“Αναστήτω ο Θεός και διασκορπησθήτωσαν οι εχθροί Αυτού…” θα ακούσουμε το βράδυ της Αναστάσεως και με θλίψη θα βλέπουμε ένα μεγάλο μέρος των Χριστιανών να αποχωρεί από τους Ναούς μας χωρίς να έχει καταλάβει για ποιό λογο έμεινε εκείνα τα δέκα ολόκληρα λεπτά μες στην Εκκλησία, τα οποία ίσως του φάνηκαν μια αιωνιότητα.
Διάβασα κάπου πρόσφατα πως πιο γρήγορα εκκενώνεται η Εκκλησία μετα το “Χριστός Ανέστη απ’ ότι ένα κτίριο σε περίπτωση σεισμού. Όσο αστείο κι αν φαίνεται, δυστυχώς αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Το φαιδρόν της Αναστάσεως κήρυγμα έχει πλέον καταντήσει το συνιάλο της απομάκρυνσης από την Εκκλησία. “Χριστός Ανέστη και φύγαμε, Χριστός Ανέστη και φάγαμε… ” ‘οπως έλεγε και μια ευλογημένη ψυχή.
“Και φυγέτωσαν από προσώπου Αυτού οι μισούντες Αυτόν…” Ποίοι είναι λοιπόν οι εχθροί του Χριστου αγαπητοί; Ας μην τους ψάχνουμε στα πρόσωπα μόνο των αιρετικών, των αλλοθρήσκων και των αθέων, αλλά στα πρόσωπα των Χριστιανών μέσα στην Εκκλησία. Αυτοί είναι οι πραγματικοί εχθροί που στο άκουσμα της Αναστάσεως σκορπίζουν στην κυριολεξία. Εχθρός του Χριστού είναι αυτός που δεν μπορεί να κρατηθει δυο ώρες επιπλέον ξύπνιος, επειδή η Εκκλήσία δεν είναι βλέπεις κέντρο κοσμικής διασκεδάσεως, αλλά χώρος πνευματικής επικεντρώσεως στον Ζωοδότη Ιησού Χριστό. Εχθρός του Χριστού είναι αυτός που δεν μπορεί να υποτάξει το ατομάχι του μπρος στο θαύμα της Αναστάσεως.
Ο Χριστός έρχεται και σου λέει πως ” Εγώ ειμι της Ζωής η Άμπελος” κι εσύ τον απορρίπτεις προτιμώντας να πας να φας τη φρεσκομαγειρεμένη μαγειρίτσα. Ο Χριστός σου λέγει ότι “Εγώ ειμί η Ζωή και η Ανάσταση” κι εσύ προτιμάς να γυρίσεις στο σπίτι και να βυθιστείς σε ύπνο βαθύ. Το μυαλό σου αντί να λογίζεται το θείον σκέφτεται πως θα σουβλίσει το πρωι του Πάσχα τον αμνό, χωρίς να έχει καταλάβει την οντολογική θυσία του Αμνού του Θεού. Αξίζει όμως αδελφοί μου κάτι τέτοιο; Αξίζει μια μαγειρίτσα να μας στοιχίσει τον Παράδεισο; Αξίζει ο ύπνος να μας κοστίσει την πνευματική αφύπνηση; Και κατ’ επέκταση αξίζει το φθαρτό νας μας στερήσει το άφθαρτο; το πρόσκαιρο το αιώνιο; ο θάνατος τη Ζωή;
Την ημέρα λοιπόν της Αναστάσεως ας νηστεύσουμε δυο ώρες από την υλική τροφή γαι να μη μείνει ποτέ το πνεύμα μας πεινασμένο κι ας ξενυχτήσουμε για ακόμη δυο ώρες για να μη βρει ο θάνατος την ψυχή μας κοιμησμένη. Ας συμμετέχουμε όλοι στην λαμπρή Τράπεζα του Κυρίου μας, στην οποία είμαστε όλοι καλεσμένοι και ας αναπαυθούμε στα λόγια του Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Μόνο έτσι το Πάσχα θα είναι πραγματικά το πέρασμα μας από το θάνατο στη Ζωή!
Σελίμου Β. Παναγιώτου
