Μητροπολίτης Πέτρας Δημήτριος: Ένας αληθινός Επίσκοπος

Η επιμνημόσυνος ομιλία Σεβασμ. Μητροπολίτου κ. Γερασίμου επί τη συμπληρώσει 30 ετών από την προς Κύριον εκδημία του μακαριστού Μητροπολίτου Πέτρας κυρού Δημητρίου

«Κύκλῳ τῆς τραπέζης σου, ὡς στελέχη βλέπων τά ἔκγονά σου, χαῖρε, εὐφραίνου, προσάγων ταῦτα τῷ Χριστῶ, Ποιμενάρχα».

Ὅπως ὁ φυσικός πατέρας χαίρεται, ὅταν βλέπει τά παιδιά καί τούς ἀπογόνους του γύρω ἀπό τό τραπέζι, ἔτσι καί ὁ πνευματικός πατέρας χαίρεται καί εὐφραίνεται, ὅταν βλέπει τά τέκνα του ὡς νεόφυτα ἐλαιῶν κύκλῳ τῆς πνευματικῆς τραπέζης, νά τρέφονται ἀπό τόν Λόγο τοῦ Χριστοῦ καί τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας Του.

Μέ αὐτόν τόν τρόπο καί ἐμεῖς, σεβαστοί πατέρες καί ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀποφασίσαμε νά τιμήσουμε τόν ἀοίδιμο προκάτοχό μας Μητροπολίτη κυρό Δημήτριο, μέ ἀφορμή τήν συμπλήρωση τριάκοντα ἐτῶν ἀπό τῆς κοιμήσεώς του, κυκλοῦντες τό Ἱερό Σύνθρονο τῆς κατά Πέτραν Ἐκκλησίας, τό ὁποῖο κόσμησε γιά τριάντα τέσσερα συναπτά ἔτη καί ὡς πνευματική οἰκογένεια, κλῆρος καί λαός, μέ αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης, νά τόν παρακαλέσουμε νά μήν παύσει ποτέ νά ἱκετεύει τόν Πανάγαθο Θεό γιά νά συνεχίζουν τά τέκνα του, νά καλλιεργοῦν τά ἀειθαλῆ δένδρα τῶν ἀρετῶν καί τῶν ἔργων τῆς Πίστεως, ὅπως ἐκεῖνος τούς δίδαξε.

Συγκινοῦμαι, βαθύτατα, βλέποντας σήμερα νά βρίσκονται μαζί μας κάτω ἀπό τούς θόλους τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τῆς Μεγάλης Παναγίας, πού τόσο ἀγάπησε καί μόχθησε γιά τήν στερέωση καί τόν καλλωπισμό της, πολλοί ἀπό τούς ἱερεῖς πού χειροτόνησε καί πού δέχθηκαν τήν ἀπερίγραπτη πατρική του ἀγάπη, τήν ὀρθοτομοῦσα πνευματική καθοδήγηση, τήν συμπαράσταση καί τή μέριμνα γιά τήν ἐν Χριστῷ τελείωσή τους καί τήν μετάδοση τοῦ γνησίου ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος καί ἤθους. Καί εἶναι γνωστό ὅτι ἀπό τίς μεγαλύτερες ἐπιτυχίες του ἦταν ἡ ἐπιλογή καί ἀνάδειξη ἱκανῶν καί εὐλαβῶν ἱερέων, πού τιμοῦν μέ τό ἦθος τους τήν Ἐκκλησία καί τόν τόπο μας καί δεικνύουν τήν ὀρθοκρισία καί τήν ὀξυδέρκειά του, χαρίσματα πού τόν βοηθοῦσαν νά ἐπιλέγει τούς συνεργάτες του καί νά προστατεύεται ἀπό τούς κόλακες καί τούς ὑποκριτές.

Χαίρομαι, ἰδιαίτερα, πού βλέπω πολλούς ἀδελφούς οἱ ὁποῖοι γνώρισαν ἐκ τοῦ σύνεγγυς τόν ἀλησμόνητο Ἱεράρχη καί τόν ἀγάπησαν εἰλικρινῶς. Ἔχουμε ἀκούσει ἀπό πολλούς ἀναρίθμητες ζωηρές ἀναμνήσεις, πού φανερώνουν πρῶτον τόν σεβασμό καί τήν ἐκτίμηση πού τρέφουν πρός τόν Μακαριστό καί δεύτερον ὅτι ὁ Δημήτριος δέν λησμονήθηκε ποτέ. Ἀγαπήθηκε τόσο πολύ ἀπό τό ποίμνιό του, ὥστε νά ἀποτελεῖ ἕως καί σήμερα ὁρόσημο στή συνείδηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ, γιατί πρῶτος ἐκεῖνος τό ἀγάπησε ἀνυπόκριτα. Γι’ αὐτό καί τό διηκόνησε μέ ὑπευθυνότητα, μέ πατρότητα, μέ εἰλικρίνεια, χωρίς ἐξαναγκασμούς καί ψυχαναγκασμούς, πού εἶναι συνήθη φαινόμενα τῆς ἐποχῆς μας καί ἀλλοιώνουν τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία.

