Άγιος Σπυρίδων – Ο Άγιος της πίστης, της αγάπης, της φιλανθρωπίας και της υπομονής

Εορτάζει και πανηγυρίζει σήμερα η Εκκλησία μας τη μνήμη του Αγίου Σπυρίδωνος, επισκόπου Τριμυθούντος του θαυματουργού. Ιδιαίτερα μάλιστα το νησί της Κέρκυρας, που έχει τη μεγίστη ευλογία να βρίσκεται αποθησαυρισμένο από το 1456 μέχρι τις μέρες μας το σεπτό σκήνωμα του Αγίου.

Η ζωή του μας είναι εν πολλοίς άγνωστη, ίσως ακριβώς επειδή ήταν απλή, προσηλωμένη ωστόσο στο έργο της εν Χριστώ ζωής και της διακονίας των ψυχών που η πρόνοια του Θεού του εμπιστεύτηκε. Εν τούτοις, αρκετά γεγονότα από το βίο του έχουν διασωθεί στο συναξάρι της ημέρας, και κάποια από αυτά έχουν ενσωματωθεί στο Απολυτίκιό του, θυμίζοντας σε όλους μας ότι ο Άγιος Σπυρίδων ήταν πρώτα απ” όλα άνθρωπος πίστεως. Μιας πίστης τόσο στερρής και ακλόνητης, ώστε δε δίστασε κατά τη διάρκεια της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου, παρόλο που παρευρίσκονταν άγιοι Πατέρες πιο μορφωμένοι από αυτόν και πολυγραφότατοι, να σηκωθεί ενώπιόν τους και να υπερασπιστεί την αλήθεια της ενότητας της Αγίας Τριάδος, κάνοντας το γνωστό θαύμα με το κεραμίδι.

Ο Άγιος Σπυρίδων ήταν επίσης άνθρωπος αγάπης. Μιας αγάπης προς τον Θεό και αναμφίβολα προς τον πλησίον, που εκδηλώθηκε ποικιλοτρόπως, αλλά κυρίως με πράξεις φιλανθρωπίας. Έτσι, όταν γύρισε από την Σύνοδο, προκειμένου να επιστρέψει σε έναν άνθρωπο τον θησαυρό που είχε εμπιστευτεί στην Ειρήνη, κόρη του Αγίου, η οποία στο μεταξύ είχε πεθάνει, πήγε όλος απλότητα στον τάφο της θυγατέρας του και της μίλησε: “Ειρήνη, παιδί μου, πού έκρυψες το θησαυρό;” και τότε εκείνη του απάντησε, αποκαλύπτοντάς του το σημείο. Άλλοτε πάλι, επειδή δεν είχε χρήματα να δανείσει σε ένα φτωχό, έπιασε ένα φίδι, το οποίο μετατράπηκε σε χρυσό, και το έδωσε στον άνθρωπο που είχε ανάγκη. Όταν πάλι του το επέστρεψε, ο Άγιος το ακούμπησε στο χώμα και εκείνο ζωντάνεψε πάλι και έφυγε στο δάσος.

Ήταν ακόμη ο Άγιος Σπυρίδων άνθρωπος υπομονής και καρτερικότητας μπροστά στις θλίψεις και τις στενοχώριες της ζωής. Έχασε τη σύζυγό του και το παιδί του, ουδέποτε όμως εγόγγυσε απέναντι στο Θεό, ουδέποτε παραπονέθηκε, ουδέποτε ολιγοπίστησε εξαιτίας των θλίψεων που συνάντησε στη ζωή του. Αλλά συνέχισε με τον ίδιο ζήλο, με την ίδια αγάπη, με την ίδια αυταπάρνηση το έργο που ο Θεός του εμπιστεύτηκε, να καθοδηγεί πνευματικά τους πιστούς χριστιανούς της πατρίδας του. Και στον τομέα αυτό ανεδείχθη άριστος, ποιμένας και διδάσκαλος του λαού του Θεού, ο οποίος ακόμη και σήμερα με το παράδειγμά του φωτίζει και καθοδηγεί όχι μόνο το λαό της Κέρκυρας αλλά ολόκληρη την οικουμένη, από τα πέρατα της οποίας συρρέουν καθημερινά πλήθη προσκυνητών να προσευχήθούν στον Άγιο, να τον ευχαριστήσουν, να τον παρακαλέσουν να είναι και δικός τους προστάτης και αρωγός εν τω βίω.Γι αυτό και ανεδείχθη θαυματουργός, όχι μόνο ενόσω ζούσε στη γη, αλλά και κατά τη διάρκεια όλων των αιώνων που ακολούθησαν μέχρι τις μέρες μας, και συνεχίζει να θαυματουργεί και σήμερα σε όλους όσους τον επικαλούνται με πίστη.

Τέλος, με το άφθαρτο του λείψανο υπενθυμίζει διαρκώς σε όλους μας ότι πάνω και πέρα από τα υλικά και τα βιοτικά υπάρχουν τα αιώνια, τα επουράνια, τα άφθαρτα, τα αληθινά, και ότι αυτά οφείλουν να βρίσκονται στην ψηλότερη θέση των προτεραιοτήτων της ζωής μας, όσο κι αν μας απορροφά η καθημερινότητα και η βιοπάλη.

Οι μνήμες των Αγίων αποτελούν για κάθε χριστιανό μια ευκαιρία επαλήθευσης και αναζωπύρωσης της πίστεώς μας, μια ευκαιρία για να δοξάσουμε το Θεό και να ευχαριστήσουμε τους αγίους που μας βοηθούν καθημερινά, κυρίως στον πνευματικό μας αγώνα. Είναι μια ευκαιρία για να προσευχηθούμε πιο έντονα, διατηρώντας την ελπίδα μας στο Θεό, και στη μεσιτεία των φίλων του, των Αγίων. Είναι τέλος οι μνήμες των Αγίων μια ευκαιρία για να αναθερμάνουμε τον πνευματικό μας αγώνα, έχοντας ως παράδειγμα αυτούς που με τη ζωή τους, με την πίστη τους, με την αγάπη τους και με τα έργα τους ευαρέστησαν τον Θεό και έγιναν κληρονόμοι της αιωνίου ζωής.

Ένας από τους λαμπρότερους αστέρες της πίστεώς μας είναι και ο Άγιος Σπυρίδων. Μαζί με τις προσευχές μας και τις ευχαριστίες μας, ας ακολουθήσουμε σταθερά το παράδειγμά του, και ας το κάνουμε πράξη, ο καθένας μας στην καθημερινή του ζωή. Ας τον μιμηθούμε στην πίστη, στην αγάπη, στη φιλανθρωπία, στην υπομονή. Κι ας του ζητήσουμε στις προσευχές μας, πέρα από κάθε άλλο αίτημα, να είναι βοηθός μας στον καλό μας αγώνα.