Γράφει ο Ηγούμενος της Μονής Μαχαιρά και Επίσκοπος Λήδρας κ. Επιφάνιος
Ο Θεός, δημιουργώντας τον άνθρωπον, τον έχει καταστολίσει με πλήθος χαρισμάτων· άλλα είναι εμφανή και άλλα είναι αφανή. Ακολούθως κάλεσε τον άνθρωπο να χρησιμοποιήσει αυτά τα χαρίσματα που του χάρισε για να αυξήσει το τάλαντο και να το φέρει εις πλούτον περιουσίας· το καταθέτει στην παραβολή των ταλάντων όπου, αφού έδωσε στους τρεις του δούλους τα ανάλογα τάλαντα, αυτοί εργάστηκαν και τα διπλασίασαν, δηλαδή τα επαύξησαν. Το έργο και η επαύξησή του έχει να κάνει με την κάθε μια προσφορά του ανθρώπου στον συνάνθρωπό του. Αυτό το έργο και αυτή η επαύξησή του για να έχει την ολοκλήρωσή της και κατ᾽ επέκταση την αντιμισθία της, πρέπει να προαγάγει τον συνάνθρωπο στον Θεό, να αναφέρεται στον Θεό και να προσλαμβάνεται από τον Θεό ως θυσία ευώδης. Τότε ο άνθρωπος λαμβάνει την αντιμισθία του ακούγοντας από τον Θεό το: «εύ δούλε αγαθέ και πιστέ, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου».
Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ο Λεμεσού Αθανάσιος και το τάλαντο που του χαρίστηκε από τον Θεό είναι ο λόγος, ο οποίος περιλαμβάνει την δεινότητα στην ομιλία, την ρητορική ικανότητα στην έκφραση, την συγκροτημένη θεματική δομή, την ισχυρή μνήμη, την οξεία αντίληψη, την αίσθηση του χρόνου, την προσαρμογή του περιεχομένου του θέματος στο εκάστοτε ακροαματικό κοινό και την ευρεία προσέγγισή του, την ωραία και διακριτική παρεμβολή του χιούμορ στην ρύμη του λόγου προς χαλάρωση του κοινού και εκ νέου συγκέντρωσή του στο θέμα μέχρι τέλους. Παράλληλα, ο λόγος του πατρός Αθανασίου δεν είναι στείρος, δεν είναι μόνο γνωσιολογικός, δεν τέρπει μόνο το αυτί χωρίς να εισέρχεται στην καρδιά του ακροατή, αλλά είναι εμπειρικός, βγαλμένος μέσα από τα προσωπικά βιώματα της δικής του πνευματικής πορείας και πεπυρωμένος από την θεία χάρη, γι’ αυτό και παρηγορεί, στηρίζει, αναπαύει.
Ο λόγος του ρέει ασταμάτητα ως ανεξάντλητος ποταμός, άλλοτε ήσυχος και ήρεμος, άλλοτε ορμητικός και παφλάζων, ζωογονώντας τις άνυδρες καρδιές ή ευφραίνοντας τις εύθαλες, επιτελώντας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την πνευματική καρποφορία σε κάθε μια ψυχή που τον ακούει, που δέχεται τους λόγους του και τους τηρεί. Εκπληρώνεται σ’ αυτόν ο ευαγγελικός λόγος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ότι, ο λαμβάνων και έχων το Άγιο Πνεύμα, ποταμοί εκ της κοιλιάς αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος, την χάρη του Θεού. Το ότι υπάρχει επιτυχία, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά, και αυτή σημειώνεται με την επαύξηση του πλήθους των ανθρώπων που ακούνε τον λόγο του και ωφελούνται πνευματικά, αυτό καταθέτει και επισφραγίζει την θεία επίσκεψη, την θεία παρέμβαση και την θεία ευλογία, διότι χωρίς τον Θεό ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Άρα ο άνθρωπος, ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος, έχει τον Θεόν και την θεία χάρη ένοικον εις αυτόν. Το εύγλωττον, το ρητορικόν και το άγιον του περιεχομένου του λόγου του, καθώς επίσης και άλλα στοιχεία του βίου του, μετά πάσης ασφαλείας μας δίνουν το δικαίωμα να μπορούμε να πούμε ότι τον έχουν εξομοιώσει με τον ομώνυμό του Άγιον Αθανάσιο Πατριάρχη Αλεξανδρείας και τον Άγιον Ιωάννη τον Χρυσόστομο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Είναι και αυτός ένας χρυσός τόμος που έχει εγγεγραμμένο τον θείο νόμο με χρυσά γράμματα και είναι ένα χρυσό στόμα που εκφέρει αυτά τα χρυσά λόγια.
Επάξια και αυτός, ο μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος, θα μπορούσε να προσλάβει αθανάτως την προσωνυμία, «νέος ιερός Χρυσόστομος της Κύπρου».
