του Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου, Δρ. Θεολογίας
Ἡ Σατανική βίβλος ὅπως διαβάζουμε στίς σελίδες της διακηρύσσει: «Δῶσε χτύπημα γιά χτύπημα, περιφρόνηση στήν περιφρόνηση, χαμό γιά χαμό μέ πρόσθετο τόκο σέ τετραπλάσια, ἑκατονταπλάσια ἰσχύ». «Ἐξουδετέρωσε κάθε συναίσθημα, ὅλα τά ταμπού καί ὅλες τίς ἀναστολές. Θανάτωσε ὅλους ἐκείνους πού προσπαθοῦν νά σοῦ ἀφαιρέσουν αὐτό τό δικαίωμα».
Βασικό γνώρισμα τῆς Βίβλου αὐτῆς εἶναι ὁ καθορισμός τοῦ τυπικοῦ καί τῆς ἰδεολογίας τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Σατανᾶ. Ὡς βιβλίο ἔχει μεγάλη σημασία καί βαρύτητα ὅπου γίνεται ἀναφορά ὡς: «ἕνα διαβολικὸ βιβλίο, τό ὁποῖο εἶναι ἡ βάσῃ τῆς φιλοσοφίας μας»1. Στό σημεῖο αὐτὸ «Ζητεῖται Θεός, ζωντανὸς ἢ νεκρὸς» ἀναφέρονται γιά τήν σημασία τῆς λέξεως «Θεός», ἐξηγώντας συγχρόνως ὅτι οἱ Σατανιστὲς δέν πιστεύουν στόν Θεό. Ἡ ἔννοια τοῦ «Θεοῦ» γι’ αὐτοὺς ἀποτελεῖ ἔναν καθορισμὸ παρά μιά ἀποδοχή. Ὁ ἄνθρωπος δημιουργεῖ τοὺς θεοὺς του, παρότι ὁ Θεὸς ἢ οἱ θεοὶ δημιουργοῦν τόν ἄνθρωπο, αὐτό δέν ἔχει σημασία.
Γιά τοὺς Σατανιστὲς ὁ Θεός καί μέ ὁποιουδήποτε ἄλλο ὄνομα καί ἄν καλεῖται ἢ δέν ἔχει κανένα ὄνομα, περιγράφει τήν φύσῃ του καί ὄχι τήν δυναστεία του2. Ὁ Θεὸς γιά τοὺς Σατανιστὲς εἶναι μιά δύναμη καί ὄχι ἕνα πρόσωπο πού διαπερνᾶ ὅλον τόνκόσμο. τό γεγονὸς ὅτι ὁ Θεὸς δέν εἶναι πρόσωπο ἀλλὰ μιᾷ ἀπροσώπῃ δύναμη εἶναι μιᾷ ἀδυναμίᾳ του μᾶς λέγουν οἱ Σατανιστές πού δέν μπορεῖ νά βοηθήσει στὴν εὐτυχία ἢ στὴν δυστυχία τῶν ἀνθρώπων πάνω στήν γῆ.
Σὲ ἀντίθεση μέ τόν Θεὸ ὡς προσωπική δύναμη, οἱ Σατανιστὲς πιστεύουν ὅτι ὅποιος θεωρεῖ τόν Σατανά ὡς κακὸ πρέπει νά δεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἄνδρες, γυναῖκες, παιδιὰ καί ζῶα πού ἔχουν πεθάνει σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Στὴν προκειμένη περίπτωση ἡ ἔκκληση γιά βοήθεια πού γίνεται ἀπό τοὺς ἱερεῖς τῆς χριστιανικῆς θρησκείας σὲ πρόσωπα πού ἔχουν φύγει ἀπό τήν ζωὴ εἶναι γιά τοὺς θρησκόληπτους καί προσπαθοῦν νά δικαιολογήσουν τὶς ἄνομες πράξεις τοῦ Θεοῦ. Στό σημεῖο αὐτὸ οἱ Σατανιστὲς ἐπισημαίνουν πώς ἂν ὁ Θεὸς ἦταν καλὸς δὲν θὰ ἐπέτρεπε νά πεθάνουν οἱ ἄνθρωποι3. Ὁ Σατανάς εἶναι ὁ καλύτερος φίλος τῆς ἐκκλησίας κατά τήν ἄποψή τους. Τό δόγμα τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας γιά τήν κόλαση καί τόν διάβολο εἶναι ἕνα μεγάλο ψέμα γι’ αὐτούς. Χωρίς τόν Διάβολο δέν θά μποροῦσε νά γίνει τίποτα. Ἐκφράσεις ὅπως «ὁ σατανάς σᾶς ὁδηγεῖ στόν πειρασμό», «ὁ σατανάς εἶναι ὁ βασιλιάς τοῦ κακοῦ», «ὁ σατανάς εἶναι σκληρός τύραννος» κ.τ.λ. ἤ ἄν ὑποχωρήσετε στούς πειρασμούς θά καταδικασθῆτε στήν κόλαση, αὐτά ὅλα γιά τούς σατανιστές εἶναι γελεία καί ἀποβλητέα.
Ἡ σημασιολογική ἔννοια τοῦ «Σατανᾶ» εἶναι ὁ «ἀντίπαλος», ἡ «ἀντίθεση» καί ὁ «κατήγορος». Γιά τούς Σατανιστές ἡ λέξη «διάβολος» προέρχεται ἀπό τόν ἰνδικό ‘’devi’’ πού σημαίνει «τόν Θεό». Αὐτές οἱ τρεῖς ὀνομασίες τοῦ Σατανᾶ, στίς ὁποῖες ἔχουμε ἀναφερθεῖ καί πού τίς παραδέχονται καί οἱ ἴδιοι οἱ Σατανιστές, ὑπάρχουν γιατί ὁ διάβολος θεωρεῖται γι’ αὐτούς ὁ ἀντίθετος καί ὁ κατήγορος σέ ὅλους πού ἀντιστέκονται στά ἔνστικτα τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτό συμπεριλαμβάνει καί τόν Θεό. Ἡ ἀπόδοση τοῦ κακοῦ ρόλου πού ἔχει στόν Δυτικό κόσμο καί γενικά στήν Χριστιανική θρησκεία συμβαίνει γιά τό γεγονός ὅτι ὁ ἴδιος ἦταν ἐμπιστευμένος ἀπό τόν Θεό γιά ὅλα τά γήϊνα, ἀλλά στή συνέχεια οἱ ὄροι ἀντιστράφηκαν καί ἔγινε πολέμιος τῶν ἀνθρώπων.
Τήν παραδοχή τῶν Σατανιστῶν γιά τόν διάβολο, ὡς Ἄγγελο, Διάβολο καί Σατανά δέν τήν ἐπιβεβαιώνουν τά κείμενά τους παρά μόνο ἀπό τίς χριστιανικές ἀναφορές ἀλλά καί τίς σημασίες πού δίνονται4. Γι’ αὐτό ὁ ὅρος Σατανισμός στήν Σατανική Βίβλο γίνεται προσπάθεια νά συνδεθεῖ μέ τόν ἀνθρωπισμό. Ἀνθρωπισμός πρέπει νά καλεῖται σύμφωνα μέ τήν Σατανική Βίβλο, καί ὄχι Σατανισμός καί πρός αὐτήν τήν κατεύθυνση καταβάλλουν προσπάθεια. Πρώτον γιατί ὁ ἀνθρωπισμός δέν εἶναι μιά θρησκεία. Δεύτερον γιατί εἶναι ἕνας ἁπλός τρόπος ζωῆς χωρίς τελετές καί δόγματα. Τρίτον ὁ ὅρος σατανισμός περιλαμβάνει τελετές καί δόγματα. Γιά τόν Σατανισμό ὅμως τό δόγμα εἶναι ἀπαραίτητο. Ὁ σατανισμός ἐπίσης δέν βρίσκεται στήν δυαρχία καί σύμφωνα μέ τούς Σατανιστές ὁ ὅρος «φῶς – σκότος» εἶναι αὐτό πού στηρίζει τόν ἐγωϊσμό5.
Ἐπίσης οἱ Σατανιστές ἀποφεύγουν νά χρησιμοποιοῦν τόν ὄρο «ἐλπίδα καί «προσευχή» γιατί εἶναι δηλωτικοί τῆς δεδομένης ἀνησυχίας. Ἡ ἐλπίδα καί ἡ προσευχή δέν ἐνεργεῖ θετικά στήν πραγματοποίηση τοῦ αἰτήματος τοῦ αἰτοῦντος. Οἱ σατανιστές πιστεύουν ὅτι ἡ ἐντολή τῆς κατάστασης καί ὄχι τῆς ἐπίκλησης τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτό πού ἔχει μεγαλύτερη ἀξία6. Οἱ σατανιστές δέν προσεύχονται στόν Θεό γιά βοήθεια ἤ συγχώρεση, ἤ σέ κάποιον ἱερέα πού δέεται γιά τά αἰτήματα καί τήν συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν, οὔτε ἐπίσης πιστεύουν πώς ἡ προσευχή εἶναι κάτι καλό, ἤ μιά ψυχική ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου7. Οἱ Σατανιστές εἶναι δεσμευμένοι στό γεγονός τό νά ἀναγνωρίζουν ὅτι κάποιος μπορεῖ νά κάνει κάποιο λάθος, τό ὁποῖο λάθος ἄν τό συνειδητοποιήσει καί λυπηθεῖ πραγματικά δέν θά τό ξανακάνει. Ἐάν πάλι δέν συμβεῖ αὐτό ἤ δέν τό ἐπαναλαμβάνει πολλές φορές εἶναι ἀνώφελο νά ζητᾶ συγχώρεση ἤ νά ὁμολογεῖ τό λάθος του8. Αἴτημα γιά συγχωρέση καί μετάνοια σημαίνει ὑποβιβασμός τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας καί ἀξιοπρέπειας, κάτι πού δέν ἀποδέχονται στή διδασκαλία τους.
