Αλήθεια, τι απολογία θα δώσουμε στον Θεό;

Toυ π. Αντώνιου Χρήστου                                                                                      

Αγαπητοί μου αναγνώστες, το σημερινό άρθρο μας έχει τίτλο ένα ερώτημα. Ενα ερώτημα πραγματικά αμείλικτο και τόσο ελεγκτικό, αλλά ταυτόχρονα και τόσο ωφέλιμο και επαγρυπνηστικό σε όποιον τον απασχολήσει στη ζωή του πραγματικά και ουσιαστικά. Πριν όμως αναπτύξουμε το θέμα και προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα, επιτρέψτε μου να σας διηγηθώ εν συντομία, κάτω από ποιες συνθήκες μας ”γεννήθηκε” αυτό το ερώτημα και γιατί το επιλέξαμε να μας απασχολήσει στο σημερινό άρθρο.

Την Κυριακή 3 Ιουνίου 2018, των Αγίων Πάντων το πρωί στις 9.00, είχαμε να εξεταστούμε προφορικά στα αγγλικά, σε σχολείο της Δάφνης, για τις εξετάσεις στο Lower του Μίσιγκαν (ξέρω πως θα απορείτε πως το αποφασίσαμε στα γεράματά μας, αλλά αυτό είναι άλλη μεγάλη ιστορία). Η ώρα και η μέρα, σήμαινε ότι αντικειμενικά ήταν αδύνατο να λειτουργήσουμε και κοινωνήσουμε, αφού όπου και να εκκλησιαστείς Κυριακή το πρωί, είναι πολύ δύσκολο να έχει τελειώσει εκείνη την ώρα και να μπορείς να είσαι συνεπής και να βρίσκεσαι στον τόπο και την ώρα των εξετάσεων. Από την άλλη, δεν μας πήγαινε να μείνουμε χωρίς λειτουργία και Χριστό την ημέρα του Κυρίου μας, όχι μόνο γιατί είμαστε ως κληρικοί, αλλά και γενικότερα ως πιστοί. Αυτό μας έκανε να αναζητήσουμε, μέσω διαδικτύου, αν κάποιος Ναός έχει αγρυπνία το Σάββατο βράδυ. Πράγματι βρήκαμε τέσσεριςΙερούς Ναούς, τρεις στην Αττική και έναν στη Θεσσαλονίκη με Αγρυπνία το Σάββατο το βράδυ. Επιλέξαμε τον κοντινότερό μας, που ήταν ο Ιερός Ναός Παναγίας Ευαγγελίστριας στον Πειραιά. Μάλιστα, πήγαμε με όλη την οικογένεια.

Ο Ναός ήταν σχεδόν γεμάτος, με πιστούς από κάθε ηλικία και κάθε περιοχή. Είχε δε και πολλούς περαστικούς, που έμπαιναν, έβαζαν κεράκι, καθόντουσαν λίγο και έφευγαν. Οι ψάλτες και ο Ιερέας που τελούσε την Αγρυπνία, μουσικά άψογοι και κατανυκτικοί. Παπαδάκια στο Ιερό Βήμα και εθελοντές στο παγκάρι αρκετοί. Πραγματικά ήταν μια χαρά Θεού και χαίρομαι που έστω από ανάγκη, το ζήσαμε ως εμπειρία. Από τις 9.30 μ.μ. ξεκίνησε η Αγρυπνία και ακριβώς 12.30 π.μ. είχε τελειώσει μαζί και με το κήρυγμα, που έγινε στο τέλος και ήταν σύντομο και πολύ θεολογικό και περιεκτικό.

Τέλος, αυτό που μας ξάφνιασε ευχάριστα ακόμη περισσότερο, ήταν ότι η Ενορία της Ευαγγελίστριας Πειραιώς, δεν είναι ότι κάνει μόνο Αγρυπνία κάθε Σάββατο βράδυ, αλλά και την Κυριακή το πρωί τελεί δύο Θείες Λειτουργίες, μία κανονικά με όρθρο 7.00 π.μ. – 10.00 π.μ. και μία άλλη μόνο Θεία Λειτουργία 10.30 π.μ. με 11.30 π.μ.! Δεν είναι φοβερό; Μπορεί κάποιος, όχι μόνο Ενορίτης της Ευαγγελίστριας, αλλά και γενικότερα της Αττικής, να δικαιολογηθεί ότι δεν μπορώ να Εκκλησιαστώ; Δεν με βολεύει; Με τόσες Ενορίες, αλλά και τόσες ευκαιρίες με Αγρυπνίες ή νυχτερινές Λειτουργίες; Τι δικαιολογία έχουμε; Δεν θα δώσουμε λόγο μεγάλο στον Θεό;

