ΠΡΩΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΔΑΝΙΗΛ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΟΥ ΤΟΥ ΕΚ ΣΜΥΡΝΗΣ ΕΝ Τῼ ΙΕΡῼ ΑΥΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙῼ ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΕΙΣ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΑ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ Τῌ 7ῌ/20ῌ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2021
Τῇ παρελθούσῃ Δευτέρᾳ 7ῃ/20ῃ Σεπτεμβρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 2021, ἐνενήκοντα δύο ἔτη μετὰ τὴν ὁσιακὴν κοίμησιν τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Δανιὴλ τοῦ Κατουνακιώτου, ἐν τῇ ἐσχατιᾷ τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας, εἰς τὴν κλιτὺν τῆς ἐρήμου, «τὰ πανέρημα καὶ ἐράσμια» κατὰ τὸν Μωραϊτίδην Κατουνάκια, καὶ δὴ ἐν τῷ σεμνῷ πoλίσματι τῶν Ὁσίων Ἁγιορειτῶν Πατέρων τῆς Ἱερᾶς Ἀδελφότητος τῶν Δανιηλαίων, ἐτελέσθη ὡς πρέπει τοῖς Ἁγίοις ἡ πρώτη ἑόρτιος αὐτοῦ μνήμη, τῇ πανσέπτῳ εὐλογίᾳ τοῦ Παναγιωτάτου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως καὶ Νέας Ρώμης κ.κ. Βαρθολομαίου καὶ τῇ ὁλοθύμῳ ἐγκρίσει τῆς Κυριωνύμου Μονῆς τῆς Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ὁσίου Ἀθανασίου. Προσκλήσει τῆς αὐτῆς Κυριάρχου καὶ Σεβασμίας Μονῆς, προέστη τῆς ἱερᾶς καὶ σεμνοτάτης πανηγύρεως ὁ Μητροπολίτης Ἀδριανουπόλεως κ.κ. Ἀμφιλόχιος, τὰ μάλα εὐλαβούμενος διηνεκῶς καὶ ἀενάως ἐπικαλούμενος τὸν Ὅσιον Γέροντα Δανιήλ. Ὁ Σεβασμιώτατος μεγαλοφώνως καὶ στεντορείως ἀνέγνωσε τὴν πατριαρχικὴν πράξιν τῆς Ἁγιοκατατάξεως τοῦ τιμωμένου Ἁγίου, ὡς αὐτὴ πνευματοκινήτως συνετάχθη ὑπὸ τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου καὶ τῆς περὶ Αὐτὸν Ἱερᾶς καὶ Ἁγίας Συνόδου κατὰ τὴν 9ην Μαρτίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 2020, εὔσημον ἡμέραν τῆς ἀναγραφῆς τοῦ ὀνόματος τοῦ Ὁσίου Δανιὴλ ἐν τοῖς Ἁγιολογικοῖς Δέλτοις τῆς Ἁγιωτάτης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Τηρουμένων τῶν ὑγειονομικῶν μέτρων, ἕνεκεν τῆς ὀχλούσης δοκιμασίας καὶ ἐμπεριστάτου καταστάσεως τῶν χαλεπῶν ἡμερῶν, ἡ Ἑόρτιος Ἀκολουθία ἔλαβε χώρα παρουσίᾳ τινῶν εὐαρίθμων, φιλησύχων ἐνασκουμένων πατέρων ἐκ τῶν γειτνιακῶν ἱερῶν κελλίων τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου τῶν Δανιηλαίων πατέρων, ἤτοι τῶν Κατουνακίων καὶ τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης, ἄνευ τινῶν ὑπερβολῶν καὶ ἐκφαντορικῶν ἐκδηλώσεων, πρὸς ἀποφυγὴν πάσης ἐπηρείας τοῦ ἀντικειμένου.
ΟΛΙΓΑ ΤΙΝΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΔΑΝΙΗΛ
Οὗτος ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Δανιήλ, κατὰ κόσμον Δημήτριος Σταματιάδης, ἐγεννήθη ἐν ἔτει 1845, ἕλκων τὴν ἑαυτοῦ καταγωγὴν ἐκ τῆς μαρτυρικῆς καὶ ἁγιοτόκου Σμύρνης, γόνος τυγχάνων εὐσεβῶν γεννητόρων, Σταματίου καὶ Μαριγοῦς καλουμένων. Ηὔξανε καὶ ἐκραταιοῦτο ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου, ἀποφοιτήσας ὡς ἀριστοῦχος ἐκ τῆς περιωνύμου τότε Εὐαγγελικῆς Σχολῆς τῆς Σμύρνης, ἕως ὅτου ἐτρώθη ἡ θεοφοβουμένη καὶ εὐλαβεστάτη καρδία αὐτοῦ ὑπὸ τοῦ θείου πόθου τῆς μοναχικῆς βιοτῆς καὶ πολιτείας.
