Ως κεραυνός εν αιθρία έπεσε η είδηση της κοιμήσεως του λαοφιλούς και σεβαστού από όλο το πλήρωμα της Πιερικής Εκκλησίας, και όχι μόνο, Πανοσ. Αρχιμανδρίτου π. Στεφάνου Παπαθανασίου. Νοιώθω την ανάγκη τούτη τη στιγμή να καταθέσω στη μνήμη του λίγα φτωχά λόγια αντί ανθέων.
Τον π. Στέφανο γνώρισα ως αρχοντάρη στην Ι. Μονή Στομίου Λαρίσης. Είκοσι τρία περίπου χρόνια εγκαταβίωσε στο μοναστήρι, έχοντας λάβει και τον πρώτο ιερατικό βαθμό του Διακόνου. Κάτω από την καθοδήγηση του ηγουμένου του π. Αθανασίου Μυτιληναίου, διδάχθηκε πολλά και ασκήθηκε στην ταπείνωση, την υπακοή και την υπομονή.
Το έτος 1995, οδήγησε τα βήματά του στην Κατερίνη όπου έλαβε τον δεύτερο βαθμό της ιερωσύνης. Χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος από τον τότε Μητροπολίτη Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος κ. Αγαθόνικο και ανέλαβε αμέσως δράση. Με εφαλτήριο το Παρεκκλήσιο του Αγίου Θεράποντος, όπου έγινε μια πνευματική κυψέλη, περιόδευε ασταμάτητα στα χωριά της Πιερίας παροτρύνοντας ως σύγχρονος προφήτης το λαό του Θεού σε μετάνοια.
Η διακονία του δεν ήταν τυπική, αλλά ουσιαστική. Επισκεπτόταν σπίτια φτωχών, πονεμένων και ασθενών. Και μοίραζε χαρά! Το βλέμμα του παιδικό. Τα μάτια του αγνά. Και το χαμόγελο πάντα στα χείλη του. Και αφού παρηγορούσε και νουθετούσε, αφουγκραζόμενος την αγωνία και τη δυσκολία των ανθρώπων, έβαζε το χέρι στην τσέπη του να συνεισφέρει. Πόσους δεν βοήθησε αλήθεια; Πόσα φτωχά παιδιά και πόσες πολύτεκνες οικογένειες. Και πάντα κρυφά. Σιωπηλά. Αθόρυβα…
Ώρες ατελείωτες αφιέρωνε και στο Μυστήριο της Μετανοίας. Το λουτρό της ψυχής. Στο Παρεκκλήσι του Αγίου Θεράποντα, στις ενορίες που αργότερα διακόνησε, Αγίου Κοσμά Ανδρομάχης και Αγίου Προκοπίου Ολυμπιακής Ακτής, και τα τελευταία χρόνια στο πνευματικό κέντρο της Ι. Μητροπόλεώς μας «Άγιος Φώτιος», όπου τον τοποθέτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Γεώργιος, πλήθος ανθρώπων κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξεως κατέφθανε να γονατίσει στο πετραχήλι του. Κι εκείνος γεμάτος αγάπη και χωρίς να υπολογίζει χρόνο άκουγε τον πόνο τους και έχυνε βάλσαμο στις ψυχές τους.
Ήταν επίσης λάτρης των ιερών Ακολουθιών και ιδιαίτερα της Θείας Λειτουργίας και των Αγρυπνιών. Παρακινούσε το λαό σε εγρήγορση και ζωντανή επικοινωνία με το Θεό. Ζητούσε την ενεργό συμμετοχή του λαού στη λατρεία και αγωνίστηκε γι’ αυτό. Μνημόνευε πάμπολλα ονόματα με πολλή αγάπη…
Αξιομνημόνευτη υπήρξε η προσφορά του στο παλιό νοσοκομείο της Κατερίνης. Όλο το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, μα κυρίως οι ασθενείς και οι συνοδοί τους δέχονταν τα παρήγορα λόγια του και λάμβαναν θάρρος στον αγώνα της ζωής τους. Πολλοί από αυτούς που ίσως κάποτε να υπήρξαν κατήγοροι της Εκκλησίας, είναι πλέον πιστά τέκνα της.
Υπήρξε επίσης πολύ ταπεινός. Δεν είχε καμιά ιδέα για τον εαυτό του. Δεχόταν ως γνήσιος ιερομόναχος και την περιφρόσυνη των ανθρώπων για την αγάπη του Χριστού.
Αγαπημένε μας πατέρα Στέφανε,
όλοι εμείς που όταν ήρθες στην Κατερίνη, μικρά παιδιά τότε, γευόμασταν τα γλειφιτζούρια που πάντα κουβαλούσες για να γλυκάνεις μικρούς και μεγάλους, σήμερα σου προσφέρουμε την ευγνωμοσύνη και τη θερμή προσευχή μας. Και υψώνουμε τα χέρια στον Αρχηγό της ζωής και του θανάτου, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, προσευχόμενοι «Ανάπαυσον Κύριε την ψυχήν του δούλου Σου, εν χώρα ζώντων και σκηναίς δικαίων».
Αιωνία σου η μνήμη και καλή αντάμωση!
π. Διονύσιος Γκόλιας
