Την Τιμία Κάρα της Αγίας Υπομονής υποδέχθηκαν τα Κύμινα Θεσσαλονίκης

Την Κυριακή 7 Νοεμβρίου το απόγευμα στο Προσκύνημα του Αγίου Νεκταρίου στα Κύμινα Θεσσαλονίκης πραγματοποιήθηκε η υποδοχή της Τιμίας Κάρας της Αγίας Υπομονής από την Ιερά Μονή Οσίου Παταπίου Λουτρακίου Κορινθίας.

Στη συνέχεια τελέστηκε Αρχιερατικός Εσπερινός χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος, ο οποίος κήρυξε τον θείο λόγο και εξέφρασε τις θερμές ευχαριστίες του προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κορίνθου κ. Διονύσιο για την άδεια και την ευλογία του αλλά και προς την Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής του Οσίου Παταπίου Γερόντισσα Χρυσοβαλάντη για την πρόθυμη ανταπόκρισή της στο αίτημα της Ιεράς μας Μητροπόλεως να μεταφερθεί η Τιμία Κάρα της Αγίας Υπομονής με την ευκαιρία της πανηγύρεως του Θαυματουργού Αγίου.

Στο τέλος πραγματοποιήθηκε βράβευση των επιτυχόντων μαθητών της ενορίας.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ὑπομονῆς θεοστηρίκτου τήν ὁμώ­­νυμον καί βασιλίδων θεοσό­φων τήν ὑπέρτιμον … ἀνευφημή­σωμ­εν».

Μέ πολλή κατάνυξη ὑποδεχθή­κα­με πρό ὀλίγου τήν χαριτόβρυτο κά­ρα τῆς ἁγίας Ὑπομονῆς ἐδῶ, στόν ἱερό προσκυνηματικό ναό τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἐγγιζούσης ἑορτῆς τοῦ ἁγίου μας, γιά νά λαμπρύνει τήν πανήγυρη, ἀλλά καί γιά νά ἔχουμε τήν εὐ­και­ρία νά τήν προσκυνήσουμε καί νά λάβουμε τήν εὐλογία καί τή χάρη της.

Γι᾽ αὐτό καί ὀφείλουμε ἄπειρες εὐ­χαριστίες καί εὐγνωμοσύνη στόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κορίνθου κ. Διονύσιο, μέ τήν ἄδεια καί τήν εὐλογία τοῦ ὁποίου μετα­φέρθηκε ἡ τιμία κάρα τῆς ἁγίας Ὑπομονῆς ἀπό τήν Ἱερά Μονή τοῦ ὁσίου Παταπίου Λουτρακίου, στήν Ἱερά Μητρόπολή μας, καθώς καί στήν Καθηγουμένη τῆς Μονῆς Γερό­ντισ­σα Χρυσοβαλάντη, ἡ ὁποία ἀνταποκρίθηκε μέ πολλή ἀγάπη στήν παράκλησή μας, νά δεχθοῦμε τήν εὐλογία τοῦ χαριτοβρύτου λειψάνου καί νά παραδειγμα­τι­σθοῦ­με ἀπό τή ζωή τῆς ἁγίας Ὑπο­μονῆς.

Ἡ ἁγία Ὑπομονή γεννήθηκε τόν 14ο αἰώνα, καί ὡς θυγατέρα τοῦ βα­σιλέως τῶν Σέρβων, Κωνσταντί­νου, ἔφερε τό ὄνομα τῆς ἁγίας Ἑλένης, τῆς μητέρας τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου. Δέν ἔφερε ὅμως τό ὄνομα τῆς ἁγίας αὐτῆς βασιλίσσης. Μιμήθηκε καί τίς ἀρετές της, τήν εὐσέβειά της, τήν ταπεινοφροσύνη της, τήν ἀγάπη της πρός τόν Θεό καί τή φιλανθρωπία της, ἀρετές τίς ὁποῖες καλλιέργησε ἔμπρακτα, ὅταν ἔγινε καί ἡ ἴδια σύζυγος τοῦ αὐτοκράτορος τοῦ Βυζαντίου Μα­νουήλ Παλαιολόγου καί αὐτοκρά­τει­ρα. Μέ τόν λόγο της, γράφει ὁ ἐγκωμιαστής της, δίδασκε ἡ εὐσε­βής βασίλισσα πάντοτε τήν ἀρετή καί μέ τά ἔργα της ἐπιβεβαίωνε τήν ἀλήθεια τῶν λόγων της, ὥστε κα­νείς νά μήν ἀμφιβάλλει γιά τό τί ἔπρεπε νά κάνει.

