«Mέγα ἐστίν τό τῆς εὐσεβείας μυ­στήριον»

Παραμονή τῆς δεσποτικῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων, παραμονή τῆς ἡ­μέρας κατά τήν ὁποία ὁ Χριστός ἔρχεται πρός τόν Ἰορδάνη γιά νά βαπτισθεῖ ἀπό τόν Ἰωάννη, παρα­μο­νή τῆς ἡμέρας κατά τήν ὁποία θά ἀποκαλυφθεῖ στόν κόσμο ποιός εἶναι αὐτός πού γεννήθηκε ὡς τα­πει­νό βρέφος στό σπήλαιο τῆς Βη­θλεέμ, ποιός εἶναι αὐτός πού προ­σκύνησαν οἱ ποιμένες καί οἱ μά­γοι, ποιός εἶναι αὐτός τόν ὁ­ποῖο, ἐνῶ ἦταν βρέφος ἀκόμη, τόν φο­βή­θηκε ὁ Ἡρώδης, μήπως τοῦ ὑ­φαρ­πάσει τήν ἐξουσία καί ἐφό­νευ­σε τά ἀθῶα βρέφη, ποιός εἶναι αὐ­τός πού σέ λίγο θά κη­ρύττει στόν κόσμο τό εὐαγγέλιο τῆς σω­τηρίας. «Καί ὁμολογουμένως μέγα ἐστίν τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον».

Μέ­γα μυστήριο τῆς εὐσεβείας ὀνομά­ζει ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπό­στολος Παῦλος ὅλο αὐτό τό σχέδιο τῆς θείας οἰ­κονομίας πού ὀργά­νω­σε ὁ Θεός καί τοῦ ὁποίου μία ση­μαντική πράξη θά ἐξελιχθεῖ αὔριο μέ τή βά­πτιση τοῦ Κυρίου.

Καί εἶναι μυ­στήριο, γιατί ὀργα­νώ­θηκε μυ­­στι­κά καί ἐν ἀγνοίᾳ τῶν ἀν­θρώπων ἀπό τόν Θεό. Ἔστω καί ἄν οἱ προφῆτες τό προ­ανήγγειλαν αἰῶνες πρίν νά πραγ­ματοποιηθεῖ, δέν ἔπαυσε νά εἶ­ναι ἄγνωστο καί ἀπόκρυφο μυ­στήριο. Καί αὐτό συνέβη ὄχι γιά ἄλλο λό­γο, ἀλλά γιατί τά σχέδια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνεξιχνίαστα καί ἀκα­τάλη­πτα στήν πεπερασμένη ἀν­­­­θρώπινη λογική.

Αὐτό τό μυστήριο θά ἀποκα­λυ­φθεῖ αὔριο, ὅταν ὄχι μόνο ὁ τί­μιος Πρόδρομος θά ἀποκαλύψει μέ τόν δισταγμό του νά βαπτίσει τόν Χρι­στό, ὅτι αὐτός ἦταν ὁ Μεσ­σίας τόν ὁποῖο προανήγγελε στούς ἀν­θρώ­πους, προτρέποντάς τους νά μετα­νοήσουν, γιατί πλησίαζε ἡ βα­­­σι­λεία τῶν οὐρανῶν, ἀλλά θά τό ἐπι­­σφραγίσει μέ τόν πιό μεγα­λει­ώ­­­δη καί πανηγυρικό τρόπο ἡ φω­νή τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος θά συστήσει τόν βαπτιζόμενο στά ρεῖθρα τοῦ Ἰορ­δάνου Χριστό ὡς τόν ἀγαπητό του Υἱό καί θά τό ἐπιβεβαιώσει μέ τήν παρουσία του «ἐν εἴδει περι­στε­­ρᾶς» τό Πανάγιο Πνεῦμα.

Αὐτό εἶναι τό μέγα μυστήριο, στό ὁποῖο καλεῖται νά πιστεύσει ὁ ἄν­θρω­πος. Αὐτό εἶναι τό ἀνεξιχνία­στο γιά τίς ἀνθρώπινες δυνατό­τη­τες θαῦμα τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ. «Θε­­ός ἐφανερώθη ἐν σαρ­κί», δια­κηρύσσει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, στό σημερινό ἀποστολικό ἀνά­γνω­­σμα, καί αὐτό εἶναι τό μέ­γα μυ­­­­στήριο τῆς εὐσεβείας πού ἀπο­­κα­­λύπτει ἡ Ἐκκλησία στόν ἄν­­­θρωπο, καλώντας τον νά τό πι­στεύ­σει. Διότι μέ τήν πίστη προ­σεγ­­γίζεται τό μυστήριο, ὄχι μέ τή λογική. Διότι ἄν προσεγγιζόταν μέ τή λογική, δέν θά ἦταν μυστήριο, καί ἄν οἱ βουλές τοῦ Θεοῦ ἦταν κατα­νο­ητές στούς ἀνθρώπους, τό­τε ὁ ἄνθρωπος θά ἦταν Θεός ἤ ὁ Θε­ός ἄνθρωπος, καί εἴτε δέν θά χρει­α­ζόταν εἴτε δέν θά μποροῦσε, θά λέγαμε, νά τόν σώσει.

