οὐρανὸς εἶναι ἡ τελικὴ ἀλήθεια γιὰ τὴ γῆ. Ὄχι. Ὁ οὐρανὸς δὲν βρίσκεται κάπου στὸ ἀπώτερο διάστημα πέρα ἀπό τούς πλανῆτες ἤ σὲ κάποιον ἄγνωστο γαλαξία. Οὐρανὸς εἶναι αὐτὸ πού μᾶς ἐπιστρέφει ὁ Χριστός, ὅ,τι χάσαμε μὲ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν ὑπερηφάνεια, μὲ τὶς ἐπίγειες, ἀποκλειστικὰ γήινες, ἐπιστῆμες καὶ ἰδεολογίες, καὶ τώρα εἶναι ἀνοικτός, μᾶς τὸν προσφέρει καὶ μᾶς τὸν ἐπιστρέφει ὁ Χριστός. Οὐρανὸς εἶναι τὸ βασίλειο τῆς αἰώνιας ζωῆς, τὸ βασίλειο τῆς ἀλήθειας, τῆς καλωσύνης καὶ τῆς ὀμορφιᾶς. Οὐρανὸς εἶναι ὁλόκληρη ἡ πνευματικὴ μεταμόρφωση τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς· οὐρανὸς εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ νίκη πάνω στὸ θάνατο, ὁ θρίαμβος τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φροντίδας· οὐρανὸς εἶναι ἡ ἐκπλήρωση αὐτῆς τῆς ἔσχατης ἐπιθυμίας, γιὰ τὴν ὁποία εἰπώθηκε: «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α’ Κορ. 2, 9).
Ὅλα αὐτὰ μᾶς ἔχουν ἀποκαλυφθεῖ, μᾶς ἔχουν δοθεῖ ἀπὸ τὸν Χριστό. Καὶ ἔτσι ὁ οὐρανὸς διαπερνᾶ τὴ ζωή μας ἐδῶ καὶ τώρα, ἡ ἴδια ἡ γῆ γίνεται μιὰ ἀντανάκλαση, ἕνα εἴδωλο τῆς οὐράνιας ὀμορφιᾶς. Ποιὸς κατῆλθε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ γιὰ νὰ μᾶς ἐπιστρέψει τὸν οὐρανό; Ὁ Θεός. Ποιὸς ἀνέβηκε ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό; Ὁ ἄνθρωπος Ἰησοῦς.
Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος λέει πώς “ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος θεός”. Ὁ Θεὸς κατέβηκε στὴ γῆ γιὰ νὰ μπορέσουμε ἐμεῖς νὰ ἀνεβοῦμε στὸν οὐρανό! Αὐτὸ ἀκριβῶς γιορτάζουμε τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναλήψεως! Αὐτὴ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς λαμπρότητας καὶ τῆς ἄρρητης χαρᾶς. Ἂν ὁ Χριστὸς βρίσκεται στὸν οὐρανό, κι ἂν Τὸν πιστεύουμε καὶ Τὸν ἀγαποῦμε, τότε εἴμαστε κι ἐμεῖς μαζί Του, στὸ δεῖπνο Του, στὴ Βασιλεία Του.»
Ἀπ’ ὀλα ὅσα εἴπαμε, καταλαβαίνουμε ἀδελφοί μου πὼς ἡθυσία καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μας, μᾶς ἐξασφάλισε τὴν δυνατότητα. Μᾶς χάρισε τὴν σωτηρία. Ἀπομένει σὲ μᾶς νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴν δωρεά. Νὰ ἀντιδράσουμε στὴν ἁμαρτία ποὺ μᾶς τραβᾶ πρὸς τὰ κάτω, νὰ τηρήσουμε τὶς ἐντολές Του, νὰ ἀτενίζουμε τὴν θεϊκὴ σάρκα νὰ ἀνέρχεται στὸν οὐρανὸ καὶ νὰ ἀφεθοῦμε σ’ αὐτή, δηλαδή στὸν ἴδιο τὸ Χριστό, νὰ μᾶς τραβᾶ πρὸς τὰ πάνω, ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται ἡ ἀλήθεια γιὰ τὸν κόσμο καὶ τὸν ἄνθρωπο, ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται ἡ Ζωή».
Γίνετε συνοδοιπόροι μας στην γνώση και την ενημέρωση. Στείλτε στο info@poimin.gr άρθρα, φωτογραφίες, βίντεο ή κάτι που πιστεύετε ότι αξίζει να μοιραστείτε τόσο με εμάς όσο και με τους αναγνώστες μας.
