Η Υπαπαντή του Κυρίου μας – Σταθμός της Θείας Οικονομίας

Η Υπαπαντή του Κυρίου έγινε σαράντα μέρες μετά από την κατά σάρκα γέννηση του Κυρίου. Σύμφωνα με το νόμο προσφέρθηκε στο Ναό και έγινε υποδοχή απ’ τον πνευματοκίνητους ανθρώπους, τον πρεσβύτη Συμεών και την προφήτιδα Άννα. Και επειδή ο Συμεών πήρε στην αγκαλιά του το νήπιο Ιησού λέγεται Υπαπαντή, που σημαίνει έρχομαι σε συνάντηση κάποιου.

Είναι πολύ συγκινητική πράγματι η σκηνή που ο Χριστός προσφέρεται ως νήπιο στο Ναό. Ο προαιώνιος Θεός παρουσιάζεται ως βρέφος ευρισκόμενος στην αγκαλιά της μητέρας του. Η κένωση του Θεού φαίνεται και στην περίπτωση της προσφοράς του στο Ναό. Ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της Υπαπαντής, εκτός της Θεοτόκου, ήταν και ο Συμεών, «δίκαιος και ευλαβής» που αξιώθηκε να προαπαντήσει τον Χριστό, να τον πάρει στα χέρια του και να τον αναγνωρίσει με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ο Συμεών είναι μία μεγάλη προσωπικότητα,  για τα όσα είπε για το Χριστό και για όσα είδε  εκείνη την ώρα. Το Πνεύμα του Θεού τον είχε πληροφορήσει, ότι δεν θα πεθάνει πριν δει τον «Χριστόν Κυρίου».

Όταν ο δίκαιος Συμεών συνάντησε την Παναγία που κρατούσε το νήπιο Ιησού,  το πήρε στην αγκαλιά του,  ευλόγησε το Θεό. Η σκηνή είναι αληθινά συγκλονιστική. Ο Συμεών δέχτηκε τον άνθρακα Χριστό, αλλά δεν κατακάηκε, όπως ο Ησαίας, αλλά καθαρίστηκε κατά το λόγο: «Ιδού ήψατο των χειλέων σου και αφελεί τας ανομίας σου, και τας αμαρτίας σου περικαθαριεί». Όταν ο δίκαιος Συμεών πήρε στην αγκαλιά του το Χριστό αναφώνησε: « νυν απολύεις τον δούλον σου δέσποτα κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριον σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ».

Ο λόγος αυτός του πρεσβύτη Συμεών είναι μία αποκάλυψη του Θεού σ’ αυτόν. Η παρουσία του Λόγου του Θεού στον κόσμο θα είναι φως για τα έθνη, αλλά και δόξα για το λαό του Ισραήλ, γιατί ο Μεσσίας προήλθε από τους Ισραηλίτες. Ο Χριστός είναι το φως του κόσμου που διώχνει το σκοτάδι της άγνοιας, αλλά και δόξα ολόκληρης της οικουμένης και όχι μόνο των Ισραηλιτών.

Στη συνέχεια ο προφήτης Συμεών στρέφεται προς την Θεοτόκο για να της μιλήσει προφητικά. Η πρώτη προφητεία είχε σχέση με τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό: «Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών και εις σημείον αντιλεγόμενον». Και η δεύτερη αναφέρεται στη Θεοτόκο: «και σου δε αυτής την ψυχήν σου διαλεύσεται ρομφαία, όπως αν αποκαλυφθώσιν εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί».

Η πρώτη προφητεία πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του Χριστού, αλλά συνεχίζεται στην ιστορία της ανθρωπότητας στην προσωπική μας ζωή. Άλλοι αποδέχονται το σταυρό και σώζονται και άλλοι τον απορρίπτουν και χάνονται.

Η δεύτερη αναφέρεται στον πόνο και τη θλίψη της Παναγίας που έβλεπε τον Υιό της να πάσχει επί του σταυρού. Το περιεχόμενο της προφητείας αυτής αναφέρεται στην όλη ζωή της Εκκλησίας. Άλλοι σώζονται εντασσόμενοι και παραμένοντες στην Εκκλησία και άλλοι χάνουν την ευκαιρία της σωτηρίας αρνούμενοι τη ζωή και το έργο της.

Ο Χριστός θα είναι ακόμα «εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών» και στη μετά θάνατο ζωή, γιατί όλοι θα δουν τον Χριστό, αλλά για άλλους θα είναι χαρά και απόλαυση-παράδεισος- και για άλλους «πυρ καταναλίσκον».

Η γιορτή της Υπαπαντής του Χριστού προβάλλει το Χριστό ως το φως του κόσμου και ο άνθρωπος πρέπει να αγωνίζεται για την απόκτηση του απροσίτου  ακτίστου φωτός. Η γνωριμία μας  με το Χριστό πραγματοποιείται  μέσα στην εκκλησιαστική και λατρευτική ζωή της Εκκλησίας, με τη γνωριμία του λόγου του Θεού και καλλιεργώντας το μυστήριο της αγάπης που θερμαίνει, ζωοποιεί την καρδιά και ανοίγει το νου.

Η Υπαπαντή του Χριστού μπορεί να λειτουργήσει ως καθρέπτης της προσωπικής μας ζωής, αν βέβαια ζούμε αγία ζωή όπως ο γέροντας Συμεών. Το προνόμιο της ένταξης μας στο σώμα του Χριστού- την Εκκλησία, αν δεν το ενεργοποιήσουμε, δεν θα μπορούμε ν’ ατενίζουμε το πρόσωπο του Κυρίου, ούτε και να τον συναντούμε στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας, στα πρόσωπα των αδελφών μας και μέσα στην ίδια την ύπαρξη μας. Μια τέτοια δυνατότητα απαιτεί κάθαρση της καρδιάς και ετοιμότητα. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται», και «καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της αναστάσεως».

π. γ. στ.