Χειροτονία Διακόνου από τον Μητροπολίτη Μαντινείας

Ἐπί τῇ συμπληρώσει 200 ἐτῶν ἀπό τοῦ Μαρτυρίου τοῦ ἁγίου Νεομάρτυρος Παύλου, πολιούχου Τριπόλεως, καί στά πλαίσια τοῦ προγράμματος, πού ἔχει καταρτισθεῖ ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολη Μαντινείας καί Κυνουρίας, τήν Κυριακή 18η Φεβρουαρίου 2018, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μαντινείας καί Κυνουρίας κ.κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, τελέσθηκε Ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία στόν προσκυνηματικό Ἱερό Ναό Ἁγίου Νεομάρτυρος Παύλου Τριπόλεως, κατά τήν ὁποία ὁ Σεβ. Ποιμενάρχης προέβη στήν εἰς Διάκονον Χειροτονία τοῦ κ. Παναγιώτου Δημητρακόπουλου.

Πλῆθος εὐλαβῶν χριστιανῶν συμμετεῖχε εἰς τήν τέλεσιν τῶν ὡς ἄνω ἱερῶν Μυστηρίων, ἐπιζητώντας τήν εὐλογία τοῦ Νεομάρτυρος ἁγίου Παύλου, προσευχόμενων διά τήν κατά Θεόν προκοπήν τοῦ χειροτονουμένου ἀδελφοῦ μας και ἀναφωνώντας τό «ΑΞΙΟΣ».

ΔΙΑΚΟΝΟΣ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Ὁ Διάκονος Παναγιώτης Δημητρακόπουλος, τοῦ Γεωργίου καί τῆς Ἀγγελικῆς, γεννήθηκε στήν Τρίπολη τήν 6η Ἰανουαρίου 1979.

Εἶναι πτυχιοῦχος Α.Τ.Ε.Ι. Ἑλλάδος, μέ τήν εἰδικότητα Φυσικοθεραπευτοῦ, και διατηροῦσε Ἰατρεῖο στό Σταυροδρόμι Γορτυνίας.

Τήν 16η Αὐγούστου 2014 ἐνυμφεύθη τήν Καλλιόπη Γιαννοπούλου, μέ τήν ὁποία ἀπέκτησε ἕνα ἄρρεν τέκνο.

Ἐχειροτονήθη ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μαντινείας καί Κυνουρίας κ.κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Διάκονος τήν 18η Φεβρουαρίου 2018 στό Ἱερό Παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Παύλου Τριπόλεως.

ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ

ΙΕΡΟΔΙΑΚΟΝΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Σεβασμιώτατε πάτερ καί Δέσποτα,

σεβαστοί πατέρες, ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Προσπάθησα τίς τελευταῖες μέρες νά καταλάβω ποιά συναισθήματα θά ἔνιωθα σέ αὐτή τή μεγάλη στιγμή τῆς ζωῆς μου καί μοῦ ἦταν ἀδύνατο νά τά ἀποτυπώσω προκαταβολικά σέ ἕνα φύλλο χαρτί, γιά νά παρουσιαστῶ μπροστά σας προετοιμασμένος, ψύχραιμος ἤ διαβασμένος, ἄν θέλετε. Δέ διαθέτω οὔτε γνώσεις θεολογίας, οὔτε κατέχω τήν πατερική ρητορική. Εἶμαι ἕνας ἁπλός καθημερινός ἄνθρωπος, μοῦ ἀρέσει ἡ ἁπλή σκέψη καί προτιμῶ τόν ἁπλό καθημερινό, ἀλλά κατανοητό, λόγο, γιά νά ἐκφράσω αὐτά πού θέλω καί αὐτά πού αἰσθάνομαι. Τά λόγιά μου ξεκινοῦν ἀπ’ τό μυαλό μου, πάντα ὅμως περνοῦν ἀπ’ τήν καρδιά μου, πρίν βροῦν τόν δρόμο γιά τά χείλη μου.

