Ὁ ἐσωτερικός πόλεμος

“Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμί. Μή φοβεῖσθε”(Ματθ. ιδ’, 27)

Στήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή βλέπουμε τόν Ἀπόστολο Πέτρο, πρῶτα νά βαδίζει ἐπάνω στά κύματα καί στή συνέχεια νά βυθίζεται. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος μᾶς λέγει ὅτι ἐκείνη τήν στιγμή ὁ Χριστός δέν κατέπαυσε τήν τρικυμία, ἀλλά ἅπλωσε τό χέρι του στόν Πέτρο λέγοντας του «ὀλιγόπιστε εἰς τί ἐδίστασας;». Μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ Χριστός ἔδειξε ὅτι ἡ μεταβολή στόν Πέτρο ἦταν συνέπεια τῆς ὀλιγοπιστίας του κι ὄχι τῆς δυνάμεως τοῦ ἀνέμου. Ἄν ἡ πίστη του δέν ἀσθενοῦσε, τότε εὔκολα θά μποροῦσε νά ἀντιμετωπίσει τόν ἄνεμο.

Κατά τόν ἴδιο τρόπο κι ἐμεῖς στήν ζωή μας βρισκόμαστε ἀντιμέτωποι μέ νοητούς ἀνέμους καί τρικυμίες πού ταράσσουν τήν ψυχή μας καί κατά συνέπεια καί τό σῶμα μας. Οἱ δαίμονες προσβάλλουν συνεχῶς τά τρία μέρη τῆς ψυχῆς, δηλαδή τό λογιστικό, τό θυμικό καί τό ἐπιθυμητικό, τά ἐρεθίζουν μέ τίς μανιώδεις ἐπιθέσεις τους καί τά κινοῦν σέ λογισμούς αἱρετικούς καί βλάσφημους, σέ πράξεις ἐναντίον ὅσων μᾶς ἔβλαψαν, ἀλλά καί σέ αἰσχρές ἐπιθυμίες. Ὅλοι μας ἔχουμε δοκιμάσει αὐτή τήν τρικυμία τῶν λογισμῶν, πού γίνεται ὅταν ὁ διάβολος μέ τήν μανία του καί τήν τέχνη του εἰσάγει μέσα μας, εἴτε ἕνα λογισμό ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, εἴτε ἐναντίον τῶν συνανθρώπων μας. Ἐπειδή συνομιλοῦμε μέ τόν λογισμό, ὑποφέρουμε καί φθάνουμε πολλές φορές σέ ἀκραῖες καταστάσεις.

Οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς ἔχουν διδάξει ὅτι πρέπει νά ἀγωνιζόμαστε ἐναντίον τῶν ἁπλῶν λογισμῶν γιά νά μή γίνουν χρονίζοντες. Ἐναντίον τῶν χρονιζόντων λογισμῶν γιά νά μή γίνουν ἐμπαθεῖς. Καί ἐναντίον τῶν ἐμπαθῶν γιά νά μή γίνουν συγκατάθεση, ὁπότε ἐνεργεῖται ἡ ἁμαρτία. Ὑπάρχουν πολλοί τρόποι γιά νά ἀπαλλαγεῖ κανείς ἀπό τήν φρικτή αὐτή κατάσταση, πού δημιουργεῖ ὑποψίες, φαντασίες, μίση κ.λπ., ἀλλά καί σαρκικά ἁμαρτήματα. Οἱ λογισμοί διώκονται μέ τήν προσευχή, τήν ἐργασία, τήν καταφρόνηση τῶν αἰσθητῶν πραγμάτων καί τήν τελεία ἐμπιστοσύνη στόν Θεό.

Ἡ ἀντιμετώπιση τῆς νοητῆς τρικυμίας γίνεται πάνω ἀπ’ ὅλα μέ τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Ἡ κατάπαυση τοῦ ἀνέμου καί ἡ ἐσωτερική εἰρήνευση δέν εἶναι ἀποτέλεσμα καλῶν καί εὐσεβῶν σκέψεων, ἀλλά ἔλευσης τῆς θείας Χάριτος. Ὅπως ἡ τρικυμία τῆς θαλάσσης ἔπαυσε μέ τήν εἴσοδο τοῦ Ἰησοῦ στό πλοῖο, ἔτσι καί ἡ ἐσωτερική τρικυμία κοπάζει μέ τήν εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά μας. Ὁ χριστιανός, ἑπομένως, μεταχειρίζεται τά πνευματικά μέσα, πού ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός ὑπέδειξε, δηλαδή τήν προσευχή καί τήν νηστεία. Κυρίως ἐπικαλεῖται τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ μέ τήν σύντομη καί «χαριτωμένη» εὐχή τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον με τόν ἁμαρτωλόν».

Ὅταν ἔρχεται μέσα μας ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ τότε γίνεται γαλήνη μεγάλη. Εἰρηνεύουν τά πάντα. Ο ἄνθρωπος βιώνει τήν βαθεῖα καί ἀναφαίρετη εἰρήνη. Ὅπως ἕνα φάρμακο σταματᾶ τούς πόνους, ἔτσι καί πολύ περισσότερο ἡ θεία Χάρη κατευνάζει τήν σάρκα καί γαληνεύει τήν ψυχή.

Πρωτ.π.Θεολόγος Παντελῆς