Ὁ ἀοίδιμος ἀνεδείχθη μέ τά ἔργα του ὄχι μόνο θρόνον διάδοχος, ἀλλά καί τρόπον μέτοχος τῆς χορείας τῶν μεγάλων Ἱεραρχῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καί τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης, πού στόχευε στήν φανέρωση τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ καί τήν οἰκοδομή τῆς Ἐκκλησίας.

Μέ τήν ἁπλότητα καί εὐθύτητα τοῦ χαρακτῆρα του ἦταν ὁ Ἐπίσκοπος τῆς παραδόσεως τῆς Μιᾶς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τήν ὁποία προάσπιζε μέ τρόπο ἀνυποχώρητο καί ἀποφασιστικό ἔναντι τῶν καταλυτικῶν δυνάμεων τοῦ κόσμου, πού ζητοῦσαν τήν ἀλλοίωσή της. Ἀσυμβίβαστος πρός ὅ,τι δέν ὑπηρετοῦσε τό ἀληθινό καί δίκαιο. Το ἀπέρριπτε, χωρίς συγκατάβαση.

Μέ τήν φιλευσπλαχνία του γινόταν ὁ στοργικός Πατέρας πού συμπονοῦσε καί συνέπασχε, ἀλλά καί χαιρόταν μέ τό ποίμνιό του.

Ἡ εὐγλωττία καί ἡ καθαρότητα τοῦ λόγου του, σέ συνδυασμό μέ τήν λιπαρά του θεολογική κατάρτιση καί τήν βαθειά γνώση τῆς ἱστορίας, τοῦ ἔδιδαν τή δύναμη νά ὀρθοτομεῖ τόν λόγο τῆς Ἀληθείας, νά πείθει καί νά ἐμπνέει τούς ἀνθρώπους νά ἀγαποῦν καί νά ἀκολουθοῦν μόνο τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του. Γι’ αὐτό εἶχε συνεργάτες καί ποτέ ὀπαδούς, στούς ὁποίους ἔδειχνε πάντοτε τούς δρόμους τῆς ἀληθείαςκαί τούς κινδύνους πού ἐλλοχεύουν στήν ὑποκρισία καί τόν φαρισαϊσμό, πού ἀλλοιώνουν τήν οὐσία τοῦ Εὐαγγελίου.

Μαζί μέ τήν ἀλήθεια δίδασκε καί τήν ἀγάπη. Ἀνεξίκακος παρά τίς στιγμιαῖες ἐκρήξεις του. Δέν κράτησε ποτέ κακία σέ κανέναν, ἀκόμα καί σ’ αὐτούς πού τόν πλήγωσαν πολλές φορές, παρά τίς εὐεργεσίες πού εἶχαν δεχθεῖ ἀπό αὐτόν. Πάντοτε σταθερός στήν ἀγάπη του φρόντιζε γιά τήν ἀποκατάσταση καί ἐπιστροφή τῶν πεπλανημένων.

Στήν προσωπική του ζωή ὀλιγαρκής, μειλίχιος, καταδεκτικός, εὐπροσήγορος, πηγαῖος, πληθωρικός καί εὐχάριστος, μέ τό λεπτό του χιοῦμορ διήνθιζε τή συζήτηση καί δημιουργοῦσε ἀπό τήν πρώτη στιγμή ἀτμόσφαιρα φιλική καί ἄνετη, που διευκόλυνε τήν ἐπικοινωνία μέ τούς συνομιλητές του.

Ζοῦσε τήν καθημερινή ἀγωνία τῆς κρίσης τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς κοινωνίας καί προσπαθοῦσε στό μέτρο τῶν δυνάμεών του καί τῶν ἀντικειμενικῶν συνθηκῶν, νά συμβάλλει στήν ἐξυγίανσή τους.