*****
1 «Satanism is based on a very sound philosophy,» say the emancipated. «But why call it Satanism?».
2 IT is a popular misconception that the Satanist does not believe in God. The concept of «God», as interpreted by man, has been so varied throughout the ages, that the Satanist simply accepts the definition which suits him best. Man has always created his gods, rather than his gods creating him. God is, to some, benign – to others, terrifying. To the Satanist «God» – by whatever name he is called, or by no name at all – is seen as the balancing factor in nature, and not as being concerned with suffering. This powerful force which permeates and balances the universe is far too impersonal to care about the happiness or misery of flesh-and-blood creatures on this ball of dirt upon which we live».
3 Anyone who thinks of Satan as evil should consider all the men, women, children, and animals who have died because it was «God’s will». Certainly a person grieving the untimely loss of a loved one would much rather have their loved one with them than in God’s hands! Instead, they are unctuously consoled by their clergyman who says, «It was God’s will, my dear»; or «He is in God’s hands now, my son.» Such phrases have been a convenient way for religionists to condone or excuse the mercilessness of God. But if God is in complete control and as benign as he is supposed to be, why does He allow these things to happen? Too long have religionists been falling back on their bibles and rulebooks to prove or disprove, justify, condemn, or interpret.
4 The semantic meaning of Satan is the «adversary» or «opposition» or the «accuser». The very word «devil» comes from the Indian devi which means «god». Satan represents opposition to all religions which serve to frustrate and condemn man for his natural instincts. He has been given an evil role simply because he represents the carnal, earthly, and mundane aspects of life. Satan, as a god, demi-god, personal saviour, or whatever you wish to call him, was invented by the formulators of every religion on the face of the earth for only one purpose – to preside over man’s so-called wicked activities and situations here on earth. Consequently, anything resulting in physical or mental gratification was defined as «evil» – thus assuring a lifetime of unwarranted guilt for everyone!
5 Satanism differs greatly from all other so-called white-light, «white» witchcraft or magical groups in the world today. These self-righteous and supercilious religions protest that their members use the powers of magic only for altruistic purposes. Satanists look with disdain upon «white» witchcraft groups because they feel that altruism is sinning on the lay-away plan. It is unnatural not to have desire to gain things for yourself. Satanism represents a form of controlled selfishness. This does not mean that you never do anything for anyone else. If you do something to make someone for whom you care happy, his happiness will give you a sense of gratification.
6 «The Satanist shuns terms such as «hope» and «prayer» as they are indicative of apprehension. If we hope and pray for something to come about, we will not act in a positive way which will make it happen. The Satanist, realizing that anything he gets is of his own doing, takes command of the situation instead of praying to God for it to happen. Positive thinking and positive action add up to results».
7 «The Satanist shuns terms such as «hope» and «prayer» as they are indicative of apprehension. If we hope and pray for something to come about, we will not act in a positive way which will make it happen. The Satanist, realizing that anything he gets is of his own doing, takes command of the situation instead of praying to God for it to happen. Positive thinking and positive action add up to results».
8 «When a Satanist commits a wrong, he realizes that it is natural to make a mistake – and if he is truly sorry about what he has done, he will learn from it and take care not to do the same thing again. If he is not honestly sorry about what he has done, and knows he will do the same thing over and over, he has no business confessing and asking forgiveness in the first place. But this is exactly what happens. People confess their sins so that they can clear their consciences – and be free to go out and sin again, usually the same sin».
Γίνετε συνοδοιπόροι μας στην γνώση και την ενημέρωση. Στείλτε στο [email protected] άρθρα, φωτογραφίες, βίντεο ή κάτι που πιστεύετε ότι αξίζει να μοιραστείτε τόσο με εμάς όσο και με τους αναγνώστες μας.
