Μικρὸ ἀφιέρωμα στὸν πρ. Μητροπολίτη Θεσσαλιώτιδος κυρὸν Κύριλλον
του Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου,
Γενικοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου
Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων
«Τίς ἀναβήσεται εἰς τὸ ὄρος τοῦ Κυρίου; ἢ τίς στήσεται ἐν τόπῳ ἁγίῳ αὐτοῦ; Ἀθῷος χερσὶ καὶ καθαρὸς τῇ καρδίᾳ, ὃς οὐκ ἔλαβεν ἐπὶ ματαίῳ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ καὶ οὐκ ὤμοσεν ἐπὶ δόλῳ τῷ πλησίον αὐτοῦ. Οὗτος λήψεται εὐλογίαν παρὰ Κυρίου καὶ ἐλεημοσύνην παρὰ Θεοῦ σωτῆρος αὐτοῦ» (Ψαλμ. κγ΄ 3-5).
Πόσο ταιριάζουν τὰ λόγια αὐτὰ στὸν πιστὸ ἀρχιερέα μας!
Ἦταν ἁπλοῦς καὶ ἐγκάρδιος, γλυκὺς καὶ μειλίχιος, προσηνὴς καὶ χαρίεις. Ἦτο φιλευγενὴς καὶ φιλάγαθος, ταπεινὸς καὶ φιλαιδήμων, σοφὸς καὶ ἄκακος. Πατρικὸς πρὸς ὅλους ὑπῆρξε καὶ δίκαιος. Τὸ φιλόθεον καὶ φιλάδελφον ἐστόλιζαν τὴν ψυχήν του. Φιλασκητὴς καὶ φιλομόναχος ἔτυχε, φιλεκκλήσιος καὶ φιλακόλουθος· φίλος τῶν νέων καὶ τῶν γερόντων προστάτης· θεραπευτὴς τῆς προόδου καὶ τῆς παραδόσεως θερμὸς ἐραστής.
Τὸν φίλεργον αὐτὸν καὶ φιλεύτακτον ἄνθρωπον, τὸν φιλέορτον καὶ φιλογηθῆ, τὸν φιλοσεβῆ καὶ φιλόκαλον, τὸν φιλειρηνικὸν καὶ φιλομειδῆ, τὸν καταδεκτικόν, τὸν τοῖς πᾶσι φιλόφρονα πῶς νὰ ξεχάσωμε; Μὲ τί λόγια νὰ ἐπαινέσωμε;
Ἔλαθε βιώσας. Ἀπεβίωσε λαθών!
Ἀθόρυβα, ἡσύχια, εἰρηνικά, ἐδόξασε καὶ μὲ τὴν ζωὴν καὶ μὲ τὸν θανατόν του τὸν Θεόν. Τί αὐτῷ ἀπόκειται; Ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος.
Αἰωνία ἡ μνήμη αὐτοῦ!