Ἔτσι ἀκριβῶς, μέ ἁπλότητα, μυαλό καί καρδιά, ὑπηρέτησα τήν ἐπιστήμη μου πρῶτα, τήν κοινωνία καί τόν συνάνθρωπό μου μέσα ἀπό αὐτή, καί ἄσκησα τό ἐπάγγελμα τοῦ Φυσικοθεραπευτῆ γιά πάνω ἀπό δέκα χρόνια. Μετά τίς σπουδές μου ἐπέλεξα νά ἐπιστρέψω στόν τόπο μου, κοντά στούς δικούς μου, καί πιό συγκεκριμένα στήν ἰδιαίτερη πατρίδα καί τόπο καταγωγῆς τοῦ πατέρα μου, τή δύσκολη, ἀλλά εὐλογημένη ἐπαρχία Γορτυνίας, γιά νά μπορέσω νά βοηθήσω τούς δικούς μου ἀνθρώπους, τούς φίλους, τούς συγγενεῖς, τούς γείτονες, τούς γνωστούς, τούς πατριῶτες μου. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὅλα αὐτά τά χρόνια βοήθησα πολλούς ἀπό τά πιό ἁπλά μέχρι τά πιό σύνθετα καί δύσκολα. Ἔγινε μέρος τῆς καθημερινότητάς μου ἡ χολότητα, ἡ ἀσθένεια, ὁ πόνος, ἡ ἀδυναμία, ἡ ἄρνηση, ἡ παραίτηση, ἡ ἀνικανότητα καί ἡ ἀναπηρία, ἀκόμη καί ὁ θάνατος, καί δέν ἦταν καθόλου εὔκολο ὅλο αὐτό. Ἔγινε, ὅμως, παράλληλα, μέρος τῆς καθημερινότητάς μου καί ἡ κατανόηση, ἡ ἀποδοχή, ἡ καρτερία, ἡ ὑπομονή, ἡ προσμονή, ἡ θέληση, ἡ προσπάθεια, ἡ ἐλπίδα, ἡ θεραπεία, ἡ χαρά καί ἡ εὐγνωμοσύνη, ἡ ἴδια ἡ ζωή.

Πολύ σύντομα κατέληξα σέ ἕνα συμπέρασμα, τό ὁποῖο χρησιμοποίησα κιόλας γιά νά εἶμαι πιό ἀποτελεσματικός καί νά καταφέρω νά βοηθήσω περισσότερους ἀνθρώπους. Τά πιό ἐπιθυμητά ἀποτελέσματα στή θεραπεία εἶχαν οἱ ἀσθενεῖς, πού πίστευαν σέ κάτι, σέ ὁ,τιδήποτε, στήν ἐπιστήμη μου, στίς γνώσεις καί στήν ἱκανότητά μου, σέ ἐμένα προσωπικά, ἀλλά πολύ περισσότερο στόν ἴδιο τους τόν ἑαυτό καί σέ κάτι πολύ ἀνώτερο ἀπό ὅλα αὐτά, ὅπως ὁ πανάγιος Θεός μας, καί αὐτό ἔπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στή μετέπειτα ζωή μου. Κατάλαβα ὅτι ἡ πίστη σέ δένει μέ τή ζωή. Λυπόμουν γιά τούς ἀνθρώπους, πού δέν πίστευαν σέ τίποτα, πού δέν περίμεναν τίποτα, πού μεμψίμοιρα γεμᾶτοι μικροπρέπεια, βλάσφημα ἀπέναντι στό θαῦμα τῆς ζωῆς, ἔκλαιγαν γοερά γιά ὅλα ὅσα ἔχασαν, ἀποκτοῦσαν κυνικό ὕφος καί δέν ἔκαναν καμία προσπάθεια νά βελτιώσουν τήν κατάστασή τους ἤ ἁπλά νά τήν κατανοήσουν, νά τήν ἀποδεχθοῦν, πού δέν ἤθελαν νά ζητήσουν βοήθεια, δέν ἤθελαν νά σωθοῦν, ὅπως τό παράδειγμα τοῦ σημερινοῦ ἀποσπάσματος γιά τούς Πρωτόπλαστους.

Προσπάθησα πολύ νά τούς κατανοήσω αὐτούς τούς ἀνθρώπους, ἀναλώθηκα, κουράστηκα κι ἐγώ σιγά σιγά, ὅμως ἀκόμα μοῦ ἔδιναν καί μοῦ δίνουν δύναμη ὅλοι αὐτοί, πού ἔχουν πίστη μέσα τους, πού προσπαθοῦν, πού ἀλλάζουν.

Σεβασμιώτατε, κάπως ἔτσι βρέθηκα στόν δρόμο σας γεμᾶτος ἀπορίες, ἀγωνία γιά τό μέλλον, φόβο, κούραση, ἀγωνία γιά τήν κοινωνία, τόν συνάνθρωπο, τά παιδιά πού φέρνουμε σέ αὐτό τόν κόσμο καί ἐσεῖς δεχτήκατε νά μέ ἀκούσετε. Δέ μέ γνωρίζατε προσωπικά, σεβαστέ μου πατέρα, οὔτε ἐγώ εἶχα τήν εὐλογία νά σᾶς γνωρίζω πιό στενά. Εὐχάριστα, βέβαια, θυμηθήκαμε τό μικρό ἐκεῖνο διάστημα, πού ἔψαλα στόν Μητροπολιτικό Ἱερό Ναό Ἁγίου Βασιλείου Τριπόλεως. Παρ’ ὅλα αὐτά, ὅμως, μέ κρίνατε ἄξιο της ἐμπιστοσύνης καί τῆς ἀγάπης σας καί μοῦ ἀπευθύνατε τήν πρόσκληση νά εἰσέλθω στόν ἱερό Κλῆρο καί νά γίνω Λειτουργός τῶν Μυστηρίων τοῦ Κυρίου. Αὐτό ἐμένα μέ ὑποχρεώνει βαθύτατα στό σεπτό πρόσωπό σας καί σᾶς εὐγνωμονῶ γι’ αὐτό.

