Φτώχυνε ἡ γῆ, πλούτισε ὁ οὐρανός

Ὁ πλοῦτος τῆς γῆς εἶναι οἱ ἄνθρωποι, τὰ πλάσματα τοῦ Δημιουργοῦ μας.

Ὁ πλοῦτος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τὸ λογικὸ τοῦ Χριστοῦ ποίμνιο, οἱ ἱεροπρεπεῖς κληρικοὶ καὶ οἱ φιλάρετοι πιστοί.

Ὁ πλοῦτος τῆς ποιμαντικῆς ἐπιστήμης εἶναι οἱ ἀπλανέστατοι τῶν ψυχῶν χειραγωγοὶ πρὸς τὴν σωτηρίαν.

Ὁ πλοῦτος τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι οἱ ἀγωνιστὲς τῆς ἀληθείας μὲ ἐπίγνωση καὶ «μόρφωσιν εὐσεβείας».

Ὁ πλούσιος σὲ ἀρετές, πνευματικὴ πατρότητα, ἐκκλησιαστικὴ προσφορά, Ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ λειτουργικὴ διακονία, ὁ ταπεινός, φιλόκαλος, διδακτικός, ἱεροπρεπέστατος πατὴρ Σαράντης, ἀφοῦ πλούτισε τὴν γῆ μὲ τὴν πολυσχιδῆ, θεάρεστη διακονία του ἔφυγε γιὰ τοὺς οὐρανούς, γιὰ νὰ αὐξήσει τὸν ἤδη ἐκεῖ ἀναρίθμητο πλοῦτο τους.

Φτώχυνε ἡ γῆ, πλούτισε ὁ οὐρανός.

Φτώχυνε ἡ περίοικος τοῦ Ἀμαρουσίου καὶ ὄχι μόνο, ποὺ σὲ κάθε δυσκολία προσέφευγε στὶς συμβουλὲς καὶ νουθεσίες του.

Φτώχυνε ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἐνάρετη, διακριτικὴ παρουσία του, ἀπὸ τὸν ὁμόζηλο τοῦ Ὁσίου Γέροντος Ἀθανασίου τῆς Νεραντζιώτισσας, ἀπὸ τὸν ἀκάματο λειτουργὸ τῶν ἐξωκκλησίων.

Φτώχυνε ὁ Μητροπολιτικὸς Ναὸς τῆς Παναγίας ἀπὸ ἕναν ἀπὸ τοὺς ἀξίους λειτουργούς του καὶ πνευματικοὺς πατέρες, ποὺ ἀνέπαυε στὸ πετραχήλι του πλήθη πιστῶν ποὺ συνωστίζονταν, ἰδίως τὰ Σάββατα, γιὰ νὰ τοῦ καταθέσουν τὶς ἁμαρτίες καὶ τοὺς προβληματισμούς τους.

Φτώχυνε ὁ φιλοκαλικὸς κόσμος ἀπὸ ἕναν πνευματοκίνητο ἑρμηνευτὴ τῶν πατερικῶν συγγραμμάτων, ἕναν θεολόγο μεγάλης πνευματικῆς ἐμβέλειας καὶ διδάσκαλο τῆς Ριζαρείου, τὴν ὁποία κατεκόσμησε ἕνας Ἅγιος Νεκτάριος.

Φτώχυναν τὰ πνευματικά του παιδιά, τὰ ὁποῖα εὕρισκαν πάντοτε μιὰ ἀγκαλιὰ ἀνοιχτή, νὰ τὰ περιμένει, νὰ  ἀκούσει τοὺς κτύπους τῆς καρδιᾶς τους, νὰ τοὺς δώσει τὸ βάλσαμο τῆς παρηγοριᾶς καὶ τῆς θεραπείας τῶν τραυμάτων τους.

Φτώχυναν τὰ ἐρτζιανὰ κύματα ἀπὸ τὴν γνήσια, δυναμικὴ ἀγωνιστικὴ φωνή του, τὸ παπαδιαμαντικὸ ὕφος καὶ τὶς βαθυνούστατες θεολογικές του προσεγγίσεις.

Τώρα, βαθυσέβαστε πατέρα μας Σαράντη, ποὺ μετέστης ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν, τώρα ποὺ ἀπεξεδύθης τοὺς δερμάτινους χιτῶνες, γιὰ νὰ ἐνδυθεῖς ἱμάτιον ἀφθαρσίας, τώρα μποροῦμε ἄφοβα χωρὶς τρικλοποδιὲς τοῦ πονηροῦ νὰ σοῦ ἀπευθύνουμε τὸν προβληματισμό μας.

Τί σὲ προσφυῶς ὀνομάσωμεν;

Ἀκατάβλητον ἐργάτην

Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ,

τῶν πιστῶν Ἀμαρουσίου

παιδοτρίβην ἀπλανῆ,

ποιμένα καὶ πατέρα εὐσυμπάθητον,

Σαράντη,  ταπεινόφρονα, φιλόκαλον,

Ἀθανασίου ὁμόζηλον

Χαμακιώτου, θεόφρονος,

ὑπέρμαχον

τῶν ἠθῶν τῆς χρηστότητος.