Κυριακή ΙΖ’ Ματθαίου. Όταν ο Θεός δεν απαντά

ΙΖ΄ Ματθαίου: Ματθ. ιε΄ 21-28

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐξῆλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα· ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου ᾿Ισραήλ. ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις. ἡ δὲ εἶπε· ναί, Κύριε· καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν. τότε ἀποκριθεὶς ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῇ· ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.

ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑ…

«Ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον»

 Εἶναι κάποιες φορὲς πού, ἐνῶ προσευ­χό­μαστε θερμὰ στὸ Θεό, φαίνεται ὅτι δὲν ἀπαντᾶ. Γιατί ἄ­­­ραγε;

 Στὸ ἐρώτημα αὐτὸ μᾶς δίνει τὴν ἀ­­πάντη­ση ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Μιὰ πονεμένη μάννα, μιὰ Χαναναία – κάτοικος γει­τονικῆς εἰδωλολατρικῆς χώρας – πλησίασε τὸν Κύριο Ἰησοῦ καὶ φώναξε δυνατά:

 –Κύριε, λυπήσου μέ! Ἡ κόρη μου ὑπο­φέρει φρικτὰ ἀπὸ δαιμόνιο…

Ὁ Κύριος ὅμως «οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λό­γον». Δὲν τῆς ἔδωσε καμία ἀπάντηση. Ἀλ­­λὰ καὶ στὶς δικές μας ἱκετευτικὲς δεήσεις ὁ Κύριος κάποτε φαίνεται ὅτι δὲν ἀπαντᾶ. Για­τί ἄραγε; Ἂς δοῦμε κάποιους λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους οἱ προσευχές μας μένουν ἀναπάντητες.

1. ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Ἴσως ὁ Θεὸς κάποτε δὲν ἀπαντᾶ στὶς προσευχές μας γιὰ νὰ δοκιμάσει τὴν πίστη­ μας. Ἂν ἐπιμείνουμε στὴν προσευχή, αὐτὸ εἶ­ναι μία ἀπόδειξη ὅτι τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλ­πίδα μας τὴ στηρίζουμε στὸν παντοδύνα­μο Θεό. Αὐτὸ ἔκανε καὶ ἡ Χαναναία τοῦ ση­μερινοῦ Εὐαγγελίου. Ἐνῶ ὁ Κύριος­ δὲν τῆς ἀπαντοῦσε, αὐτὴ συνέχιζε νὰ Τὸν πα­ρακαλεῖ. Κι ὅταν ἀκόμη ὁ Κύριος τῆς μί­λησε μὲ λόγο ἀρνη­­τικὸ γιὰ κά­θε βοή­θεια, ἐκείνη δὲν παραι­τήθηκε. Ἐπέ­μεινε καὶ τελικὰ κατόρθωσε νὰ λάβει­ αὐ­τὸ ποὺ ζη­­τοῦ­­σε καὶ παράλληλα νὰ ἀποσπάσει ἕνα σπουδαῖο ἐγκώμιο ἀπὸ τὸν Κύριο: «ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις!». Μὲ τὴ φαινομενικὴ ἀδιαφορία τοῦ Κυρίου δοκιμάστηκε ἡ πίστη τῆς Χαναναίας καὶ ἔ­­­λαμψε σὰν ἀστραφτερὸ διαμάντι, γιὰ νὰ γί­νει ὑπόδειγμα γιὰ ὅλους μας. Ἄραγε ἐ­­­μεῖς ἔχουμε ἐμπιστοσύνη ἀκλόνητη στὴ Θεία Πρόνοια ἢ εἴμαστε εὔκολοι νὰ παραι­τηθοῦμε μὲ τὴν πρώτη δυσκολία; Ὁ Κύριος μᾶς ζητᾶ πίστη σταθερὴ καὶ ἀταλάντευτη. Καὶ ὅταν δὲν ἀπαντᾶ στὶς προσευχές μας, θέλει νὰ μᾶς δοκιμάσει καὶ νὰ μᾶς βο­ηθήσει νὰ καλλιεργήσουμε αὐτὴ τὴν ἀξιο­θαύμαστη πίστη τῆς Χαναναίας.

2. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Οἱ δυσκολίες καὶ οἱ θλίψεις γίνονται ἀ­­φορμὴ γιὰ νὰ καταφύγουμε στὸν φιλάνθρωπο Θεὸ καὶ νὰ ζητήσουμε τὴ βοήθειά του. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι αὐτὲς τὶς δύσκολες ὧρες γίνονται οἱ πιὸ θερμὲς προσευχές! Ἡ ψυχὴ προσεύχεται μὲ πίστη καὶ ἀφοσίωση, μὲ δάκρυα καὶ ἀγωνία. Ἂν ὅμως ὁ Θεὸς μᾶς δώσει ἀμέσως αὐτὸ ποὺ ζητᾶμε, ὑ­­­πάρ­χει τὸ ἐνδεχόμενο νὰ σταματήσουμε τὴν προσευχή. Νὰ λάβουμε τὸ δῶρο καὶ νὰ ξεχάσουμε τὸν Δωρεοδότη. Καὶ τότε τὸ δῶ­ρο ποὺ λάβαμε εἶναι πολὺ μικρότερο σὲ σύγκριση μὲ τὴ ζημιὰ ποὺ πάθαμε! Διότι δὲν ὑπάρχει τίποτα χειρότερο ἀπὸ τὸ νὰ διακόψουμε τὴν ἐπικοινωνία μας μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ φύγουμε ἀπὸ κοντά του!

