Η κατανόηση της αμαρτολότητα μας-Κυριακή Θ’ Λουκά 20 Νοεμβρίου

     Ενάτη Κυριακή του Λουκά σήμερα και ο Ιησούς μας διηγείται την υπέροχη και διδακτική παραβολή του άφρονος πλουσίου.

     Ο Χριστός με την παραβολή αυτή την τόσο λυτή προσεγγίζει κατά τα μέτρα της δικής μας διανοητικής δυνατότητας να καταλάβομε, όσο μπορεί να γίνει, το μυστήριο της ανομίας, που κρύβετε μέσα στην καρδιά ενός ανθρώπου, οποιουδήποτε ανθρώπου,  που διαστρέφει τον κόσμο, μέσα από τη δική του διαστροφική παρουσία στον κόσμο.

Αυτό είναι το μυστήριο της ανομίας, δηλαδή υπάρχει μια πλήρης αναίρεσης, δεν υπάρχει ούτε στροφή στον Θεό, ούτε στροφή προς τον άνθρωπο, τουναντίον υπάρχει στροφή στον ίδιο τον εαυτό.

       Και να γίνει το κείμενο ποιό βατό και ποιό κατανοητό, ο Χριστός προσδιορίζει και τις αιτίες και ταυτόχρονα τα αποτελέσματα αυτής της πορείας μας προς το μυστήριο της ανομίας. Και τα βήματα είναι πραγματικά αδρά, λυτά και ουσιαστικά για να αντιμετωπίσουμε αυτό το θέμα που ζει μέσα μας και φωλιάζει το μυστήριο της ανομίας. Το πρώτο επίπεδο είναι ένα εξωτερικό επίπεδο. Λέει; «ανθρώπου τινός πλουσίου ευφόρησεν η χώρα». Ήταν η χώρα του σε ευφορία. Εφόσον η χώρα του είναι σε εφορία και τα πράγματα τα εξωτερικά είναι καλά, αυτό είναι μια πρόταση και μια πρόκληση από τον Θεό θεραπευτική, για να στραφούμε στον Θεό δοξολογικά. Οτιδήποτε όμορφο γίνετε, οτιδήποτε καλό γίνετε δεν γίνετε απλώς για να το γευτούμε με έναν τρόπο μονότονο και κλειστό στον εαυτό μας, είναι μια πρόταση δοξολογίας στο Θεό. Εμείς βέβαια στο χώρο της παράδοσης μαθαίνουμε να δοξολογούμε τον Θεό και όταν ακόμα  τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά και όταν υπάρχουν οικονομικές και πολιτικές κρίσης.  Αλλά εδώ τα πράγματα είναι εύκολα, τα πράγματα πηγαίνουν καλά, ευφόρησεν η χώρα, αλλά δεν επιστρέφει στο Θεό. Είναι η πρώτη πρόσβαση του μυστηρίου της ανομίας, η μη δοξολογία και ευχαριστιακή στάση στον Θεό την ώρα που όλα πηγαίνουν πάρα πολύ καλά.

        Η δεύτερη πρόταση, η οποία ακολουθεί και δίνει βάθος σ’ αυτό το προσδιορισμό του μυστηρίου της  ανομίας είναι το «διελογίζετο εν εαυτώ». Διαλογιζόμαστε, σκεφτόμαστε μερικά πράγματα με έναν τρόπο τελείως αρνητικό, με έναν τρόπο διασπαστικό. Δεν δοξολογεί το Θεό και ως αποτέλεσμα έρχεται η διάσπαση του νοώς γιατί που να πάει το δυναμικό που έχει μέσα του. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να πηγαίνει προς τα πάνω, αυτό είναι το δοξολογικό. Αλλά δεν το κάνει.

Διαλογίζεται εν εαυτό και σπάει το μυαλό του, κομματιάζει το μυαλό του.

       Και μετά έρχεται ο προορισμός της λύσης του προβλήματος του μέσα από τη λύση του οικονομικού θέματος, το: συνάξω, καθελώ, αποθήκας. Όλος ο κινητήριος μοχλός του ανθρώπου γίνεται η οικονομική του σχέση με τα πράγματα. Και αυτό μας βάζει να διαλογιζόμαστε για παρά πολλά πράγματα τα οποία προσδιορίζουνε  τις σημερινές δομές, ανατομικές καταστάσεις προσπαθώντας να βρούμε το τι φταίει στην κοινωνία. Πολλές φορές αποκλειστικά στρέφονται μόνο  γύρω από την λύση του οικονομικού προβλήματος. Το βάζει σαν  τρίτη αιτία της εκφράσεως του μυστηρίου της ανομίας.

     Και σαν τέταρτη αιτία έρχεται η φράση « ψυχή μου» στρέφετε πάλι στον εαυτό του, στην ψυχή του. Λέει: «φάγε, πίε, ευφραίνου». Η ψυχή όμως αλλιώς τρέφετε. Και εδώ μπαίνουμε στο βάθος ποια του μυστηρίου της ανομίας όπου μέσα απ’ αυτή τη βαθειά στροφή στον εαυτό μας σωματοποιούμε, σαρκοποιούμε και την ψυχή μας και έτσι  η ψυχή πονάει, είναι πληγωμένη από τ’ αγκάθια των παθών μας.

     Μετά έρχεται πια η λύση του προβλήματος. Σ’ αυτόν που δεν μιλούσε με το Θεό, που δεν μιλούσε ούτε με τον συνάνθρωπο, ομιλεί ο Θεός. Μας λέει ο Θεός να στραφούμε στον εαυτό μας  όχι δαιμονικά όπως ο άφρονος πλούσιος αλλά αγιαστικά όπως εστράφη ο τελώνης. Εν εαυτό είχε στραφεί ο τελώνης.   Να βρούμε τα λάθη μας, να κατανοήσουμε την αμαρτολότητα μας. Και αρχίζει ποιά η θεραπευτική μέσα από τα λάθη μας.

      Αναλύοντας αυτά τα σκαλοπάτια, αυτές τις  θεραπευτικές προτάσεις του κειμένου, που μόλις ακούσαμε, μπορεί να λογιστούμε τη ζωή μας, τον εαυτό μας και τις κρυμμένες μας ταραχές, που χωρίς να τις προορίσουμε ορίζουν τη ζωή μας,  μας κάνουν  να νιώθουμε απελπισμένοι και ποτέ δοξολογικοί και όχι  με στάση ευχαριστιακή προς τον Θεό.

       Για τους ανθρώπους του Θεού λέγεται πως αφήνουν την ψυχή τους στα χέρια του Κυρίου, όπως και ο Ιησούς μας στον Σταυρό. Εδώ, όμως, την ψυχή των αφρόνων την απαιτούν οι δαίμονες και όλα τα θηρία.

      Και τελειώνοντας ο Ιησούς είπε: « Έτσι παθαίνει  εκείνος, ο οποίος δεν πλουτίζει για τον Θεό και πλουτίζει για τον εαυτό του».

Στις ημέρες μας υπάρχει ξέφρενο κυνηγητό της ύλης και των οικονομικών. Νομίζουν οι εδώ και οι παντού κυβερνώντες, πως μ’ αυτό θα λύσουν τα προβλήματα. Το κλειδί της ευτυχίας μας, όπως είπε κι ο μεγάλος Ντοστογέφσκυ, βρίσκεται στον Ιησού Χριστό, στην αγία Εκκλησία ΤΟΥ. Αμήν.