Η διήγηση δεν τελειώνει εδώ, επιτρέψτε μας να σας περιγράψουμε και την εικόνα και τα βιώματα μετά τη Θεία Λειτουργία, μέχρι να φτάσουμε ξημερώματα Κυριακής στο σπίτι μας. Τόσο στον κεντρικό δρόμο, έξω από τον Ναό, όσο και όλη η παραλιακή οδός, γεμάτη κίνηση από αυτοκίνητα, σαν να ήταν εργάσιμη μέρα, σε ώρα αιχμής. Ολα τα κέντρα, αυτό που ονομάζουμε νυχτερινή ζωή, ανοιχτά με κόσμο, κυρίως νέους και εφήβους, να είναι σε μεγάλες ουρές, περιμένοντας να μπουν μέσα, με ντύσιμο και σε αρκετές περιπτώσεις περισσότερο γδύσιμο. Μουσική έντονη και φώτα διάχυτα, σαν είναι μια μεγάλη γιορτή. Οι δρόμοι γεμάτοι, από οχήματα και πεζούς…! Αρκετά ερωτήματα μας γεννήθηκαν. Που πάει όλος αυτός ο κόσμος; Πόσοι από αυτούς θα ανταποκριθούν στην καμπάνα την Κυριακή το πρωί; Τι κάνουμε εμείς προσωπικά ως Κληρικοί γι’ αυτό τον κόσμο; Από τη μία είχαμε τη χαρά της λειτουργίας και του Χριστού, από την άλλη ένα σφίξιμο αισθανθήκαμε στην καρδιά μας από όλο αυτό το κλίμα.

Τα ερωτήματα από τότε μας απασχολούν και επανέρχονται μέχρι και αυτή την ώρα που γράφουμε αυτές τις γραμμές. Αλήθεια, τι απολογία θα δώσουμε στον Θεό; Τόσο οι Κληρικοί που έχουμε κλειστούς Ναούς, εκεί που όλες οι ιδιωτικές επιχειρήσεις «διασκέδασης» είναι ανοιχτές; Τόσο και οι λαϊκοί, τι κάνει και ο κόσμος, που αντί η προτεραιότητα του να είναι ο Χριστός και η Βασιλεία του, να είναι το εφήμερο και πολλές φορές μετατρέπεται σε εφάρματο; Γνωρίζουμε ότι πολλοί θα βρουν δικαιολογίες για όλες αυτές τις αντιθετικές εικόνες, ή ακόμη θα μας κατηγορήσουν κι όλας, ότι είμαστε οπισθοδρομικοί και φανατικοί. Δεν μας πειράζει αυτό, ο Θεός ξέρει. Γνωρίζουμε ότι δεν είναι θέμα τόπου (ο Θεός πανταχού παρών είναι), αλλά τρόπου βιοτής και επιλογών των θαμώνων και φυσικά όσων ασχολούνται και κερδίζουν από τη νύχτα.

Νομίζουμε ότι και εμείς ως ποιμένουσα Εκκλησία, πρέπει να μεριμνήσουμε να είμαστε μια ανοιχτή κοινότητα, που θα είναι κοντά στον άνθρωπο (τόσο στο ωράριό του, όσο και με τη θυσιαστική μας αγάπη) και όχι απλά να δαιμονοποιούμε ή κατηγορούμε τους άλλους που βρίσκουν ενδιαφέρον εκτός της λατρείας της Εκκλησίας. Αλήθεια, γιατί σε κάθε μία Μητρόπολη, να μην υπάρχει  μία Ενορία, έστω και εκ περιτροπής, που να αγρυπνεί και να προσεύχεται τα βράδια και μάλιστα του Σαββάτου; Γιατί να μην υπάρχει και μια ενορία, έστω πάλι εκ περιτροπής από τους Κληρικούς όλης της Μητροπόλεως, που θα τελεί καθημερινά το πρωί τη Θεία Λειτουργία; Που είμαστε εμείς όταν τα παιδιά μεθούν και δεν ξέρουν τι κάνουν; Τι κάνουμε όταντα παιδιά μας κάθονται στα σκαλιά των Ναών μας και βρίσκουν τις πόρτες τους ερμητικά κλειστές, την ίδια ώρα που άλλοι περίεργοι χώροι, τους ανοίγουν τις πόρτες τους διάπλατα;

Ξέρουμε, ότι για να συμβούν αυτά, πρέπει να λυθούν ένα σωρό πρακτικά προβλήματα και είδη οι Κληρικοί λείπουν τόσο από το σπίτι τους όλη τη διάρκεια της ημέρας, θα λείπουν τώρα και τις νύχτες; Αλλά αν υπάρχει διάθεση, όλα αυτά οικονομούνται. Αρκεί να γίνεται με αγάπη, με αποφασιστικότητα, συνέπεια. Κυρίως, όταν δεν θέλουμε ο Δικαιοκρίτης να μας ελέγξει, εν τη ημέρα της κρίσεως! Αμήν!