ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ Ελληνορθοδοξη Κοινοτητα Απ. Βαρναβα Wood Green

ὅστις θέλει, ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ, καί ἀκολουθείτω μοι.»                           (Μάρκ. η΄ 34)

                        Ὅταν ὁ Κύριος, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἔκαμε πρώτη φορά λόγο πρός τούς ἀκολούθους καί Μαθητές του γιά τό ἐπικείμενο Πάθος του, τότε ὅλοι ἀπογοητεύθησαν καί σκανδαλίσθησαν.  Ἦταν βαθιά ἐπηρεασμένοι ἀπό τίς ὑλιστικές καί κοσμικές Μεσσιανικές ἰδέες τῶν ἡμερῶν, οἱ ὁποῖες ἐπεκράτησαν καί ταλάνιζαν τήν ἰουδαϊκή συνείδηση.  Ποῖο ἦταν τό περιεχόμενο τους;

Οἱ Ἰουδαῖοι σκλαβωμένοι κάτω ἀπό τό πέλμα τῆς Ρωμαϊκῆς ἐξουσίας ἀνέμεναν ἕναν κοσμικό Σωτῆρα καί ἀνθρώπινα ἰσχυρό Λυτρωτῆ γιά νά ἀποβάλουν τή δουλεία.  Οὔτε οἱ δώδεκα Μαθητές δέν ἦταν ἀπαλλαγμένοι καί ἐλεύθεροι ἀπό αὐτόν τόν πειρασμό.  Γιά τοῦτο τό λόγο ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, μόλις ἄκουσε γιά τό ἐπικείμενο Πάθος ἔβλεπε τό δικό του ὄνειρο καί ὅλων τῶν ἄλλων, νά διαλύεται καί τήν ἐλπίδα τους γιά ἐλευθερία νά συντρίβεται.  Ἔτσι ἐπεχείρησε νά ἀποτρέψει τόν Κύριο ἀπό τό νά δεχθεῖ νά ὑποστεῖ τό Πάθος, τό ὁποῖο Ἐκεῖνος ἐξήγγειλε.

Τότε ὁ Κύριος παρετήρησε πολύ ἔντονα τόν Ἀπόστολο Πέτρο γιά τήν πρωτοβουλία του καί μάλιστα τοῦ εἶπε: «ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· ὅτι οὐ φρονεῖς τά τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τά τῶν ἀνθρώπων.» (Μαρκ. η΄ 33)  Μέ ἁπλᾶ λόγια:Φύγε ἀπό μπροστά μου σατανᾶ!  Δέν σκέπτεσαι ὅπως θέλει ὁ Θεός ἀλλά ὅπως θέλουν οἱ ἄνθρωποι.

Ἔπειτα ἀπό αὐτό τό ἐπεισόδιο ὁ Κύριος δίδαξε ποῖος εἶναι ὁ κλῆρος ἐκείνου, ὁ ὁποῖος ἀποφασίζει πραγματικά νά τόν ἀκολουθήσει καί τί τόν ἀναμένει. Ὅποιος ἀποφασίσει νά γίνει δικός τοῦ Ἰησοῦ, ἡ ἀπόφασή του ἀπαιτεῖται νά ἐμφορεῖται ἀπόλυτα ἀπό πνεῦμα ἐλευθερίας.  Μιά τέτοια ἀπόφαση ἔχει φυσικά τίς συνέπειες καί προεκτάσεις της.  Λαμβάνεται μέν μέσα σέ πλαίσια ἐλεύθερης ἐπιλογῆς ἀλλά συνεπάγεται ἀπάρνηση τοῦ κακοῦ καί ἁμαρτωλοῦ ἑαυτοῦ μας καί τήν ἀγαπητική προβολή τῶν ἀδελφῶν μας.

Ἡ συμβουλή τοῦ θείου Παύλου στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή λέγει: «μηδείς τό ἑαυτοῦ ζητείτω, ἀλλά τό τοῦ ἑτέρου ἕκαστος.» (Α΄ Κορ. ι’΄ 24) Τούτο ἴσως διαφωτίζει αὐτήν τήν πτυχή.  Δέν πρέπει κανείς νά ἐπιδιώκει ὅ,τι βολεύει τόν ἴδιο, ἀλλά ὅ,τι βοηθάει τόν ἄλλο.  Ἐπίσης ἀπό τήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή, διδασκόμεθα: «τῇ τιμῇ ἀλλήλους προηγούμενοι» (Ρωμ. ιβ΄ 10) Νά συναγωνίζεσθε ποιός θά δείξει περισσότερη ἐκτίμηση στόν ἄλλο.

