Προεόρτια της Μετακομιδής των Ι. Λειψάνων του Αγ. Λουκά του ιατρού

Το Σάββατο 25 Μαΐου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον υπό κατασκευή Ιερό Ναό του Αγίου Λουκά του ιατρού Αρχιεπ. Συμφερουπόλεως στην Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά Βεροίας.

Το διήμερο 28 και 29 Μαΐου θα εορταστεί η Μετακομιδή του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Λουκά του ιατρού Αρχιεπ. Συμφερουπόλεως με πλήθος λατρευτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων, όπου θα πραγματοποιηθεί και η υποδοχή  της Τιμίας Κάρας του Αγίου Παρθενίου Επισκόπου Λαμψάκου – Προστάτου των καρκινοπαθών.

Η ομιλια του Σεβασμιωτάτου:

«Ἔχομεν δέ τόν θησαυρόν ἐν ὀστρα­κίνοις σκεύεσιν, ἵνα ἡ ὑπερ­βολή τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καί μή ἐξ ἡμῶν».

Περίεργος ὁ λόγος τοῦ ἀποστό­λου Παύλου πρός τούς Κορινθί­ους.

Πῶς εἶναι δυνατόν νά φυ­λάσ­σει κανείς ἕνα θησαυρό σέ ὀστρά­κινο σκεῦος; Πῶς εἶναι δυνατόν νά φυλάσσει κανείς ὅ,τι πιό πολύ­τιμο μέσα σέ ὅ,τι πιό εὐτελές; Πῶς εἶ­ναι δυνατόν νά φυλάσσει κανείς κάτι πού προσελκύει τούς κλέπτες μέ­σα σέ ἕνα τόσο εὐπαθές κάλυμ­μα;

Ὅμως ὁ θησαυρός στόν ὁποῖο ἀναφέρεται ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπό­στολος δέν εἶναι ἀπό ἐκείνους τούς ἐπίγειους καί φθαρτούς θη­σαυ­ρούς, γιά τούς ὁποίους λέγει ὁ Χριστός ὅτι «σής καί βρῶσις ἀφα­νίζει» καί τούς ὁποίους «κλέπται διορύσσουσι καί κλέπτουσι». Δέν εἶναι οὔτε κἄν κάποιος ἀπό τούς πνευματικούς θησαυρούς, ὅπως ἡ γνώση ἤ ἡ πνευματική καλλιέρ­γεια, τούς ὁποίους μέ κόπο καί προσπάθεια πολλή συγκεντρώνει ὁ ἄνθρωπος ἀγωνιζόμενος στή ζωή του.

Ὁ θησαυρός γιά τόν ὁποῖο μᾶς ὁμιλεῖ ὁ ἀπόστολος εἶναι θεῖος, δέν εἶναι ἀνθρώπινος. Εἶναι ὁ θη­σαυρός τῆς πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Εἶναι ὁ θησαυρός τῆς Χά­ρι­τος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος προσ­φέ­ρεται σέ ὅσους τόν πιστεύουν καί ἔχουν τήν ψυχή τους καθαρή καί ἀνοικτή γιά νά τόν δεχθοῦν. Εἶναι ὁ θησαυρός τῶν θείων δωρεῶν καί τῶν χαρισμάτων τά ὁποῖα δί­δει ὁ Θεός «ἑνί ἑκάστῳ» «πρός κα­ταρ­τισμόν τῶν ἁγίων, εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώ­ματος τοῦ Χριστοῦ».

Καί ὁ θησαυρός αὐτός δέν ἔχει ἀνάγκη ἀνθρωπίνης προστασίας ἤ ὑλικῶν μέσων γιά νά διαφυλαχθεῖ καί νά διατηρηθεῖ. Ὁ Χριστός μᾶς τόν προσφέρει γιά νά τόν ἀξιο­ποιήσουμε. Μᾶς τόν ἐμπιστεύεται γιά νά ἐργασθοῦμε μέ αὐτόν γιά τήν σωτηρία μας ἀλλά καί γιά τήν πνευματική ὠφέλεια τῶν ἀδελ­φῶν μας, «κατά τό μέτρο τῆς δω­ρεᾶς».

