Ένα παράδοξο θαύμα

(Ευαγγελικό Ανάγνωσμα Κυριακής Ζ΄ Λουκά) (Λουκ. η΄ 41 – 56)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ, ᾧ ὄνομα Ἰάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα καὶ αὕτη ἀπέθνῃσκεν. Ἐν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν. Καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ῥύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ’ οὐδενὸς θεραπευθῆναι, προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ῥύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς. Καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· Τίς ὁ ἁψάμενός μου; ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· Ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου; Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν· Ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ’ ἐμοῦ. Ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ δι’ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα. Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· Θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην. Ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι Τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον. Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· Μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται. Ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ἰωάννην καὶ Ἰάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα. Ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. Ὁ δὲ εἶπε· Μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει. καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν. αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· Ἡ παῖς, ἐγείρου. καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν. Καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτῆς· ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός.

Η φιλάνθρωπη συμπεριφορά του Χριστού και, τα θαυμαστά έργα που επιτελούσε γρήγορα διαδίδονταν στον λαό. Όταν π.χ. πήγε στο τελωνείο του Ματθαίου και του ζήτησε να τον ακολουθήσει, το γεγονός αυτό έκανε μεγάλη εντύπωση και διαφημίσθηκε (Ματθ. 9, 9). Επίσης, όταν συγχώρησε την αμαρτωλή γυναίκα λέγοντας «ἀφέωνται αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς αἱ πολλαί, ὅτι ἠγάπησε πολὺ» (Λουκ. 7, 47), δηλαδή «συγχωρούνται οι πολλές αμαρτίες της, γιατί αγάπησε πολύ», το συμβάν αυτό προξένησε μεγάλη εντύπωση. Ή ακόμη η πραγματικότητα πως ο Χριστός ποτέ δεν έδιωξε αμαρτωλό ούτε μίλησε άσχημα σε κάποιον που Του ζήτησε βοήθεια, ήταν κάτι που το ήξεραν πολλοί.

Αυτά τα είχε ακούσει και μια γυναίκα που έπασχε δώδεκα ολόκληρα χρόνια από μια ακατάσχετη αιμορραγία. Επειδή όμως φοβόταν να πάει ευθέως να το ζητήσει απ’ τον Χριστό, πήγε κρυφά και ακούμπησε την άκρη του ιματίου Του κι έγινε καλά. Βγήκε τότε δύναμη απ’ τον Χριστό που την θεράπευσε τελείως. Ας δούμε την προσωπικότητα αυτής της γυναίκας.

Η αιμορροούσα γυναίκα

Ο Νόμος της Παλαιάς Διαθήκης απαγόρευε στις γυναίκες, που έπασχαν απ’ τα γνωστά γυναικεία νοσήματα να αναμειγνύονται μέσα στο πλήθος και να παρακολουθούν τις δημόσιες λατρείες του Ναού ή της Συναγωγής. Η γυναίκα ήταν γνωστή σ’ όλους πως έπασχε απ’ αυτήν την αρρώστια και υπήρχε κίνδυνος, όταν θα παρουσιαζόταν μπροστά στον Χριστό, οι άλλοι άνθρωποι να την έδιωχναν σαν μολυσμένη. Το γεγονός το ήξερε κι αυτή, γι’ αυτό και δεν κάλεσε τον Ιησού στο σπίτι της. Εφ’ όσον ήταν «ακάθαρτη», κανείς δεν έπρεπε να την πλησιάσει. Επίσης η αιμορροούσα δεν στάθηκε ούτε και μακριά για να φωνάξει τον Χριστό, γιατί, όπως λέγει ο Ευθύμιος Ζιγαβηνός, «ἠσχύνετο δημοσιεῦσαι τοιοῦτον πάθος», δηλ. ντρεπόταν να κάνει φανερή μια τέτοια αρρώστια.