Δοξάζω τόν τριαδικό Θεό, ὁ Ὁποῖος παραβλέπει τίς ἁμαρτίες καί προσωπικές ἀνθρώπινες ἀδυναμίες μου καί μέ ἀξιώνει νά λάβω ἀπό τά ἅγια καί τίμια χέρια σας τόν πρῶτο βαθμό τῆς Ἱερωσύνης. Ἱερωσύνη, μία λέξη μέ τόσα πολλά νοήματα, μέ συμπυκνωμένη καί περιεκτική σημασία, Μυστήριο καί θαῦμα, χάρισμα καί δωρεά, ἀποστολή, διακονία καί ἔργο! Φόβος, δέος, συγκίνηση, ἀμηχανία καί ἀδυναμία νά ἐκφράσω ὅσα αἰσθάνομαι. Πιστεύω στή φιλανθρωπία Του καί μέ αὐτή τήν πίστη ἀναλαμβάνω τή μεγάλη ἀποστολή τῆς Ἱερωσύνης. Ὑπόσχομαι, ὅπως ἔκανα καί στά προηγούμενα βήματα τῆς ζωῆς μου, νά ὑπηρετήσω ἁπλά, ταπεινά, μέ οὐσία τήν κοινωνία καί τήν Ἐκκλησία μας.

Σέ αὐτό τό σημεῖο θά ἤθελα νά εὐχαριστήσω τούς ἀνθρώπους, πού μέ ἔφεραν στή ζωή. Πρῶτα ἀπ’ ὅλους, τούς γονεῖς μου Γεώργιο καί Ἀγγελική, πού ἐκτός ἀπό τήν ἀνατροφή μου, εἶναι ὑπεύθυνοι γιά τίς ἀξίες, πού κουβαλάω μέσα μου γιά τή ζωή καί, ἀφοῦ μέ μεγάλωσαν μέ ἀγάπη καί στερήθηκαν τά πάντα γιά μένα, μέ σπούδασαν, μέ ἔκαναν τόν ἄνθρωπο, πού εἶμαι σήμερα. Τούς εὐχαριστῶ γιά τήν ἀγάπη τους, τή συμπαράσταση καί τή βοήθεια σέ κάθε βῆμα τῆς ζωῆς μου καί τούς ζητῶ νά μέ συγχωρέσουν ἄν ἄθελά μου ποτέ τούς πίκρανα.

Εὐχαριστῶ τήν ἀδελφή μου Εὐγενία, πού μαζί πορευτήκαμε ὅλα αὐτά τά χρόνια καί εὐτυχίσαμε νά δοῦμε προκοπή καί τίς οἰκογένειές μας νά μεγαλώνουν, χαρίζοντάς μου ἕναν νέο ἀδελφό, τόν Παναγιώτη, καί δυό ὑπέροχα ἀνίψια, τόν Κωνσταντῖνο καί τόν Γιῶργο. Εὐχαριστῶ γιά τήν ἀγάπη σας, εὐχαριστῶ γιά ὅλα.

Θέλω νά εὐχαριστήσω τήν οἰκογένεια τῆς συζύγου μου, τούς γονεῖς της, Γεώργιο καί Ἀρετή, τίς ἀδελφές της, Κωνσταντίνα καί Μαρίνα, τόν σύζυγό της, Χαράλαμπο, καί τά ἀνίψια μας, Ἀρετή καί Παναγιώτη, τή γιαγιά Καλλιόπη, τούς θείους, τά ξαδέρφια καί ὅλους τούς οἰκείους της, πού μέ δέχθηκαν στήν οἰκογένειά τους σάν νά ἤμουν δικό τους παιδί, γεμίζοντας μέ ἀγάπη.

Εὐχαριστῶ καί ὅλους τους δικούς μου συγγενεῖς, πού μαζί μεγαλώσαμε, τούς θείους μου, τά ξαδέλφια μου, πού δέν εἶναι μόνο δεσμοί αἵματος πού μας ἑνώνουν, γιά τήν ἀγάπη καί τή στήριξή τους. Τούς εὐχαριστῶ, πού ἤμασταν μαζί ὅλα αὐτά τά χρόνια στά καλά καί στά ἄσχημα τῆς ζωῆς.

