Ένα κερί υιικής ευγνωμοσύνης

τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀνθίμου Γιάννη

Περίπου τεσσαράκοντα ἡμέρας μετά τήν ἀδόκητον καί ἀπρόσμενον δι’ ὅλους ἡμᾶς ἀλλά γνωστήν καί ἀναμενομένην δι’ ἐσέ μετάβασιν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν αἰώνιον ζωήν καί μακαριότητα, πολυσέβαστε, πολυαγαπημένε καί πολύκλαυστε πνευματικέ μου πατέρα, θέλω καί ἐπιθυμῶ ἀλλά καί αἰσθάνομαι ἐπιτακτικήν τήν ἀνάγκην, προκειμένου νά μήν γίνω ἐπιλήσμων καί ἀγνώμων της ἰδικῆς σου ἀπεράντου πατρικῆς ἀγάπης καί στοργῆς, νά σοῦ ἐκφράσω ἔτι μίαν φορᾶν καί τάς ἰδικάς μου ὑϊκάς εὐχαριστίας· εὐχαριστίας, πού ἀφοροῦν εἰς τό σεπτόν, ἐνάρετον φιλάνθρωπον καί διαυγές πρόσωπόν σου, εὐχαριστίας πού ἀφοροῦν εἰς τήν ἰδικήν σου πολυσχιδῆ καί πολυπράγμονα προσφοράν ἐπί τεσσαρακονταπενταετίαν εἰς τό γεώργιον Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς τήν ἁγίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, εἰς τήν ζωήν τῶν χριστιανῶν, εἰς τήν ζωήν τῆς πατρίδος μας, εἰς τήν ζωήν τοῦ ποιμνίου σου εἰς τήν κατά Λαγκαδᾶν Ἐκκλησίαν, εἰς τήν ζωήν τῶν ἀναριθμήτων πνευματικῶν σου τέκνων, εἰς τήν ζωήν τήν ἰδικήν μου, εἰς τήν καρδίαν μου, τήν ὁποίαν κατέκτησες ἀπό τήν πρώτην στιγμήν τῆς γνωριμίας μας ἀβιάστως, ἐλευθέρως καί μέ μίαν ἐξουσίαν ὄχι καταναγκαστικήν ἀλλά μέ τήν ἐξουσίαν τῆς πατρικῆς ἀγάπης, διότι αὐτόν τόν δρόμον ἐγνώριζες καί αὐτόν τόν τρόπον ἐφήρμοζες εἰς ὅλας τάς πτυχάς τῆς ζωῆς σου. Τόν τρόπον τῆς ἀγάπης, τῆς ἀνεξικακίας, τῆς συγχωρητικότητος.

