«Εσύ θυσιάζεσαι καθημερινά για το Ευαγγέλιο του Χριστού;»

Αποστολικό Μήνυμα (Κυριακή προ των Φώτων)

Του Πρωτοσυγκέλλου της Ι.Μ. Φωκίδος, Γέροντος Νεκταρίου Μουλατσιώτη

Αδελφοί μου

Σήμερα η ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε αναφέρεται στον Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Αντιλαμβανόμαστε ότι αφορά στο τέλος του ιερού έργου του, καθώς ο ίδιος μας λέγει, «έρχεται ο ισχυρότερός μου οπίσω μου», εννοώντας φυσικά τον Μεσσία, τον Κύριο ημών. Αλλά και στο αποστολικό ανάγνωσμα εντοπίζουμε ένα παρόμοιο μήνυμα. Αναφέρεται στο τέλος του έργου του Αποστόλου των Εθνών Παύλου.

Ο Απόστολος Παύλος βρίσκεται για ακόμα μία φορά στη φυλακή, εξαιτίας της αγάπης του στο Χριστό. Αλλά αυτή τη φορά γνωρίζει ότι είναι η τελευταία φυλάκισή του. Γνωρίζει ότι το τέλος της ζωής του πλησιάζει. Η ώρα του θανάτου φτάνει. Εντούτοις δεν τον φοβίζει ο θάνατος. Ενώ όλοι τον φοβούνται, ο Παύλος χαίρεται που θα πεθάνει.

Ναι αδελφοί μου, χαίρεται, διότι θα πάει κοντά σε Αυτόν που αγάπησε με όλη του τη  διάνοια, με όλη του την καρδιά, με όλη τη δύναμη της ψυχής του. Όπως μία νέα που βρίσκεται στην Αμερική και ο αγαπημένος της είναι στην Ελλάδα χαίρεται, επειδή πλησιάζει ο χρόνος που θα πάει να ζήσει στην Ελλάδα για πάντα μαζί του, έτσι χαίρει και η ψυχή εκείνου που, από μέγας διώκτης των χριστιανών και του Χριστού, έγινε ο Απόστολος των Εθνών, διαπρύσιος κήρυκας του Ευαγγελίου Του στα πέρατα της γης.

Η αγάπη και ο ζήλος του Παύλου για τον Χριστό, από τότε που Τον συνάντησε πηγαίνοντας στη Δαμασκό για να διώξει τους χριστιανούς, δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί. Θα αδικήσουμε την αγαπώσα καρδία του Παύλου, για την αγάπη που είχε προς τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, εάν προσπαθήσουμε να υπολογίσουμε το βάθος της. Μας αρκεί το «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός».

 Ο πρώην διώκτης, γίνεται εραστής του χριστιανισμού και του Ευαγγελίου. Μιμείται τον Κύριό μας που ταπεινώθηκε γενόμενος άνθρωπος και θυσίασε για την σωτηρία των ανθρώπων την ίδια Του τη ζωή και μάλιστα διά μαρτυρικού, σταυρικού θανάτου. Έτσι και ο διώκτης Παύλος, μόλις γνώρισε τον Χριστό, εγκατέλειψε τα πάντα, μόρφωση, αναγνώριση, ανέσεις του βίου, θέσεις και αξιώματα. Μπήκε σε μύριους κινδύνους από ζήλο για τη διάδοση του Ευαγγελίου του Χριστού. Δίδαξε παντού, σε πόλεις, χωριά και κράτη. Γι’ αυτό ακριβώς ονομάστηκε Απόστολος των Εθνών, καθώς η αγάπη του για τον Κύριο, δεν τον άφηνε να μείνει σε ένα μέρος μόνο.

 Αυτή την άμετρη αγάπη της καρδιάς του για τον Χριστό και αυτή την αλλαγή της ψυχής του, από το σκοτάδι προς το φως, θέλει να τα κάνει γνωστά σε όλη την ανθρωπότητα. Θέλει όλοι οι άνθρωποι να γνωρίσουν τον Χριστό, να αισθανθούν και να βιώσουν το μεγαλείο της αναγεννήσεως της ψυχής εν Αγίω Πνεύματι. Να αντιληφθούν πώς σώζεται ο άνθρωπος, πού υπάρχει η χαρά, το πλήρωμα της ευτυχίας, να μάθουν ποιος είναι Αυτός που τα χαρίζει όλα αυτά δωρεάν στους ανθρώπους. Γι’ αυτό νύχτα και ημέρα περιοδεύει. Περίπου είκοσιπέντε χρόνια θα διαρκέσουν οι περιοδείες του Παύλου στα έθνη. Από την αγάπη του για τον Χριστό και για τη διάδοση του Ευαγγελίου θα υπομείνει τα πάντα. Επί είκοσιπέντε χρόνια πάσχει, υποφέρει, διακινδυνεύει την ίδια του τη ζωή, αλλά δεν σταματά, διότι ποθεί διακαώς όλη η ανθρωπότητα να γνωρίσει και ν’ αγαπήσει τον Χριστό.