Οἱ ἀρετές της αὐτές τήν βοήθη­σαν νά κατακτήσει καί μία ἀκόμη ἀρε­τή, τήν ἀρετή τῆς ὑπομονῆς, ἡ ὁποία εἶναι περιεκτική πολλῶν ἀρετῶν. Καί παρότι συνήθως εἶναι δύσκολο νά βρεῖ κανείς ἀνθρώ­πους σέ ὑψηλές θέσεις καί ἀξιώ­ματα νά διαθέτουν αὐτή τήν ἀρετή, ἡ εὐσεβής αὐτοκράτειρα δέν ἄφηνε οὔτε τήν ἐξουσία πού διέθετε οὔτε τή δύναμη πού εἶχε νά τήν ἐπη­ρε­άσουν. Ὁτιδήποτε καί ἄν συνέβαι­νε γύρω της, ἡ ἁγία τό ἀντιμε­τώ­πιζε μέ ὑπομονή καί ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, γνωρίζοντας ὅτι ἡ ἀντί­δραση γιά ὅσα δέν μᾶς ἱκανοποι­οῦν ἤ γιά ὅσα μᾶς ἐνοχλοῦν ἤ μᾶς θλίβουν ἤ μᾶς πονοῦν δέν ὠφελεῖ, ἐνῶ ἡ ὑπομονή εἶναι αὐτή πού μᾶς βοηθᾶ νά ὑπερβοῦμε τή δυσκολία καί τή δοκιμασία, ἀλλά καί νά δώ­σουμε τήν εὐκαιρία σέ ὅσους μᾶς πείραξαν ἄδικα ἤ δοκίμασαν τίς ἀντοχές μας νά κατανοήσουν τό σφάλμα τους καί νά διορθωθοῦν.

Ἔτσι μέ τή ζωή της ἀπετέλεσε παράδειγμα ὑπομονῆς γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους γύρω της καί μέ αὐτήν ἀνταπεξῆλθε καί στίς δυ­σκο­λίες πού ἀντιμετώπιζε τόσο ἡ ἴδια ὅσο καί τό Βυζάντιο, πού ἐκεί­νη τήν ἐποχή διήρχετο μία ἐξαιρε­τικά δύσκολη καί κρίσιμη περίοδο τῆς ἱστορίας του.

Ἴσως αὐτός ἦταν καί ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο, ὅταν μετά τήν κοίμηση τοῦ συζύγου της, αὐτοκράτορος Μα­νουήλ Παλαιολόγου καί τήν ἀνάληψη τῆς ἐξουσίας ἀπό τόν γιό της, τόν Ἰωάννη Παλαιολόγο, ἔγινε μοναχή στήν Κωνσταντι­νού­πολη, στή Μονή τῆς κυρα-Μάρθας, ἔλαβε τό ὄνομα Ὑπομονή, μέ τό ὁποῖο ἀνεγράφη ἀργότερα καί στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας ἀλλά καί τιμᾶται, ἰδιαιτέρως στήν περιοχή τοῦ Λουτρακίου, ὅπου εὑρέθη καί φυλάσσεται ἡ τιμία Κάρα της.

