Οἱ σκοποί καί οἱ στόχοι τῆς Νέας Ἐποχῆς

του Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου, Δρ. Θεολογίας

Ὁ ἄνθρωπος τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ἔχει ὡς χαρακτηριστικό του τήν αἴσθηση ὅτι εἶναι ὑπεράνθρωπος. Δέν ἔχει ἀνάγκη κανενός καί καμίας θείας ἀρχῆς^[1], ἀλλά ἐμπιστεύεται πλήρως στίς δυνάμεις του. Ἡ ἀντίληψη αὐτή εἶναι καθαρά ἑωσφορική καί αἰτία τῆς πτώσης τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος ἐμφανίζεται πλέον ὡς τό ὄν, πού εἶναι αὔταρκες σέ ὅλα καί ἐπομένως ἐξοβελίζει ἀπό τή ζωή του κάθε ἔννοια περί τοῦ προσωπικοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μέ τόν ὁποῖο χρειάζεται νά ἔχει σχέση καί νά μετέχει τῆς οὐσιοποιοῦ,  ζωοποιοῦ, σοφοποιοῦ καί θεοποιοῦ ἐνεργείας Του^[2]. Αὐτόματα ὁ Θεός ἐκπίπτει ἀπό τήν πραγματική του θέση καί ὁ ρόλος στή ζωή τοῦ δημιουργήματός του θεωρεῖται  κάτι τό παρωχημένο. Αὐτό συμβαίνει, γιατί ὁ ἄνθρωπος «ἐξελίχθη», «ἐτελειώθη», ἔγινε «θεῖος ἄνθρωπος»,   «ὑπεράν-θρωπος», σύμφωνα μέ τίς ἀρχές τοῦ «ὑδροχοϊκοῦ εὐαγγελίου»,

πού εἶναι τό εὐαγγέλιο τῆς «Νέας Ἐποχῆς»^[3]. Εἶναι ἡ πίστη τοῦ ἀνθρώπου βασισμένη στίς δυνάμεις του^[4].

Ὅμως ἐνῶ ἔχει αὐτήν τήν αἴσθηση, παραδόξως παρουσιάζει πλήρη ἀδυναμία νά ἐπεμβαίνει στά πολιτικά δρώμενα καί μένει ἁπλός θεατής των. Τό καθῆκον αὐτό ἀφήνει στούς «πεφωτισμένους» πολιτικούς σχηματισμούς, οἱ ὁποῖοι ἀποφασίζουν πρίν ἀπό τούς λαούς, χωρίς τούς λαούς καί γιά τούς λαούς^[5]. Αὐτό βέβαια εἶναι ἕνα ἄλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα τοῦ ἀνθρώπου τῆς «Νέας Ἐποχῆς» – ἡ παθητικότητα πού συνεπάγεται ἀδυναμία καί ἀτολμία. Ἄλλωστε, ἡ «Νέα Ἐποχή» δέν ἀγαπάει τήν σύγκρουση ἀλλά τή συναίνεση^[6]. Τά προβλήματα δέν ἀντιμετωπίζονται μέ ἔντονες ψυχικές ἀντιδράσεις καί συγκρούσεις, οὔτε μέ πολέμους τόσο, ἀλλά μέ συμβούλια, διαπραγματεύσεις καί συνδιασκέψεις.

Ὅλα αὐτά συμβαίνουν, διότι ἡ σύγχυση πού ἐπιδιώκει καί πετυχαίνει ἡ κίνηση τῆς «Νέας Ἐποχῆς» δέν εἶναι μόνο ἐπί τῆς θρησκείας, ἀλλά ἀφορᾶ καί τά πολιτικά πράγματα. Ἔχει σπείρει πλῆθος προβλημάτων σέ ὅλον τόν κόσμο καί μεγάλης πολύ-πλοκότητας. Οἱ σκοτεινές δυνάμεις πού κατασκεύασαν αὐτά κρατοῦν στά χέρια τους καί τίς ἀνάλογες λύσεις, τίς ὁποῖες πρός τό παρόν  κρατοῦν μυστικές καί θά δώσουν στόν κόσμο στό κατάλληλο χρονικό διάστημα, ὅταν αὐτές τό κρίνουν^[7].