Ἤθελε μία Ἐκκλησία μαχόμενη καί ἐνεργητική, πού μέσα ἀπό τήν διδασκαλία τοῦ Θείου Λόγου θά βοηθοῦσε στήν ἑδραίωση τῆς εἰρήνης, τῆς δημοκρατίας, τῆς ἐλευθερίας καί τῶν χριστιανικῶν ἀρχῶν.

Προικισμένος μέ τά φυσικά χαρίσματα τῆς εὐθυκρισίας καί εὐφυΐας, μέ τή σύνεση καί τήν ἐκκλησιαστική ἐμπειρία πού διέθετε καί πατώντας γερά πάνω στήν Πίστη καί τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ τόπου, παρήγαγε ἀξιόλογο ἔργο στόν ἐκκλησιαστικό καί κοινωνικό τομέα.

Ὁ φιλάγιος Δημήτριος ἀγαποῦσε πολύ τούς Ἁγίους καί προσπαθοῦσε νά γνωστοποιεῖ καί νά διαδίδει τήν τιμή ἀγνώστων Ἁγίων καί κυρίως τῶν Κρητῶν Ἁγίων. Ἰδιαιτέρως εὐλαβεῖτο τήν Μεγαλομάρτυρα Εὐφημία, τήν ὁποία μνημόνευε πάντοτε στίς Ἱερές Ἀκολουθίες, μαζί μέ τόν κτήτορα τῆς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Χάλκης, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἅγιο Φώτιο.

Οἱ ἑορτές τῆς Ἁγίας Ευφημίας ἔμελλε νά σημαδέψουν τό ξεκίνημα καί τό τέλος τῆς Ἀρχιερατικῆς του Διακονίας, στήν κατά Πέτραν Ἐκκλησία. Ἡ ἐνθρόνισή του ἔγινε στίς 16 Σεπτεμβρίου, ἡμέρα μνήμης τῆς Ἁγίας καί ἡ εκδημία του πρός τόν Κύριο στίς 11 Ἰουλίου, ἡμέρα κατά τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τό θαῦμα τῆς Ἁγίας Εὐφημίας, κατά τήν Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο στή Χαλκηδόνα.

Καί σήμερα, 11 Ἰουλίου, τριάντα χρόνια μετά, ὅλοι ἐμεῖς, στόν ἴδιο χῶρο, περιστοιχίζουμε τά σεβάσμια λείψανά του, τιμῶντες τήν ἀρχιερατική του διακονία, τήν μεγάλη προσφορά του, τό ἔργο του καί τίς σταθερές βάσεις πού θεμελίωσε στήν Μητρόπολη μας.

Καί τόν τιμοῦμε μέ ἕναν τρόπο πνευματικό καί οὐσιαστικό,λιτό, γιατί ἔτσι ἀναπαυόταν στή ζωή του. Ἕναν τρόπο πού ἐκφράζει τό πνεῦμα καί τό ἦθος του καί τήν ἐν γένει ζωή καί συμπεριφορά του.

Τόν τιμοῦμε ὡς παιδιά του καί ὡς μαθητές πού προσπαθοῦμε νά ψηλαφίσουμε τήν ἄφθαρτη τροφή τῶν λόγων καί τῶν ἔργων του καί κυκλοῦντες τό Ἱερό Θυσιαστήριο παρακαλοῦμε τόν Τριαδικό Θεό νά ἀναπαύει αὐτόν ἐν χώρᾳ ζώντων καί νά ἀναδεικνύει ὅλους ἐμᾶς διαδόχους τῶν ἀρετῶν του, κυρίως τῆς εἰλικρινείας καί τῆς ἀγάπης πού τό διέκριναν.

Γιά νά χαίρεται ἀπό τόν Θρόνο τῆς μακαριότητος τοῦ Θεοῦ βλέποντας τά ἔκγονά του, δηλαδή τά πνευματικά παιδιά του, τά ὁποῖα γεννήθηκαν καί μεγάλωσαν ἀπό ἐκεῖνον καί τόν διαδέχθηκαν, νά βρίσκονται πέριξ τῆς ἀθανάτου τραπέζης τῆς δεσποτικῆς ξενίας, νά ἀναζητοῦν τήν λογική τροφή τῆς Θείας Διδασκαλίας, νά προχωροῦν καί νά προοδεύουν στήν Πίστη καί τήν παραδοσιακή εὐλάβεια καί ζωή.

Αἰωνία σου ἡ μνήμη σεπτέ και πεφιλημένε Γέροντα.

Αἰωνία ἡ μνήμη αὐτοῦ.