Εὐχαριστῶ τούς δασκάλους καί τούς καθηγητές μου, τούς φίλους, τούς γνωστούς, τούς γείτονες, τούς ἀσθενεῖς μου μέ τίς οἰκογένειές τους ξεχωριστά γιά ὅλο τόν σεβασμό, τήν ἀγάπη, τή φιλία, τήν ἀποδοχή πού ἔχουν δείξει στό πρόσωπό μου ὅλα αὐτά τά χρόνια.

Θέλω νά σταθῶ γιά λίγο στούς ἀνθρώπους τοῦ ΚΑΠΗ Δήμου Τρίπολης, τούς ὑπαλλήλους, τή διοίκηση καί τά μέλη, μέ τούς ὁποίους συνεργάζομαι τά τελευταῖα τρία χρόνια καί μόνο ἀγάπη, δύναμη, κουράγιο καί ἐνέργεια μοῦ ἔχουν δώσει καί τούς εὐχαριστῶ πολύ.

Ἰδιαίτερα θά ἤθελα νά εὐχαριστήσω ἕναν προσωπικό μου φίλο, καλύτερα ἴσως ἕνα νέο ἀδελφό, τόν κύριο Χρῆστο Μπίτα, πού χωρίς τή βοήθειά του, τή στήριξή του καί τίς πολύωρες συζητήσεις μας ἴσως νά μήν εἶχα πάρει ἀκόμα τήν ἀπόφαση γι’ αὐτό τό βῆμα στή ζωή μου.

Εὐχαριστῶ ὅλους τους σεβαστούς πατέρες, Ἱερεῖς τῆς Μητροπόλεώς μας, καί ἰδιαίτερα ὅσους μέ βοήθησαν στό διάστημα τῆς προετοιμασίας μου γιά τή σημερινή μέρα.

Ξεχωριστά, τόν Πρωτοσύγκελλο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, Ἀρχιμανδρίτη Θεόκλητο Ντούλια, γιά τήν ἀγάπη του, τή συμπαράσταση καί τά καλά του λόγια.

Τόν Πρωτοπρεσβύτερο πατέρα Ἰωάννη Σουρλίγκα, Προϊστάμενο τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Βασιλείου Τριπόλεως, γιά τήν πνευματική του καθοδήγηση, τή βοήθεια στήν προετοιμασία μου, τίς συμβουλές καί τή συμπαράστασή του, πού μέ ἔκανε νά νιώσω ἀσφάλεια καί σιγουριά καί τό πιό μεγάλο εὐχαριστῶ γιά τή συμμαρτυρία του, γιατί χωρίς αὐτή δέ θά ἤμουν ἐδῶ σήμερα.

Τελειώνοντας, θέλω νά εὐχαριστήσω μέ ὅλη μου τήν ψυχή δύο ἀνθρώπους τῆς ζωῆς μου, πού ταυτόχρονα εἶναι φάρος καί λιμάνι μαζί. Τήν ἀγαπητή μου σύζυγο Καλλιόπη, συνοδοιπόρο μου στά καλά καί στά δύσκολα, πού ἀποδέχθηκε τή θέλησή μου καί ἀποφάσισε νά δώσει τή συγκατάθεσή της γιά νά ἀνοίξει ὁ δρόμος τῆς νέας μας ζωῆς, καθώς καί τό μικρό μας γιό Γεώργιο, τό μεγαλύτερο δῶρο μέχρι στιγμῆς στή ζωή μου, πού μέ τήν ἁγνότητα τῆς παιδικῆς ψυχῆς, τήν καθαρότητα τοῦ βλέμματός του μέ γεμίζει καθημερινά μέ δύναμη καί θέληση νά τά καταφέρω σέ ὅ,τι καί ἄν κάνω. Τό χαμόγελό του νιώθω ὅτι μᾶς ἐπιβεβαιώνει, κατά κάποιον τρόπο, ὅτι κάνουμε κάτι καλά.

Ὀφείλω νά εὐχαριστήσω πάλι ἐσᾶς, Σεβασμιώτατε πάτερ καί Δέσποτα, γι’ αὐτή τή μεγάλη χάρη καί δωρεά τῆς Ἱερωσύνης, πού μοῦ ἐμπιστεύεστε καί μέ τά ἴδια ἅγια χέρια σας θά μοῦ μεταδώσετε. Ὁ σεβασμός, ἡ ἀγάπη καί ἡ αἰώνια εὐγνωμοσύνη πρός τό πρόσωπό σας δέ βρίσκονται ἁπλά στή σφαῖρα τοῦ αὐτονόητου, ἀλλά μέ τήν παρουσία μου καί τίς πράξεις μου συνεχῶς θά προσπαθῶ νά σᾶς κάνω ὑπερήφανο γι’ αὐτή σας τήν ἐπιλογή.

Εὐχαριστῶ πολύ!

+ π.Ι.Σ.