Ἡ ἀνθρωπότητα ὅμως γιά νά ὁδηγηθεῖ σ’ αὐτήν τήν δεινή πολιτική θέση ἔγινε προετοιμασία ἀπό παλαιά. Γράφει περί αὐτοῦ ὁ μακαριστός π. Σεραφείμ Ρόουζ: «Κατά τό δέκατο ἔνατο αἰώνα αὐτός ὁ συμβιβασμός πῆρε τή μορφή τῆς “συνταγματικῆς μοναρχίας” – ἦταν μία ἀκόμη προσπάθεια γιά νά συζευχθεῖ ἡ παλαιά μορφή μέ τό νέο περιεχόμενο. Κύριες ἐκφράσεις τῆς φιλελεύθερης ἰδέας στίς μέρες μας εἶναι οἱ “δημοκρατίες” τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἀμερικῆς»^[8].

Περαιτέρω στόχος τῆς «Νέας Ἐποχῆς» εἶναι οἱ δημοκρατίες καί τά περί αὐτῶν λάθη τους, πού ἐάν ἀτονήσουν   θά ἀνοιχτεῖ ὁ δρόμος πρός μία Παγκόσμια Κυριαρχία, πού θά ἐκφράζεται μέσα ἀπό μία Παγκόσμια Κυβέρνηση, μία Παγκόσμια Νέα Τάξη Πραγμάτων καί μία Παγκόσμια Θρησκεία^[9]. Θεωροῦν ὅτι εἶναι πολύ εὐκολότερο νά ἐλεγχθεῖ ἡ μεγάλη μάζα τοῦ πληθυσμοῦ, ὅταν ἡ πολιτική ἐξουσία, ἡ νομοθεσία, ἡ οἰκονομία, ἡ θρησκευτικότητα εἶναι κοινές, ἀφ’ ἑνός γιατί ἔτσι μέ τόν τρόπο αὐτόν ἐλέγχονται τά πάντα πού προσφέρονται στή μάζα ἀπό τήν μία παγκόσμια κυβέρνηση καί τό ἀντίστροφο, ἀφ’ ἑτέρου ὅλη ἡ ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τόσο καθοδηγούμενη, πού θεωρεῖ δεδομένο ὅτι πρέπει παθητικά νά ἀποδεχτεῖ ὅ,τι τοῦ δίδεται χωρίς καμία κρίση καί κατά συνέπεια ἀντίδραση^[10]. Ὁ λαός θά ἔχει κουραστεῖ καί βαρεθεῖ ἀπό τίς ἀστοχίες καί τήν ἀπραξία τῶν πολιτικῶν τους καί ἁπλά ἀγόγγυστα θά δεχτεῖ τήν παγκόσμια μοναρχία.

Τό φαινόμενο αὐτό, πού φαίνεται ἤδη στόν ὁρίζοντα, τό στιγματίζει ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀναστάσιος Γιαννουλάτος, γράφοντας. «Τό λάθος πού ἔγινε στό παρελθόν ἀπό ὁρισμένες εὐρωπαϊκές χριστιανικές Ἐκκλησίες καί ὁμολογίες, ἡ ἔνοχη δηλαδή συμμαχία μέ ἐθνικιστικά συνθήματα καί κεφαλαιοκρα-τικά ἰδεώδη τῶν χωρῶν τους, δέν ἐπιτρέπεται νά ἐπαναληφθεῖ μέ ἀλόγιστη ἀποδοχή τῶν ἀντιστρόφων θέσεων ἑνός διεθνιστικοῦ ὁδοστρωτῆρος»^[11].