Τώρα όμως αδελφοί μου, αντιλαμβάνεται ο Απόστολος Παύλος το τέλος του. Γι’ αυτό γράφει τα τελευταία του λόγια προς τον αγαπημένο του μαθητή, τον Τιμόθεο, που είναι Επίσκοπος στην Έφεσο της Μικράς Ασίας. Μεταξύ άλλων του λέγει τα εξής:

«Τιμόθεε, μένε άγρυπνος και πρόσεχε σε όλα όσα διδάσκει ο Θεός και επιβάλλει το καθήκον σου. Κοπίασε και ταλαιπωρήσου κι εσύ στη διακονία σου, κάνε έργο Ευαγγελιστού, εκπλήρωσε το χρέος που σου ανέθεσε η Εκκλησία. Εγώ φεύγω, σε λίγο δεν θα είμαι στη ζωή για να σε καθοδηγήσω, διότι προσφέρω το αίμα μου θυσία προς τον Θεό, όπως Εκείνος έδωσε το δικό Του για εμάς. Ο καιρός του τέλους της ζωής μου έφτασε. Αγωνίστηκα τον καλό αγώνα για το Ευαγγέλιο του Κυρίου μας· τον δρόμο που έπρεπε να “τρέξω” για να κηρύξω τον Χριστό, τον διένυσα και έφτασα στο τέλος του. Την πίστη μου και την αγάπη μου προς τον Χριστό την τήρησα έως τέλους.

Γι’ αυτό τώρα, ο δίκαιος Θεός θα με στεφανώσει εν ημέρα Κρίσεως με αμάραντο στεφάνι. Γνώριζε τούτο, ότι θα στεφανώσει όχι μόνο εμένα, αλλά και όλους εκείνους που από την αγάπη προς τον Χριστό θυσίασαν τα πάντα, για να κηρυχθεί το Ευαγγέλιό Του. Όσοι Τον λάτρεψαν, όσοι κουράστηκαν, όσοι πόνεσαν, όσοι υπέφεραν, όσοι έζησαν αναμένοντες την ένδοξη εμφάνισή Του και αγωνίστηκαν για να διαδοθεί το όνομα του Κυρίου μας στις καρδιές των ανθρώπων, θα λάβουν επίσης στεφάνους δόξης από τα χέρια του Θεού μας».

Αδελφοί μου.

Ο Κύριος ήλθε επί της γης, όταν έφθασε το πλήρωμα του χρόνου. Ήλθε, όταν η ανθρωπότητα ήταν έτοιμη να προσφέρει την Παναγία μας στον Θεό, για να γεννηθεί εξ’ αυτής ο Χριστός. Ήλθε, όταν η ανθρωπότητα είχε επί της γης έναν Παύλο. Αλήθεια, πώς θα εξελισσόταν η ανθρωπότητα χωρίς τον Παύλο; Χωρίς το κήρυγμά του για τον Χριστό; Πώς εμείς θα γινόμασταν χριστιανοί, εάν ο Παύλος δεν θυσίαζε τη ζωή του, την ξεκούρασή του, την μόρφωσή του, τις θέσεις του, για να έλθει έως εδώ να μας γνωρίσει τον Χριστό; Πολλά χρωστάει η ανθρωπότητα στον Απόστολο Παύλο, γι’ αυτό και δίκαια ονομάστηκε πρώτος μετά τον Έναν, που είναι ο Κύριός μας.

Αδελφοί μου. Η πίστη μας, η Ορθοδοξία, ο χριστιανισμός μας, όπως κατανοούμε από τη ζωή του Αποστόλου Παύλου και όλων των αγίων μας, είναι πίστη θυσιαστική και ασκητική. Σήμερα μεγάλο μέρος της οικουμένης, της χώρας μας, των πόλεών μας και των χωριών μας, δεν γνωρίζουν τίποτα σχεδόν για τον Χριστό. Ας μην πάμε μακριά, ας προσέξουμε τους μεγάλους ανθρώπους γύρω μας, αλλά και τους νέους κυρίως της εποχής μας. Δεν γνωρίζουν τον Χριστό, δεν αγαπούν τον Χριστό, δεν ποθούν τον Κύριό μας, δεν θυσιάζουν τίποτα για τον Χριστό, ούτε αναμένουν την ένδοξη εμφάνισή Του την ημέρα της Κρίσεως.