Τό ὀστράκινο σκεῦος, στό ὁποῖο ἀναφέρεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος, δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ἀνθρώ­πι­νη ὕπαρξή μας, ἡ ὁποία εἶναι ὄντως εὔθραστη καί ἀσθενική, ἀλλά γίνεται ἀνθεκτική καί ἰσχυ­ρή μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ. Γίνεται ἰσχυρή καί ἀνθεκτική, ὅταν ὁ ἄν­θρωπος δέν νομίζει ὅτι εἶναι κά­ποιος, ὅτι ἔκανε κάτι, ὅτι μπορεῖ νά κάνει κάτι, ἀλλά θωρακίζει τήν ψυχή του καί τόν θησαυρό τῆς Χάριτος καί τῶν θείων δωρεῶν μέ τήν ταπείνωση. Γίνεται ἰσχυρή καί ἀνθεκτική, ὅταν ὁ ἄνθρωπος πι­στεύει ὅτι ὅ,τι κάνει καί ὅ,τι ἐπι­τυγχάνει, ὅσο σπουδαῖο καί μεγά­λο καί ἄν εἶναι, δέν εἶναι δικό του ἐπίτευγμα, εἶναι ἔργο τῆς δυνά­μεως τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία, κατά τή διαβεβαίωση τοῦ Χριστοῦ στόν ἀπόστολο Παῦλο, «ἐν ἀσθενείᾳ τε­λειοῦται».

Γι᾽ αὐτό καί ὁ Χριστός δέν ἀνέ­θεσε τή διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου του σέ σοφούς καί πεπαιδευμένους κατά κόσμον ἀνθρώπους, ἀλλά, «τά μωρά τοῦ κόσμου ἐξελέ­ξα­το»· τήν ἀνέθεσε σέ ἀγραμμάτους ἁλιεῖς, γιά νά μήν θεωρήσει κα­νείς ὅτι ἡ ἐπιτυχία τοῦ ἔργου τῶν ἁγίων ἀποστόλων ἦταν ἀποτέ­λε­σμα ἀνθρωπίνων ἱκανοτήτων ἤ κο­σμικῆς ἰσχύος καί παραβλέψει τή δύναμη τοῦ Θεοῦ. Γιατί ἡ δύ­ναμη τοῦ Θεοῦ ἦταν αὐτή πού ἐνί­σχυσε τούς ἀποστόλους, τούς μάρ­τυρες καί τούς ἁγίους τῆς Ἐκ­κλη­σίας μας, ἡ ὁποία παρά τίς δυ­σκολίες, τίς ἀντιξοότητες, τούς διωγμούς καί τά μαρτύρια πού ὑπέστη καί συνεχίζει νά ὑφίσταται διακονώντας σέ ἕναν κόσμο, στόν ὁποῖο ὁ μισόκαλος διάβολος συνε­χίζει νά βάζει προσκόμματα, συνε­χίζει νά δημιουργεῖ σκάνδαλα, προ­­­κειμένου νά ἀποτρέψει τή σω­τη­ρία τῶν ἀνθρώπων, συνεχίζει νά ἐκφράζει τήν «ὑπερβολή τῆς δυ­νάμεως τοῦ Θεοῦ», συνεχίζει διά τῶν διακόνων της, ἱε­ρέων καί ἐπισκόπων, νά κηρύσσει «Χριστόν ἐσταυρωμένον καί ἀνα­στάντα» καί ἐργάζε­ται «ἄχρις οὗ μορφωθῇ Χριστός στίς ψυχές τῶν ἀνθρώ­πων».

Καί ἡ δύναμη αὐτή τοῦ Θεοῦ ἀπο­­τελεῖ τό ἀσφαλές στήριγμα τοῦ ἀνθρώπου στόν ἀγώνα του εἴ­τε γιά τή δική του πνευματική πρό­οδο, εἴτε γιά τήν ἱερα­πο­στολι­κή του δράση, εἴτε γιά τή διακονία του μέσα στήν Ἐκκλησία, διότι γνωρίζει ὅτι ὁ ἀγώνας του καί τό ἀποτέλεσμά του βρίσκεται στά χέ­ρια τοῦ Θεοῦ. Καί γι᾽ αὐτό δέν ἀνη­συχεῖ καί δέν ἀγωνιᾶ, ἀλλά ἐργάζεται μέ ταπείνωση νά ἐπιτε­λεῖ τό θέλη­μα τοῦ Θεοῦ καί νά εὐ­α­ρεστεῖ ἐνώ­πιόν του.

Αὐτή τή δύναμη τοῦ Θεοῦ ἄς ἐκ­ζη­τοῦμε καί ἐμεῖς πάντοτε, προ­κει­μένου νά διαφυλάττουμε τόν θησαυρό πού ἐμπιστεύθηκε ἡ ἀγά­πη του στά ὀστράκινα σκεύη μας, ὥστε νά ἀποδειχθοῦμε ἄξιοι τῆς ἐμπιστοσύνης καί τῆς δωρεᾶς του καί νά δοξάζεται τό ὄνομά του καί δι᾽ ἡμῶν τῶν ταπεινῶν.