Δεν υπάρχουν άνδρες για το Μέτωπο;

Οπως το έλεγαν μήνες τώρα, έτσι κι έγινε: γυναίκα Πρόεδρος Δημοκρατίας. Μήπως επειδή δεν βρέθηκε άνδρας; Δεν ήταν απαραίτητο, αλλά έτσι επικρατεί, στην πολιτική η πλειοψηφία ανδρών είναι συντριπτική. Είναι Δικαστικός, που σημαίνει ότι δεν βρέθηκε ούτε γυναίκα πολιτικός. Αραγε δεν κρίθηκε κανείς άξιος/άξια από το παλαιό πολιτικό σύστημα, εξαντλήθηκαν οι εφεδρείες; Ή ήταν ένα τρικ του πρωθυπουργού να το αντιπαρέλθει, ώστε να χαραχθεί ένα νέο πολιτικό τοπίο στη χώρα, με τον ίδιο, νέο σε ηλικία, ως κυρίαρχο; Πολλά μπορεί να συμβαίνουν, αλλά μήπως τώρα αρχίζει η μετά-μεταπολίτευση, από την κορυφή;

Ολοι το τονίζουν ότι η Ελλάδα με πολιτική ηγεσία φθειρόμενη συνεχώς, σπάνια συντηρούσε πολιτικούς με το προνόμιο να στρέφονται σε αυτούς οι οφθαλμοί όλων. Ετσι για εκλογή Προέδρου πάντα ανασυρόταν από τη “ναφθαλίνη” συνήθως μία έσχατη λύση. Κακώς συντηρείται ο Πρόεδρος στον γυάλινο πύργο, θα έπρεπε να συμπληρώνει το έργο Κυβέρνησης και Βουλής -που εκ των πραγμάτων διαιρούν τον κόσμο- στο να συσπειρώνει την κοινωνία. Δεν είναι τώρα το πρόβλημα. Η χώρα δεκαετίες δεν παράγει πολιτικές συναρμογής αντιθέσεων. Ποιοι πολιτικοί όλων των κομμάτων διεκδικούν το να εκφράζουν την πολιτική τους ταυτότητα, αλλά διαλεκτικά να είναι πατέρες όλου του λαού, άρα να διεκδικούν σήμερα μία τέτοια ενωτική θέση;

Είναι αίτημα των καιρών, στην πιο δύσκολη φάση της σύγχρονης Ιστορίας μας μετά τον Β΄ Π.Π, ενώ την ίδια ώρα η όλη κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο είναι όσο ποτέ τεταμένη, ιδιαίτερα εις βάρος μας: απαιτούνται φυσικά και πνευματικά προσόντα, να συσπειρώνει ο πρόεδρος ολόκληρη τη χώρα, να δίνει παράδειγμα κοινωνικού ενδιαφέροντος, ανθρώπινης και πολιτικής αξιοπρέπειας, να εμπνέει σταθερότητα. Τώρα ειδικά που ψηφίζουν Ελληνες του εξωτερικού, θα πρέπει να είναι ειδήμων της παγκόσμιας πολιτικής, της γεωπολιτικής. Ουσιαστικά πρόσωπο αγαστό στο Πανελλήνιον. Το να έλθει βέβαια ένα πρόσωπο από το πουθενά δεν είναι το καλύτερο.

Πέραν αυτού αποδεικνύεται κάτι πολύ σοβαρό. Σχέση Κυβέρνησης, δεν έχει σημασία ποια είναι, με την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Αλλά αν αυτό το αντιπαρέλθουμε, θα αντέξει μία δικαστική υπάλληλος, χωρίς λαϊκή ηθική στήριξη, σε καταστάσεις σοκ; Διότι ιστορικά αν το δούμε, όπου στο παρελθόν επικράτησε να είναι γυναίκα αρχηγός, ήταν εποχές ή χώρες με ειρήνη και ασφάλεια. Η κυριαρχία άνδρα αρχηγού συσχετίζεται με την πατριαρχία αλλά και το αίσθημα ανασφάλειας που υπήρχε. Στην εποχή μας μερικές γυναίκες (πρωθυπουργοί) ήταν σιδηρές κυρίες: Γκόλντα Μέιρ (1969-1974, Ισραήλ), Ιντιρα Γκάντι (1966-1977, 1980-1984, Ινδία), αντιμετώπιζαν και πολεμικές συρράξεις.

