Η διακονία των αδελφών

Τοῦ Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

«οὐ διηκονήσαμέν σοι;» (Ματθ. 25,44)

Ὅπως βλέπομε στὴν Εὐαγγελικὴ περικοπή, ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω, Ἀγαπητοὶ Ἀδελφοί, τότε, κατὰ τὴν «μεγάλη καὶ ἐπιφανῆ ἡμέρα» (Πράξ. 2,20) τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας, μερικοὶ ἀπὸ ἐμᾶς(εἴθε νἄμαστε οἱ λιγότεροι) θὰ ψελλίσουν,τρέμοντας μπροστά στὸ Θεῖο Κριτὴ τὸ ἐρώτημα αὐτό. «Κύριε, πότε σὲ εἴδομεν πεινῶντα ἤ διψῶντα ἤ ξένον ἤ γυμνὸν ἤ ἀσθενῆ ἤ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐ διηκονήσαμέν σοι;».

Εἶναι ἐκεῖνοι οἱ δυστυχεῖς, οἱ ὁποῖοι θὰ ἀπορριφθοῦν ἀπὸ τὸν Θεῖο Κριτὴ καὶ θὰ εὑρεθοῦν στὴν παράταξη τῶν ψυχῶν, τὴν καταδικασμένη γιὰ τὴν αἰώνια, τὴν ἀτέλειωτη κόλαση. Καὶ ὁ λόγος γιὰ τὴν ἀνυπόφορη αὐτὴ τιμωρία, εἶναι ἡ ἀδιαφορία ἐκ μέρους των, ὅταν ἦσαν κάτω στή γῆ, γιὰ τοὺς ἔχοντες τὴν ἀνάγκη τους συνανθρώπους των.

Καὶ ἡ τιμωρία τους γίνεται ἀκόμη πιὸ ὀδυνηρή, ἐφόσον τὴν φιλαυτία καὶ τὴν σκληροκαρδία των πρὸς τὸν συνάνθρωπό τους τὴν δέχεται ὁ Κριτὴς τῆς οἰκουμένης σάν νά ἔγινε στὸν ἑαυτό του. Τότε θὰ ἀκούσουν «ἐπείνασα καὶ δὲν μοῦ δώσατε νὰ φάγω, ἐδίψασα καὶ δὲν μοῦ δώσατε νὰ πιῶ… Ἀλλά, Κύριε, θὰ ἀντιτείνουν οἱ ἐξ εὐωνύμων, πότε σὲ εἴδαμε καὶ δὲν σὲ διακονήσαμε…».

«Καὶ δὲν σὲ διακονήσαμε!» Ἡ φράση αὐτὴ τοῦ Εὐαγγελίου ἄς μᾶς ἀπασχολήση σήμερα. Καὶ μάλιστα ἄς κινήση τὸ ἐνδιαφέρον τῆς χριστιανικῆς οἰκογενείας. Ἐδῶ προβάλλεται μία ἔννοια ὄχι τόσο συνηθισμένη ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας. Σχεδὸν ἄγνωστη! Μάλιστα στὴν ἐποχή μας, ποὺ ἐτόνισε σὲ τέτοιο βαθμὸ τὸ προσωπικὸ συμφέρον καὶ τὰ δικαιώματα τοῦ ἀτόμου, ἡ ἔννοια τῆς διακονίας εἶναι ἀπὸ τὶς πιό ξεχασμένες ἔννοιες τῆς σκέψης μας.

Ἀπὸ μικρὸ παιδὶ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, μόλις πού βγαίνει στόν κόσμο, μαθαίνει μέσα στὸ σπίτι του, πῶς θὰ ἱκανοποιήση τὸ συμφέρον του. Πῶς ἀγωνιζόμενος θὰ καταλάβη θέση, τὴν καλύτερη, ἐπάνω στὴν κοινωνικὴ πυραμίδα. Κάποτε μάλιστα ἄσχετα μέ θεμιτό ἤ ἀθέμιτο τρόπο. Ὅταν οἱ μεγαλύτεροι κάνουν λόγο γιὰ τὸ μέλλον του, οἱ γονεῖς συγκεκριμένα γιὰ τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν τους, ὁ λόγος στρέφεται ἀποκλειστικὰ στὸ ἐσὺ τῶν παιδιῶν. Ποτὲ στοὺς ἄλλους ἤ τὴν διακονία τῶν ἄλλων, γιὰ τὴν ὁποία θὰ ἀκούσουν σχετικά – ἀλίμονο – στὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ!

