σκέψεις στη Δεσποτική Εορτή της Μεταμορφώσεως
Άσε το σκοτάδι κι έλα να δεις: πάμε στη κορφή του όρους Θαβώρ, να δούμε ό, τι δε μπορούσαμε να δούμε όταν ήμασταν στη γη, συνασπισμένοι με σκοτάδι. Πάμε, ας αφήσουμε τις τόσες μέριμνες κι ας δούμε τελικά στη ζωή τι έχει σημασία ή καλύτερα τι είναι η Ζωή στ’ αλήθεια. Πάμε στο όρος Θαβώρ για να δούμε ποιος είναι ο Χριστός, ποιος είναι Αυτός που γεννήθηκε σαν κι εμάς τους ανθρώπους, που κανακεύτηκε στην αγκαλιά της Μάνας κι όταν κρύωνε σαν ήτανε μικρό παιδί, η Μάνα Τον εσκέπαζε για να μη κρυώσει…
Κι όταν μεγάλωσε μας θεράπευσε, μας δίδαξε, μας ανέστησε: Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, πάμε στο όρος Θαβώρ, Αυτός μας αναμένει.
Αυτός που μας αναγέννησε απ’ το νερό της κολυμβήθρας κι όλους μας έκανε αδέλφια σα να βγήκαμε απ’ την ίδια Μάνα. Αυτός, Πατέρας που είδε τη γύμνια μας και δε μας έντυσε απλά για να μη κρυώνουμε, αλλά μας έγινε ο ίδιος για μας ρούχο: όσοι στο όνομά Του βαπτιστήκαμε, μ’ Αυτόν ντυθήκαμε. Πανοπλία Αθανασίας. Πάμε στο όρος Θαβώρ να δούμε ότι ντυθήκαμε από Φως!
Τι καθόμαστε στο σκοτάδι; Μήπως επαναπαυόμαστε σ’ αυτό; Πάμε στο όρος Θαβώρ να δούμε το Χριστό που λάμπει από Φως. Και μες το Φως όλους εμάς διδάσκει να βγούμε απ’ τους εαυτούς μας, απ’ τις απάτες που τρέφουμε, ν’ αφήσουμε τη χλιαρότητα, να πιάσουμε τη δράση. Η ανηφόρα δύσκολη. Δύσκολη για τον καθένα, δύσκολη για όλους μαζί… μα δεν είμαστε ορφανοί! Στο δρόμο για τη κορφή του Θαβώρ έχουμε οδηγό -Πνεύμα Άγιο- δεν είμαστε μόνοι και δε θα ‘μαστε ποτέ μέχρι να πάψουν οι αιώνες.
Για δική μας χάρη, στο δικό Του αίμα, ίδρυσε ο Χριστός την Εκκλησία.
Ο χρόνος των ανθρώπων κάποτε τελειώνει. Θάνατος και σκοτάδι. Μα ο Χριστός μας έδειξε ότι το Φως Του υπερβαίνει το θάνατο και τη φθαρτότητα του χρόνου. Τέλειος Θεός, Άνθρωπος Τέλειος που λάμπει αγέρωχα στο Φως μας έκανε παιδιά Του και κληρονόμους του Φωτός Του. Το σκοτάδι δεν είν’ ανθρώπινο, το σκοτάδι είναι στη φύση μας ξένο. Το σκοτάδι κι αυτό, καρπός της εξορίας. Εμείς όμως πλαστήκαμε απ’ τον Σωτήρα για το Φως!
Ιάσων Ιερομ.