Ὑπακούσας εἰς τὴν προτροπὴν τοῦ θεοφόρου Ὁσίου Ἀρσενίου τοῦ ἐν Πάρῳ, ἐνεδύθη τὸν μοναχικὸν χιτῶνα τῆς ἀφιερώσεως κατὰ Θεὸν εἰς τὴν Ἱερὰν Κοινοβιακὴν Μονὴν τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος ἐν Ἄθῳ (1866), μετονομασθεὶς εἰς Δανιὴλ μοναχόν. Ἕνεκεν τῆς πληθύος τῶν πνευματικῶν αὐτοῦ χαρισμάτων καὶ πλεονεκτημάτων ἐξετιμήθη ὑπὸ τῶν ἐν συνόλῳ ἐγκαταβιούντων ἐκεῖσε πατέρων, προαγαγόντων αὐτὸν εἰς τὴν θέσιν τοῦ ἀρχιγραμματέως, παρὰ τὸ νεαρὸν τῆς ἡλικίας του. Λόγῳ τῶν ἐκρρύθμων καταστάσεων καὶ τῶν πολλῶν ἀντιξοοτήτων μεταξὺ ἑλληνικῆς καὶ ρωσικῆς ἀδελφότητος, ἠγωνίσθη ὑπερβαλλόντως διὰ τὴν ἐν τῇ ἀγαθῇ διαστάσει οἰκουμενικότητα τῆς Ῥωμιοσύνης καὶ τὴν ἀποσκοράκισιν πάσης πεπλανημένης ἐθνοφυλετικῆς εἰσβολῆς εἰς τὴν Μονὴν τῆς μετανοίας του καὶ κατ’ ἐπέκτασιν ἐν τῷ Ἁγιωνύμῳ Ὄρει τοῦ Ἄθω, διὸ καὶ ἠναγκάσθη ἑκὼν ἄκων καὶ ὑπερβατικῶς νὰ ἐγκαταλείψῃ κατόπιν ἀνωτέρας βίας τὸν τόπον τῆς ἀσκήσεώς του. Ἐξορισθείς, περιπλανώμενος καὶ περιστασιακῶς ἀναπαυόμενος, παρέμεινε ἐπὶ διμήνῳ, κατόπιν ἐντολῆς τοῦ τότε Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἰωακεὶμ Β΄ ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας εἰς τὰ Βασιλικὰ Θεσσαλονίκης, ἄχρι καταπαύσεως τοῦ ἐπικειμένου πειρασμοῦ.
Περατωθείσης τῆς πατριαρχικῆς ἀποφάσεως, ἐπανερχόμενος εἰς τὸ Ἁγιώνυμον Ὄρος ἐγκατεβίωσε διὰ πενταετίαν ὅλην εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν τοῦ Βατοπαιδίου, ὅπου καὶ θαυματουργικῶς ἐθεραπεύθη ἡ χρόνιος πάθησις τῶν νεφρῶν του ὑπὸ τῆς Πανακηράτου καὶ Ἁγίας Ζώνης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
Ἐκεῖθεν ποθήσας τὸ τῆς ἡσυχίας ἡδύτατον μέλι, ἐμάκρυνε φυγαδεύων καὶ ηὐλίσθη ἐν τῇ βαθυτάτῃ ἐρήμῳ τοῦ Ἄθω, κατὰ τὸ ἔτος 1881, κατασκηνώσας ἐν μιᾷ πενιχρᾷ καὶ ἀπερίττῳ καλύβῃ. Ἀπερίσπαστος οὖν ἐκ τῶν κοινοβιακῶν θορύβων ἐπεδόθη ἀνυστάκτως εἰς τὴν ἐντρύφησιν καὶ ἐμβριθῆ μελέτην τῶν θείων Γραφῶν καὶ τῶν φιλοκαλικῶν συγγραμμάτων τῶν θεοεικέλων τῆς Ἐκκλησίας Πατέρων,κλίσει καὶ ἐφέσει, αἵτινες διακατεῖχον αὐτὸν ἐκ νεότητος εἰς τὰς καθ’ ἡμέραν ἀκολουθίας ἀπαραλλάκτως, μὴ διαλείπων ἐπ’οὐδενὶ τῶν μοναχικῶν αὐτοῦ καθηκόντων καὶ ὑποχρεώσεων. Ἀνεδείχθη κρατὴρ ἀρετῆς καὶ ἀκραιφνοῦς ἐκκλησιαστικότητος, ἀλείπτης πλείστων μοναστῶν καὶ μοναστριῶν, συγγραφεὺς ἡδέων πνευματικῶν πονημάτων, καθαιρέτης τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν, κανὼν καὶ στάθμη διακρίσεως, φορεὺς καὶ πρεσβευτὴς τῆς γνησίου καὶ ἀνοθεύτου μοναχικῆς παραδόσεως καὶ ἐν γένει τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος, τὸ λίκνον τῶν πνευματικῶν κορυφῶν τῆς ἐποχῆς του καὶ ἐφάμιλλος τῶν προκατόχων πατέρων, ὡς συνεχιστὴς τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου καὶ τῶν λοιπῶν σπουδαίων Κολλυβάδων Πατέρων.