Διακονία σημαίνει, πῶς θὰ ὑπηρετήσω βοηθώντας τὸν συνάνθρωπό μου στὴν ἀνάγκη του. Ὅταν πεινᾶ, ὅταν διψᾶ, ὅταν εἶναι γυμνός, ὅταν δὲν ἔχει ποῦ νὰ μείνη, ὅταν εἶναι στὸ κρεββάτι τοῦ πόνου, ἤ στὴν φυλακή.

Ἐλᾶτε, ὅμως, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ποὺ ὅταν τελειώση ἡ ἱστορία αὐτοῦ τοῦ κόσμου, καὶ τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων ἐκπληρώση τὸν προορισμό του, καὶ οἱ πάντες κληθοῦμε νὰ λογοδοτήσουμε σ’ Αὐτὸν πού μας ἔδωσε τὴ ζωή, τότε, ὦ τότε!, θὰ κριθοῦμε ἐπάνω σ’ αὐτὸ τὸ λησμονημένο τελείως κεφάλαιο, ποὺ ἐπιγράφεται, ἡ διακονία τῶν ἄλλων.

Ἀλλὰ εἴθε, ἀγαπητοί, νὰ μὴ θυμηθοῦμε μόνο τότε, τὸν καιρὸ τῆς Κρίσεως, τὸ ζήτημα αὐτό. Διότι τότε καὶ νὰ τὸ θυμηθοῦμε, εἶναι χωρὶς καμμία σημασία. Ὅπως γνωρίζομε,οἱ μαθητές, οἱ σπουδαστές, οἱ φοιτητές, ὅταν γνωρίζουν κατὰ κάποιον τρόπον τὸ κεφάλαιο ποὺ θὰ τοὺς ἐξετάση ὁ δάσκαλος, ὁ καθηγητής, τὸ διαβάζουν πολὺ καλὰ προηγουμένως, ὥστε στὴν ἐξέταση νὰ εἶναι καλὰ προετοιμασμένοι καὶ νὰ μὴ ἀπορριφθοῦν.

Ἰδού, λοιπὸν καὶ ἐμεῖς τί ὀφείλομε νὰ πράξωμε. Ἀφοῦ αὐτὸ εἶναι τὸ κυρίως ἐξεταζόμενο μάθημα ἀπό τον Θεό Κριτή μας, ἄς τὸ μάθωμε καὶ ἐμεῖς ὅσο μποροῦμε καλύτερα. Δηλαδὴ τὸ μάθημα τῆς διακονίας. Καὶ προπάντων μέσα στὴν καλή μας οἰκογένεια, ἂν ἀγαποῦμε πραγματικὰ τὰ παιδιά μας, καὶ ἡ ἀγάπη μας ἀγκαλιάζει ὁλόκληρη τὴ ζωή τους, τὴν ἐδῶ καὶ τὴν ἐκεῖ, τὴν αἰώνια, ἄς μὴ παραλείπωμε νὰ τὸ ὑπενθυμίζωμε καί μέ λόγια καί μέ ἔργα. Τὰ παιδιά μας ἂς μάθουν ἀπὸ τώρα, ὅτι ὁ ἐπιτυχημένος ἄνθρωπος γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ φροντίζει ὄχι μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ προπάντων ἐκεῖνος πού ἐνδιαφέρεται γιὰ τοὺς ἄλλους. «Ὁ σκοπῶν», ὅπως ἔγραφε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «ὄχι μόνον τὰ ἑαυτοῦ ἀλλὰ καὶ τὰ ἑτέρων» (Φιλιπ. 2,4).

Ἀγαπητοὶ χριστιανοὶ Γονεῖς, παρακαλῶ μὴν λησμονήσετε μέσα στό πλαίσιο τῆς ἀπέραντης ἀγάπης γιὰ τὰ παιδιά σας να ἐνδιαφερθῆτε καὶ γιὰ τὸ αἰώνιο μέλλον των. Τὰ θέλετε αἰώνια μακάρια καὶ εὐτυχῆ; μὴν παραλείψετε νὰ τοὺς ἐκπαιδεύετε σ’ ἐκεῖνο τὸ μάθημα, στὸ ὁποῖο οἱ πάντες θὰ ἐξετασθοῦμε ἀπὸ τὸν Ὕψιστο Κριτὴ στὰ τέλη τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου καὶ τῶν ἀνθρώπων: τὸ μάθημα τῆς διακονίας, πῶς δηλαδὴ θὰ βοηθοῦν μὲ ὅλη τους τὴ ψυχὴ τὸν ἔχοντα ἀνάγκη συνάνθρωπό τους. Ἀμὴν!