Αρχιμανδρίτου Ιωακείμ Βασιλάκου
Φύγατε και οι δύο τόσο νωρίς… Νηφωνάκο μου… Ισιδωράκο μου… μπορεί η προσφώνηση αυτή να μην είναι η “αρμόζουσα” κατά το “εκκλησιαστικό ύφος”, αλλά όταν απευθύνεσαι σε έναν αδελφό σου, είναι επιβεβλημένη ,και πηγάζει μέσα από την καρδιά σου!
Πως θα ξεχάσω τις ευλογημένες ημέρες που περάσαμε μαζί στο όμορφο και φιλόξενο Cairo, στην Εξαρχία του Πατριαρχείου μας στο Χαμζάουι…και στο Μοναστήρι μας ,τον Άγιο Γεώργιο στο παλαιό Cairo…!
Τις συζητήσεις μας στην κουζίνα και στην αυλή της Μονής… τις εξόδους μας στις όχθες του “θεού” των Αιγυπτίων Νείλου…το χαμόγελο του Νηφωνάκου, τα πειράγματα στον Ισιδωράκο ο οποίος ήτανε ένα μικρό παιδί στην καρδιά!
Αχ πόσο σας ζηλεύω… αλήθεια, πόσο σας ζηλεύω… σας ευλόγησε ο Τριαδικός Θεός και δώσατε κυριολεκτικά την ζωή σας σε αυτόν, και μάλιστα υπηρετώντας και διακονώντας το Παλαίφατο και ευλογημένο Πατριαρχείο μας έως την τελευταία σας πνοή!
Να εύχεστε και για εμένα αδελφοί μου…να με θυμάστε…
Καλό Παράδεισο….