Δεν έγινε κατανοητό γιατί γράφηκαν τόσα για την πολιτικό κ. Μ.Δ. (ΚΚΕ: 1977-1985). Συνασπισμός (1989-2003), ΠΑΣΟΚ (2003-2010), που τώρα είναι σε σύνταξη. Επειδή εδώ και πενήντα χρόνια η Ιστορία τής έδωσε Α΄ ρόλο, τότε με την προκαλούσα ρίγη φωνή της στο Πολυτεχνείο (1974) ως εκφωνήτρια, και στην συνέχεια έναν Β΄ ρόλο στην πολιτική, δεν σημαίνει ότι ανταποκρίνεται στις σημερινές αυξημένες απαιτήσεις. Φυσικά προσόντα μέτρια: εγκεφαλικό άτομο, αξιόλογο σαφώς, αλλά σολίστ, της λείπει ζεστασιά ανθρώπου καλής παρέας, δεν ενώνει εκ του φυσικού της. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής ζωής της στην ελάσσονα αντιπολίτευση διαμαρτυρόμενη, συνεχώς σε σύγκρουση περισσότερο με το τότε ισχυρό ΠΑΣΟΚ. Το 1993 οδήγησε τον τότε Σύριζα [Συνασπισμό] ως πρώτη γυναίκα αρχηγός κόμματος στην Ελλάδα σε πλήρη αποτυχία, μη είσοδο στη Βουλή, οπότε παραιτήθηκε. Μετά συνεργάστηκε με αυτούς στους οποίους το 1989 εναντιωνόταν, ως υποψήφια δήμαρχος Αθηναίων με Συν. και ΠΑΣΟΚ (1997). Δεν αναγνώρισε τη νέα ήττα της, έφυγε συγχυσμένη από τα πάνελ, -πρωτοφανές!- οπότε τίθεται ερώτημα αν θα άντεχε τα τωρινά δύσκολα. Πέρασε στην διακυβέρνηση Γ. Παπανδρέου που ανοιγόταν σε διεθνιστές και νεοφιλελεύθερους κατ’ επιλογήν, όχι κατ’ εκλογήν. Δεν υπήρξε στον νέο χώρο μάχιμη, αλλά αρκέσθηκε σε αξίωμα (2009), κατευθείαν σε επίλεκτη θέση στην Ε.Ε. και μετά χάθηκε από τη δύσκολη δημόσια ζωή επί Μνημονίων. Πολύ καλά έκανε, για τον εαυτό της πάντα, αλλά τι θα την έκανε σήμερα εκλεκτή της ψυχής του λαού; Από ενωτική λογική; Είναι από τα πολιτικά πρόσωπα που συνέβαλε στο να γιγαντωθεί η σημερινή αντεστραμμένη λογική του Σύριζα, το οποίο ποτέ δεν κριτικάρισε ως πολιτικός με πείρα. Εδώ τώρα διαφωνούμε. Ο λαός θέλει σήμερα ενότητα, πράγμα που ευτυχώς το καταλαβαίνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, συνηγορούντων βέβαια και των τουρκικών περιπολιών στην Ανατολική Μεσόγειο.

Δεν βρέθηκε λοιπόν πολιτικός, άνδρας ή γυναίκα, που θα εξέφραζε πρώτον ρόλο, για να μην είναι φερέφωνο, ίσως ούτε δεύτερον. Και προτιμήθηκε πολίτης με ανύπαρκτο πολιτικό ρόλο. Εντάξει, συγχαρητήρια στη νέα Πρόεδρο, αλλά μακάρι να βγει σε καλό, για την ίδια πρώτα. Κανείς δεν μπορεί να την υποχρεώσει να κάνει τη διαφορά στην πολιτική πλέον θέση της. Ο,τι μπορεί θα κάνει, ό,τι νιώθει μία εκπαιδευμένη νομικός, άγνωστο πόση ποίηση θα εντάξει στις σχέσεις με τον λαό, αν θα βλέπει τα πράγματα νομικά και όχι ιστορικά. Η ζωή όμως σε τέτοιες ανώτατες θέσεις που ενώνουν, θέλει ανθρώπους που να αντιμετωπίζουν την πολιτική ως άθλημα.

Ουδέν κακόν αμιγές καλού: ας ζηλέψουν οι επαγγελματίες πολιτικοί που μία άγνωστη αθλήτρια έκοψε το νήμα…

Σταύρος Γουλούλης