Σε μια άλλη εποχή μόλις 17 αιώνες τότε που βλέπουμε τον ηλεκτρισμό ως μία άγνωστη έννοια στην ανθρωπότητα για να φωτίζει ο άνθρωπος το σκότος της οικείας του και να μπορεί να εργάζεται ,να διαβάζει είτε ακόμη και να τρώγει χρησιμοποιούσε τον Λύχνο. Άγνωστος πλέον ο λύχνος στις γενιές απο το 1980 και μετά μιάς και αν τον έχουμε αντικρύσει μόνο στα μουσεία θα ήταν αυτό και μάλλον πέρασε αδιάφορο λόγω της άγνοιας περί του αντικειμένου αυτού…
Αλλά για να επανέλθουμε στην ιστορία μας που λαμβάνει χώρα 17 αιωνες πρίν όπως προανέφερα κάπου στα όρια της Τριμυθούντος της Κύπρου, ήταν ενας επίσκοπος ο Σπυρίδων μαζί με τον μαθητή και Διάκονο του τον Τριφύλλιο όπου καθώς τελούσαν τον Εσπερινό σε ενα φτωχικό χωριουδάκι της περιφέρειας του Αγίου Σπυρίδωνα ο λύχνος άρχισε να τρεμοσβήνει μιάς κ το λάδι επι του Λύχνου τελείωνε.
Στον φτωχικό αυτό Ναό άλλο λάδι δεν υπήρχε. Ο μαθητής του Τριφύλλιος κοιτάζει προς τον διδάσκαλο του και επίσκοπο του Άγιο Σπυρίδωνα κι αυτός με θέρμη που πήγαζε μέσα απο την καρδία του προσευχόταν και ξάφνου ώ τού παραδόξου θαύματος ο λύχνος ξεχείλιζε από έλαιον.
Ξεχείλισε τόσο που οι παρευρισκόμενοι έτρεξαν και το μάζευαν σε άλλα διάφορα δοχεία. Ξεχείλισε τόσο που τα δοχεία που γέμιζαν έφταναν για τις ανάγκες του Ναού αλλά και για να δωθεί ως ελεημοσύνη. Στους παρευρισκομένους δεν έκανε και τόση μεγάλη εντύπωση διότι για τον Άγιο όχι μόνο είχαν ακούσει αλλα και είχαν δει και βίωση πολλά να εκτυλίσσονται μπρος στα γυμνά μάτια τους και πλέον λόγιζαν το υπερφυσικό ως φυσικό.
Μα κι εμείς ας το αναλογιστούμε γιατί σήμερα δεν βλέπουμε τίποτε ως θαύμα. Γιατί σκοτείνιασε τοσο ο νούς κ η ψυχή μας;
Δες εκείνον τον λύχνο που ξεχείλισε απο έλαιον, τι σου θυμίζει; Μήπως και σου φέρνει στο μυαλό έναν άλλον που ξεχειλίζει απο έλεος; Αφουγκράσου τούτη την στιγμή. Αφουγκράσου και αυτόν, πλησίασε τον και θα δείς πως και ο δικός σου σκοτεινιασμένος λύχνος της καρδιάς και της ψυχής σου θα λάμψει ξανά με φως άσβεστο με φλόγα δυνατή και με αγάπη και ζήλο που θα ξεχειλίζει απο την καρδία σου.
Ασημακόπουλος Σπυρίδων