«Αδελφοί μου εν Κυρίω αγαπητοί» (Ιακ. α’, 16)
Δύο χιλιάδες χρόνια και δεκαέξι πέρασαν από εκείνη την νύκτα που «μέγα και παράδοξον θαύμα ετελέσθη» και κατά την οποίαν Άγγελος εξ Ουρανού ξάφνιασε τις αθώες και άδολες καρδιές των ποιμένων στα βοσκοτόπια της Βηθλεέμ λέγοντας «μη φοβείσθε, ιδού γαρ ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαώ, ότι ετέχθη υμίν σήμερον Σωτήρ, ος εστί Χριστός Κύριος» (Λουκ. β΄, 10-11). Και στη συνέχεια η χαρμόσυνος είδησις ελεύσεως του Μεσσία συνοδεύεται από τον Αγγελικόν εκείνον παναρμόνιον ύμνον. «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επι γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία» (Λουκ. β΄, 14).
Και ακριβώς το όλον περιεχόμενον της πίστεώς μας συνοψίζεται σε τέσσερις (4) λέξεις «Θεός εφανερώθη εν σαρκί»
Εκείνο, που εντυπωσιάζει στην έλευσιν του Μεσσία είναι η παραίτησις του ερχομένου από τα χαρακτηριστικά της Θεότητός Του. Έτσι «ο δι’ ου τα πάντα εγένετο» ο Υιός του Θεού, δηλονότι, δεν επέτρεψε εξ άκρας Ταπεινώσεως, τίποτε, το εκτυφλωτικόν ή εκφαντορικόν να συνοδεύση αυτήν την παράδοξον σάρκωσιν και έλευσιν εις τον κόσμον. Διεξήχθη υπό τας πλέον ταπεινωτικάς συνθήκας.
Ορθώς, ο Απ. Παύλος σημειώνει ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού «εγένετο υπήκοος έως θανάτου, θανάτου δε Σταυρού!» (Φιλιπ. 2-8). Και, όντως, ποίος θα ανέμενε, ότι εκ της, παντελώς, αφανούς αυτής και εν κρυπτώ ελεύσεως θα προέκυπτε ο Σωτήρ του κόσμου, ο Χριστός, και δη και μάλιστα, εις μίαν ιστορικήν περίοδον καθ’ ήν εξετείνετο επί της γης η τρομερά Δεσποτεία της σιδηροφράκτου Ρώμης.
Έκτοτε εν μέσω διωγμών απηνών καθ’ όλας τας Ιστορικάς εποχάς και περιόδους, Της Βασιλείας του Χριστού, «ουκ έσται τέλος». Οι, διαχρονικώς, δε πολιτογραφηθέντες δια του Ιερού Βαπτίσματος και του Χρίσματος εις αυτήν καθιστάμεθα «συμπολίται των Αγίων και οικείοι του Θεού» (Εφεσ. 2, 19).
Κατά συνέπεια «ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει (Φιλ. 3,20). Ως εκ τούτου οι Χριστιανοί ουδέποτε απελπίζονται εκ των όσων απεργάζονται, οι επ’ εξουσίαις όντες, με τις όποιες συνθήκες και τεχνητές κρίσεις ταλαιπωρούν τους λαούς δια σκοτεινά υλικά οφέλη και σχέδια αδιόρατα.
Και όλοι μας στους δυσχειμέρους τούτους καιρούς που διερχόμεθα υφιστάμεθα τα απάνθρωπα και κακεντρεχή μέτρα τα οποία και περίτρανα αποδεικνύουν ότι οι αείποτε «δοκούντες άρχειν των Εθνών» ουδέποτε απέβλεψαν εις τον Άνθρωπον ως την κορυφαίαν και ασύγκριτον αξίαν εις το σύμπαν, και δια τον οποίον ο Θεός ενηνθρώπησεν. Αλλά εις την αβεβαίαν ύλην και το χρήμα «ελπίζοντες επί πλούτου αδηλότητι», όπως επιτυχώς λέγει και ο Απόστολος Παύλος, αγνοούντες, ότι ο εν σπηλαίω γεννηθείς και εν φάτνη των αλόγων ανακληθείς Κύριος «εκγελάσεται αυτούς και εκμυκτηριεί αυτούς» όπως, επιτυχώς, λέγει και ο Προφητάναξ Δαυϊδ, και όπως η Ιστορία του κόσμου και εν τω απωτάτω, αλλά και τω προσφάτω μέλλοντι καταδεικνύει.
Παρά, λοιπόν, τον ιδιάζοντα εφετεινόν εορτασμόν από την περιρρέουσα θλιβεράν κατάστασιν πολλών αδελφών μας, αλλά και αδελφών του γεννηθέντος Χριστού, εμείς θα εκτινάξομεν τον φόβον από τα μάτια μας και θα αναφωνήσωμεν «Χριστός γεννάται δοξάσατε, Χριστός εξ Ουρανών απαντήσατε». Ο Χριστός εξήλθεν νικών και ίνα νικήση. Οι εχθροί της ζωντανής εικόνος Του που είναι ο Άνθρωπος, θα τραπούν προτροπάδην εις φυγήν από το Πρόσωπόν Του.
Διάπυρος προς Θεόν ευχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο ΜΑΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