«Ολοι μαζί μπορούμε» να σώσουμε μία ζωή

Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα, Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης

Για την προστασία της αγέννητης ζωής πάλι σήμερα ο λόγος. Για τα εν γαστρί αγγελούδια που δολοφονούνται εν ψυχρώ μέσα στη μητρική «φωλίτσα» τους πριν προλάβουν να «ξεδιπλώσουν» τα «φτερά» τους για να «πετάξουν» στους αιθέρες της κοσμικής ύπαρξης. Εχω κατ’ επανάληψη «χαρτογραφήσει» με άρθρα μου από τις στήλες της «ΚτΟ» την σκοτεινή «κοιλάδα» του αίματος μέσα στην οποία «πνίγεται» η εν κυήσει ζωή και έχω επισημάνει τις αιτίες που δεν την αφήνουν να δει το φως του ήλιου. Επομένως δεν θα συνέτρεχε λόγος να επανέλθω στο θέμα αυτό, εάν δεν υπήρχαν κάποια νέα στοιχεία που με υποχρεώνουν να το πράξω. Πρόκειται για μία στατιστική που δημοσιεύθηκε πρόσφατα και μας δίνει ενδιαφέροντα στοιχεία για τα «ρυάκια» του αίματος που «εκβάλλουν» και «πλημμυρίζουν» τη σχετική «κοιλάδα». Μέχρι σήμερα μιλούσαμε με συνολικούς αριθμούς ετησίως, που μας έδειχναν ότι 350.000 περίπου κυοφορούμενοι «πνίγονται» τελικά κάθε χρόνο μέσα στην «κοιλάδα» του αίματος των εκτρώσεων! Οι νεότερες στατιστικές μας επιτρέπουν να βλέπουμε πιο αναλυτικά την φρικτή αυτή εικόνα μέσα από τις διάφορες κατηγορίες περιπτώσεων που τη συνθέτουν και συνιστούν τις «φλέβες», τις μερικότερες «πηγές», από τις οποίες απορρέουν τα «ρυάκια» της αιμορραγίας. Γνωρίζοντας κάποιος τις σχετικές «φλέβες» που δημιουργούν την αιματηρή «κοιλάδα» των εκτρώσεων, μπορεί να τις μελετήσει καλύτερα και να ψάξει να βρει ποιες από τις «φλέβες» αυτές του προσφέρουν ρεαλιστικές δυνατότητες ώστε να προσπαθήσει να τις «καυτηριάσει» ή τουλάχιστον να περιορίσει τη θλιβερή «ροή» τους. Οταν δεν μπορείς να εξαλείψεις πλήρως μία κοινωνική παθογένεια, αξίζει νομίζω τον κόπο η προσπάθεια να μετριάσεις το κακό που προκαλεί. Ετσι γίνεται πάντα με όλες τις κοινωνικές αρρώστιες. Κέρδος είναι τότε σε αυτές τις περιπτώσεις η μικρότερη ζημιά.

Σύμφωνα λοιπόν με τα νεότερα στατιστικά στοιχεία, μία πολύ μεγάλη «φλέβα» που συντηρεί την «κοιλάδα» του αίματος, προέρχεται από έγγαμες ή άγαμες γυναίκες οι οποίες, όπως δηλώνουν σχετικά, θα ήθελαν να κρατήσουν το παιδί που τους χάρισε μία ακούσια εγκυμοσύνη, αλλά δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να ανταποκριθούν στις ανάγκες της συντήρησης και ανατροφής του, γι’ αυτό αποφάσισαν να το «ρίξουν». Αναλόγου μεγέθους είναι και μία άλλη συναφής «φλέβα» που την δημιουργούν ομοίως άγαμες ή έγγαμες γυναίκες οι οποίες υπό άλλες συνθήκες θα ήταν διατεθειμένες να φέρουν εις πέρας την εγκυμοσύνη τους και να γεννήσουν το παιδί. Αναγκάζονται όμως να επιλέξουν τη λύση της έκτρωσης επειδή δεν έχουν κάποιον άνθρωπο να τις βοηθήσει στην φροντίδα του παιδιού. Στατιστικά οι δύο αυτές μεγάλες «φλέβες» αιμορραγίας υπολογίζονται στο 1/3 περίπου του συνολικού αριθμού των εκτρώσεων! Δεν γνωρίζω, αν είναι ακριβής ή υπερβολική η εκτίμηση αυτή. Είναι πάντως βέβαιο ότι ο σχετικός αριθμός είναι πολύ μεγάλος, ώστε να μη θεωρείται ευκαταφρόνητη μία προσπάθεια που εντάσσεται στην προοπτική της εξαφάνισης ή του περιορισμού του.

