του μακαριστού Μητροπολίτου Φθιώτιδος κυρού Νικολάου
Η Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, ἀποτελεῖ ἕνα ἀπό τά πιό συγκλονιστικά γεγονότα καί θαύματα τῆς Ἐκκλησίας. Μέ τό θάνατό της λύθηκε προσωρινά ὁ σύνδεσμος ψυχῆς καί σώματος καί ἡ μέν ψυχή συναντήθηκε μέ τόν Υἱό καί Σωτῆρα της, τό δέ σῶμα «ἔλαμψε τοῖς νεκροῖς» καί ἔσπευσε νά ἑνωθεῖ μέ τό Χριστό. Τό Πανάγιο Σῶμα τῆς Μητέρας τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ «τάς σινδόνας καταλιπόν ἀνάρπαστον οἴχεται δορυφορούντων Ἀγγέλων καί Ἀρχαγγέλων καί πασῶν τῶν οὐρανίων δυνάμεων», λέγει ὁ θεομητορικός Ἱεροκήρυξ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Ὁ τάφος της ἔγινε πηγή ζωῆς καί ποταμός θείων θησαυρισμάτων. Γι’ αὐτό δέν θρηνοῦμε τό θάνατό της, ἀλλά εὐφραινόμαστε καί πανηγυρίζουμε. Πιστεύουμε, ὅτι ὅπως ἐκείνην «τάφος καί νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν», ἔτσι θά συμβεῖ καί μέ μᾶς ἄν κατορθώσουμε νά γίνουμε «κατοικητήριον Θεοῦ», ὅπως ἡ Θεοτόκος.
Ἡ Κεχαριτωμένη Μαρία μέ τήν Κοίμησή της νίκησε τούς ὅρους τῆς φύσεως. «Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι ἐν σοί Παρθένε ἄχραντε» ψάλλουμε. Κατατέθηκε στόν τάφο σάν νεκρή, ἀλλά δέν νικήθηκε ἀπό τόν θάνατο. Τό μνῆμα της ἔγινε σκάλα οὐράνια. Ὁ σύνδεσμος πού εἶχε μέ τόν Ἀναστημένο Υἱό της τήν κατέστησε ἀθάνατη. Ἡ ψυχική καί σωματική συγγένεια μέ τόν Σωτῆρα ἐταύτισε τή ζωή της μέ τή ζωή Ἐκείνου. Ἑνωμένη μέ τό Χριστό διανέμει τόν πλοῦτο ὅλων τῶν ἐκ Θεοῦ χαρισμάτων καί θείων ἐλλάμψεων σέ ἀγγέλους καί ἀνθρώπους. Ὡς «ἁγία μυροθήκη τοῦ ἀκενώτου μύρου καί τῆς θείας εὐωδίας τοῦ Χριστοῦ» στέλνει σέ μᾶς τίς ἀκτῖνες τῆς ἀγάπης της.
Ἡ Παναγία Δέσποινα Θεοτόκος Μαρία εἶναι «ἀεί ζῶσα» κοντά στόν πόνο καί στή δοκιμασία κάθε ἀνθρώπου. Καθώς ἵσταται ἐκ δεξιῶν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἐκτενῶς καί ἀκοιμήτως πρεσβεύει ὡς Μητέρα ὑπέρ τῶν Τέκνων της. Αὐτή εἶναι τό βάλσαμο στούς πόνους μας, τό λιμάνι στίς τρικυμίες τῆς ζωῆς, ἡ ὅαση στόν καύσωνα τῆς ἁμαρτίας, ἡ παρηγοριά στήν ἀπόγνωσή μας, ἡ χαρά στή θλίψη μας, ἡ ἀνόρθωση στίς πτώσεις μας, ἡ ἐλπίδα στή ζωή μας.
Ἄς ἀνοίξουμε τά αἰσθητήρια τῆς ψυχῆς μας γιά νά προσεγγίσουμε καί κατανοήσουμε τί σημαίνει γιά ὅλους ἐμᾶς τούς θνητούς ἡ Κοίμηση τῆς Παναγίας. Ἄς ἀκολουθήσουμε τή ζωή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου γιά νά ἑνωθοῦμε μέ τό Χριστό καί γευθοῦμε τή ζωή καί τή χαρά πού ἡ θεία μέθεξη παρέχει στόν ἄνθρωπο.
Ἄς πλησιάσουμε τά θεομητορικά ἁγιάσματα, ὅπου ἑορτάζεται ἡ ἀθάνατη Κοίμηση καί ἄς λάβουμε τήν εὐλογία τῆς φιλόστοργης Μητέρας μας Παναγίας.
«Δεῦτε οἱ πιστοί, τῷ τάφῳ προσέλθωμεν τῆς Θεομήτορος καί περιπτυξώμεθα καρδίας χείλη ὄμματα μέτωπα εἰλικρινῶς προσάπτοντες καί ἀρυσσόμεθα, ἰαμάτων ἄφθονα χαρίσματα ἐκ πηγῆς ἀενάου βλυστάνοντα» (Τροπ. Θ΄, Ὠδῆς τοῦ Κανόνος τῆς Κοιμήσεως).