 Δεν πιστεύει δυστυχώς σήμερα η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων και ιδιαιτέρως των νέων, στις αλήθειες που αποκαλύφθηκαν από τον Θεό. Σκοτάδι πυκνό επικρατεί στις ψυχές και στις καρδιές των πολλών. Προδρομικά σημάδια της μεγάλης αποστασίας που προμηνύει την εντός ολίγου εμφάνιση του Αντιχρίστου και την επικράτηση των δυνάμεών του.

 Πολλοί ευθύνονται γι’ αυτήν την κατάσταση. Ιδιαίτερα η ευθύνη βαραίνει πολλούς από εμάς τους κληρικούς παντός βαθμού, αλλά και αρκετούς εκ των λαϊκών χριστιανών μας. Είμαστε ένοχοι οι περισσότεροι για ό,τι συμβαίνει στο σπίτι μας και γύρω μας, διότι ξεχάσαμε την παρακαταθήκη του Αποστόλου Παύλου που μας είπε: «Να μείνετε άγρυπνοι, ώστε να φυλάξετε την διδασκαλία του Ευαγγελίου του Χριστού. Να κοπιάσετε, να κουραστείτε, να ταλαιπωρηθείτε, ν’ αγωνιστείτε διαδίδοντας την διδασκαλία του Κυρίου μας. Να θυσιάσετε το χρόνο σας, την ξεκούρασή σας, τον ύπνο σας και αν χρειαστεί να δώσετε και το αίμα σας για τον Χριστό».

Πόσοι από εμάς εφαρμόζουμε την παρακαταθήκη του Αποστόλου Παύλου; Φροντίζουμε δυστυχώς, οι περισσότεροι από εμάς, για τις επίγειες απολαύσεις, τις γνώσεις και τις θέσεις και αφήσαμε τον Χριστό. Πορευόμαστε ακριβώς αντίθετα από το παράδειγμα της θυσιαστικής ζωής του Παύλου, που εγκατέλειψε τη δόξα και τα υλικά αγαθά, τρέχοντας από έθνος σε έθνος και από σπίτι σε σπίτι για να διαδοθεί το Ευαγγέλιο του Χριστού. Τι φρικτό λόγο θα δώσουμε εμείς τη ημέρα της κρίσεως! Την πίστη μας, που είναι θυσία και άσκηση για την αγάπη και τη δόξα του Θεού, την καταντήσαμε καλοζωία, άνεση και εξουσία για τη δική μας δόξα… Δεν έχουμε λοιπόν ανάγκη από εχθρούς για να εξαφανίσουν την Ορθοδοξία, που είναι η γνήσια διδασκαλία του Χριστού. Αρκούμε εμείς από μόνοι μας με τον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς μας για να απωλεσθεί η δύναμή της…

Αδελφοί μου.

Πού ομοιάζουμε στους προγόνους μας; Πού ομοιάζουμε στους αγίους μας; Πού ομοιάζουμε στους Πατέρες και Διδασκάλους της πίστεώς μας; Πού ομοιάζουμε στον Παύλο; Η ώρα είναι “δώδεκα παρά ένα”. Προλαβαίνουμε άραγε την σωτηρία μας; Έχουμε ανάγκη σήμερα προφητικών φωνών και υγιούς διδασκαλίας για να ξυπνήσουμε. Το τέλος πλησιάζει. Ας αναλογιστούμε το πώς εξελίσσεται πλέον η κοινωνία μας, οι νέοι μας και η ζωή μας. Μία θλιβερή ζωή χωρίς Χριστό.

Ας αποφασίσουμε να αλλάξουμε. Είμαστε πλασμένοι ελεύθεροι και μπορούμε να χαράξουμε νέα πορεία. Ο Χριστός, μας έδωσε καιρό μετανοίας, μας έδωσε ένα χρόνο ακόμα ζωής. Ας Τον ευχαριστήσουμε. Ας μιμηθούμε την ζωή του Παύλου και ας εφαρμόσουμε την συμβουλευτική του παρακαταθήκη. Ας κοπιάσουμε, ας περιφρονηθούμε, ας υποφέρουμε κι εμείς θυσιάζοντας την άνεσή μας, το χρόνο μας και τις ανώφελες συνήθειές μας, για να μιλήσουμε στο σημερινό άνθρωπο για τον Χριστό. Εκείνον που είναι ο μόνος που φέρνει τη χαρά, την πληρότητα της ευτυχίας στην καρδιά μας και μας χαρίζει ξανά την αιώνια ζωή, αμήν.