Στίς 25-30 Ἰουνίου τοῦ 1989, συναντήθηκαν στό Σάν Χοσέ τῆς Κόστα Ρίκα πού βρίσκεται στήν Κεντρική Ἀμερική, 700 ἀπό τούς πιό σημαντικούς ἡγέτες τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Ἔλαβαν μέρος σέ συνέδριο μέ πολιτικούς, κοινωνιολόγους καί θρησκευτικούς ἡγέτες^[12]. Ὡστόσο οἱ πραγματικοί ἐγκέφαλοι τῆς «Νέας Ἐποχῆς» εἶναι ἄγνωστοι^[13] καί δέν εἶναι ἄλλοι ἀπό αὐτούς πού συμμετέ-χουν στούς κύκλους τοῦ Σιωνισμοῦ, ὅπως προαναφέραμε καί στήν εἰσαγωγή, ἐπικεντρώνονται ὅμως καί οἱ δύο στήν Παγκόσ-μια κυριαρχία.

Στή συνέχεια μνημονεύουμε μερικούς καί ἐξαιρετικά σπουδαίους στόχους τῆς Νέας Ἐποχῆς ὅπως εἶναι ἡ ἐνοποίηση τῆς ἀνθρωπότητας σέ ὅλα τά ἐπίπεδα ζωῆς καί μάλιστα σ’ ἕνα «ὑψηλότερο ἐπίπεδο συνείδησης». Ὁ ἡγετικός ὀργανισμός της, «Ὁμάδα τῶν Νέων Ὑπηρετῶν τοῦ κόσμου», ἔχει θέσει μεταξύ τῶν ἄλλων καί τούς παρακάτω στόχους πρός ἐπίτευξη:

• Νά ἐπιτύχουν τήν παγκόσμια εἰρήνη, παίρνοντας στά χέρια τους τό μέλλον τῆς ἀνθρωπότητας ἐπιταχύνοντας ἔτσι τόν ἐρχομό τῆς «Νέας Ἐποχῆς».
• Νά ἀνυψώσουν τήν ἀνθρώπινη συνείδηση σ’ ἕνα «ὑψηλότερο ἐπίπεδο».
• Νά διαγνώσουν καί νά ἐξουδετερώσουν κάθε θρησκευτική ἤ κυβερνητική θέση, πού θά μποροῦσε νά καθυστερήσει τήν πλήρη ἐκδήλωση τῆς «πλανητικῆς ἑνότητας καί ἀγάπης»^[14].
• Νά ἑνοποιήσουν ὅλες τίς οἰκοδομητικές δυνάμεις σάν ἀντίβαρο στίς καταλυτικές καί διαχωριστικές τάσεις.
• Νά συμμετέχουν συνειδητά στίς τρεῖς σημαντικότερες γιορτές τῆς Πανσελήνου.
• Νά ὁδηγήσουν σέ συνεργασία τίς κυβερνήσεις τῶν κρατῶν γιά κοινούς σκοπούς.

Τέλος, στούς ἀμεσότερους στόχους τῆς κίνησης τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ἀνήκουν ἀκόμη:

• Ἡ εἰσαγωγή μίας ὑποχρεωτικῆς παγκόσμιας θρησκείας.
• Ἕνα παγκόσμιο σύστημα πιστωτικῆς κάρτας.
• Ἡ ἵδρυση παγκόσμιων κέντρων γιά τήν διάθεση τροφίμων, παροχή ὑγειονομικῶν ὑπηρεσιῶν, παροχή νεροῦ κ. λ. π.
• Ἕνα ἑνοποιημένο φορολογικό σύστημα καί μία γενική στρατιωτική ὑποχρέωση γιά κάθε ἄνθρωπο ὁλοκλήρου τῆς ὑφηλίου.

Αὐτοί οἱ στόχοι ταιριάζουν ἀπόλυτα μέ τά κύρια χαρακτηριστικά τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅπως μᾶς τόν παρουσιάζει ἡ Ἁγία Γραφή μέ τίς προφητεῖες γιά τήν τρομακτική κυριαρχία του:

__  Πολιτική ἐνότητα (Απ. 13).

__  Οἰκονομική ἐνότητα (Απ. 13).

Οἱ ἐπιδιώξεις βέβαια  τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ὅπως θά διαπιστώνει ὁ ἀναγνώστης κατά τήν ἀνάγνωση τῆς παρούσης, δέν εἶναι ἄλλες παρά οἱ στόχοι τοῦ ἴδιου τοῦ Σιωνισμοῦ, πού τήν δημιούργησε καί τήν μεταχειρίζεται κατά τό δοκοῦν.

