Ὀ ἁπλοῦς προσηνής καί εὐγενής Ἐπίσκοπος Ἀνδίδων

Ἐπικήδειος εἰς μακαριστόν Ἐπίσκοπον Ἀνδίδων κυρό Χριστοφόρον

Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Δοσιθέου Καστόρη

Μετά βαθυτάτης καί εἰλικρινοῦς συγκινήσεως ἱστάμεθα σήμερον ὅλοι πρό τῆς τιμίας σοροῦ τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Ἀνδίδων κυροῦ Χριστοφόρου, τήν ὁποίαν θά ἀποθέσωμεν ἐντός ὀλίγου εἰς τήν τελευταίαν τοῦ τάφου κατοικίαν, «εἰς γῆν ἐξ ἐλήφθη» κατά τήν Γραφήν. Τήν συγκινητικήν ταύτην ὥραν τοῦ ὑστάτου ἀποχαιρετισμοῦ καθώς βλέπω ἄπνουν καί ἀκίνητον ἐντός τοῦ φερέτρου τόν ἀείμνηστον Ἐπίσκοπον, ἀνακαλῶ εἰς τήν μνήμην μου τάς κορυφαίας στιγμάς τοῦ βίου του πρό πολλῶν ἐτῶν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ὁσίου Λουκᾶ, κατά τήν μοναχικήν κουράν του καί τήν εἰς διάκονον χειροτονίαν του τό ἔτος 1986 ὑπό τοῦ τότε Μητροπολίτου καί νῦν Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ.κ. Ἱερωνύμου καί εὐθύς ἀμέσως τήν εἰς πρεσβύτερον χειροτονίαν του καί εἰς ἀρχιμανδρίτην προχείρισιν εἰς τόν Ἱερόν Ναόν  Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀττικῆς.

Δέν θεωρῶ σκόπιμον ἀπό τοῦ βήματος τούτου νά προβῶ εἰς λεπτομερῆ βιογράφησιν τοῦ ἐκλιπόντος ἱεράρχου. Ἀναφέρω ἁπλῶς καί ἐνδεικτικῶς τήν λαμπράν ἐπιστημονικήν του ἐπάρκειαν διαθέτοντος σπανίους διά τήν ἐποχήν του ἀκαδημαϊκούς τίτλους μεταπτυχιακῶν σπουδῶν καί δή ἐν Μεγάλῃ Βρεταννίᾳ.

Εἰργάσθη ἐπί μακρόν ἐπιτυχῶς ὡς ἐκπαιδευτικός καθηγητής εἰς τήν Ἀθωνιάδα Ἐκκλησιαστικήν Ἀκαδημίαν, διευθυντής Γυμνασίου καί Λυκείου (1959-1990). Μέ σεβασμόν καί εὐγνώμονα ἀγάπη τόν ἐνθυμοῦνται οἱ πάλαι μαθηταί του εἰς τήν ἐπαρχίαν μας, μάλιστα δέ εἰς τήν κωμόπολιν τῆς ἱστορικῆς Χαιρωνείας.

Ἡ μόρφωσίς του καί ἡ παιδαγωγική του ἐπάρκεια ἐξετιμήθησαν τόσον, ὥστε ἡ πολιτεία νά ἀποβλέψῃ πρός τάς γνώσεις του καί τήν ἱκανότητά του καί νά ἀναθέσῃ εἰς αὐτόν τήν θέσιν τοῦ προϊσταμένου τῆς Διευθύνσεως Δευτεροβαθμίου Ἐκπαιδεύσεως τοῦ Νομοῦ Βοιωτίας κατά τά ἔτη 1990-91.

Κατά τήν ἐνάσκησιν τῶν σπουδαίων του καθηκόντων ἐπέδειξε θαυμαστόν ζῆλον, ὑπευθυνότητα καί πνεῦμα δικαιοσύνης καί συναδελφικότητας πρός τούς ὑφισταμένους του, καταλιπὼν εἰς πάντας ἀρίστας ἐντυπώσεις. Ἡ ὑπομονή, ἡ φιλοτιμία, ἡ ἀνεξικακία καί ἡ ἡθική ἀνωτερότης διέκρινον αὐτόν εἰς ὀλας τάς ἐκφάνσεις τῆς σταδιοδρομίας του. Καί πάντα ταῦτα ἐν πνεύματι ταπεινοφροσύνης, σεμνότητος καί μετριοπαθείας.