Ὅμως ὁ Θεός εἶναι ἄναρχος καί ἀπερίγραπτος, εἶναι ἐπέκεινα πά­σης ἀνθρωπίνης λογικῆς καί κα­τα­­­νοήσεως, καί ὅμως γίνεται ἄν­θρω­­πος, γιά νά ἐξηγήσει στόν ἄνθρωπο μέ κα­­τα­νοητό τρόπο ποιός εἶναι καί τί ἔ­χει ἑτοι­μάσει γιά χάρη του. Γί­νε­ται ἄνθρω­πος, γιά νά δείξει στόν ἄν­θρωπο ποιός εἶναι ὁ τρό­πος γιά νά φθάσει στόν Θεό. Γί­νεται ἄν­θρω­πος, γιά νά δείξει στόν ἄνθρω­πο τό ἀπέραντο μέ­γε­θος τῆς ἀγά­πης καί τῆς εὐσπλαγ­χνίας του καί τόν ἑλκύσει κοντά του. Γιά νά τόν κά­νει καί πάλι δι­κό του, ὄχι γιά νά ὠφεληθεῖ ὁ ἴδι­ος ὁ Θεός ἀλλά γιά νά κερδίσει τά πάντα ὁ ἄνθρωπος. Γιά νά γίνει ὁ ἄνθρωπος θεός.

«Μέγα ἐστίν τό τῆς εὐσεβείας μυ­στή­ριον· Θεός ἐφα­νερώθη ἐν σαρ­κί».

Αὐτοῦ τοῦ μυστηρίου γινόμαστε καί ἐμεῖς ὄχι μόνο θεατές, ἀδελφοί μου, ἀλλά καί μέτοχοι. Γιατί τό μυστήριο τοῦ Θεοῦ πού προέ­βλε­πε τή βάπτιση τοῦ Υἱοῦ του στά ὕδα­τα τοῦ Ἰορδάνου, προσφέρει καί σέ μᾶς τή δυνατότητα τῆς βα­πτί­σεως ὄχι μόνο ἐν ὕδατι ἀλλά καί ἐν πνεύματι.

Ὁ Θεός πού ἐπεσφρά­γισε μέ τήν ὁμολογία του τήν παρουσία τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου του, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος γιά χάρη τῆς δικῆς σω­τηρίας, μᾶς δίδει μέ τή βά­­πτισή μας ἀλλά καί μέ τά ἱερά μυστήρια καί τίς ἁγιαστικές πρά­ξεις τῆς Ἐκ­κλη­σίας μας τή σφρα­γίδα τῆς θεί­ας του δωρεᾶς καί χά­ριτος. Μᾶς ὀνομάζει τέκνα του καί μᾶς προσ­φέρει τήν προοπτική, ζώντας τό μέγα αὐτό μυστήριο τῆς εὐ­σεβείας, νά γίνουμε καί ἐμεῖς θεοί κατά χάριν.

Καί αὐτή ἡ προοπτική ἀποτελεῖ μέ­ρος τοῦ μυστηρίου, στό ὁποῖο ἀναφέρεται ὁ πρω­το­­κορυφαῖος ἀπόστολος. Διότι τό μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας δέν ὁλοκληρώ­νε­ται μέ τήν ἐνανθρώ­πη­ση τοῦ Χρι­στοῦ ἀλλά μέ τή θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Σέ ἐμᾶς ὅμως ἐπαφί­ε­ται, ἀδελφοί μου, νά θελήσουμε νά μετάσχουμε στό μυστήριο τῆς εὐ­σεβείας ὄχι μόνο πιστεύοντας στόν Χριστό, ὁ ὁποῖος «ἐφανε­ρώ­θη ἐν σαρκί», ἀλλά καί προσπα­θώ­ντας μέσα ἀπό αὐτή τήν πίστη μας, μέσα ἀπό τή χάρη τήν ὁποία μᾶς παρέχει ἡ Ἐκκλησία μας τόσο διά τῶν ἱερῶν μυστη­ρίων ὅσο καί διά τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ, τόν ὁποῖο τελεῖ σή­μερα ἀλλά καί κατά τήν ἡμέρα τῶν Θεοφανείων, νά καθαρθοῦμε καί νά ἐπιτύχουμε, ἀγωνιζόμενοι διαρκῶς, τόν ἁγια­σμό μας, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε νά γί­νουμε καί ἐ­μεῖς κατά χάριν θεοί καί νά κλη­ρονομήσουμε τήν αἰώ­νια ζωή, χάριν τῆς ὁποίας ἦλθε στόν κόσμο ὁ Χριστός καί βα­πτί­σθηκε στά ρεῖθρα τοῦ Ἰορδά­νου.

Ἄς ἀξιοποιήσουμε καί ἐμεῖς αὐτήν τή μεγάλη εὐκαιρία πού μᾶς δίδει καί σήμερα καί αὔριο ἡ Ἐκκλησία μας, γιά νά μπορέσουμε νά γίνουμε καί ἐμεῖς θεοί κατά χάριν ἀγωνιζόμενοι σέ ὅλη μας τή ζωή καί μέ ὅλα τά μέσα πού μᾶς προσφέρει ἡ Ἐκκλησία μας. Ἀμήν.

Ὁ Μητροπολίτης

† Ὁ Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας Παντελεήμων