 Καθώς, λοιπόν, σήμερα ἔχουμε τήν ἰδιαίτερη εὐλογία νά τήν προ­σκυνοῦμε καί νά λαμβάνουμε καί ἐμεῖς τή χάρη τῆς ἁγίας Ὑπομονῆς, ἄς διδαχθοῦμε ἀπό αὐτή τή μεγάλη ἀρετή της, ἡ ὁποία ἀρκεῖ γιά νά μᾶς ἐξασφαλίσει τή σωτηρία, κατά τόν λόγο τοῦ Κυρίου μας, «ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος σωθήσεται». Διότι, χωρίς ἀμφιβολία, ἔχουμε καί ἐμεῖς ἀνά­γκη νά καλλιεργήσουμε τήν ὑπο­μο­νή. Ἰδιαιτέρως στήν ἐποχή μας, ὅπου συχνά γινόμαστε μάρτυρες ἀντιπαραθέσεων καί συγκρούσεων, οἱ ὁποῖες ὀφείλονται τίς περισ­σό­τερες φορές σέ ἀσήμαντα θέματα, καταλήγουν ὅμως ἐντελῶς διαφο­ρετικά, γιατί δέν τά ἀντιμετωπί­ζου­με μέ ὑπομονή. Καί δέν τά ἀντι­με­τωπίζουμε μέ ὑπομονή, γιατί δέν διαθέτουμε ταπείνωση. Ἔτσι δέν μποροῦμε νά ἀνεχθοῦμε τίπο­τε, δέν μποροῦμε νά διαχει­ρισθοῦ­με δοκιμασίες καί προβλήματα πού συναντοῦμε στήν καθημερινή μας ζωή, δέν μποροῦμε νά συνειδητο­ποι­ήσουμε ὅτι δέν μπορεῖ νά συμ­βαί­νουν τά πάντα ὅπως θά θέλαμε, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀδημονοῦμε, νά ἐκνευριζόμεθα, νά ἀπογοητευό­με­θα, καί κάποιες φορές νά γογγύ­ζου­με ἴσως καί ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, γεγονός πού φέρει ἀντίθετα ἀποτε­λέ­σματα ἀπό αὐτά πού ἐπιδιώ­κου­με.

Γι᾽ αὐτό, ἄς προσπαθήσουμε νά μι­μη­θοῦμε τό παράδειγμα τῆς ὑπο­μο­νῆς τῆς ἁγίας Ὑπομονῆς, ἀλλά καί τοῦ ἁγίου μας, τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, ὁ ὁποῖος εἶναι κατ᾽ ἐξοχήν ὁ ἅγιος τῆς ὑπο­μονῆς, ἔτσι ὥστε δι᾽ αὐτῆς καί διά τῶν πρεσβειῶν τῆς ἁγίας Ὑπομο­νῆς καί τοῦ ἁγίου Νεκταρίου νά ζή­σουμε ἐν εἰρήνῃ τή ζωή μας στή γῆ καί νά ἀξιωθοῦμε νά σώσουμε διά τῆς ὑπομονῆς καί τήν ψυχή μας.

Ἡ περίοδος τήν ὁποία διερχόμεθα εἶναι μία περίοδος δύσκολη. Ὅλοι γνωρίζουμε τόν πειρασμό ὁ ὁποῖος ταλαιπωρεῖ ὄχι μόνο τήν πατρίδα μας ἀλλά καί ὅλο τόν κόσμο. Καί καταλαβαίνετε πόσο ἔχει δυσκολεύσει ἡ ζωή μας. Ζοῦμε καθημερινά ἀπώλειες ἀνθρώπων, γνωστῶν καί ἀγνώστων. Ὅλα αὐτά θέλουν ὑπομονή μεγάλη καί ὑπακοή σέ ὅ,τι λέγουν οἱ εἰδικοί γιά νά μπορέσουμε νά ξεπεράσουμε τήν περίοδο αὐτή καί νά μήν θρηνοῦμε καί ἄλλα θύματα. Ἑπομένως, ἀδελφοί μου, «ὑπομονῆς χρείαν ἔχομεν».

Ἔχουμε ἐδῶ τήν ἁγία Ὑπομονή, τήν κάρα της· ἔχουμε τόν ἅγιο τῆς ὑπομονῆς, τόν ἅγιο Νεκτάριο. Ὅταν ἡ Ἐκκλησία μας τόν καθιέρωσε ὡς ἅγιο, βρέθηκε κάποιος ὁ ὁποῖος διερωτᾶτο πῶς ὁ Νεκτάριος ἔγινε ἅγιος; Καί παρουσιάσθηκε στόν ὕπνο του ὁ ἅγιος καί τοῦ εἶπε: «ἄκουσε, ἀδελφέ, συκοφαντήθην, ὑπέμεινα καί ἐσώθην». Ἑπομένως χρειάζεται ὑπομονή ἀπό ὅλους μας. Ἄς ἔχουμε τή χάρη καί τή βοήθεια καί τῆς ἁγίας Ὑπομονῆς καί τοῦ ἁγίου Νεκταρίου.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