Οὐράνιε Πατέρα μου, ἄκουσα πώς ἕνας Ἅγιος, ὅταν ἔκανε τήν προσευχή του, δέν Σοῦ ζητοῦσε τίποτε, παρά μόνο πρόφερε τά γράμματα τῆς ἀλφαβήτου καί Σοῦ ἔλεγε τά ἑξῆς:
«Κύριέ μου, πάρε αὐτά τά γράμματα καί σχημάτισε Ἐσύ ὅποια λέξη θέλεις.
Θέλεις τή λέξη ἐπιτυχία; Σ’εὐχαριστῶ, ἀλλά δῶσε νά μήν κινδυνεύσω, ἐξ’ αἰτίας τοῦ ἐγωισμοῦ πού μπορεῖ νά μοῦ φέρει.
Θέλεις τή λέξη ἀποτυχία; Πάλι Σέ εὐχαριστῶ καί Σέ παρακαλῶ, δός μου ἀντοχή κι ἐνίσχυσέ με νά μήν συντριβῶ κάτω ἀπό τό βάρος της.
Θέλεις τή λέξη ὑγεία; Θά Σέ εὐχαριστῶ, γιατί εἶναι πολύτιμο ἀγαθό.
Θέλεις τή λέξη δοκιμασία; Θά Σέ εὐγνωμονῶ, γιατί γνωρίζω ὄτι ὅποιον ἀγαπᾶς δοκιμάζεις.»
Μετά ἀπό μία τέτοια προσευχή, Οὐράνιε Πατέρα, δέν ξέρω τί νά Σοῦ ζητήσω γιά τήν ζωή μου. Σύ μόνο γνωρίζεις τίς πραγματικές μου ἀνάγκες, γιατί μέ ἀγαπᾶς περισσότερο ἀπ’ ὅσο ἀγαπῶ ἐγώ τόν ἑαυτό μου.
Ἄς γίνει τό δικό Σου θέλημα κι ὄχι τό δικό μου. Ἀμήν!