Ἔλαβεν ὡσαύτως μέρος εἰς ἱεραποστολάς εἰς Ν.Κορέαν (1989) καί  Χόνγκ-Κόνγκ (1992, 1994, 1995) καί διετέλεσε ἱερατικῶς προϊστάμενος τοῦ  Ι. Ν. Ἁγίου Γεωργίου Τορόντο καί Διευθυντής τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογικῆς Ἀκαδημίας Τορόντο (1997- 2006).

Παντοῦ εἰς τήν διάβασίν του κατέλιπεν ἀγαθάς ἐντυπώσεις καί ἄριστα ἀποτελέσματα, ἐργαζόμενος πάντοτε εὐσυνειδήτως, ἀλλά καί σεμνῶς καί ἀθορύβως.

Ἡ Μεγάλη του Χριστοῦ Ἐκκλησία ἐκτιμήσασα τά τυπικά καί οὐσιαστικά προσόντα του τόν ἐξέλεξε τήν 26ην Ἰουνίου 1999 Βοηθόν Ἐπίσκοπον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Τορόντο ἐν Καναδᾷ, μέ τόν τίτλο «Ἐπίσκοπος Ἀνδίδων».

Καί εἰς τήν ἀνωτάτην Ἀρχιερατικήν βαθμίδα ἀνελθών παρέμεινεν ἁπλοῦς προσηνής καί εὐγενής. Ἦτο πάντοτε ὁ ἤρεμος διδάσκαλος, ὁ ἀσφαλής ὁδηγός, ὁ ἀγαπῶν φίλος. Ὅπου κι ἄν ὑπηρέτησεν εἴτε ὡς κληρικός, εἴτε ὡς ἐκπαιδευτικός λειτουργός, ὁ ἐκλιπών Ἱεράρχης ἠνάλωσεν ἑαυτόν ἐν τῇ διακονίᾳ τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς κοινωνίας.

Τά ἀνθρωπιστικά του προσόντα ἦσαν ἐπί πλέον τά συνοδοιποροῦντα πρός τά ἐκ τῆς ἀρχιερωσύνης καθήκοντα καί ὁ εὐτυχής αὐτός συνδυασμός συνύφαινε τήν σεμνήν καί διακριτικήν του προσωπικότητα, ἡ ὁποία θά μείνῃ ἀσφαλῶς ἀλησμόνητος εἰς τούς γνωρίσαντας αὐτόν.

Εἰς τό τέρμα τῆς ἐπί γῆς πορείας του ὑπό τό βάρος προβλημάτων ὑγείας ἀποτόκων τῆς προκεχωρημένης ἡλικίας, εἶχε τήν εὐλογία νά τύχῃ στοργικῆς περιθάλψεως εἰς τό Θεραπευτήριον Χρονίων Παθήσεων τῆς Τοπικῆς μας Ἐκκλησίας ἐν Λεβαδείᾳ, χάρις εἰς τήν ἀγαπητικήν διάθεσιν τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Γεωργίου.

Σεβασμιώτατε, εὔχεσθε ὅπως «ὁ καί νεκρῶν καί ζώντων ἐξουσιαστής» ἀναπαύσῃ μετά τῶν ἐκλεκτῶν Του τήν μακαρίαν ψυχήν τοῦ Ἐπισκόπου Ἀνδίδων, διότι εἶναι «μακάριοι οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες» ἐφ’ ὅσον δικαιοῦνται τόν τῆς δικαιοσύνης στέφανον ὡς τήν πίστιν τηρήσαντες καί τόν δρόμον τελέσαντες.

Ὅλοι, μαθηταί, συλλειτουργοί, πνευματικά τέκνα, τεθλιμμένοι συγγενεῖς κατά σάρκα, ὑπόσχονται ὅτι δέν θά λησμονήσουν τόν προσηνῆ καί εὐγενικόν, τόν Ἀρχιερέα, διδάσκαλον, ἀδελφόν καί φίλον.

«Μακάριος ὅν ἐξελέξατο καί προσελάβου, κατασκηνώσει ἐν ταῖς αὐλαῖς σου».