Η πίστη της αιμορροούσας

Ένα άλλο σημείο της προσωπικότητας της γυναίκας ήταν η πίστη της. Επειδή είχε μεγάλη πίστη, σκέφθηκε να ακουμπήσει το ιμάτιο του Χριστού και να γίνει καλά. Μπορεί τα ρούχα του Χριστού να είχαν χάρη επάνω τους, επειδή ερχόντουσαν σε επαφή με το ζωοποιό σώμα του Κυρίου, όμως χρειαζόταν η πίστη της γυναίκας, για να μεταδώσουν αυτή την ιαματική ενέργεια. Ας θυμηθούμε τι έγινε κατά τον καιρό της Σταυρώσεως του Χριστού. Οι στρατιώτες που σταύρωσαν τον Κύριο, πήραν τα ιμάτια και τον χιτώνα Του με τον γνωστό σ’ όλους μας τρόπο. Ενώ ακουμπούσαν τα ρούχα του Χριστού, δεν ένιωσαν τίποτε. Τους έλειπε η πίστη. Αντίθετα η αιμορροούσα γυναίκα με την πίστη της πήρε τη χάρη του Θεού. Ο τρόπος που σκέφτηκε, δηλαδή να ακουμπήσει κρυφά τα ιμάτια του Χριστού για να γίνει καλά, μπορεί να ήταν μια ιδιότυπη πράξη, ας πούμε μια ακατηγόρητη «κλοπή» της χάριτος του Θεού, αλλά το άξιζε. Ο Θεοφάνης ο Κεραμεύς γράφει για την πράξη της γυναίκας· «ἡ τῆς γυναικὸς ἐπαινουμένη κλοπὴ», δηλαδή κλοπή που επαινείται και δεν καταδικάζεται. Στο σημείο αυτό φαίνεται η πίστη της γυναίκας. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Θεραπεύθηκε πλήρως και προσφωνήθηκε απ’ τον Χριστό ως θυγατέρα Του˙ «θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε» (Λουκ. 8, 48).

Η πίστη δεν είναι μαγικό γεγονός

Η γυναίκα του σημερινού Ευαγγελίου έχει πολλά να μας διδάξει. Κατ’ αρχήν, τι επεθύμησε; Να ακουμπήσει το κράσπεδο του ιματίου του Χριστού. Το ίδιο να κάνουμε κι εμείς. Εάν θέλουμε, μπορούμε όχι απλώς να ακουμπήσουμε τον Ιησού, αλλ’ ολόκληρο να Τον τοποθετήσουμε μέσα μας. Μπροστά μας και πάνω στην αγία Τράπεζα ευρίσκεται το σώμα του Κυρίου. Δεν είναι απλώς ένα ρούχο, αλλά το ίδιο το Δεσποτικό σώμα. Ο καθένας μας έχει και κάποια ασθένεια είτε ψυχική είτε σωματική. Οι μώλωπες της αμαρτίας είναι εμφανείς στην ψυχή μας. Ας προσέλθουμε με πίστη στο άγιο Ποτήριο. Εάν το ιμάτιο του Χριστού είχε τόση δύναμη, πολύ περισσότερο το ίδιο το σώμα του Κυρίου.

Αγαπητοί αδελφοί, να προσέλθουμε όχι απλώς σαν να πρόκειται για μια μαγική τελετή, αλλά με πίστη και καθαρή συνείδηση· με την πεποίθηση πως τα πάντα μπορεί να τα κατορθώσει η χάρη του Χριστού. Κανείς ποτέ δεν μπορεί να μας θεραπεύσει τις ασθένειες ή να μας συγχωρήσει τις αμαρτίες παρά μόνον ο Χριστός. Το αίμα του Χριστού σκοτώνει τους «ἔνδον σκώληκας», γράφει ένας άγιος. Ας αποκτήσουμε κι εμείς την πίστη της αιμορροούσας, για να μπορέσουμε να γιατρεύσουμε τα ποικίλα πάθη μας με τη χάρη του Κυρίου Ιησού. Αμήν.

Μητροπ. Εδέσσης Ιωήλ, Ο επιούσιος Άρτος