Μέ εἰσήγαγες εἰς τά ἅγια των ἁγίων, μοῦ ἐνεπιστεύθης παρά τό νεαρόν της ἡλικίας μου, καιρίους θέσεις εἰς τήν διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας μέ ἐξέχουσαν αὐτήν τοῦ πνευματικοῦ, τοῦ ἐξομολόγου. Τά πολλά σου φυσικά καί πνευματικά χαρίσματα πάντοτε μέ ἐνέπνεαν καί θά μέ ἐμπνέουν ἐσαεί. Ἡ μορφή σου πατερική, ὁ λόγος σου Χριστοκεντρικός ὁ τρόπος τοῦ διοικεῖν τά τῆς Ἐκκλησίας εὔστροφος. Πάντοτε ἐφήρμοζες τό προλαμβάνειν ἀντί τοῦ θεραπεύειν. Σε διέκρινε ἡ σωφροσύνη, ἡ ἀνδρεία, ἡ γενναιότης, ἡ παλληκαριά στά τῆς πίστεως θέματα, ἡ ἁγιότης. Ὅλα, ὅμως, τά ἐκάλυπτε ἡ ταπείνωσις. Ἤξευρες νά ταπεινώνῃς τόν ἐαυτόν σου καί ὅλα τα ἀνωτέρω καί ἄλλα πολλά πού δέν φτάνουν βιβλία ὁλόκληρα διά νά γράψῃ κανείς. Τά ἔχω κρατήσει ὡς πολύτιμα ἐφόδια αἰωνίου ζωῆς. Μοῦ ἔμαθες νά ἀγωνίζομαι, νά βάζω στόχους, κυρίως πνευματικούς, μά πάνω ἀπ’ ὅλα μου ἔμαθες ὅτι καί ἄν πετυχαίνω, πάντοτε σύν Θεῷ, αὐτό νά τό συνοδεύῃ ἡ ταπείνωσις. Μοῦ ἔλεγες: «ὁ δοκῶν ἐστάναι βλεπέτω μή πέσει». Ἡ ὅλη σου παρουσία καί ἡ ἀνεκτίμητος προσφορά σου εἰς τόν Πανάγαθον Θεόν καί τήν εἰκόνα Αὐτοῦ, ἄφησε μέσα μου ἀνεξίτηλον τήν σφραγίδα τῆς ἀγάπης διά τήν Ἐκκλησίαν, διά τούς ἁγίους, διά τήν πατρίδα μας τήν Ἑλλάδα, ὑπέρ ἧς πολλά προσέφερες, διά τήν πατρίδα τῶν ἁγίων καί τῶν ἡρώων. Κυρίως, ὅμως, διά τήν αἰώνιον πατρίδα μας, αὐτόν τόν οὐρανόν διά τόν ὁποῖον μᾶς ἐτόνιζες ὅτι πρέπει καί καλούμεθα νά ἀγωνιζόμεθα. Δι’ αὐτήν τήν πατρίδα ἠγωνίσθης καθ’ ὅλην τήν διάρκειαν τῆς ζωῆς σου καί αὐτήν, χάριτι Θεοῦ, ἐκέρδησας κάνοντας βίωμα τό λόγιον του Ἀποστόλου Παύλου «οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν».

Εἰς αὐτό τό σημεῖον θέλω νά σοῦ ζητήσω ταπεινῶς συγγνώμην, μίαν μεγάλην συγγνώμην, δι’ ὅλας ἐκεῖνας τάς φοράς κατά τάς ὁποίας σέ ἐπίκρανα, σέ ἐστενοχώρησα, σέ ἀπογοήτευσα μέσα ἀπό τάς δικάς μου ἀδυναμίας καί τας κατ’ ἄνθρωπον ἀτελείας μου. Ἀτελείας, τάς ὁποίας ἤξευρε πάντοτε νά σκεπάζῃ ἡ ἰδική σου πατρική φιλανθρωπία. Καί μίαν συγγνώμην ἀκόμη, διότι εἶναι ἡ πρώτη φορά πού σου ὁμιλῶ εἰς τόν ἑνικόν.

