Ο Δεσπότης Πατέρας μου Εκοιμήθη…

Μιά ὥρα τῆς ζωῆς φθάνει νά σέ σκοτώσει ἤ νά σέ ἀναστήσει. Μιά ὥρα πού ἦταν ξημέρωμα τῆς Τρίτης 26 τοῦ πιό παγωμένου Ἰούνη τῆς πόλης μας. Ἦταν 1.50. Μιά ὥρα πού χτυπάει τό τηλέφωνο καί σοῦ λέει ὅτι ἡ ἐλπίδα τοῦ ἐπιστροφικοῦ ταξιδιοῦ τοῦ πιό ἀγαπημένου, τοῦ πιό σεβάσμιου συνάμα καί τοῦ πιό σημαντικοῦ ἀνθρώπου στή ζωή σου λαβώθηκε θανάσιμα. Πέθανε ἡ ἐλπίδα τοῦ Σεπτέμβρη τῆς ζωῆς μου. Τότε πού περίμενα νά γυρίσεις Δέσποτα καί πατέρα μου ὑγιέστατος ξανά κοντά μας. Ὁ πατήρ Ἰωάννης ἀνήγγειλε μέ τρεμάμενη φωνή βουτηγμένη στή συγκίνησή του. …«Ὁ Δεσπότης μας κοιμήθηκε Ἰωάννα…». Καί ξεχύθηκαν ρομφαῖες πύρινες ἀπ’ τό ἀκουστικό στήν καρδιά, στό μυαλό. Ὁ πόνος ἔσφαξε τά φυλοκάρδια. Ἡ τρέλλα τῆς ψυχικῆς ἀνημποριᾶς βγῆκε μέ οὐρλιαχτά καί χτυπήματα πού ποτέ δέν ἔδωσαν τά χέρια στό κεφάλι καί στό σῶμα. Δεσπότη μου, Δεσπότη μου, Δεσπότη μου, Πατέρα, Προστάτη μου. Σφάδαζε ἡ ζωή μου πού τήν παρέλαβες δραματική μέ τόν ἔρχομό σου ὡς ἐκλεγμένος Μητροπολίτης καί πρίν ἐνθρονισθεῖς ἄρχισες νά μέ βοηθᾶς ἠθικά ἀπό τόν θησαυρικό σου χαρακτῆρα, τόν διανθισμένο μέ γνήσια πνευματικότητα καί ὑλικά ἀπό τό πενιχρό σου βαλάνδιο γιατί ἤμουν ἄνεργη. Μέ ὑπερτίμησες καί μέ ἔκανες συνεργάτιδά σου. Μέ ἀξίωσες νά γίνω ἐκκλησιαστική ὑπάλληλος στήν Ἱερά Μητρόπολη Λαρίσης καί Τυρνάβου τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1996. 26 Σεπτεμβρίου πρωΐ ἔγινα ἐργαζόμενη τῆς Ἐκκλησίας. Ἐγώ τό τίποτα ἔζησα τίς πλέον θησαυρικές πνευματικές καταστάσεις κοντά Σου. Κανένας δέν μέ νοιάστηκε στήν φτώχεια μου ὅσο Ἐσύ Δέσποτά μου. Ἐσύ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης καί Τυρνάβου μᾶς ἔκανες τήν τιμή στή μάνα μου κι ἐμένα νἄρχεσαι στό φτωχικό μας καί νά μᾶς φέρνεις χαρά. Ἐκήδευσες τή μάνα μου ὄχι σάν μιά φτωχή γιαγιούλα ἀλλά σάν μιά βασίλισσα.  Εἶδε ἐκείνη τή μέρα διερχόμενη τή Φαρσάλων κυρία πού δέν ἤξερε ὅτι κηδευόταν ἡ μάνα μου, εἴκοσι πέντε πατέρες καί τόν Μητροπολίτη νά εἶναι ἔξω ἀπό τό Ναό τῆς Ἀναλήψεως καί νόμισε ὅτι ἐκοιμήθη ὁ πατήρ Ἰάκωβος ἤ ὁ πατήρ Γεώργιος… Δεσπότη μου, τόσα χρόνια κοντά σου ἔμαθα τά Γράμματα καί τά Νοήματα τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ἡ ταπεινότητά Σου, ἡ καλωσύνη Σου, ἡ ἀμνησικακία Σου, ἡ ἀγάπη Σου ἡ πατερική σέ ὅλους μας ἀδιακρίτως τῆς στάσεως τοῦ καθενός ἀπέναντί Σου δέν ἐξιστοροῦνται μέ τά ἑκατομμύρια περιστατικά τῆς 24χρονης ζωῆς σου στήν Ἱερά Μητρόπολη Λαρίσης. Μά ἐκεῖνο τό πλέον διακριτικό στοιχεῖο τῶν πνευματικῶν ἀρετῶν Σου ἦταν ἡ Ἰώβεια ὑπομονή Σου. Ἡ καρτερικότητά Σου ὅταν μαρτυροῦσες τόν διωγμό καί τόν κατατρεγμό. Τήν συκοφαντία. Εἰσέπραξες πόνο καί παρέδωσες συγχώρεση, ἐναγκαλισμό καί ἀγάπη. Δέν ὑπῆρξε κανείς γιά Σένα ἐχθρός Πατέρα μου. Ὅλους τούς ἀγάπησες. Κι ὅσους ἤμασταν κοντά Σου πρίν φθάσεις στή Λάρισα κι ὅσους δέν θέλαν νά φθάσεις. Κοντά Σου μάθαμε τί εἶναι νά κλαῖς σιωπηλά καί νά δουλεύεις. Κι Ἐσύ δούλεψες σάν δοῦλος τῆς ἔννοιας Ἐργασία καί χαρά μέσα ἀπ’ τούς πόνους τῆς καρδιᾶς Σου. Παρέλαβες τό μηδέν σέ ὅλα τά ἐπίπεδα καί τό ἐργάσθηκες μέ τόν κυριολεκτικό καί τόν μεταφορικό ἱδρῶτα Σου ὥστε νά καταστήσεις τήν Ἱερά Μητρόπολη Λαρίσης καί Τυρνάβου πολυεργαστήριο ὡφελιμότητας βιωτικῆς καί πνευματικῆς ζωῆς. Τά ἀγαθά πού μᾶς ἀφήνεις κόποις Σου ἐγένοντο. Τό ραδιόφωνο ἔφερε τή Φωνή τοῦ Κυρίου στά σπίτια, στά νοσοκομεῖα, στά αὐτοκίνητα. Τό Ὀρφανοτροφεῖο ἀγκάλιασε ὑπάρξεις πού εἶχαν πονέσει ἀπ’ τήν ὀρφάνεια, τήν ἐγκατάλειψη καί τήν ἀδιαφορία. Τό Γηροκομεῖο σκούπισε δάκρυα τοῦ παράπονου μ’  ἀγάπη ἀπόμαχων τῆς ζωῆς. Τό φαγητό στρώθηκε σέ τράπεζα πολυτελείας γιά πεινασμένους. Ἡ τράπεζα αἵματος ἦταν ἡ μεγάλη σου ἔννοια, γιά νά ἔχει ἐπάρκεια τοὐλάχιστον στήν κάλυψη ἀνάγκης. Πρῶτος ἐσύ Δεσπότη μου στόν Ἄγιο Νικόλαο ἔδινες τό αἷμα σου γιά νά τό πάρει ὁ συνάνθρωπος… Ὁ ἐθελοντισμός γεννήθηκε καί μεγάλωσε μέ τήν πνοή Σου Δέσποτα. Ἡ Λογία στήριξε, σπούδασε, ἐγχείρισε, ἔδωσε φάρμακα, ἔδωσε ἐνοίκια, στάθηκε ἐμπόδιο στή διακοπή παροχῶν σέ ἐμπερίστατους καί πάμφτωχους. Τά νοσηλευόμενα παιδιά πῆραν τή χαρά τοῦ παιγνιδιοῦ. Οἱ φυλακισμένοι τά προσωπικά πλούσια δωράκια τους. Καί τά πήγαινες ὁ ἴδιος. Μέ τίς κυρίες τοῦ Ἱδρύματος. Ἡ φιλανθρωπία Σου γιά ὅλους. Προῖκες φτωχῶν κοριτσιῶν. Βοηθήματα παντοῦ. Προέβλεπες, διαισθανόσουν, προλάβαινες. Ἤσουν πάντα παρών στά προβλήματα τοῦ ποιμνίου Σου. Κι ὄχι ἔτσι ἁπλά. Τό ἔνοιωθες ὅ,τι ἔκανες ὄχι μόνον γιατί μεγάλωσες ὀρφανός καί φτωχός. Τό ἔκανες γιατί ἔτσι ἤσουν πλασμένος ἀπό τόν Θεό. Μέ μιά χρυσῆ καρδιά. Εἶχες ἐπιμεληθεῖ ἀπό τόν Κύριο νά σκορπᾶς καλωσύνη κι ἀγάπη. Καί μᾶς ἔδωσες ἁπλόχερα ὅλους κάτι νά Σέ θυμόμαστε γιά πάντα…

