Ὁ τρόπος ζωῆς χωρὶς τὸν Ζωοδότη Χριστὸ μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς ζωή ποὺ ὁδηγεῖ στὸν θάνατο. Μόνον ὅποιος ζεῖ ἑνωμένος μὲ τὸν Ἀναστάντα Χριστὸ μὲ τὸν νικητὴ τοῦ θανάτου Θεάνθρωπο, αὐτὸς ἐλπίζει στὴν μετὰ τὸ θάνατο ζωή. Τὸ ὀξύμωρο εἶναι, ὅτι ἡ κατὰ Χριστὸν νέκρωση φέρνει ζωή. Τὸ εἶπε ὁ Κύριος ἡμῶν στοὺς Ἀποστόλους καὶ στὸ λαὸ ποὺ τὸν ἀκολουθοῦσε. Ὅποιος θέλει νὰ ζήσει, αὐτὸς πρέπει νὰ ἀποθάνει. «Ἐκεῖνος ποὺ θὰ ἀπολέσει τὴν ψυχὴν αὐτοῦ, ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν». (Ματθ. 16,25)
Τὸ νόημα τῆς ἑκουσίας νεκρώσεως ὡς παράγοντος ζωῆς ἐνσαρκώνει ἡ Ἐκκλησία μας σὲ κάθε ἔκφανση τῆς ζωῆς της. Κυρίως αὐτὴν τὴν περίοδο τῆς ἀμώμου νηστείας κατὰ τὴν ὁποία ὁ ἀγωνιζόμενος τὸν καλὸν ἀγῶνα πιστὸς καλεῖται νὰ νεκρώσει τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς ἐπιθυμίες καὶ νὰ ἀναστήσει τὸν νέο ἄνθρωπο, ὅπως τὸν ἀνακαίνισε ὁ Χριστὸς μὲ τὸ Ἅγιο Πάθος καὶ τὴν Ἀνάστασή Του.
Ὅσο νεκρώνει τὰ πάθη του ὁ ἄνθρωπος, τόσο στερεώνει καὶ θεμελιώνει τὴν ὄντως ζωή. Ὅσο μένει στὴν ἀμαρτία καὶ στὴν νοοτροπία τῆς κακίας, τόσο περισσότερο βυθίζεται στὴν ἄβυσσο τοῦ θανάτου.
Ἂν χρησιμοποιήσουμε τὴν δυνατότητα ποὺ προσφέρει ἡ Ἐκκλησία μας, δηλαδὴ τήν νηστεία, τήν προσευχή, τήν ἐλεημοσύνη καὶ τήν Μυστηριακή ζωή εἶναι βέβαιο, ὅτι θὰ περάσουμε ἀπὸ τὸ θάνατο τῆς καθημερινότητος στὴν ὄμορφη ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. «Ὅποιος ἔχει τὸν Χριστὸ ἔχει τὴν ζωή». (Ά Ἰω. 5,12).
Γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴ θλίψη τῆς ἐμπαθοῦς νεκρώσεως, ἂς στραφοῦμε πρὸς τὸν Ζωοδότη Χριστὸ καὶ τὴν ἁγία Ἐκκλησία Του, στὴν ὁποία πνέει τὸ ὀξυγόνο τῆς ζωῆς καὶ διανέμεται ἡ τροφὴ τοῦ παντὸς κόσμου, τὸ ἅγιο Σῶμα Του μὲ τὸ ὁποῖο καθιστάμεθα «μέτοχοι ζωῆς αἰωνίου».
Δὲν ἀντέχουμε ἄλλο τὴν δυσοσμία τῆς πτωμαΐνης.
† Ὁ Φθιώτιδος Νικόλαος