Εἰ καὶ ἀσκήσας ἐν ἄκρᾳ ἀφανείᾳ καὶ ἀπομονώσει, ὁ Κύριος ἠθέλησε νὰ θέσῃ τὸν λύχνον ἐπὶ τῇ λυχνίᾳ. Ἡ φήμη του ἐξαπλώθη δρομαίως, ἀναπτύσσων πνευματικοὺς δεσμοὺς μετὰ Ἁγίων καὶ ἐναρέτων ἀνδρῶν, μὲ πρώτιστον τὸν Ἅγιον Νεκτάριον (Πενταπόλεως), Ἀμφιλόχιον Μακρῆν, Φιλόθεον Ζερβάκον, Ἱερώνυμον τόν Σιμωνοπετρίτην, Ἰωσὴφ τὸν Ἡσυχαστήν, Ἀλέξανδρον Μωραϊτίδην καὶ τὴν σύζυγον αὐτοῦ Βασιλικήν, μετονομασθέντας διὰ τοῦ μοναχικοῦ σχήματος ἀντιστοίχως εἰς Ἀνδρόνικον καὶ Ἀθανασίαν, τὴν ἐξαίρετον Γερόντισσαν τοῦ Κεχροβουνίου Μοναχὴν Θεοδοσίαν καὶ πλειάδα ἐπωνύμων καὶ ἀνωνύμων μοναχῶν τε καὶ λαϊκῶν. Ἀποτέλεσμα τῶν πνευματικῶν αὐτοῦ κατορθωμάτων ἦτο νὰ περιτειχισθῇ καὶ ὑπὸ τῶν πρώτων του ὑποτακτικῶν, συγκροτήσας μοναχικὴν ἀδελφότητα, τὴν ὕπαρξιν καὶ τὴν διαιώνισιν τῆς ὁποίας ἐπηυλόγησε πλουσίως. Σταδιακῶς ἐθεμελίωσεν νέας οἰκοδομὰς διὰ τὰς ἀναφυομένας ἀνάγκας των, κέντρον αὐτῶν καὶ τῆς ζωῆς των, ὑπάρχων ὁ περίλαμπρος Ναὸς τῶν ἐν Ἄθῳ Ὁσίων Πατέρων ἐγκαινιασθείς τῇ εὐλογίᾳ τῆς κυριάρχου ἡμῶν μονῆς τῆς Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου ὑπό τοῦ Μητροπολίτου πρώην Καρπάθου καὶ Κάσου κ. κ. Νείλου τῇ 1ῃ Ἰανουαρίου 1906.
Εἰς τοῦτον τὸν Παναγιόφιλον καὶ Θεάρεστον δῆμον καὶ χορόν, ὅν ὑπερλίαν ἐτίμα καὶ ηὐλαβεῖτο ἐπὶ τῆς γῆς, κατηξιώθη νὰ συγκαταριθμηθῇ ἐνενήκοντα καὶ ἕνα ἔτη ἀπὸ τῆς ὁσιακῆς καὶ ἀοιδίμου κοιμήσεώς του (1929) ὑπὸ τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, τοῦ Δοξάζοντος πάντας τοὺς ἑαυτοῦ δοξάσαντας, διὸ καὶ ταῖς αὐτοῦ πρεσβείαις καὶ ἱκεσίαις πανδήμως καὶ ὁλοθέρμως ἐξαιτοῦμεν ἄφεσιν ἁμαρτιῶν νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.