«Ὅταν οὖν ἔλθῃ ὁ κύριος τοῦ άμπελῶνος, τί ποιήσει τοῖς γεωργοῖς ἐκείνοις;»

Ιεροδιακόνου  Ιεράς Μητροπόλεως Ταμασού και Ορεινής, Ραφαήλ Μισιαούλη

«Ὅταν οὖν ἔλθῃ ὁ κύριος τοῦ άμπελῶνος, τί ποιήσει τοῖς γεωργοῖς ἐκείνοις;[1]»

Ο Χριστός χρησιμοποίησε την εικόνα της αμπέλου, και όχι άλλου δέντρου ή φυτού, διότι προετοιμάζει έτσι τους πιστούς να κατανοήσουν ότι το προϊόν της αμπέλου, ο οίνος, θα δοθεί στο Μυστικό Δείπνο για να είναι το ίδιο το αίμα του με το οποίο θα ενώνονται οι πιστοί στους αιώνες με τον Ίδιο και μεταξύ τους. Έτσι θα καθίστανται σύναιμοι, θα ενώνονται στο τίμιο και πανακήρατο Αίμα Του.

Ο Χριστός στο σημερινό Ευαγγέλιο προφητεύει το εκούσιο πάθος του, προλέγει την σταύρωσή του, η οποία θα είναι το γεγονός της αναθέσεως της Αμπέλου, δηλαδή της Εκκλησίας, σε ανθρώπους που πιστεύουν στο Χριστό και δίνουν την ζωντανή μαρτυρία της Πίστεως, ακόμη και με το ίδιο τους το αίμα.

Συγκεκριμένα αναφέρει για κάποιον οικοδεσπότη ο οποίος φύτεψε ένα αμπέλι το περιέφραξε, έφτιαξε ένα πατητήρι και ένα πύργο για να μένουν οι γεωργοί που θα αναλάμβαναν τη φροντίδα του αμπελώνα. Όταν έφτασε ο καιρός του τρύγου ο οικοδεσπότης έστειλε τους δούλους του να πάρουν το μερίδιο που του αναλογούσε από τη σοδειά. Αλλά οι γεωργοί μόλις είδαν τους δούλους άλλους έδειραν, άλλους λιθοβόλησαν και άλλους σκότωσαν. Τότε ο οικοδεσπότης αποφάσισε να στείλει περισσότερους δούλους αλλά και αυτοί είχαν την ίδια αντιμετώπιση από τους γεωργούς. Παρόλα ταύτα ο Οικοδεσπότης δείχνει μεγαλοψυχία, και στέλνει ακόμα μια φορά τους υπηρέτες του. Οι γεωργοί δεν συνετίστηκαν κάνοντας τα ίδια.

 Τέλος αποφάσισε να στείλει τον ίδιο του το γιό, πιστεύοντας ότι θα τον σεβαστούν. Αλλά αυτοί μόλις τον είδαν είπαν μεταξύ τους ότι αυτός είναι ο κληρονόμος. Τον οδήγησαν έξω από το κτήμα και τον σκότωσαν για να κληρονομήσουν οι ίδιοι τον αμπελώνα.

Απορεί ο καθένας με τη νοοτροπία και την  κακότητα των γεωργών εκείνων. Αντί να ευγνωμονούν τον κύριό τους, που τους είχε τιμήσει τόσο πολύ, αντί να συνδεθούν στενότερα μαζί του, αυτοί εντελώς αδικαιολόγητα απομακρύνθηκαν και αποξενώθηκαν από εκείνον. Έγιναν εχθροί του! Έφθασαν να θανατώσουν και τον γιο του τον πολυαγαπημένο.

