«Τὸ ψέμα εἶναι ψέμα…»

Χά χά χά!!! μάθατε, φίλοι μου, τὸ νέο μου χόμπι;
Εἶναι νὰ κάθομαι καὶ νὰ ἀκούω ψέματα, καὶ αὐτό, ἐνῶ γνωρίζω τὴν ἀλήθεια!!!
Τελικά, μικρὰ ἢ μεγάλα ψέματα, ὅταν τὰ ἀντιλαμβάνεσαι, γιατί, δυστυχῶς, σὲ κάποιους τὸ ψέμα εἶναι συνυφασμένο μὲ τὴ ζωή τους, σὲ ἐκνευρίζουν, σὲ πληγώνουν!
Καὶ μὴ ξεχνᾶμαι πώς, ὅπως εἶπε καὶ ὁ Μενέλαος Λουντέμης: «Ἔχουν εἰπωθῆ ψέματα, ποὺ ντράπηκαν τὰ ἴδια, μιᾶς καὶ δὲν ντράπηκαν τὰ στόματα ποὺ τὰ εἶπαν»…
Ὡστόσο, ὑπάρχουν διάφοροι σκοποὶ ποὺ ἐξυπηρετεῖ ἕνα ψέμα:
Κάποιος μπορεῖ νὰ ψεύδεται, γιατί ἐπιθυμεῖ νὰ γίνεται ἀρεστὸς ἀπὸ τοὺς γύρω του ἢ νὰ ἀποκτᾶ πάντα αὐτὸ ποὺ θέλει.
Κάποιος ἄλλος, μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, δημιουργεῖ ἕναν κόσμο μέσα στὸν ὁποῖο ἀρχίζει καὶ ὁ ἴδιος νὰ πιστεύῃ πὼς τὰ ψέματα ποὺ χρησιμοποιεῖ ἀνταποκρίνονται στὴν πραγματικότητα.
Ἐπίσης, ὑπάρχουν τὰ ψέματα ποὺ σκοπὸ ἔχουν νὰ ἐξαπατήσουν, καλύπτοντας κάποια παράλληλη σχέση ἢ τὴν ἔλλειψη ἐνδιαφέροντος γιὰ τὴν ὑπάρχουσα σχέση, ἀλλὰ καὶ τὰ λεγόμενα «λευκὰ ψέματα», ποὺ συνήθως χρησιμοποιοῦνται γιὰ νὰ μὴν στενοχωρήσουν τὸν ἄλλο ἢ γιὰ νὰ ἀποφευχθῇ μιὰ σύγκρουση ἢ δυσαρέσκεια μεταξὺ τῶν συντρόφων.
Ξέρετε ποιό εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ προσόντα τῶν ἀνθρώπων ποῦ ἔχουν κοινωνικὴ ἐπιτυχία, ποῦ καταφέρνουν νὰ ἀναρριχηθοῦν ἢ νὰ ἀφήσουν τὸ ἀποτύπωμά τους στὴν ἱστορία;
Ξέρουν νὰ λένε ὡραία ψέματα!
Ἢ, ὅπως πολὺ ὡραῖα τὸ βάπτισαν, γιὰ νὰ μὴν τοὺς ἐλέγχῃ ἡ συνείδησή τους: «ἐξωραΐζουν τὴν ἀλήθεια»!!!
Σὲ κάθε περίπτωση, ὅμως, μικρὸ ἢ μεγάλο, περιστασιακὸ ἢ συστηματικό, τὸ ψέμα εἶναι ψέμα… τὸ ὁποῖο στὸ τέλος πληγώνει!!! καὶ ἀφοῦ πληγώνει τότε, γιατί; γιατί τοῦ ἐπιτρέπουμε νὰ κάνῃ τὴν ἐμφάνισή του, δηλητηριάζοντας τὴν κάθε σχέση;
Τὸ ἴδιο κάνουμε καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό μας. Τὸν κρύβουμε κάτω ἀπὸ κάποια μικρὰ ἢ μεγάλα ψεύδη γιατί ἀνησυχοῦμε πὼς θὰ χάσουμε τὸ θαυμασμό, τὴν ἐκτίμηση ἢ τὴν ἀγάπη τῶν ἄλλων. Κρύβουμε τὶς βαθύτερες σκέψεις μας, τὶς ἀδυναμίες μας, τὰ κόμπλεξ μας, τὴν ἡλικία καὶ τὰ κιλά μας, τοὺς «ταπεινοὺς» συγγενεῖς μας, τὴ σκόνη κάτω ἀπὸ τὸ χαλί, τὸν ἀριθμὸ τῶν ἐραστῶν μας!!!
Ὅλοι ἐκπαιδευόμαστε στὴν ψευτιὰ ἀπὸ τὴν παιδική μας ἡλικία…
Ξεκινᾶμε, ἀθῶοι βέβαια γι’ αὐτό, καὶ συχνὰ φέρνουμε τὴν καταστροφὴ στὸν κόσμο τῶν μεγάλων, μὲ τὴν εὐθύτητα μας… μὲ τὴν εἰλικρίνειά μας…
Καθὼς τὰ παιδιά, δὲν ἔχουν μάθει ἀκόμα τοὺς κανόνες ὑποκρισίας τῶν ἐνηλίκων καὶ δὲν ἔχουν ἀντιληφθεῖ τὸ παιχνίδι τῶν συμβάσεων ποὺ παίζουμε γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ συμβιώνουμε, ξεπερνοῦν κάθε εἴδους τυπικότητες καὶ ἀβρότητες καὶ χτυπᾶνε κατευθείαν στὸ ψαχνὸ μὲ τὶς ἀλήθειες τους, φέρνοντας τοὺς μεγάλους σὲ δύσκολη θέση…
Πόσες φορὲς τὰ πιτσιρίκια, δὲν ἔχουν ξεφουρνίσει «στοὺς ξένους» μικρὰ καὶ μεγάλα οἰκογενειακὰ μυστικά!