[1]  Στό σημεῖο αὐτό ἡ «Νέα Ἐποχή» δανείζεται τόν ὑπεράνθρωπο τοῦ Νίτσε.

[2] ΝΙΚ. ΜΑΤΣΟΥΚΑ, Δογματική καί Συμβολική Θεολογία Β/, Ἔκθεση τῆς Ὀρθόδοξης πίστης σέ ἀντιπαράθεση μέ τή δυτική χριστιανοσύνη, ἔκδ. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη  2003, σ. 181

[3]  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΩΡΩΠΟΥ καί ΦΥΛΗΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ, Τό σύνδρομο τῆς «Νέας Ἐποχῆς» καί ἡ ἐλπίδα τῆς Ὀρθοδοξίας, μν. ἔργ. σ. 127. Οἱ ἄνθρωποι πού ἔφθασαν στό «νιρβανικό πεδίο», ἀπέκτησαν ἀπέκτησαν τήν «νιρβανική συνείδηση», ἀποτελοῦν Ἀδελφότητα πού ὀνομάζεται «ἀπόκρυφη ἱεραρχία». Στή συνέχεια ἀναμένεται ἕνας «χριστός», γιά νά εἰσαγάγει τήν ἀνθρωπότητα στήν «νέα ἐποχή» καί νά ἐγκαθιδρύσει μία «παγκόσμια θρησκεία». Ὁ ἀναμενόμενος καλεῖται «κοσμικός χριστός», πού εἶναι «τό ἀρχέτυπό του ἀληθινοῦ ὑδροχοϊκοῦ ἀνθρώπου», εἶναι ὁ ὑπεράνθρωπος.

[4]  Ἀρσέν. ΒΛΙΑΓΚΟΦΤΗΣ, Σύγχρονες Αἱρέσεις – μία πραγματική ἀπειλή, όπ. π., σ. 92.

[5] Ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας καί ὁ Ἀποκρυφισμός τῆς «Νέας Ἐποχῆς» (Θεοσοφία, Μαγεία καί φαινόμενα τηλεκίνησης), ἐκδ. Ἱ. Ἱδρύματος Εὐαγγελιστρίας Τήνου, Ἑρμούπολη 2004, σ. 13.

[6]  T. MARRS.,  Τά ἀπόκρυφα μυστικά τῆς Μασωνίας, Θεσσαλονίκη 1991, σ. 133.

[7]  Ὄπ. π., σ. 95.

[8]  ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ  Ἱερομ., π. Σεραφείμ Ρόουζ – Ἡ ζωή καί τά ἔργα του, όπ. π., σ. 242.

[9] ΒΛΙΑΓΚΟΦΤΗ ΑΡΣΕΝΙΟΥ Μοναχού, Σύγχρονες Aἱρέσεις – Μία πραγματική ἀπειλή, όπ. π. σ. 81.

[10]  ΑΝ. ΛΥΚΑΡΗ, όπ. π., σ.  98.

[11]  Α. ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΤΟΥ., Παγκοσμιότητα καί Ὀρθοδοξία, Ἀθήνα 2000, σ. 53.

[12]  T. MARRS., Τά ἀπόκρυφα μυστικά τῆς Μασωνίας, όπ. π., σ. 153.

[13]  Δ. Γ. ΑΕΡΑΚΗ., «Νέα Ἐποχή» – πραγματικότητα ἤ μύθος, όπ. π., σ. 13.

[14]  Α. ΒΛΙΑΓΚΟΦΤΗΣ, Σύγχρονες Αἱρέσεις – μία πραγματική ἀπειλή, όπ. π., σ. 257.