Οι γεωργοί ήταν οι θρησκευτικοί ηγέτες του Ισραήλ, Αρχιερείς, Γραμματείς και οι πρεσβύτεροι. Σ’ αυτούς ο Θεός εμπιστεύθηκε την καθοδήγηση του λαού. Έπρεπε οι ίδιοι να παραμείνουν «πρώτων πυλών» και να εμπνέουν το λαό του Θεού, να αναμένει Λυτρωτή, με την αποχή από την αμαρτία, τηρώντας το Λόγο του Θεού. Οι «γεωργοί» συνέχιζαν τη ζωή τους χωρίς σχέση με το Θεό, μέχρι και την ημέρα του Κυρίου στη γη. Ο Θεός έστειλε τον Υιό Του τον αγαπητό, με τη σκέψη πως θα τον σεβαστούν και θα αποδώσουν σ’ Αυτούς τους καρπούς του Αμπελώνα. Αλλά μήτε και τον Υιό σεβάστηκαν που ζητούσε θεάρεστους καρπούς γιατί ποτέ τους δεν απόκτησαν. Εισήλθαν εν του «Αμπελώνος» άσωτοι, τελώνες, πόρνες, αμαρτωλοί που μετανοούσαν και με δάκρυα ζητούσαν άφεση αμαρτιών γιατί λύπησαν το Θεό Πατέρα, και οι θεωρητικοί γνώστες του Νόμου, οι ηγέτες του Ισραήλ, έμειναν έξω, εγκλωβισμένοι στο «εγώ» τους και τη φιλαυτία τους. Τον αποδοκίμασαν και τον καταδίκασαν σε θάνατο σταυρικό, ατιμωτικό.

Μετά την διήγηση της παραβολής ο Κύριος ρώτησε τους ίδιους τους ακροατὲς Του: Όταν λοιπόν έρθει στο αμπέλι του «ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος, τί ποιήσει[2]», τι είναι δίκαιο και πρέπον να κάνει με τους γεωργοὺς εκείνους;
«Κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς[3]», ἔδωσαν αὐθόρμητη ἀπάντηση ὅλοι. Πρέπει να τους εξολοθρεύσει και μάλιστα με θάνατο  σκληρό, αντάξιο της φρικτής κακίας τους. Κατόπιν δε να εμπιστευθεί τον αμπελώνα σ’ άλλους γεωργούς, οι οποίοι «ἀποδώσουσιν αὐτῷ τοὺς καρποὺς ἐν τοῖς καιροῖς αὐτῶν[4]». Κάθε φορά που θα έρχεται η εποχὴ της καρποφορίας, θα του δίνουν τον καρπὸ που του ανήκει.

«Λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας[5]». Αυτή η πέτρα που περιφρόνησαν και πέταξαν μακριὰ σαν ακατάλληλη και άχρηστη οι κτίστες, αυτὴ έγινε το θεμέλιο και το βασικὸ αγκωνάρι πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η οικία. «Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν[6]». Και μένουν έκπληκτα τα μάτια των πιστών, που διαπιστώνουν την συγκλονιστικὴ αυτὴ επέμβαση του Παντοδυνάμου και Δικαίου Θεού.

Με την παραβολή αυτή ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός θέλει να τονίσει καταρχάς ότι το «έθνος άγιον» ή αλλιώς ο «λαός του Θεού» δεν είναι απλά εκείνοι οι άνθρωποι που διάλεξε ή διαλέγει ο Θεός, αλλά εκείνοι που εργάζονται τίμια τη διδασκαλία και τις εντολές που τους εμπιστεύεται.

Aγαπητοί αδελφοί,

Η Εκκλησία είναι αμπέλι, που ποτίστηκε με το τίμιο Αίμα του Χριστού μας, και το αίμα μυριάδων, εκατομμυρίων Μαρτύρων και Αγίων. Και το αμπέλι αυτό της Εκκλησίας έχει φραγμό. Η Εκκλησία δεν είναι αμπέλι ξέφραγο, για να κάνει ο καθένας  ό,τι θέλει και να λέει ό,τι θέλει και να διδάσκει ό,τι θέλει. Όχι. Η Εκκλησία έχει φραγμό. Και φραγμός της Εκκλησίας είναι το Ευαγγέλιο και οι Ιεροί Κανόνες. Όποιος διδάσκει  αντίθετα απ’ ό,τι λέει το Ευαγγέλιο και οι Ιεροί Κανόνες, είναι σαλταδόρος, που πηδάει τον φράχτη και βγαίνει έξω από το αμπέλι της εκκλησίας, και επομένως δεν είναι  μέλος της Εκκλησίας.