Κατόπιν τρῶνε μιὰ κατσάδα ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους καὶ ἔτσι διδάσκονται πὼς ὑπάρχουν δυὸ βασικὲς ἀλήθειες: “ἡ δική μας καὶ τῶν ἄλλων”!!!
Ἂς μὴν ξεχνοῦμε πώς “ἀπὸ μικρὸ καὶ ἀπὸ χαζὸ (τρελό) μαθαίνεις τὴν ἀλήθεια”! (Ἑλληνικὴ παροιμία)
Δὲν ὑπάρχει, φίλοι μου, ἀθῶο ψέμα! Ὅσο “ἁγνὲς” καὶ ἂν εἶναι οἱ προθέσεις μας, ὁ τρόπος εἶναι σκάρτος…
Τὸ πιὸ μικρὸ ψέμα, μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς καταστροφῆς μιᾶς σχέσης καὶ αὐτὸ ἰσχύει γιὰ ὅλες τὶς σχέσεις ἀνεξαιρέτως…
Ἐλεύθερος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ζεῖ χωρὶς νὰ ψεύδεται…
Δυστυχῶς, ἔχει γεμίσει ὁ κόσμος ἄδειους ἀνθρώπους, ποὺ χρησιμοποιοῦν τὸ ψέμα, ὡς τρόπο διαφυγῆς, γιὰ νὰ καλύψουν τὰ κενά τους, καὶ νὰ διαφύγουν ἀπὸ καταστάσεις ποὺ δὲν εἶχαν τὴν κατάληξη ποὺ ἤλπιζαν…
Δυστυχῶς, ἔχουμε ὅλοι συμβιβαστεῖ σ’ αὐτὴ τὴν ψευδαίσθηση μιᾶς ἀλήθειας, ἡ ὁποία προσπαθῆ νὰ μᾶς ρίξῃ στάχτη στὰ μάτια, γιὰ νὰ μὴν μποῦμε κἂν στὴ διαδικασία νὰ ψάξουμε τί πραγματικὰ κρύβει κάτω ἀπ’ τὴν ἐπιφάνειά της…
Κάνουμε τὴν καρδιὰ μᾶς πέτρα γιὰ νὰ σώσουμε, ὅ,τι μποροῦμε ἀπ’ τὰ συντρίμμια σχέσεων ποὺ ἔφτασαν στὸ τέλος τους, καὶ ξέρετε γιατί;
Γιατὶ δὲν εἴχαμε ποτὲ τὸ θάρρος νὰ ἐναντιωθοῦμε σ’ αὐτὰ ποὺ σταδιακὰ τὶς κατέστρεφαν… καθίσαμε μὲ τὰ χέρια σταυρωμένα στὸ πρόσωπο αὐτῆς τῆς ἐπικείμενης καταστροφῆς καὶ δὲν προσπαθήσαμε, ὅσο θὰ ἔπρεπε γιὰ νὰ τὴν ἀποτρέψουμε…
Ζοῦμε, λοιπόν, ὁ καθένας μας, στὸν ἀτομικό του ὑποκειμενικὸ κόσμο…
Ποιά, τελικά, εἶναι ἡ ἀλήθεια;
Ἡ ἴδια ἡ ἐτυμολογία τῆς λέξης μᾶς τὸ δηλώνει: ἡ ἀ-λήθεια εἶναι ἡ ἀπουσία τῆς λήθης. Μὲ αὐτὴ τὴν ἔννοια, ὅ,τι δὲν παραδίδεται στὴ λήθη παραμένει ἀθάνατο. Καὶ ἴσως τελικὰ νὰ μὴν ἔχει τόση σημασία τὸ νὰ μὴ λέμε κάποια ψέματα, ὅσο τὸ νὰ εἴμαστε ἀληθινοί…
Ἡ ἀμοιβαία εἰλικρίνεια, ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα συστατικὰ μιᾶς ἐπιτυχημένης σχέσης…
Τὰ ψέματα, ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, προκαλοῦν ἀρνητικὰ συναισθήματα, δυσχεραίνουν τὴν ἐπικοινωνία, διαβρώνουν τὴ σχέση… ἄλλωστε, δὲν εἶναι τυχαία ἡ φράση: «τὸ ψέμα ἔχει ταχύτητα, ἀλλὰ ἡ ἀλήθεια ἔχει ἀντοχή». (Edgar J. Mohn)
Ἐμεῖς, τί εἴδους σχέση θέλουμε;
Ἕνα ψέμα, φίλοι μου, ποὺ ἐπαναλαμβάνεται, γίνεται ἀλήθεια, ἂν δὲν προλάβουμε νὰ τὸ ἐντοπίσουμε ἐγκαίρως… καὶ ἂν αὐτὸ συμβεῖ, δὲ θὰ καταφέρουμε ποτὲ νὰ ξεχωρίσουμε, ποῦ τελειώνει τὸ ἕνα καὶ ποῦ ξεκινάει τὸ ἄλλο…!
Ἂς τὸ σκεφτοῦμε!!!

Στοχαστής