Αγρυπνία επί τη εορτή της Αναλήψεως του Σωτήρος στην Μονή Παναγίας Δοβρά

Την Τετάρτη 16 Μαΐου το βράδυ ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε Ιερά Αγρυπνία και κήρυξε τον θείο λόγο επί τη εορτή της Αναλήψεως του Σωτήρος στην Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά Βεροίας.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία :

«Καί ἔσεσθέ μοι μάρτυρες … ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς».

Μέ αὐτή τήν προτροπή πρός τούς μαθητές του κλείνει ὁ κύκλος τῆς ἐπιγείου παρουσίας τοῦ Κυρίου μας. Καί αὐτή ἀποτελεῖ τήν τε­λευ­ταία του ἐντολή, τήν τελευ­ταία του παρακαταθήκη, τήν τελευταία του ἐπιθυμία, πρίν νά ἀναληφθεῖ στούς οὐρανούς καί νά ἐπιστρέψει στόν Θεό Πατέρα.

«Τό ἔργο ἐτελείωσα ὅ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω», εἶχε πεῖ ὁ Χρι­στός στήν ἀρχιερατική του προ­σευ­­χή πρός τόν Θεό.

Τό ἔργο του ἦταν νά ἀποκαλύψει τόν Θεό στούς ἀνθρώπους καί νά τούς κά­νει γνωστό τό θέλημά του· ἦταν νά καταλύσει τόν μεσότοιχο τῆς ἔχθρας μεταξύ Θεοῦ καί ἀν­θρώ­πων καί νά ἑνώσει τά διεστῶ­τα. Καί ὅλα αὐτά τά εἶχε κάνει ὁ Χριστός, ὥστε νά μπορεῖ νά ἐπι­στρέψει στούς οὐρανούς ἀφήνο­ντας τούς μαθητές του νά συνε­χί­σουν τό ἔργο του μέ τή στήριξη καί τή χάρη τοῦ Παρα­κλήτου, τοῦ Παναγίου Πνεύματος, πού ἐπρό­κειτο νά κατέλθει σέ λίγες ἡμέρες.

Τόν γνώρισαν οἱ μαθητές του, τόν ἄκουσαν, τόν ἔζησαν νά κη­ρύττει, νά θαυμα­τουρ­γεῖ, νά κι­νεῖται ἀνά­μεσα στούς ἀνθρώπους γιά τρία ὁλό­κληρα χρόνια. Ἤξε­ραν ποι­ός ἦταν καί μέσω αὐτοῦ εἶχαν γνωρί­σει καί τόν Θεό-Πατέ­ρα του. Καί τώ­ρα καλοῦνται νά γίνουν καί μάρ­τυ­ρές του. Νά γί­νουν αὐτοί πού θά διαδώσουν ὅσα ἄκουσαν καί εἶδαν ἀπό τόν Χριστό στά πέ­ρατα τοῦ κόσμου.

«Καί ἔσεσθέ μοι μάρτυρες … ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς».

Γιατί ὅμως ὁ Χριστός ἀναθέτει στούς μαθητές του καί δι᾽ αὐτῶν καί σέ ὅλους ὅσοι ἀνά τούς αἰῶνες θά πιστεύσουν σέ αὐτόν αὐτή τήν ἀποστολή; Δέν θά μποροῦσε νά τό κάνει ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στός;

Τήν ἀναθέτει, ἀδελφοί μου, γιά δύο λόγους.

Ὁ πρῶτος εἶναι γιατί μέ αὐτό τόν τρόπο ἐπεκτείνεται τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ ἀνά τούς αἰῶνες, ἐφόσον διά τῶν μαθητῶν του γνωρίζουν οἱ ἄνθρωποι κάθε ἐποχῆς τόν Χρι­στό καί τό θαῦμα τῆς Ἀναστάσεώς του, τό ὁποῖο καί ἀποδεικνύει τή θεία του φύση καί ἀποτελεῖ τήν ἐγγύηση καί τῆς δικῆς μας ἀνα­στάσεως καί, κατά συνέπεια, τῆς ἀπολυτρώσεώς μας ἀπό τήν ἁμαρ­τία καί τῆς θεώσεώς μας.

Ὁ δεύτερος λόγος εἶναι ὅτι αὐτό πού ζητᾶ ὁ Χριστός ἀπό τούς μα­θητές του, τό νά εἶναι δηλαδή μάρ­­τυρές του ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς, ἀποτελεῖ μία ὑπενθύμιση καί μία προτροπή γιά τή δική τους ζωή καί πορεία.

Τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ δέν εἶ­ναι μία διδασκαλία, δέν εἶναι μία θεωρία πού πρέπει νά μετα­δώ­σουν οἱ μαθητές του στούς ἄλλους ἀν­θρώπους, ἀλλά εἶναι κάτι πού πρέ­πει νά τό δείξουν μέ τή ζωή τους. Ἡ ζωή τους πρέπει νά εἶναι τέτοια, ὥστε νά ἀποτελεῖ μαρ­τυ­ρία Ἰησοῦ Χριστοῦ. Νά εἶναι τέτοια, ὥστε, ὅταν τούς βλέπουν οἱ ἄνθρωποι, νά βλέπουν μέσα ἀπό αὐτούς τόν Χριστό. Νά συμβαίνει, δηλαδή, κατ᾽ ἀναλογία αὐτό πού ἔλεγε ὁ Χρι­στός γιά τόν ἑαυτό του καί τόν Πατέρα του. «Ὁ ἑωρακώς ἐμέ, ἑώ­ρακε καί τόν Πατέρα μου». Ὅποιος μέ εἶδε, εἶδε καί τόν Πατέρα μου.

Βεβαίως, ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά ταυτισθοῦμε μέ τόν Χριστό, ὅπως ταυτίζεται ὁ ἴδιος μέ τόν Θεό-Πα­τέρα μέ τόν ὁποῖο εἶναι ὁμοού­σιος καί ὁμόθρονος, θά πρέπει ὅμως ἡ ζωή μας νά εἶναι σέ τέτοιο βαθμό ἐναρμονισμένη μέ τό Εὐαγ­γέλιό του καί μέ τή ζωή του, ὥστε νά δί­νει τή μαρτυρία τοῦ Ἰησοῦ Χρι­στοῦ σέ ὅσους μᾶς βλέπουν καί ζοῦν γύρω μας.

Γι᾽ αὐτό καί ὁ Χριστός δέν περιό­ρι­σε τήν προτροπή του πρός τούς μαθητές καί ἀποστόλους του μόνο στό κήρυγμα· γιατί δέν ἀρκεῖ ὁ λό­γος, δέν ἀρκεῖ ἡ διδασκαλία, ἄν δέν συνοδεύεται ἀπό τήν πράξη, ἄν δέν συνοδεύεται ἀπό τό πα­ρά­δειγμα τῆς ζωῆς μας, πού εἶναι ἡ μαρτυρία τῆς ἀληθείας ὅσων λέ­γουμε.

Χρειάζεται, ἀδελφοί μου, νά ζοῦ­με καί ἐμεῖς αὐτό πού διακηρύσσει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «ζῶ δέ οὐ­κέ­τι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός». Καί ὅταν ζεῖ ὁ Χριστός μέσα μας, ὅταν ἡ ζωή μας ταυτίζεται μέ τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ἡ ζωή μας εἶναι πράγματι ἐν Χριστῷ ζωή, τότε θά εἴμαστε μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ, εἴ­τε εἴμαστε κληρικοί, εἴτε εἴμαστε μο­ναχοί, εἴτε εἴμαστε λαϊκοί, γιατί ἡ ζωή μας θά εἶναι τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ ἐφαρμοσμένο στήν πράξη, ἡ ζωή μας θά εἶναι μία ὁ­μο­­­λογία ὅτι πιστεύουμε στόν δι᾽ ἡ­μᾶς σταυρωθέντα, ἀναστάντα καί ἀναληφθέντα Κύριο, ὁ ὁποῖος εἶ­ναι ὁ ἀρχηγός τῆς πίστεώς μας, εἶναι ὁ λυτρωτής τῶν ψυχῶν μας, εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος μᾶς ἀγάπησε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον καί στόν ὁποῖο ὀφείλουμε καί ἐμεῖς τήν τελεία ἀγάπη. Αὐτή πού ἐκ­φρά­ζεται διά τῆς ὑπακοῆς μας στό θέλημά του καί μᾶς καθιστᾶ μάρ­τυ­ρές του ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς.

Ἀκούοντας σήμερα γιά μία ἀκόμη φο­ρά τήν τελευταία αὐτή προτρο­πή καί ἐπιθυμία τοῦ Χριστοῦ, λίγο πρίν τήν εἰς οὐρανούς ἔνδοξο Ἀνά­­ληψή του, ἄς ἐλέγξουμε τόν ἑαυτό μας καί ἄς προσπαθήσουμε νά τήν κάνουμε πράξη στή ζωή μας καί μέ τή ζωή μας.