Το ερώτημα που τίθεται τώρα εδώ, προ αυτής της χρονίως αιμορραγούσας κατάστασης είναι απλό και αμείλικτο: Τι κάνει η Πολιτεία για να αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο πρόβλημα; Δεν την ενδιαφέρει η επίλυσή του; Αν όχι, γιατί; Και αν ναι, βάσει ποίων μέτρων θα επιδιώξει να το επιτύχει; Αλλωστε είναι αντιφατικό από τη μία μεριά να υπόσχεται η Πολιτεία 2.000 ευρώ στις οικογένειες για κάθε αποκτώμενο παιδί και από την άλλη να αδιαφορεί για την απώλεια δεκάδων χιλιάδων παιδιών κάθε χρόνο μέσα από την «φλέβα» των εκτρώσεων, που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, εάν η Πολιτεία δεν αδιαφορούσε για ορισμένα ελέγξιμα «ρυάκια» που σχηματίζουν τη φοβερή «κοιλάδα» του αίματος. Πρώτα λοιπόν θα έπρεπε να φροντίσει η Πολιτεία να «στερέψει» ή να περιορίσει τα σχετικά «ρυάκια» αίματος και μετά ή παράλληλα προς την φροντίδα της αυτή να γνοιασθεί με τις διάφορες παροχές της για την διεύρυνση της «αρτηρίας» που οδηγεί στην τεκνοποιία. Με την ίδια λογική μπορεί επίσης να ρωτήσει κάποιος, τι κάνει από την μεριά της και η Εκκλησία, για να διαφυλάξει τις ζωές των κυοφορουμένων, οι οποίοι μέσα από τις δύο προαναφερθείσες «φλέβες» «πνίγονται» στην «κοιλάδα» του αίματος των εκτρώσεων; Θα παρατηρούσε ίσως κάποιος εδώ ότι η Εκκλησία παγίως αποδοκιμάζει όλες συλλήβδην τις εκτρώσεις. Και επαναλαμβάνει την αποδοκιμασία της αυτή με κάθε τρόπο και με κάθε ευκαιρία. Είναι όμως αρκετή ή διά των Εγκυκλίων της Ιεράς Συνόδου ή η από Αμβωνος καταδίκη του φαινομένου των εκτρώσεων, όταν κάποιοι που κινδυνεύουν να παρασυρθούν από τα σχετικά «ρυάκια» του αίματος σου τείνουν εμμέσως πλην σαφώς «χείρα βοηθείας»; Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν εκπληρώνεις το χρέος σου για την προστασία της αγέννητης ζωής περιμένοντας να έλθουν σε εσένα εκείνοι που έχουν το πρόβλημα, σπρωγμένοι ίσως από τους «αφορισμούς» σου. Πόσους άλλωστε θα μαζέψεις έτσι; Πρέπει συνεπώς να πας εσύ σε αυτούς. Και αφού μιλήσεις μαζί τους, να τους ανοίξεις ύστερα προσβάσιμους «δρόμους», ώστε να ξέρουν, πώς θα έλθουν σε σένα, αν κρίνουν ότι η βοήθειά σου τούς είναι χρήσιμη.

Εχω κατ’ επανάληψη προτείνει συγκεκριμένες και ρεαλιστικές λύσεις για τον δραστικό περιορισμό των εκτρώσεων, άσχετα αν ο ποινικός νομοθέτης εμμένει στη βρεφοκτόνο πολιτική του. Δυστυχώς όμως οι σχετικές προτάσεις μου αντιμετωπίσθηκαν από όλους τους παραλήπτες τους με την ίδια προσοχή που άκουγε η έρημος τον Ιωάννη τον Πρόδρομο! Να το ξαναπώ λοιπόν ακόμη μία φορά εδώ: Κατά τη γνώμη μου, μόνον ένα Πολυτμηματικό Ιδρυμα υπό την σκέπη της Εκκλησίας με την στήριξη της Πολιτείας και την αρωγή πολλών ιδιωτών ή φορέων, θα μπορούσε μέσα από ένα πρόγραμμα του τύπου «όλοι μαζί μπορούμε» να συμβάλει αποτελεσματικά, αν όχι στην «αποξήρανση» της «κοιλάδας» του αίματος, πάντως στον περιορισμό της φρικτής έκτασής της. Με καθημερινά τηλεοπτικά σποτάκια Εκκλησία και Πολιτεία θα μπορούσαν να είναι συνεχώς σε διάλογο και σε επαφή με τους ενδιαφερόμενους, καθώς τα μηνύματά τους θα τους βοηθούσαν να «βαδίσουν» «δρόμους» που μέχρι σήμερα έψαχναν μάταια να τους βρουν: «Εμεινες έγκυος και σκέφτεσαι να ρίξεις το παιδί; Πριν πάρεις οποιαδήποτε απόφαση, έλα να μιλήσεις μαζί μας. Εχουμε τη λύση στο πρόβλημά σου». «Είσαι έγγαμη ή άγαμη εγκυμονούσα, αλλά σου λείπουν τα χρήματα ή η βοήθεια που χρειάζεσαι και γι’ αυτό σκέφτεσαι να διακόψεις την εγκυμοσύνη σου; Σε περιμένουμε να έλθεις, για να σου λύσουμε το πρόβλημα και να μοιραστούμε μαζί τη χαρά της ζωής που κουβαλάς στα σπλάχνα σου». Σε μία χώρα όπως είναι η Ελλάδα που εξαφανίζεται σιγά-σιγά δημογραφικά, δεν περισσεύει καμιά ζωή.

Κιβωτός της Ορθοδοξίας