Toυ π. Σπυρίδων Σκουτή
Δεν είναι τυχαίο που εκφράζουμε την αγάπη μας με το τριαντάφυλλο.
Είναι ένα λουλούδι που μαρτυρεί τον Γολγοθά, τη Σταύρωση και την Ανάσταση.
Το κοτσάνι με τα αγκάθια είναι ο δρόμος του Γολγοθά, ένας δρόμος που είναι σταυρικός και πονάει όταν τον περπατάς. Αυτή η σταυρική διαδρομή καταλήγει στο πανέμορφο άνθος που συνήθως έχει το χρώμα του αίματος και της θυσίας, είναι βαθύ κόκκινο.
Εκεί η ευωδία της Αναστάσεως και της Αναλήψεως μαρτυρεί ότι αξίζει να πονέσεις και να θυσιαστείς για να λάβεις τα δώρα του παραδείσου.
Έχει ταυτιστεί η έκφραση του έρωτα και της αγάπης με το τριαντάφυλλο.
Δεν είναι τυχαίο. Για να γευτείς την ευωδία της αγάπης είναι απαραίτητος ο πόνος, είναι το καμίνι που θα λαμπυρίσει τον χρυσό. Είναι η δοκιμασία για να αποκαλυφθεί η αλήθεια.
Η αγάπη ταυτίζεται με τον σταυρό και τον πόνο. Αν στο τριαντάφυλλο βγάλουμε τα αγκάθια, θα το θεωρήσουμε άσχημο και γυμνό.
Όπως το νερό έχει συστατικά Η2Ο έτσι και ο πόνος είναι συστατικό της αγάπης , διότι η αγάπη αποκαλύπτεται μέσα από την πράξη της υπέρβασης, μέσα από την υπέρβαση του εαυτού. Αυτήν την τεράστια έξοδο. Και φυσικά αυτό πονάει…
Κάθε υπέρβαση είναι μια κίνηση που θέλω να κάνω , θέλω να παω αλλά δεν έχω πάει και αυτό έχει κίνδυνο και πόνο, αλλά η δίψα για το ποθούμενο τα ξεπερνά όλα.
Δίνεις το τριαντάφυλλο με τα αγκάθια για να δώσεις αυτό το μήνυμα.
Σε αγαπώ και πονάω για σένα, ένας πόνος ως βίωμα γιατί σε νιώθω κομμάτι του εαυτού μου που θέλω να ενωθεί με μένα. Ένας πόνος ως υπέρβαση. Ένας πόνος ως αγωνία που σχοινοβατεί στη ζωή της φθοράς. Πονάω που στο προσφέρω με τα αγκάθια να με πονούν αλλά δεν με νοιάζει γιατί είμαι έτοιμος για όλα.
Ένας πόνος που δεν σταματάει στη σταύρωση γιατί τότε θα ήταν τραγωδία, ακολουθεί ανάσταση και ευωδία του άνθους γιατί όταν ο πόνος έχει αγαπητική θυσία δεν είναι φρικτό ανυπόφορο βίωμα αλλά έχει μια γλυκύτητα αναστάσεως.
Ας γίνουν οι αγάπες μας τριαντάφυλλα όπως η ενσαρκωμένη αγάπη σταυρώθηκε και αναστήθηκε για όλους μας.
Εφημερίδα «Κιβωτό της Ορθοδοξίας»