Μήπως λοιπὸν τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Κύριος δὲν μᾶς δίνει ἀμέσως αὐτὸ ποὺ Τοῦ ζητᾶμε, εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον μας; Δὲν εἶναι ἕνας τρόπος γιὰ νὰ μάθουμε νὰ ἐπι­κοινωνοῦμε μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ παρα­μέ­νουμε κοντά του ἐξαρτώντας ἀπὸ Αὐτὸν κάθε ὑπόθεση τῆς ζωῆς μας; Αὐτὸ ἀκρι­βῶς τονίζει καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος: «Νὰ μὴ λέγεις, ὅ­­­ταν γιὰ πολὺ και­ρὸ προσεύχεσαι χωρὶς νὰ παίρνεις αὐτὸ ποὺ ζητεῖς, πὼς δὲν κατόρθωσες τίποτε, δι­ότι ἤδη κάτι σπουδαῖο κατόρθωσες· διό­­τι ποιὸ ἀνώτερο ἀγαθὸ ὑ­­­πάρχει ἀπὸ τὴν προσκόλληση στὸν Κύριο καὶ ἀπὸ τὴ συ­ν­ε­χὴ παραμονὴ στὴν ἕνωση μαζί του;» (Κλῖ­μαξ, Λόγος ΚΗ΄, 33).

3. ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΟΥΤΙΣΟΥΜΕ ΣΕ ΑΡΕΤΕΣ ΚΑΙ ΧΑΡΗ ΘΕΟΥ

Πολλὲς φορὲς δὲν παίρνουμε αὐτὸ ποὺ ζητᾶμε ἀπὸ τὸν ἅγιο Θεό, ὡστόσο ὠφε­­λούμαστε μὲ ἄλλο τρόπο. Μπορεῖ νὰ πε­ρι­μένει κανεὶς χρόνια ὁλόκληρα γιὰ νὰ δεῖ νὰ ἀλλάζει ὁ δύστροπος σύζυγος, νὰ ἐ­­­­πιστρέφει τὸ παραστρατημένο παιδί,­ νὰ θεραπεύεται ὁ ἄρρωστος· κι ὅμως ὅλο αὐ­­τὸ τὸ διάστημα δὲν πηγαίνει χαμένο.­ Τὸ ἀν­τίθετο μάλιστα. Ἡ περίοδος τῆς φαινο­με­­νικῆς σιωπῆς τοῦ Θεοῦ τελικὰ ἀπο­­δει­­κνύεται ὡς ἡ πιὸ γόνιμη περίοδος τῆς ζωῆς μας. Διότι μέσα ἀπὸ τὴ δοκιμασία αὐξά­νει ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα μας στὸν Θεό, ­κα­ταρ­τι­ζό­μαστε στὴν ὑπομονὴ καὶ στὴν τα­πείνω­ση, ὁδηγούμαστε στὴ μετάνοια.­ Καὶ ἀκόμα αἰσθανόμαστε ἐντονότερα τὴ χά­ρη τοῦ Θε­οῦ ποὺ μᾶς ἐνισχύει γιὰ νὰ ἀντιμετωπί­σουμε τὸ κάθε πρόβλημα. Εἶ­ναι χαρακτηριστι­κὸ τὸ παράδειγμα τοῦ ἀ­­­πο­στό­λου Παύλου ὁ ὁποῖος παρακάλεσε ἐπανειλημμέ­νως τὸν Θεὸ νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ χρόνια ἀσθένεια ποὺ τὸν βασάνιζε, ἀλλ’ ὁ Κύριος τοῦ ἀπάντησε: «Ἀρ­κεῖ σοι ἡ χάρις μου». Σοῦ εἶναι ἀρκετὴ ἡ χάρις μου, μὲ τὴν ὁποία σὲ ἐνισχύω (Β΄ Κορ. ιβ΄ 9). Καὶ πράγματι! Μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ὁ μεγάλος Ἀπόστολος ξεπερνοῦσε τὶς δυσκολίες τῆς ἀσθένειας καὶ συνέχιζε ἀνεπηρέαστος τὸ θαυμαστὸ ἀποστολικό του ἔργο.

Ἑπομένως, κι ὅταν ὁ Θεὸς δὲν ἀπαντᾶ στὶς προσευχές μας, ἐμεῖς ὠφελούμαστε, καὶ μάλιστα πολλαπλά. Ἐνῶ νομίζουμε ὅτι δὲν μᾶς ἀπαντᾶ, Ἐκεῖνος μᾶς ἐπισκέπτε­ται μὲ πλούσια ἔκχυση θείας Χάριτος. Λοιπὸν ἂς μὴν ἀπελπιζόμαστε κι ἂς μὴν ἀ­­­­ποκάμνουμε προσευχόμενοι. Ὁ φιλάν­θρω­πος Κύριος ὡς στοργικὸς Πατέρας πρόθυμα δέχεται τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρ­­διᾶς μας καὶ μᾶς ἀπαντᾶ ἀνάλογα μὲ τὸ ἀληθινό, τὸ αἰώνιο συμφέρον μας. Ἂς Τοῦ ἐμπιστευθοῦμε ὁ­­­λόκληρη τὴ ζωή μας. Ἐκεῖνος γνωρίζει.