Ἦρθε ἡ ὥρα πού δέν περίμενα ποτέ. Ἄναψα στό τραπέζι τοῦ σπιτιοῦ μου ἄλλο καντηλάκι μπροστά σέ δυό φωτογραφίες Σου. Στή μιά εἶσαι μέ τό Ἅγιο Δισκοπότηρο. Στήν ἄλλη προσκυνᾶς τήν Κάρα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Τά χέρια μου τώρα τρέμουν περισσότερο ὄχι ἀπό τήν ἀσθένειά μου πού προχωρᾶ στά ἄκρα μου, ἀλλά ἀπό τόν πόνο τῆς καρδιᾶς μου. Τρέμει τό θυμιατό. Τώρα πιά δέν ἔχω στή γῆ κανέναν νά μοῦ συγχωρεῖ τά λάθη, νά μέ φροντίζει, νά μέ ἐνθαρρύνει, νά μέ προστατεύει. Στά δέκα ὀκτώ μου ὁ  κατά σάρκα πατέρας μου κοιμήθηκε. Ἀλλά ἦταν ὁ βράχος τῆς μάνας δίπλα μου. Ἦταν ἡ ὑγεία, ἦταν ἡ νιότη. Τότε δέν ἔνοιωσα ὀρφάνεια. Τό καντῆλι τοῦ πατέρα μου τό ἄναβε ἡ μάνα μου. Τώρα ἡ ἔννοια μου ὅλη εἶναι νά μπορῶ νά καταφέρνω τά χέρια μου νά μήν πολυτρέμουν γιά τό καντηλάκι Σου πού δέν εἶναι τό μοναδικό στήν Μητρόπολη πού καίει γιά Σένα. Ἑκατοντάδες σπιτικά τό καῖνε γιά Σένα ταπεινέ, σεβάσμιε, καλέ καί ἀγαθέ Δεσπότη καί Πατέρα μας. Εἶμαι ὅμως καί πάρα πολύ περήφανη. Ἔζησα 24 χρόνια δίπλα σ’ ἕναν Ἅγιο. Δοξάζω τόν Κύριο γιά τήν τιμή καί τή χαρά. Φρόντισέ μας μέ τήν Εὐχούλα Σου κι ἀπό τά Οὐράνια Δέσποτα καί Πατέρα μας. Ὅλη τήν πνευματική οἰκογένειά Σου. Μέ πρώτους τούς Πατέρες μας, τίς λαμπρές χειροτονίες Σου, τά πνευματικά Σου παιδιά, τούς συγγενεῖς Σου, τούς φίλους Σου κι ἐμᾶς πού ἐργασθήκαμε στήν Ἐκκλησία. Σ’ εὐγνωμονοῦμε γιά ὅλα. Κι ἦταν τόσο ὑπερβολικά πολλά!!! Τά λέμε ψιθυριστά, σιγανά, χιλιάδες τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ἀδέλφια Χριστιανοί ἄγνωστοι καί γνωστοί μεταξύ μας. Γιατί τό ξέρουν τά Οὐράνια, τό ξέρει ἡ γῆς τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλίου, τοῦ Ἁγίου Βησσαρίωνος, τῶν ἐν Λαρίσῃ Ἁγίων. Τῶν ἐν Λαρίσῃ Ἁγίων πού λατρεύοντας ἐδόξασες καθιερώνοντάς  τους τήν Ἑορτή τους. Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λαρίσης καί Τυρνάβου Κύριος Ἰγνάτιος ἔγινε κυρός. Ὁ Δεσπότης Πατέρας καί Προστάτης μου ἐκοιμήθη ὕπνο γλυκύ, ὕπνο δικαίου. Ὕπνο Ἁγίου…

ΙΩΑΝΝΑ ΔΕΝΔΡΑΜΗ