Ένα πούλμαν με εκδρομείς κατευθυνόταν προς τις κατασκηνώσεις του Παρνασσού. Περνώντας από τη Μονή Δαδίου, έκαναν μια σύντομη στάση και εκεί συνάντησαν τον Γέροντα.
Αφού προσκύνησαν την Παναγία, τον πλησίασαν κι εκείνος τους μίλησε. Επέμενε πολύ στη μετάνοια, στην εξομολόγηση και στη Θεία Κοινωνία.
Κάποιος όμως απ’ τους επισκέπτες άρχισε να βρίζει τους ιερείς και να λέει μεταξύ άλλων:
– Εσείς οι παπάδες πρέπει να εξομολογείστε και να μετανοείτε, που κάνετε τόσα.
Αλλά τότε ο Γέροντας γύρισε προς το μέρος του, χτύπησε τη μαγκούρα που κρατούσε στο έδαφος και του είπε έντονα:
– Εσύ τολμάς να μιλάς έτσι για τους παπάδες, που πέθανε ο αδελφός σου και αδίκησες την οικογένειά του;
Ο άνθρωπος ταράχτηκε, κοκκίνισε, δεν άνοιξε πάλι το στόμα του και βγαίνοντας απ’ το Μοναστήρι πήγε στην πηγή με το κρύο νερό που τρέχει και δροσίζει τους περαστικούς,
για να βρέξει το πρόσωπό του και να συνέλθει.
Στο μεταξύ, ο Γέροντας πλησίασε κάποιον άλλον επισκέπτη, τον αγκάλιασε και του είπε:
– Εσύ είσαι καλός άνθρωπος. Έλα όμως να σου πω κάτι, να το διορθώσεις. Και τον πήρε παράμερα και τον συμβούλεψε.