Ἐπιπρόσθετα ὁ ἀκόλουθος τοῦ Κυρίου χρειάζεται νά εἶναι διατεθειμένος και ἕτοιμος νά σηκώσει πρόθυμα καί νά μεταφέρει ἀγόγγυστα τό δικό του σταυρό μέχρι τό δικό του Γολγοθᾶ.  Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὅλο τό διάστημα τῆς ἐπίγειας ζωῆς του ἔζησε μέ ἄκρα ταπείνωση καί μέ πνεῦμα προσφορᾶς καί θυσίας.  «ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι καί δοῦναι τήν ψυχήν αὐτοῦ λύτρον ἀντί πολλῶν.»  (Ματθ. κ΄ 28)  Ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου δέν ἦρθε γιά νά τόν ὑπηρετήσουν, ἀλλά γιά νά ὑπηρετήσει καί νά προσφέρει τή ζωή του λύτρο γιά ὅλους. Ὑπενθυμίζουμε ὅτι τά λύτρα εἶναι τά χρήματα, τά ὁποῖα ἀπαιτοῦν οἱ ἀπαγωγεῖς γιά νά ἐλευθερώσουν κάποιο τόν ὁποῖο συνέλαβαν αἰχμάλωτο.

Ἀπαγωγέας τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Παράδεισο εἶναι ὁ σατανᾶς. Μεταφορικά, τά λύτρα, τά ὁποῖα προσέφερε ὁ Κύριος, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ὁ ἴδιος ὁ Ἑαυτός του.  Μέ τόν τρόπο αὐτόν ὁ Κύριος λαφυραγώγησε τόν Ἅδη, δηλαδή νίκησε τό θάνατο καί ἐλευθέρωσε τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Ἅδη. Εὑρισκόμεθα στήν Τρίτη Κυριακή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ ὁποία εἶναι γνωστή καί ὡς Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως.  Οἱ πιστοί καταπιασμένοι μέ τόν πνευματικό ἀγῶνα τῆς περιόδου, ἔχουν ἤδη ἀρχίσει νά ἀποκάμνουν.  Ἡ Ἐκκλησία ἐπιθυμεῖ νά τούς στηρίξει καί νά τούς ἐνθαρρύνει νά συνεχίσουν φιλότιμα τήν προσπάθειά τους.

Νά ἐνθυμηθοῦμε ὅτι στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Μωυσῆς ὅταν εὑρισκόταν μέ τούς ὁμοεθνεῖς του στήν ἔρημο, ἐκεῖνοι ἄρχισαν νά μεμψιμοιροῦν καί νά τά βάζουν, τόσο μέ τό Θεό ὅσο καί μαζί του.  Τότε ὁ Θεός γιά νά τιμωρήσει τήν ἀχαριστία τους, ἔστειλε φίδια δηλητηριώδη, τά ὁποῖα τούς δάγκωναν καί  ἐκεῖνοι πέθαιναν.  Ὁ Μωυσῆς ζήτησε ἀπό τό Θεό βοήθεια καί ὁ Θεός τοῦ ὑπέδειξε τήν προτύπωση τοῦ σταυροῦ μέ τό χάλκινο φίδι, τοποθετημένο ψηλά στήν ἄκρη τῆς ράβδου του.  Οἱ Ἑβραῖοι μετά τά δαγκώματα ἀτένιζαν τό χάλκινο φίδι καί ἐσώζοντο.  Ἐμεῖς, ἀτενίζοντας τό σταυρό, ἐνθυμούμεθα ὅτι ὁ θάνατος τοῦ Κυρίου ἐπάνω σ’ αὐτόν, ἔφερε τή νίκη τῆς ζωῆς σέ βάρος τοῦ θανάτου καί κατέστησε τό σταυρό σύμβολο τῆς χαρᾶς καί τῆς Ἀναστάσεως.

Γιά τοῦτο τό λόγο ἡ Ἐκκλησία σήμερα στολίζει τόν Τίμιο καί Ζωοποιό σταυρό τοῦ Κυρίου μέ ἄνθη καί μέ κατανυκτική ψαλμωδία καί ἄκρα ταπείνωση τόν λιτανεύει ἐντός τοῦ ναοῦ γιά νά τόν ἀτενίσουν οἱ πιστοί.  Νά ἐνθυμηθοῦν ὅτι ἤδη τό μισό στάδιο τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνα ἔχει παρέλθει.  Ἀφοῦ εὑρισκόμεθα στό μέσο μποροῦμε μέ κουράγιο νά προσβλέπουμε στό τέρμα.  Ὁ Τριαδικός Θεός καί ἡ Χάρη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ νά μᾶς ἀξιώσουν.  Ἀμήν!