Καί τώρα, ὅπως ἔκαμα πάντοτε, γονατίζω ἐνώπιόν σου καί ἔτι μίαν φορᾶν ἐκζητῶ ταπεινῶς τήν εὐχήν σου, αὐτήν τήν φοράν μέ ἕναν ἄλλον τρόπον πού ὁμοιάζει διαφορετικός. Αὐτήν τήν φοράν γονατίζω ὄχι μπροστά εἰς τό ἐπίγειον θυσιαστήριον, τοῦ ὁποίου ὑπῆρξες ἄριστος λειτουργός καί ἀπό τό ὁποῖον ἤξευρες νά ἀρχίζῃς τήν ζωήν σου καί εἰς τό ὁποῖον νά τελειώνῃς αὐτήν, ἀλλά νοερῶς, προσευχητικῶς ὅπως ἐσύ μᾶς ἐτόνιζες. Μεταφέρομαι ἐκεῖ ψηλά εἰς τό Ὑπερουράνιον Θυσιαστήριον, ἐκεῖ ὅπου, εἶμαι πεπεισμένος διά τοῦτο, συνεχίζεις καί ἐξακολουθεῖς νά λειτουργῇς μετά τῶν ἁγίων καί τῶν ἀγγέλων ἀενάως, ἀνελλειπῶς καί ἀδιαλείπτως. Καί τώρα ἐκεῖ ἐνώπιόν σου καθώς φθάνω, φιλῶ καί πάλιν τό χέρι σου. Αὐτό τό σεπτόν, εὐλογημένον, ἠγιασμένον ἀπό τάς πράξεις, ἀπό τά ἔργα, ἀπό τάς πολλᾶς εὐεργεσίας χέρι, τό ὁποῖον μέ εὐεργέτησε, τό ὁποῖον μέ ἠλέησε, τό ὁποῖον μέ ἐστήριξε εἰς πολλάς δυσκολίας τῆς παρούσης ζωῆς, τό ὁποῖον μου ἐχάρισε ἀπείρους εὐλογίας, μέ μεγίστην αὐτήν τήν ὕψιστην, τήν ἀνεκτίμητον εἰς μέγεθος τιμῆς εὐλογίαν πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό αὐτό τό δώρημα πού ἔδωσε ὁ Πανάγαθος Θεός ὄχι εἰς ἀγγέλους ἀλλά εἰς ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους, αὐτήν τήν χάριν τῆς ἱερωσύνης, τό χέρι αὐτό πού ἐστάθη εὐεργετικόν ἀκόμη καί εἰς τούς πιό ἀχαρίστους καί πονηρούς, πού ἐστάθη ὕπαρξις ἐλευθερώσεως εἰς τούς αἰχμαλώτους ἀπό τάς πολλᾶς των ἁμαρτίας, πού ἐστάθη φωτεινός φάρος πρός τούς ἐν σκότει καθημένους, πού ἐστάθη ὁδοδείκτης διά μίαν πορείαν, διά μίαν ὁδόν, διά μίαν ἀλήθειαν, διά μίαν ζωήν πραγματικήν, πού δέν εἶναι κάτι ἀλλά εἶναι Κάποιος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος λέγει: «Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός, ἡ ζωή καί ἡ ἀλήθεια».

Αὐτό τό χέρι φιλῶ μέ σεβασμόν ἄπειρον, μέ εὐγνωμοσύνην ἀνεξάντλητον καί μέ ὑϊκήν ἀγάπην ἀμείωτον καί ἐκζητῶ τάς ἰδικᾶς σου εὐχᾶς καί προσευχᾶς πρός Κύριον, ὥστε νά εἶναι Αὐτός πού θά ἐνισχύει ἐμένα, τόν ἐλάχιστον πνευματικόν σου υἱόν ἀλλά καί ὅλα τα πνευματικά σου παιδία, ὥστε νά συνεχίζωμεν ἐδῶ εἰς τήν παροῦσαν ζωήν, εἰς αὐτήν τήν κάμινον τῶν πειρασμῶν, καί τῶν θλίψεων ἀγωνιζόμενοι δι’ εὐχῶν σου νά κερδίσωμεν καί ἡμεῖς, χάριτι Θεοῦ, ὅλα αὐτά πού ἐσύ μέ τόσον κόπον ἀπέκτησας, τά ὁποῖα κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον: «ὀφθαλμός οὐκ οἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη ἅ ἠτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν».

Τήν εὐχήν σου! Ἡ μνήμη σου εἴη ἄληστος, ἀγήρως καί αἰωνία. Τόν ἐν ἀνάγκαις πρόμαχον, τόν ἐν κινδύνοις ρύστην, τήν μυροθήκην τήν σεπτήν του Πνεύματος τοῦ Θείου, Κύριε, ἀνάπαυσον Ἰωάννην ἀοίδιμον Ἱεράρχην ἐν σκηναῖς δικαίων ἐν χώρα ζώντων μετά τῶν ἁγίων καί τῶν ἀγγέλων. Ἰωάννου τοῦ Σεβασμιωτάτου καί θεοπροβλήτου Μητροπολίτου τῆς ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Λαγκαδᾶ Λητῆς καί Ρεντίνης, Ὑπερτίμου καί Ἐξάρχου Κεντρικῆς Μακεδονίας, αἰωνία ἡ μνήμη!